เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 874
เฉียวเซวียนหมุนตัวลงสู่พื้นอย่างสง่า ดึงดาบยาวออกมา
“ชิงดาบ!”
“ดี!”
“ศิษย์พี่เฉียวเซวียนหล่อระเบิดเลย!”
……
กลุ่มนักเรียนคณะกำแหงส่งเสียงตะโกนเชียร์ออกมา
สีหน้าของฉู่สิงกับหานเฟิงเปลี่ยนไปทันที
ก่อนหน้านี้ศิษย์พี่ฉู่เทียนไม่เคยโดนคนชิงดาบ เขาเคยแพ้ เคยล้มเหลว แต่ไม่เคยโดนคนชิงดาบมาก่อน
เฉียวเซวียนบีบดาบของฉู่เทียนเป็นก้อน แล้วโยนลงบนพื้นอย่างไม่เกรงใจ
เมื่อไร้การสนับสนุนจากพลังปราณของฉู่เทียน มันก็แค่ดาบที่ถูกหลอมมาหลายครั้งเท่านั้น
เฉียวเซวียนมองฉู่เทียนที่อยู่ไม่ไกล ค่อยๆ ลุกขึ้นมา แล้วพูดว่า “ดูเหมือนวันนี้คณะหนึ่งเดียว จะแพ้ให้คณะกำแหงของฉันรอบหนึ่งแล้ว”
ฉู่เทียนก้มหน้าลง อารมณ์บนหน้าไม่ทุกข์ไม่สุข
“นายคิดเยอะไปแล้ว”
เพียงประโยคเดียว ทำให้เฉียวเซวียนขมวดคิ้วขึ้นมา
“ไม่มีดาบนายยังอวดดีขนาดนี้ ดูเหมือนจะต้องซัดอีก!”
เฉียวเซวียนเหยียบมาด้านหน้าอย่างแรงหนึ่งก้าว เตรียมปล่อยหมัดซัดฉู่เทียนให้ล้ม
แต่ขณะนั้น จู่ๆ ฉู่เทียนเงยหน้าขึ้นมา
ดวงตาคู่นั้นมันอะไรกัน ลึกล้ำเหมือนท้องฟ้ายามราตรี
พลังอันแข็งแกร่งแผ่ซ่านเข้ามา เหมือนคลื่นยักษ์ที่ตบกะทันหัน ทำให้เฉียวเซวียนถอยหลังไปหนึ่งก้าว
“พลังนี้!”
พวกอาจารย์พูดอย่างตกใจ
ตอนนี้ฉู่เทียนยกมือซ้ายของตัวเองขึ้นช้าๆ
“นักดาบมีสามระดับ ใช้ปราณขับเคลื่อนดาบ แหลมคมต้านทานยาก ใช้มือขับเคลื่อนดาบ ฟาดฟันภูเขาแม่น้ำได้ ใช้ใจขับเคลื่อนดาบ ทำลายได้ทุกสิ่ง”
ฉู่เทียนพูดเว้นวรรค เขายกมือซ้ายของตัวเองขึ้นมา
กำมือเบาๆ ในท้องฟ้ามีสายฟ้าสีขาวสว่างร่วงลงมาบนมือเขา
ต่อมาทุกคนเห็นสายฟ้าน่ากลัว กลายเป็นดาบในมือฉู่เทียน
ตัวของฉู่เทียนกำลังสั่น ใบหน้าก็กระตุก เห็นได้ชัดว่าเมื่อเขารับพลังแบบนี้ เป็นสิ่งที่ไม่ง่ายเลย
สีหน้าเฉียวเซวียนเปลี่ยนไป พลังธาตุดินปกคลุมเขาเอาไว้ทั้งหมด
แสงธาตุดินกระเพื่อมขึ้นมา เฉียวเซวียนแผดเสียงเบาๆ ว่า “การพิทักษ์แห่งโลกหล้า!”
