ภายใต้คำสั่งของเย่เทียน กลุ่มคนหลายสิบคนได้ขึ้นรถบรรทุกขนาดใหญ่ที่เตรียมไว้เป็นเวลานานแล้ว และมุ่งไปหมู่บ้านที่ส้งลาควบคุมทันที
กลุ่มคนที่นำโดยถ่ามู่กำลังจัดเตรียมอุปกรณ์ส่วนตัว คุยโม้เรื่องต่างๆนาด้วยสีหน้าสบายๆ และการไปรบครั้งนี้ไม่ได้เอามาใส่ใจ ราวกับคุ้นเคยและเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเขา
นั่งรถบรรทุกคันเดียวกัน มีทีมนักฆ่าเหรียญทอง11คนนำโดยฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะ กลับเงียบและหยิบอาวุธลับดอกเหมยที่ซ่อนอยู่ออกมาเช็ดของเหลวที่อธิบายไม่ได้ เห็นหลังจากผ่านการเช็ดขัดแล้วอาวุธลับก็กลายเป็นสีดำ เกรงว่าแม้แต่คนโง่ก็สามารถเดาได้ว่านั่นเป็นยาพิษที่ปิดชีวิตได้!
เดินทางได้ครึ่งทาง กลุ่มรถบรรทุกขนาดใหญ่ แบ่งออกเป็นสองทาง ทีมชายติดอาวุธสองคันนำโดยฟู้โก๋เฉียง เดินต่อไปตามถนนใหญ่ ขณะที่รถบรรทุกของเย่เทียนและฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะขับไปตามถนนเล็กด้านข้าง
หลังจากผ่านถนนที่ขรุขระไปครึ่งชั่วโมง ในที่สุดรถบรรทุกขนาดใหญ่ก็จอดที่ตำแหน่งที่วางแผนไว้ ลงจากรถ และคนขับที่รับผิดชอบรับส่งก็ขับรถออกไปด้วยความรวดเร็วอีกครั้ง
เย่เทียนยืดตัวบิดขี้เกียจ และไม่รอให้เขาเคลื่อนไหวต่อไป ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะก็เดินเข้ามาก่อน “พวกเราไปก่อนนะ!”
พูดจบฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะก็โบกมือไปทางด้านหลัง แล้วรีบเดินเข้าไปในป่าข้างๆตัวเขา
เมื่อนักฆ่าเหรียญทองสิบคนที่สวมชุดคลุมกลางคืนเห็นเหตุการณ์เข้า พวกเขาต่างก็ปฏิบัติตาม และหายวับไปจากสายตาในทันที
เย่เทียนไม่อยากที่จะไปสนใจเขา แทบอยากให้ ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะเดินจากไปเร็วๆด้วยซ้ำ
ยังไง แม้ว่าตอนนี้ทั้งสองอยู่ในความร่วมมือกัน แต่ก็ยังระแวงเรื่องระมัดระวังก็ไม่ควรประมาท ถ้าเกิดฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะลงมือฆ่ากลางทาง งั้นคงจะตื่นเต้นน่าดู
“ถ่ามู่ เรื่องสั่งการผมก็ไม่ค่อยเข้าใจมากนัก คุณก็รับผิดชอบสั่งการโดยเฉพาะเลยนะ!”
เนื่องจากยังมีระยะห่างจากหมู่บ้านส้งลาอยู่บ้าง จำเป็นต้องผ่านกลางภูเขาไป เย่เทียนไม่ได้ยึดอำนาจ มอบอำนาจทั้งหมดให้กับถ่ามู่รับผิดชอบ
“ตามหลักความเคยชิน กลุ่มละสามคน ระยะห่างกันห้าเมตรก้าวไปข้างหน้า และต้องรักษาการสื่อสาร”
แน่นอน塔本ไม่มีความคิดเห็นใดๆอยู่แล้ว พยักหน้าทันที และสั่งด้วยน้ำเสียงเข้มขื้น“จำไว้ว่า ถ้าไม่จำเป็นก็พยายามอย่าใช้ปืน คราวนี้เราจะสู้รบแบบสายฟ้าแลบ ต้องให้พวกเขาตั้งตัวไม่ทัน!”
“หัวหน้า คุณวางใจเถอะ!”
“พวกเราเคยทำให้คุณผิดหวังเมื่อไหร่ล่ะ? ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพวกเราเถอะ!”
ชายร่างใหญ่แต่ละคนในชุดพรางตัวต่างตอบด้วยรอยยิ้มและเสียงต่ำ
“ดี ไปกันเถอะ!”
