สถานการณ์ไม่อาจเลวร้ายไปมากกว่านี้อีกแล้ว จวินอู๋เสียสั่งให้ตัวเองสงบสติอารมณ์ ราวกับว่าหากนางสูญเสียความเยือกเย็น ก็ไม่มีทางที่นางจะรอดไปได้
อูจิ่วกล้าบอกนางมากขนาดนี้ มีเหตุผลเดียวคือเขาเชื่อมั่นว่าจวินอู๋เสียจะไม่สามารถหลบหนีจากภัยพิบัติครั้งนี้ได้ มีแค่จวินอู๋เสียที่รู้ว่านางยังมีความหวังอยู่
เพราะเจ้าแมวดำไม่ได้อยู่ข้างกายนาง!
สิ่งที่จวินอู๋เสียต้องทำในตอนนี้คือทำให้แน่ใจในความปลอดภัยของตัวเองและเพื่อนๆ ต้องทำให้พวกนางอยู่รอดไปจนกว่าจะมีคนมาช่วย
เมื่อใจนางสงบลง จวินอู๋เสียก็กลับมานิ่งสงบเช่นเดิม นางยังมีแผนสุดท้ายเหลืออยู่ซึ่งเป็นสิ่งที่อูจิ่วไม่รู้ นอกจากรอให้มีคนมาช่วยในอนาคตอันใกล้ นางยังมีอีกวิธีที่จะช่วยตัวเองได้
จวินอู๋เสียยกมือขึ้นสัมผัสหน้ากากภูติไม้ที่ติ่งหู แล้วดวงตาของนางก็เป็นประกาย นางไม่จำเป็นต้องเรียกพลังวิญญาณของนางออกมาเพื่อใช้หน้ากากภูติไม้ ถ้าถึงจุดที่นางไม่มีทางเลือกอื่น นางจะใช้หน้ากากภูติไม้เพื่อทำให้แน่ใจว่านางกับพวกเพื่อนๆจะมีชีวิตรอด แต่สิ่งที่นางต้องทำตอนนี้ก็คือรอ
หลังจากคิดถึงเบี้ยที่มีอยู่ในมือแล้ว จวินอู๋เสียก็ไม่รู้สึกกังวลอีก
สิ่งที่ทำให้นางกังวลจริงๆก็คือจ้าววิญญาณ
จากคำพูดของตู๋เถิง จ้าววิญญาณปกครองโลกวิญญาณที่เขาสร้าง เขาเป็นคนมีเมตตาและยุติธรรม แล้วทำไมถึงเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ในเวลาแค่ร้อยปีเท่านั้น?
เขาไม่เพียงเข้าข้างวิญญาณมนุษย์ แต่ยังปกป้องอูจิ่วทั้งๆที่รู้อย่างชัดเจนว่าอูจิ่วใช้หมีวิญญาณเป็นเครื่องสังเวย ไม่ใช่แค่นั้น เขายังคุมขังมังกรเพลิงอีกด้วย……สัญญาณทั้งหมดนี้ทำให้จวินอู๋เสียคิดว่าเรื่องมันแปลกๆ
ถ้าอูจิ่วไม่ได้มีสิ่งล่อใจจ้าววิญญาณจนยากจะต้านทานได้ ก็หมายความว่าจ้าววิญญาณถูกมารสิงถึงได้เชื่อหมาป่าโฉดชั่วอย่างอูจิ่ว
จวินอู๋เสียครุ่นคิดอย่างเงียบๆ แล้วทันใดนั้น นางก็นึกถึงอะไรบางอย่าง……
นางยังคงจำได้ ตอนที่นางพบกับจวินอู๋เหยาครั้งแรก จวินอู๋เหยาถูกล่ามด้วยโซ่นับไม่ถ้วน เนื่องจากตอนนั้นมันมืดมาก จวินอู๋เสียจึงมองเห็นไม่ชัด รวมทั้งตัวนางก็อยู่ในสภาพย่ำแย่ จึงไม่ได้คิดอะไรมาก แต่ตอนนี้ เมื่อมองไปที่โซ่ตรึงวิญญาณที่พันรอบแขนขา นางก็อดไม่ได้ที่จะหลับตาลงและค้นความทรงจำของตัวเอง แล้วทันใดนั้น หัวใจนางก็เต้นแรงด้วยความตกใจ!.novel-lucky.
ความรู้สึกของโซ่ตรึงวิญญาณแทบจะเหมือนกับโซ่ที่ล่ามจวินอู๋เหยาเอาไว้ในตอนนั้น เว้นแต่ว่าของนางบางกว่าเล็กน้อย
โซ่ตรึงวิญญาณมีผลกับร่างวิญญาณเท่านั้น มีเพียงวิญญาณที่ไม่สามารถเรียกใช้พลังของตนเพราะโซ่ตรึงวิญญาณได้ แต่ทำไมโซ่ตรึงวิญญาณที่มีผลกับร่างวิญญาณถึงอยู่บนตัวจวินอู๋เหยา?
หรือว่า……
ความคิดแปลกๆก่อตัวขึ้นในใจจวินอู๋เสีย แต่นางก็ปฏิเสธความคิดนั้นอย่างรวดเร็ว
นางเห็นเลือดของจวินอู๋เหยา และเลือดนั้นก็เป็นสีแดง
ร่างวิญญาณไม่มีเลือด
จวินอู๋เสียรู้สึกสับสนกับการคาดเดาของตัวเองเล็กน้อย นางสลัดความคิดนั้นออกจากหัว วิกฤตตรงหน้ายังแก้ไม่ได้ นางไม่ควรคิดเรื่องอื่นมากเกินไป
ขณะที่จวินอู๋เสียกำลังครุ่นคิดว่านางควรจัดการกับสถานการณ์ปัจจุบันของตนอย่างไร เสียงโซ่กระทบกันและเสียงโซ่ลากกับพื้นหินก็ดังขึ้น และที่มาของเสียงนั้นก็อยู่ตรงหน้าจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้นทันที และสายตาของนางก็สบเข้ากับดวงตาสีเทาอ่อนคู่หนึ่ง
เด็กที่ถูกขังอยู่ห้องขังตรงข้ามกับจวินอู๋เสียซึ่งหมดสติอยู่เมื่อครู่ฟื้นขึ้นมาแล้ว เขาลากโซ่ตรึงวิญญาณที่พันอยู่รอบตัวเข้ามาและเอนตัวพิงซี่ลูกกรงของห้องขัง ใบหน้าของเขาไร้อารมณ์ขณะมองดูจวินอู๋เสียที่อยู่ตรงข้าม
เด็กน้อยเอนตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย ทำให้จวินอู๋เสียมองเห็นเขาได้ชัดเจนขึ้น