ตอนที่ 244.2
Princess Medical Doctor องค์หญิงแพทย์ผู้เชียวชาญ
“ หวางเย่…ข้าต้องการที่จะออกไปข้างนอก” หลิน ชูจิ่วย้ำเสียงของเธออีกครั้ง แต่เสี่ยวเทียนเหยาก็ยังไม่สนใจเธอ
ในเวลานี้แม้แต่นักบุญอย่างหลิน ชูจิ่ว ก็เริ่มโกรธเช่นกัน“ หวางเย่ ท่าน ต้องการอะไรกันแน่” นี่มันไร้สาระเกินไปแล้ว
“รับสิ่งนี้ไป” เขาต้องกลับไปกลับมาเป็นเวลาสามวันสองคืนเพื่อที่จะได้รับสิ่งนี้มา แต่หลิน ชูจิ่วกลับปฏิเสธ เขาจะยอมรับมันได้อย่างไร?
“ท่าน……” หลิน ชูจิ่วไม่เคยเห็นคนพาลเช่นเสี่ยวเทียนเหยามาก่อน เขาไม่ยอมรับการปฏิเสธ เขาไม่สนใจความคิดของคนอื่นแม้แต่น้อย
หลังจากที่เขาพูดจบ เสี่ยวเทียนเหยาก็ยังคงทำงานไปอย่างต่อเนื่องและไม่สนใจหลิน ชูจิ่ว
หลิน ชูจิ่วไม่มีตัวเลือกอื่น เธอหายใจเข้าลึก ๆ แล้วระงับการระคายเคืองจากนั้นเธอก็เดินมาข้างหน้า อย่างไรก็ตามคราวนี้เธอไม่ได้คว้ากล่องแต่กลับเปิดมันออกแทน
“ นี่คืออะไร” น้ำแข็งที่มีควันสีขาวหรือ?
มีน้ำแข็งชิ้นเดียวในกล่องเล็ก ๆ มันมีสีที่อ่อนกว่าน้ำแข็งธรรมดา แต่ความเย็นนั้นมากกว่ามาก
หลิน ชูจิ่ว ไม่เข้าใจว่าทำไมเสี่ยวเทียนเหยา ถึงต้องมอบน้ำแข็งให้กับเธอ
“น้ำแข็ง” เสี่ยวเทียนเหยาวางพู่กันลงแล้วดันกระดาษที่เขาเขียนเสร็จออกไป แล้วรอให้มันแห้ง
“น้ำแข็ง? แล้วข้าจะสามารถทำอะไรกับมันได้บ้าง” เธอไม่สามารถแตะกล่องได้ ไม่ต้องพูดถึงการที่จะเอามันออกมา
“ งี่เง่า” เสี่ยวเทียนเหยามองดูหลิน ชูจิ่วราวกับว่านางโง่จริงๆ เขาไม่ได้สนใจน้ำแข็งที่เยือกเย็นและหยิบมันออกมาโดยตรง “ประเด็นไม่ใช่น้ำแข็ง แต่มีอะไรบางอย่างอยู่ในน้ำแข็ง” ทำไมนางถึงได้โง่เขลาเช่นนี้? นางเป็นบุตรสาวของสุนัขจิ้งจอกเฒ่าอย่างหลิน เซี่ยงจริงๆ หรือ เสี่ยวเทียนเหยารู้สึกสงสัยจริงๆ
น้ำแข็งใสราวกับคริสตัล เธอสามารถมองเห็นได้ชัดเจนด้วยตาเปล่าว่าไม่มีอะไรอยู่ข้างใน
เสี่ยวเทียนเหยาเอาน้ำแข็งออกมา หลิน ชูจิ่วก็ไม่พบสิ่งพิเศษใดๆ จนกระทั่งเสี่ยวเทียนเหยา แบ่งน้ำแข็งออกเป็นสองส่วน หลิน ชูจิ่วถึงได้ค้นพบว่ามีผลไม้ขนาดเล็กเท่ากำปั้นสีขาวอยู่ตรงกลาง
ผลไม้สีขาวราวกับน้ำนมวางอยู่บนน้ำแข็ง แต่ควันสีขาวก็ยังคงเพิ่มขึ้น ดังนั้นจะเห็นได้ว่ามันไม่ใช่ของธรรมดา
เสี่ยวเทียนเหยาไม่ได้อธิบาย เขาแค่พูดขึ้น “กินซะ”
“มันคืออะไร?” หลิน ชูจิ่วถามโดยสัญชาตญาณ แต่เธอไม่คาดหวังว่ามันจะทำให้เสี่ยวเทียนเหยา ไม่พอใจเป็นอย่างมาก“ ทำไมเจ้าถึงได้มีคำถามมากมายเช่นนี้? เจ้าคิดว่าเปิ่นหวาง จะวางยาพิษเจ้าหรือ? ถ้าเปิ่นหวาง อยากจะฆ่าเจ้าเปิ่นหวางจำเป็นต้องใช้พิษหรือไม่?”