ถ่ามู่พยักหน้าเล็กน้อย เขาไว้วางใจอย่างมากสำหรับพี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายของเขาเหล่านี้
พวกพรางตัวเริ่มบุกเข้าไปในป่าแยกเป็นกลุ่มๆในทันที และถ่ามู่กลับถือโอกาสเดินมาตรงหน้าเย่เทียน “คุณชายเย่คุณก็เข้าร่วมกลุ่มกับเราเถอะ”
“ได้”
แน่นอนเย่เทียนไม่มีความเห็นใดๆอยู่แล้ว พยักหน้าเล็กน้อย ตามถ่ามู่เดินเข้าไปในป่า และวิ่งไปทางหมู่บ้านที่ส้งลาอยู่อย่างรวดเร็ว
“ทีมกลุ่มน้อยแต่ละกลุ่มรายงานสถานการณ์ของพวกคุณ!”
ในทีมสี่คนเพียงทีมเดียว ถ่ามู่อยู่หลังห่างจากทีมอื่นหลายเมตร เกรงว่าจะมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นกะทันหัน จะทำให้เย่เทียนประสบอุบัติเหตุ
“กลุ่มที่สองทุกอย่างปกติ”
“กลุ่มที่สามไม่มีเหตุการณ์ใดๆ”
“กลุ่มที่สี่……”
เสียงรายงานจากชุดหูฟังทำให้ ถ่ามู่ พยักหน้าโดยไม่รู้ตัว ตรวจสอบตัวระบุตำแหน่งดาวเทียมในมือของเขา ปรับทิศทาง และพุ่งไปข้างหน้าต่อไป
อีกยี่สิบนาทีผ่านไป แม้ว่าเย่เทียจะมีร่างกายที่เหนือกว่า แต่เขาก็ยังรู้สึกทนไม่ไหว
การเดินทางครั้งนี้ทำให้เขาเหนื่อยจริงๆนอกจากสภาพอากาศที่ร้อนอบอ้าวแล้ว แมลงและงูมีพิษที่โผล่ออกมาเป็นครั้งคราวทำให้เขาปวดหัวมาก
“แต่ละกลุ่มระมัดระวัง พักในจุดเดิมสามนาที และระวังต้องตื่นตัวตลอด!”
ถ่ามู่สังเกตเห็นสถานการณ์ของเย่เทียน ก็เลยออกคำสั่งตามสมควรให้พักผ่อนในทันที
ต้องรู้ว่าพวกเขาเป็นกองทหารรีบเร่ง แม้ว่าเย่เทียนจะมีวิชาบู๊ที่แข็งแกร่ง แต่ก็เข้าป่าเป็นครั้งแรก สามารถเดินตามพวกเขาได้นานกว่ายี่สิบนาที ก็ถือว่าสุดยอดแล้ว
พอได้ยินคำสั่งของถ่ามู่อยู่ข้างๆหู และอีกสองกลุ่มก็แยกย้ายทันที ทุกคนต่างคอยเฝ้าระวังทุกทิศทาง
“เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
เย่เทียนถอนหายใจออกอย่างแรง และนั่งลงไปโดยไม่รู้ตัว อยู่ในเมืองนานเกินไปการบุกป่าบุกภูเขาทำให้เขารู้สึกไม่คุ้นเคยจริงๆ
แต่เย่เทียนก้นยังไม่ทันแตะพื้น ก็ได้ยินเสียงคำรามจากถ่ามู่ “คุณชายเย่ อย่านั่ง!”
“ทำไมเหรอ?”
เย่เทียนตกใจอย่างคาดไม่ถึง เขาหยุดชะงักเข่าที่กำลังงออย่างกะทันหัน และกระโดดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับถูกไฟไหม้ก้น มองไปที่ถ่ามู่ด้วยสีหน้าที่สับสน
ถ่ามู่เดินไปสองสามก้าวด้วยท่าทางเคร่งขรึม ดึงกริชทหารออกมาจากขากางเกงของเขา นั่งยองๆลงภายใต้ท่าทีที่สับสนของเย่เทียน และค่อยๆกวาดใบไม้ที่แห้งเน่าเสียข้างๆเท้าของเย่เทียนออกอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นก็เผยให้เห็นระเบิดที่สมบูรณ์แอบซ่อนอยู่ !
เย่เทียนตกตะลึงชั่วขณะ เต็มไปด้วยความดีใจ โชคดีที่ถ่ามู่พบเห็นก่อน ไม่เช่นนั้นเกรงว่าป่านนี้ก้นคงบานเป็นดอกไม้ไฟแล้วมั้ง?
