เด็กน้อยคนนั้นมีใบหน้าหล่อเหลา ดูเหมือนจะอายุไม่เกิน 7-8 ขวบ ร่างกายผอมบางถูกห่อด้วยเสื้อผ้าหลวมๆ เขาผอมมากราวกับกระดาษแผ่นบางๆ แต่บนใบหน้าเล็กๆนั้นมีดวงตาที่นิ่งสงบไม่สมกับอายุ แม้ว่าส่วนอื่นๆของเขาจะดูน่าสมเพช แต่ดวงตาคู่นั้นทำให้คนรู้สึกถึงความสง่าเยือกเย็น
แม้ว่าคำบรรยายเช่นนี้จะค่อนข้างแปลกเมื่อใช้กับเด็กอายุประมาณ 7-8 ขวบ แต่มันก็อธิบายถึงตัวเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ
เมื่อเห็นเด็กคนนั้น ทำให้จวินอู๋เสียอดคิดถึงเสี่ยวเจว๋ไม่ได้ ตอนอยู่ในสุสานจักรพรรดิแห่งความมืด จวินอู๋เหยาได้พยายามทุกวิถีทางที่จะฟื้นฟูสติที่ขาดหายไปของเขา มาคิดๆดูตอนนี้เขาก็น่าจะฟื้นตัวแล้ว ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาน่าจะโตขึ้นเปลี่ยนจากเด็กน้อยเป็นเด็กวัยรุ่นแล้ว
แต่สิ่งที่ทำให้จวินอู๋เสียประหลาดใจจริงๆก็คือใบหน้าของเด็กคนนี้ หล่อเหลาประณีตมาก จินตนาการได้เลยว่าเขาจะโตขึ้นเป็นหนุ่มหล่อในอนาคตอย่างแน่นอน แต่ใบหน้าหล่อเหลานี้ทำให้จวินอู๋เสียรู้สึกราวกับว่านางเคยเห็นมันมาก่อน เหมือนเขาเป็นจ้าววิญญาณในรูปแบบเด็กน้อย
ใช่แล้ว……
ใบหน้านั้นเหมือนกับจ้าววิญญาณที่จวินอู๋เสียเคยเห็นมาก่อนนั่นเอง!
แต่ดูบริสุทธิ์กว่า อ่อนโยนละมุนกว่า สายตาก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“เจ้าคิดจะหนีหรือ?” เด็กน้อยมองจวินอู๋เสียครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยปากพูดขึ้น
จวินอู๋เสียชะงักเล็กน้อย
“ข้าได้ยินที่เจ้าคุยกับอูจิ่วเมื่อครู่ เจ้าคงอยากช่วยตัวเองและเพื่อนของเจ้าใช่ไหม? ข้าช่วยเจ้าได้นะ” น้ำเสียงของเด็กน้อยขัดกับอายุของเขา นิ่งสงบใจเย็น ไม่มีความเป็นเด็กอยู่เลยแม้แต่น้อย ถ้าไม่มองว่าเสียงนั่นยังคงฟังดูอ่อนวัย ก็คงไม่มีใครคิดว่าน้ำเสียงเช่นนั้นจะออกมาจากปากของเด็กที่อายุน้อยขนาดนี้
“เจ้าเป็นใคร?” จวินอู๋เสียถามพร้อมกับมองเด็กแปลกหน้าคนนั้น
เด็กน้อยลดสายตาลง ดวงตาสีเทาอ่อนคู่นั้นเป็นประกายวาวพร้อมด้วยเสียงหัวเราะขมขื่น
“ถ้าข้าบอกเจ้าว่าข้าคือจ้าววิญญาณ เจ้าจะเชื่อไหม?”
คำพูดของเด็กน้อยทำให้จวินอู๋เสียตกตะลึง นางมองใบหน้าเล็กๆที่เหมือนกับจ้าววิญญาณนั้นโดยไม่ละสายตา ในใจวิเคราะห์ความน่าเชื่อถือของคำกล่าวนั้น
“ไม่เป็นไร ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร” เด็กน้อยเม้มปาก ริมฝีปากปรากฏรอยยิ้มขมขื่น
“ข้าเชื่อเจ้า” จวินอู๋เสียพูดขึ้น
เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นทันที ราวกับเพิ่งคว้าฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้ายเอาไว้ได้ ดวงตาหม่นแสงพลันเป็นประกายสดใสขึ้นทันที.novel-lucky.
“เจ้าเชื่อคำพูดข้าหรือ? ทำไม?” ประกายในแววตาของเด็กน้อยไม่ได้หายไป ดูเหมือนกำลังคาดหวังอะไรบางอย่าง
จวินอู๋เสียตอบว่า “ข้าคุ้นเคยกับวิญญาณพืชตนหนึ่ง เขาบอกข้าจ้าววิญญาณเป็นคนอย่างไร แต่จ้าววิญญาณตอนนี้ไม่เหมือนกับที่เขาบอกไว้เลย และเจ้าก็มีใบหน้าเหมือนจ้าววิญญาณทุกประการ เว้นแต่ว่า……”
“เว้นแต่ว่าข้าอายุน้อยกว่าซินะ?” เด็กน้อยหัวเราะแห้งแล้ง เขายกมือขึ้นแตะโซ่ที่อยู่ตัวเขา การเคลื่อนไหวเล็กน้อยดึงโซ่ตรึงวิญญาณจนเกิดเสียงโซ่กระทบกัน
ภายในคุกใต้ดินที่มืดและอับชื้น เสียงนั้นดังแสบแก้วหูไม่น้อย
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เจ้าเป็นจ้าววิญญาณ แล้วมาตกอยู่สภาพนี้ได้อย่างไร? แล้วคนข้างนอกนั่นเป็นใคร?” จวินอู๋เสียเชื่อว่าเด็กตรงหน้าคือจ้าววิญญาณตัวจริง แต่……มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?
เด็กน้อยถอนใจเบาๆ
“เจ้าอยากฟังหรือ?”
จวินอู๋เสียพยักหน้า
เสียงที่ไม่เร็วไม่ช้าของเด็กน้อยดังขึ้นในคุกใต้ดินที่มืดมิดและอับชื้น เปิดเผยให้รู้ถึงความลับที่ปกปิดไว้ของโลกวิญญาณ