“ข้าแค่อยากรู้ว่าในที่สุดแล้วข้ากินอะไรลงไป” หลิน ชูจิ่วรู้อย่างแน่นอนว่าเสี่ยวเทียนเหยา จะไม่วางยาพิษของเธอ แต่มันผิดที่เธออยากจะถามว่ามันคืออะไรด้วยหรือ?
เสี่ยวเทียนเหยา ไม่ตอบคำถามของหลิน ชูจิ่ว แต่พูดขึ้นแทน“ ถ้าเจ้าไม่กินในเร็ว ๆ นี้มันจะละลาย” หลิน ชูจิ่ว ไม่ชอบที่จะกินของหายาก แต่ …
“ ข้า…จะกิน!” เธอไม่เคยเห็นชายคนหนึ่งที่น่ารำคาญไปได้มากกว่าเสี่ยวเทียนเหยาแล้ว
หลิน ชูจิ่ว จับผลไม้สีขาวน้ำนมด้วยมือของเธอ ผลไม้สีขาวน้ำนมเย็นมาก เธอรู้สึกว่านิ้วมือของเธอเริ่มแข็ง ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าหยุดเธอรีบวางมันลงในปากอย่างรวดเร็ว หลิน ชูจิ่ว คิดว่าลำคอของเธอจะมีอาการบวมเป็นน้ำเหลือง แต่เธอไม่คาดหวังว่าผลไม้สีขาวจะละลายอย่างรวดเร็วและกลายเป็นของเหลว เธอกลืนมันลงไปก่อนจะได้ลิ้มรสอะไรเสียอีก
“รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง” เสี่ยวเทียนเหยาถามอย่างงุ่มง่ามขึ้น หลิน ชูจิ่ว ส่ายหัวและตอบด้วยความซื่อสัตย์“ข้าไม่ได้รู้สึกถึงรสชาติอะไรเลย”
“โบตั๋นน้ำแข็ง” เสี่ยวเทียนเหยาพูดด้วยความดูถูกบนใบหน้าของเขา“ มันต้องใช้เวลา 50 ปีในการปลูกผลไม้เย็นนี้ แต่หลังจากกินแล้วเจ้ากลับไม่รู้ถึงมันรสชาติของมันเลย? ช่างเป็นเรื่องที่เสียเปล่าจริงๆ”
หลิน ชูจิ่ว เพิกเฉยต่อประโยคแรกของเสี่ยวเทียนเหยา โดยอัตโนมัติ เพราะเธอประหลาดใจมาก “ มันต้องใช้เวลาถึง 50 ปี มันมีค่าขนาดนั้นเลยหรือ?”
“ หืมม .. ” เสี่ยวเทียนเหยาพูดพลางชี้ไปที่ประตู “ทีนี้เจ้าก็ออกไปได้แล้ว!”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของนาง เสี่ยวเทียนเหยาก็รู้สึกรำคาญ ถ้าเขารู้ เขาจะไม่นำผลไม้เย็นนี้มาให้นาง มันเป็นเพียงแค่การทำให้เขาเสียเวลาเท่านั้น …