จวินอู๋เสียฟื้นขึ้นมาจากการหมดสติ ใต้ร่างของนางเย็นเฉียบ อาการปวดตุบๆในหัวทำให้ความทรงจำก่อนหมดสติของนางสับสนยุ่งเหยิง นางพยายามนึกทุกอย่าง แล้วทันใดนั้นก็นึกภาพเหตุการณ์ที่นางยืนต่อต้านจ้าววิญญาณขึ้นมาได้ นางขมวดคิ้วและลุกขึ้นนั่ง ตอนนั้นเองที่นางได้ยินเสียงเคร้งดังขึ้น
โซ่ตรึงวิญญาณสี่เส้นล่ามแขนขาของนางเอาไว้ ปลายอีกด้านของมันตรึงติดกับกำแพง จำกัดการเคลื่อนไหวของนางทั้งหมด
จวินอู๋เสียตะลึงค้างไปเล็กน้อย แล้วนางก็สังเกตเห็นว่าตัวเองถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินที่มืดและอับชื้น พลังวิญญาณของนางถูกโซ่ตรึงวิญญาณผนึกเอาไว้ ทำให้นางไม่สามารถเรียกพลังออกมาได้เลย
“เป็นยังไง? พอใจกับที่พักตอนนี้ของเจ้าไหม?” เสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังขึ้นจากในคุกใต้ดิน
จวินอู๋เสียเงยหน้าขึ้น ไม่รู้ว่าอูจิ่วปรากฎตัวขึ้นที่นอกห้องขังตั้งแต่เมื่อไร บาดแผลทั้งหมดบนร่างเขาหายดีแล้ว บนใบหน้าที่งดงามคล้ายผู้หญิงนั้นปรากฏรอยยิ้มที่น่าขนลุก
“น่าสงสารจริง สาวงามเช่นนี้ต้องถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินอันมืดมิดไร้แสงเดือนแสงตะวัน มันช่าง……น่าเสียดายเหลือเกิน” อูจิ่วยิ้มระรื่นมองจวินอู๋เสีย ยากจะจินตนาการได้จริงๆว่าเขาสามารถฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ภายในเวลาสั้นๆเช่นนี้ได้
จวินอู๋เสียหรี่ตามองอูจิ่วที่ยินดีปรีดาซะเหลือเกิน ไม่ต้องคิดก็รู้ว่านางถูกนำมาขังที่นี่หลังจากหมดสติ นางไม่สามารถเรียกใช้พลังวิญญาณได้ และยังไม่สามารถสัมผัสถึงออร่าวิญญาณได้
“เพื่อนๆข้าอยู่ที่ไหน?” จวินอู๋เสียพูดขึ้นอย่างเย็นชา พวกเฉียวฉู่คงถูกจ้าววิญญาณขังไว้เหมือนนาง ในเมื่อนางถูกขังอยู่ที่นี่ แล้วคนอื่นๆล่ะอยู่ที่ไหน?
อูจิ่วยิ้ม เขาลงนั่งยองๆให้อยู่ในระดับเดียวกับสายตาของจวินอู๋เสียที่นั่งอยู่ในคุก
“ถ้าข้าบอกว่าพวกเขาตายหมดแล้วล่ะ?”
แววตาของจวินอู๋เสียท่วมท้นไปด้วยจิตสังหารทันที เจตนาฆ่าที่รุนแรงทำให้อูจิ่วเบิกตากว้าง แล้วทันใดนั้นเขาก็เริ่มหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขยิ่งขึ้น
“แค่ล้อเล่นน่า วิญญาณที่ไปถึงขั้นพลังวิญญาณแผ่พุ่ง ข้าจะทำใจฆ่าลงได้ยังไง? วางใจเถอะ ทุกคนยังอยู่ดี เหมือนกับเจ้านั่นแหละ พวกเขาถูกขังอยู่ในคุกอื่น ข้าไม่ทำร้ายพวกเขาตอนนี้หรอก”
“เจ้าจะทำอะไร?” จวินอู๋เสียมองอูจิ่วอย่างเย็นชา นางไม่เชื่อแม้แต่น้อยว่าอูจิ่วจะใจดีละเว้นพวกเขาจริงๆ ไม่เช่นนั้นจ้าววิญญาณคงไม่ปรากฏตัว และพวกเขาก็คงไม่ถูกคุมขัง.novel-lucky.
อูจิ่วยิ้มกว้างให้จวินอู๋เสีย และตอบว่า “ทำอะไร? เจ้าอยากช่วยหมีวิญญาณไม่ใช่หรือ? เจ้าก็รู้นี่ว่าหมีวิญญาณจำเป็นสำหรับข้าในการสร้างหอคอยโยวหลิง แต่ถ้าอยากทำให้หอคอยโยวหลิงทรงพลังมากขึ้น หมีวิญญาณอย่างเดียวไม่พอหรอก ข้าต้องการวิญญาณที่ทรงพลังมากๆ และพวกเจ้าก็เป็นเครื่องสังเวยที่ดีที่สุดที่ข้าเตรียมไว้ให้หอคอยโยวหลิง”
ดวงตาของอูจิ่วฉายแววบ้าคลั่ง
“ลองคิดดูสิ วิญญาณมนุษย์หกตนที่อยู่ในระดับพลังวิญญาณแผ่พุ่งถูกลูกไฟวิญญาณดูดซับไปจนหมด มันจะเป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมขนาดไหน พวกเจ้ามีประโยชน์ขนาดนี้ ข้าจะฆ่าพวกเจ้าได้ยังไง ถ้าพวกเจ้าอยากตาย ก็ตายหลังจากอุทิศตนให้หอคอยโยวหลิงเถอะ”
“เจ้ามันบ้า หอคอยโยวหลิงไม่ได้ยกระดับการฝึกฝนของใครเลย ทุกอย่างที่เจ้าทำก็แค่การหาอาหารให้ไฟวิญญาณบนชั้นสิบสองเท่านั้น” จวินอู๋เสียยังคงมองอูจิ่วอย่างเย็นชา
อูจิ่วหัวเราะเบาๆ และตอบว่า “เจ้านี่ฉลาดจริงๆ เจ้าพูดถูกทั้งหมด แต่เจ้าจะทำอะไรได้? ไม่มีวิญญาณตนใดเชื่อคำพูดของเจ้าหรอก แล้วตอนนี้เจ้าก็หนีออกจากคุกนี่ไม่ได้ด้วยซ้ำ เจ้ารู้มากแล้วทำอะไรได้?”