ฉู่เทียนสะบัดดาบสายฟ้าในมืออย่างแรง
เสียงสายฟ้าระเบิดเป็นแถบ แม้แต่ตัวฉู่เทียนเองก็โดนกลืนกินเข้าไปด้วย
พวกอาจารย์ลุกขึ้นพร้อมกัน ใช้พลังปราณออกมา ถ้าพวกเขาไม่ทำแบบนี้ สายฟ้าน่ากลัวนั่น ต้องฆ่าคนที่นี่ตายแน่นอน
ตู้ม!
ครั้งนี้ทั้งลานประลองบู๊โดนทำลายจนหมด รูปทรงกลมที่งดงามแต่เดิม กลายเป็นรูปครึ่งวงกลม ตรงกลางเป็นหลุมลึก
สายฟ้าหายไป อาจารย์ทุกคนต่างตกใจหวาดผวา ถ้าตั้งตัวช้ากว่านี้เพียงนิดเดียว คงวุ่นแน่นอน
“เด็กบ้าคณะหนึ่งเดียว!”
อาจารย์เซินถูแอบก่นด่าออกมา เพ่งมองไปในหลุม เห็นเฉียวเซวียนยืนอยู่ในหลุม ไหม้เกรียมไปหมด
“นายโหดเหี้ยม! นายโหดเหี้ยมมาก!”
เฉียวเซวียนพูดเสียงลอดไรฟันออกมา
ฉู่เทียนไม่ได้พูดอะไร บนตัวเขาก็ดำเป็นแถบเหมือนกัน
ทั้งสองคนล้มลงบนพื้น ไม่รู้ใครแพ้ใครชนะอีกแล้ว
เป็นแบบนี้สามรอบติดกัน พวกอาจารย์เห็นแล้วงงไปหมด
อาจารย์เต้ากวงถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “ดูเหมือนพวกนายจะเอาชนะคณะหนึ่งเดียวของเราสักรอบ ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ!”
พวกอาจารย์พากันเงียบ ขณะนั้นอาจารย์ฮั่วซานพูดว่า “เต้ากวง อันที่จริงนายแพ้แล้ว!”
พูดจบ อาจารย์ฮั่วซานมองไปด้านหลังของอาจารย์เต้ากวง ตรงนั้นเป็นนักเรียนคณะหนึ่งเดียวที่ทั้งตกใจและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน
อาจารย์เต้ากวงครุ่นคิด เข้าใจความหมายของอาจารย์ฮั่วซาน
อาจารย์ฮั่วซานหัวเราะเบาๆ แล้วพูดกับหลัวตานว่า “ไปจัดการพวกเขาให้จบ”
หลัวตานพยักหน้าแล้วเดินออกมา
หานเฟิงกับฉู่สิงพากันหันไปมองทางศิษย์พี่ใหญ่ ใบหน้ามีความกังวล
“ศิษย์พี่ใหญ่ อาการบาดเจ็บของพี่”
ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มบางๆ เดินออกมาช้าๆ แต่อาจารย์เต้ากวงรั้งเขาไว้
“อู๋เหวย เขาพูดถูก เราแพ้แล้ว ถึงนายชนะรอบนี้ได้ การประลองต่อไป คณะหนึ่งเดียวของเราก็ไม่มีใครสู้แล้ว ตอนนี้เรา……”
อาจารย์เต้ากวงยังพูดไม่ทันจบ ศิษย์พี่ใหญ่พูดว่า “อาจารย์ คนของคณะหนึ่งเดียว มีหลักการที่ยอมแพ้ตั้งแต่ยังไม่สู้ด้วยเหรอ!”
พูดจบ ศิษย์พี่ใหญ่ดันมืออาจารย์เต้ากวงออก แล้วเดินออกไป
นักเรียนคณะหนึ่งเดียวจำนวนไม่น้อย ได้ยินคำพูดของเขา นักเรียนคณะหนึ่งเดียวทุกคน เกิดความเลื่อมใสในตัวศิษย์พี่ใหญ่ทันที
หลัวตานมองศิษย์พี่ใหญ่ ขมวดคิ้วเบาๆ แล้วพูดว่า “นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน”
ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่หรือไม่ ยังไงก็ต้องสู้ถึงจะรู้ ไม่ใช่หรือไง”