มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 928
ในเวลานี้รถบัสกำลังเดินทางขึ้นไปตามถนนภูเขา และนอกเหนือจากคนขับรถเฉพาะกาลแล้ว ส่วนใหญ่ของถนนก็ว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ตาม ภูเขาก็เป็นสิ่งเดียวที่สามารถเห็นได้ต่อเนื่อง
“รู้ไหม ผมได้ยินว่ามีการโจรกรรมมากมายเกิดขึ้นบนถนนแห่งนี้!” ชายหนุ่มตัวอ้วนคนหนึ่งที่พบว่าการเดินทางทั้งหมดนี้ค่อนข้างหดหู่ใจอย่างชัดเจนกล่าวขึ้นมา
เมื่อเขาเห็นว่าคนอื่น ๆ กำลังมองเขาในตอนนี้ จากนั้นเขาจึงพูดต่อไป “มันอยู่ในข่าวเมื่อนานมาแล้ว! โจรกลุ่มหนึ่งเข้ายึดครองรถบัสบนถนนสายนี้ และเมื่อพวกเขาทำการปล้นเสร็จ พวกเขาก็ฆ่าทุกคนในรถบัส!”
“นั่นไม่จริงหรอก! ฉันค่อนข้างตื่นตัวกับข่าวเช่นนี้…ทำไมฉันถึงไม่เคยเจอมันเลยล่ะถ้างั้น?” ผู้หญิงวัยหกลางคนถามอย่างค่อนข้างประหม่า
“อืม ข่าวนั้นหายไปไม่นานมากนักหลังจากมันถูกปล่อยสู่สาธารณะ! อย่าลืมว่า การกระจายข่าวแบบนี้อย่างฉับพลันก็อาจเป็นการเพิ่มความตื่นตกใจได้อย่างง่ายดายน่ะสิ!” ผู้ชายตัวอ้วนอธิบาย
“ฮ่า แม้ว่าโจรจะโจมตีพวกเรา แต่พวกเราก็จะอัดพวกเขาให้ตายเลย! ท้ายที่สุดแล้ว ในนี้ก็มีพวกเราหลายคนมากมาย!” ผู้ชายที่ค่อนข้างตัวใหญ่และล่ำสันพูดเยาะเย้ย
“ใช่ แต่พวกเราไม่ได้ถืออาวุธมีดอย่างพวกเขา…” ผู้ชายตัวอ้วนพึมพำตอบสนอง
เมื่อได้ยินแบบนั้น ทุกคนก็ตกอยู่ในนความเงียบครู่หนึ่ง ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ใครจะไม่เป็นประหม่าล่ะหลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด
ชั่วครู่ภายหลัง ผู้ชายคนเดิมก็หยิบห่อขนมปังกรอบออกมาและค่อย ๆ เริ่มเคี้ยวพวกมัน
“พัฟ! คุณพูดว่ามีโจรตามถนนเส้นนี้ไม่ใช่หรือไง? คุณยังคงมีอารมณ์ที่จะกินในตอนนี้อยู่เหรอ? คุณจะต้องเป็นคนแรกที่ถูกปล้นแน่นอน เพราะคุณอ้วนขนาดนี้!” ผู้หญิงจากก่อนหน้านี้พูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างไม่พอใจ
“เฮ้ ผมเพียงกินเพื่อปลดปล่อยความเครียดก็เท่านั้น! นี่เป็นเรื่องธรรมดา! มนุษย์ผ่อนคลายได้อย่างง่ายดาย เมื่อกรามของพวกเขากำลังเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่อง!” ผู้ชายคนนั้นตอบกลับ
“นั่นเป็นเรื่องจริงจริง ๆ เหรอ?”