“ทุกกลุ่มน้อยระวัง พวกเราน่าจะเข้าไปในเขตที่วางทุ่นระเบิดแล้ว ต่างต้องระวัง!”
ถ่ามู่ตะโกนใส่วอก่อน แล้วค่อยๆขุดระเบิดออกมา
ท่าทีการเคลื่อนไหวของเขาเบามาก แต่ความเร็วของเขากลับไม่ช้า ใช้เวลาเพียงครึ่งนาที เขาก็จัดการตัดสายและนำระเบิดออกมาได้ทั้งลูก
หลังจากเห็นภาพระเบิดอย่างชัดเจน ไม่ต้องพูดถึงเย่เทียน แม้แต่ชายพรางสองคนที่รับผิดชอบในการเฝ้าระวังก็อดไม่ได้ที่จะหายใจเข้าลึกๆอย่างโล่งอก
มันคือทุ่นระเบิดต่อต้านทหารราบที่เต็มไปด้วยลูกเหล็ก และรัศมีการสังหารอยู่ห่างออกไปสิบห้าเมตรเต็มๆ หากมันถูกกระตุ้นและจุดชนวนระเบิดจริงๆ หลายคนที่อยู่ในที่นี้จะต้องกลายเป็นฝุ่นอย่างแน่นอน!
เวลาพักสามนาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว และกลุ่มคนทั้งหมดก็ออกเดินทางอีกครั้ง แต่คราวนี้ความเร็วต้องช้าลงกว่าก่อนหน้านี้อย่างไม่ต้องสงสัย
เมื่อเห็นชายร่างใหญ่พรางตัว หาระเบิดออกมาจากพุ่มไม้ กองหญ้า และแม้กระทั่งบนต้นไม้ทีละลูกๆ เย่เทียนพูดได้เลยว่านี่เป็นการได้เปิดหูเปิดตา
เดินหน้าไประยะทางเต็มๆมากกว่าหนึ่งพันเมตร ถือว่าเป็นการออกจากเขตที่วางทุ่นระเบิดนี้โดยสมบูรณ์ และวิวทัศน์ข้างหน้าก็กลายเป็นรู้สึกสนุกสนานร่าเริงเปิดกว้างขึ้นมา
ทันใดนั้น ถ่ามู่ซึ่งเป็นผู้นำทางข้างหน้าก็ยื่นมือทำท่ามือ และล้มลงกับพื้นอย่างรวดเร็ว
เย่เทียนที่อยู่ข้างๆตกใจสะดุ้ง และเขาก็ล้มลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน คลานมาที่ด้านข้างของถ่ามู่ ถามเสียงต่ำว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
“ตามข้อมูลที่คุณชายรองให้มา น่าจะมีนักแม่นมือปืนอยู่ข้างหน้า คุณชายเย่คุณรอที่นี่สักครู่ ผมจะไปจัดการฆ่าพวกมันทิ้ง!”
ถ่ามู่อธิบายด้วยเสียงต่ำ หยิบกริชแล้วคลานไปข้างหน้า เหมือนลูกแมวตัวหนึ่งแทบไม่ส่งเสียงอะไรออกมาเลย!
ผ่านไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเห็นถ่ามู่กระโดดขึ้น และกระโจนไปที่ร่างหนึ่งบนพื้น
พรึ่บ!
กริชในมือของถ่ามู่แทงเหมือนสายฟ้าฟาด เข้าไปที่หัวใจของร่างนั้น
เพียงแต่ แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ร่างนั้นยังคงไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย!
ถ่ามู่เลิกคิ้วขึ้นและรีบพลิกร่างกลับ พบว่าใบหน้าของเขาเป็นสีดำและริมฝีปากของเขาเป็นสีดำ เห็นได้ชัดว่าเขาถูกวางยาพิษและเสียชีวิตไปนานแล้ว!
“หัวหน้า เราพบนกหวีดดำร่างหนึ่งที่ตายจากการถูกพิษ ร่างกายยังอุ่นอยู่ คาดว่ามันเพิ่งตายไม่นาน”
ในเวลานี้ ในชุดหูฟังได้ยินเสียงรายงานจากคนในทีมคนอื่นๆ ทั้งหกทีมก็พบนกหวีดดำที่เสียชีวิตจากการถูกพิษ
“น่าแปลก ทำไมพวกเขาถึงตายกันหมดล่ะ?”
เย่เทียนขมวดคิ้วอย่างหนักเช่นกัน ลุกขึ้นและมองดูศพที่โชคร้ายบนพื้น และตั้งสติแล้วรู้ทันที “ถ่ามู่ เกรงว่านี่เป็นการกระทำของพวกฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะ พวกเราเดินหน้าต่อเถอะ!”