“จวินอู๋เสีย เจ้าไม่ควรยืนอยู่ข้างเดียวกับวิญญาณสัตว์อสูรเลย ด้วยความฉลาดและความสามารถของเจ้า ถ้าเจ้าช่วยข้า ข้าสามารถให้ทุกอย่างที่เจ้าต้องการได้” อูจิ่วพูดหลอกล่อ
จวินอู๋เสียส่งเสียงหึอย่างดูถูกและตอบว่า “ทุกอย่างที่ข้าต้องการหรือ? รวมถึงความตายของเจ้าด้วยรึเปล่า?”
อูจิ่วชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนรอยยิ้มจะกลับมาปรากฏบนใบหน้าเขาอีกครั้ง
“เจ้ายังไร้เดียงสาเกินไป คิดหรือว่าหมีวิญญารแค่ตัวเดียวมีความสำคัญขนาดนั้นจริงๆ? อย่าว่าแต่หมีวิญญาณตัวเดียวเลย ต่อให้ทั้งโลกวิญญาณหรือทั้งอาณาจักรกลางก็เถอะ แล้วจะทำไมล่ะ? เทียบกับสามอาณาจักรแล้วมันเล็กน้อยมาก แถมยังน่าสมเพชสุดๆ หากเสียสละเพียงเล็กน้อย แล้วจะได้พลังที่ยิ่งใหญ่ไร้ที่เปรียบมาล่ะก็ มันจะสำคัญอะไร?”
“เจ้าคิดจะดูดซับพลังวิญญาณจากไฟวิญญาณหรือ?” จวินอู๋เสียรู้สึกถึงเจตนาชั่วร้ายของอูจิ่วได้รางๆ
แต่อูจิ่วส่ายหน้า
“ไม่ว่าจะอาณาจักรล่าง อาณาจักรกลาง หรืออาณาจักรบน แม้แต่คนที่แข็งแกร่งที่สุดก็ยังมีขีดจำกัดที่สามารถทำได้ แต่ถ้ามีวิธีก้าวข้ามขีดจำกัดนั้นล่ะ อะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต? นั่นเป็นสิ่งที่เจ้าไม่สามารถจินตนาการได้เลย วิสัยทัศน์ของเจ้าคับแคบเกินไป แค่การเสียสละเล็กน้อยเจ้าก็ยอมรับไม่ได้แล้ว เจ้าถึงไม่สามารถบรรลุสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ เจ้าจะไม่มีวันได้สัมผัสถึงความยิ่งใหญ่ของการทลายสู่อนัตตา!”
“การทลายสู่อนัตตา?” จวินอู๋เสียมองอูจิ่ว นางเพิ่งเคยได้ยินคำพูดนี้เป็นครั้งแรก แต่นางพบว่าทุกอย่างที่อูจิ่วทำล้วนเชื่อมโยงกับคำพูดนี้
“สิ่งนั้นอยู่เหนือพลังทั้งหมดในโลกนี้ คือเทพเจ้าที่แท้จริง” ดวงตาของอูจิ่วลุกวาวอย่างบ้าคลั่ง
จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรอีก นางรู้ว่าถึงจะถามต่อไป อูจิ่วก็จะไม่บอกอะไรนางไปมากกว่านี้ นางจึงเปลี่ยนหัวข้อ “เช่นนั้น เจ้าใช้การทลายสู่อนัตตามาหลอกจ้าววิญญาณงั้นหรือ?”
อูจิ่วส่ายหัว สายตาของเขาเหลือบมองไปยังห้องขังที่อยู่ตรงข้ามจวินอู๋เสีย
ภายใต้แสงไฟสลัวนั้น จวินอู๋เสียเห็นเด็กคนหนึ่งถูกขังอยู่ในห้องขังมืดๆ ดูเหมือนเขาหมดสติอยู่ ไม่ใช่แค่แขนขาของเขาที่ถูกโซ่ตรึงวิญญาณล่ามเอาไว้ แต่ที่คอและเอวของเขาก็มีโซ่อีกสองเส้นพันล่ามไว้เช่นกัน และโซ่ตรึงวิญญาณพวกนั้นก็หนากว่าโซ่ตรึงวิญญาณที่ล่ามจวินอู๋เสียอยู่อย่างน้อยสองเท่าตัว.ไอลีนโนเวล.
“เอาล่ะ ข้าคุยกับเจ้ามาพอแล้ว ก็ขอให้เจ้าสนุกกับช่วงเวลาสุดท้ายของเจ้าแล้วกัน เพราะว่า……เวลาของเจ้ากำลังจะหมดลงแล้ว” อูจิ่วลุกขึ้นยืน ดูเหมือนไม่มีอะไรจะพูดกับจวินอู๋เสียอีกแล้ว เขาเดินจากไปอย่างช้าๆ
จวินอู๋เสียขมวดคิ้ว สถานการณ์ตรงหน้าอาจกล่าวได้ว่าเลวร้ายอย่างยิ่ง
นางพยายามเรียกบัวน้อยกับอิงซู่ออกมาจากในจิตวิญญาณของนาง แต่ก็ไม่เกิดผลใดๆ โซ่ตรึงวิญญาณไม่เพียงผนึกพลังวิญญาณของนางเท่านั้น มันยังกักขังพวกบัวน้อยเอาไว้ในวิญญาณของนางไม่ให้ออกมาได้
หลังจากพยายามอยู่หลายครั้ง ในที่สุดนางก็ยอมแพ้ สภาพของนางตอนนี้ทำให้นางไม่สามารถแปลงพลังวิญญาณเป็นลวดโลหะเพื่อปลดโซ่ตรึงวิญญาณได้
สิ่งเดียวที่นางมีคือเหล็กหมาดอันเล็ก แต่ถึงแม้เหล็กหมาดจะเล็ก มันก็ยังใหญ่เกินไปสำหรับรูกุญแจของโซ่ตรึงวิญญาณ
นางเข้าตาจนแล้ว
สิ่งเดียวที่ยังโชคดีคือนางรู้ว่าพวกเฉียวฉู่ไม่ได้เป็นอันตรายในตอนนี้ อูจิ่วบอกเจตนาไว้อย่างชัดเจนแล้ว เขาเก็บพวกนางไว้ให้ไฟวิญญาณดูดซับ ดังนั้นอย่างน้อยที่สุดพวกเขาก็ยังปลอดภัยชั่วคราว
แม้ว่าพวกเขาจะปลอดภัยชั่วคราว แต่สำหรับจงจงนั้น เกรงว่าจะเป็นหายนะ!
กว่าจะจับจงจงมาได้นั้นไม่ง่ายเลย อูจิ่วไม่ยอมล้มเลิกแผนเดิมของเขาแน่ อีกไม่นานจงจงจะถูกพาไปที่หอคอยโยวหลิงแห่งที่สี่และต้องเจอกับความเจ็บปวดเช่นเดียวกับที่เคยโดน