“ผมไม่มีเหตุผลที่จะโกหก นี่ เอาขนมปังกรอบไปหนึ่งห่อและลองมันด้วยตัวเองสิ!” ผู้ชายตัวอ้วนกล่าว ขณะที่เขายื่นห่อขนมให้ผู้หญิงคนนั้น
“โอ้? ฉันก็อยากจะลองบ้างเหมือนกัน!” อีกคนที่นั่งอยู่ในรถบัสกล่าวขณะที่เขาหัวเราะ
“ขนมปังกรอบของฉันนั้นล้ำค่าสำหรับผม! พวกคุณไม่ได้นำขนมของตัวเองมาด้วยสำหรับการเดินทางที่ยาวนานนี้เลยเหรอ? ผมจะขายพวกมันให้สามดอลลาร์ต่อห่อ ถ้าคุณต้องการจริง ๆ!” ผู้ชายตัวอ้วนตอบกลับ ขณะที่เขากอดกระเป๋าของเขาไว้แน่นในทันที
ในการตอบสนอง ทุกคนหัวเราะออกมากันเสียงดังทันที มันชัดเจนว่าผู้ชายอ้วนคนนั้นเป็นคนขายขนมปังกรอบคนหนึ่ง
อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเงินสองสามดอลลาร์ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรต่อพวกเขา พวกเขาจึงเริ่มยื่นเงินให้เชาเพื่อซื้อขนมปังกรอบกันบ้าง
ขณะที่ผู้ชายตัวอ้วนรับเงินไปอย่างมีความสุข และเริ่มแจกจ่ายขนมปังกรอบไปรอบ ๆ เขาก็หันไปมองผู้ชายแปลกหน้าที่นั่งเงียบ ๆ ในรถบัสตลอดเวลามานี้ ผู้ชายคนนั้นเองสวมหมวกแก๊ปและหน้ากากซึ่งปกปิดลักษณะใบหน้าส่วนใหญ่ของเขา จึงทำให้มันยากสำหรับผู้ชายตัวอ้วนที่จะคาดเดาอายุของเขาได้ ราวกับว่าเขายังไม่แปลกประหลาดพอ ที่นั่งข้าง ๆ เขาก็เป็นผู้ชายสองคนที่ดูอ่อนแอ และบอบบางอย่างมาก
เมื่อเดินไปหาทั้งสามคน จากนั้นผู้ชายอ้วนก็ถามขึ้นมา “ไม่มีพวกคุณคนไหนพูดสักคนตลอดการเดินทางทั้งหมดนี้ คุณผู้ชายครับ! แน่นอนว่าคุณต้องหิวแล้วเหมือนกัน! ทำไมไม่ทานขนมปังกรอบ เพื่อที่คุณจะได้ผ่อนคลายมากขึ้นเล็กน้อยล่ะครับ?”
ในการตอบสนอง ผู้ชายในชุดคลุมตัวยาวสีดำเพียงส่ายหัวของเขา
“ผมจะให้พวกคุณคนละห่อฟรี ๆ! ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม พวกคุณสามคนก็ดูตรึงเครียดกว่าคนอื่น ๆ ในรถบัสนี้! มาเป็นเพื่อนกันเถอะครับ!” ผู้ชายคนนั้นกล่าวเสริม
แทนที่จะตอบกลับ อย่างไรก็ดี ผู้ชายที่สวมหน้ากากเพียงหันไปมองนอกหน้าต่าง
‘ช่างเป็นคนแปลกประหลาดอะไรอย่างงี้…’ ผู้ชายตัวอ้วนคิดกับตัวเอง ขณะที่เขาหันไปมองหญิงสาวที่นั่งตรงกันข้ามกับผู้ชายแปลก ๆ คนนั้น
เธอสวมกางเกงหนังที่สำเช่นเดียวกับเสื้อแจ๊คเก็ตหนัง พูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อม สาวสวยผมยาวคนนี้ดูคล้ายกับ ‘แมงมุมดำ’ ตัวละครในหนังที่มีชื่อเสียงเรื่องหนึ่ง
แม้เธอดูค่อนข้างน่ารักอย่างชัดเจน แต่เธอก็มีสีหน้าเย็นชาบนใบหน้าของเธอเช่นกัน
“แล้วคุณล่ะครับ คนสวย? คุณต้องการขนมปังกรอบบ้างไหมครับ?” ผู้อ้วนถามด้วยรอยยิ้ม
เพียงแค่นั้น เธอเพียงส่ายหัวของเธอเล็กน้อยเท่านั้น
“ไม่เอาน่า แม้ขนมปังกรอบอาจจะหวานไปเล็กน้อย แต่พวกมันก็ช่วยให้คุณผ่อนคลายได้ดีเลยนะ!” ผู้ชายคนนั้นกล่าวเสริม
เพียงแค่ต้องการไม่ให้เขายุ่งกับเธอ จากนั้นเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “งั้นก็เอามาหนึ่งห่อแล้วกัน!”
หลังจากยื่นมันให้เธอ เขาก็ยังคงจ้องไปที่เธอด้วยรอยยิ้มต่อไป โดยรอที่จะเก็บเงินที่เธอติดค้างเขา
และในขณะที่เธอกำลังจะล้วงกระเป๋าสตางค์ของเธอออกมา อย่างไรก็ตามทันใดนั้นเธอก็คิดถึงบางอย่างขึ้นมาได้
เมื่อหันไปมองผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง เธอก็ขมวดคิ้วก่อนจะพูดขึ้น “ฉันไม่ได้เอาเงินออกมาด้วย!”
“อะไรนะ? ไม่แม้แต่สามดอลลาร์เลยเหรอ? นั่นไม่น่าเป็นไปได้นะ บอกได้เต็มปากเลย!” ผู้ตัวอ้วนตอบกลับด้วยความประหลาดใจ