กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1067
ฮันนาห์หวาดกลัวและพยายามพลิกตัวหนีเงื้อมมือของลินดาเพราะเกรงกลัวว่าตะขอเหล็กจะโดนหน้าเธอเข้าจริง ๆ
ของสิ่งนั้นดูน่าหวาดเสียว มันอาจจะควักลูกตาทั้งสองข้างของเธอออกมาก็ได้
อย่างไรก็ตาม ขาของฮันนาห์ได้รับบาดเจ็บ เธอไม่สามารถหลบหลีกการโจมตีอันป่าเถื่อนและต่อเนื่องของลินดาได้ ถ้าหล่อนเกิดคลุ้มคลั่งเป็นการถาวร ไม่ช้าก็เร็ว หล่อนคงต้องตายด้วยความบ้าระห่ำของตัวเอง!
ฮันนาห์พยายามจะลุกยืนและหาทางหนี แต่น่องที่บาดเจ็บก็ทำให้เธอทรุดลงกับพื้นอีกครั้ง
ลินดาอยู่ข้างหลังเธอแล้วตอนนี้ กวัดแกว่งตะขอเหล็กอันน่าสยดสยองมาที่เธอ
ฮันนาห์หลบหลีกลินดาไม่ได้อีกต่อไป เธอหลับตาอย่างหมดหวัง คิดว่าวันนี้คงเป็นวันตายของเธอแน่ ๆ
ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานนี้เองก็มีรถโตโยต้า แลนครุยเซอร์ พราโด้จำนวนหลายคันขับเข้ามาในเหมืองถ่านหินและหยุดลงตรงหน้าพวกเธอทั้งสองคน
ไฟหน้ารถสว่างจ้าส่องตรงมายังใบหน้าของลินดา ผู้ชายจำนวนหนึ่งกระโดดออกมาจากรถ ก่อนที่ชายคนหนึ่งจะชี้ปืนมาที่ลินดาแล้วตะโกนถามว่า “แกทำบ้าอะไรน่ะ? วางตะขอลง!”
ลินดาผงะให้กับสิ่งที่เห็นตรงหน้า!
เธอเคยทำงานในบ่อนมาเก๊ามานานหลายปี เธอเคยเจอผู้คนมาแล้วหลายประเภทรวมถึงความสามารถแบบต่าง ๆ ของผู้คนเหล่านั้นด้วย
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยและผู้คุมของเหมืองถ่านหินนั้นน่ากลัว แต่ดูเหมือนว่ากลุ่มคนเหล่านี้จะดูมีพลังอำนาจและทรงอิทธิพลมากกว่า!
เธอเอียงตัวลงและทิ้งตะขอลงกับพื้น
ชายร่างท้วม ใบหน้าอ้วนเดินตรงมาหาฮันนาห์ เขาเหลือบมองรูปถ่ายในโทรศัพท์มือถือแล้วมองดูฮันนาห์อีกครั้ง ก่อนจะพูดว่า “แกคือฮันนาห์ วิลสันใช่ไหม?”
ฮันนาห์พยักหน้าอย่างตื่นตระหนก “ใช่ค่ะ ฉันเอง คุณเป็นใครคะ?”
ชายคนนั้นก้มศีรษะและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “สวัสดี คุณนายวิลสัน ฉันขออนุญาตแนะนำตัวเองก่อน ชื่อของฉันคือ ไบรอัน แฮมตัน และฉันทำงานให้กับตระกูลเว็บบ์แห่งซัดเบอรี ฉันมาที่นี่เพื่อพาแกไปซัดเบอรี”
ฮันนาห์มึนงงและพูดอย่างระมัดระวัง “สวัสดีค่ะ คุณแฮมตัน… ฉัน… ฉันไม่คิดว่าตัวเองรู้จักคนของตระกูลเว็บบ์เลยสักคน…”
ไบรอันตอบด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “นายใหญ่ของเรารู้ว่าแกถูกส่งมาที่นี่เพราะชาร์ลี เวด ดังนั้น ท่านจึงส่งฉันมาที่นี่เพื่อช่วยแก ตามเราไปซัดเบอรี นายใหญ่มีเรื่องที่ต้องอธิบายให้แกรู้ก่อน แล้วท่านจะปล่อยให้แกได้พบกับครอบครัว”
ฮันนาห์ตกตะลึงอ้าปากค้าง “อะไรนะคะ? พูดจริง ๆ ใช่ไหม? ที่คุณจะช่วยฉันและให้ฉันได้เจอครอบครัวด้วย”
“แน่นอน! แกคิดว่าฉันมาที่หลุมนรกแบบนี้ทำไม? มาล้อแกเล่นอย่างนั้นหรือ?”
ฮันนาห์ตื่นเต้นมากเสียจนน้ำตาแห่งความสุขเอ่อล้นออกมา เธอก้มหน้าลงและเอ่ยขึ้นว่า “ขอบคุณ! ขอบคุณค่ะคุณเว็บบ์ ขอบคุณค่ะ”
ไบรอันขยะแขยงรูปลักษณ์อันมอมแมมเลอะเทอะของเธอและพูดกับชายที่อยู่ด้านหลัง “ให้หล่อนนั่งรถแกไป”
“ครับ หัวหน้า”
ชายคนนั้นเก็บปืนลงแล้วพาฮันนาห์ไปที่รถของเขา
ทันใดนั้น ก็มีชายคนหนึ่งก้าวยาว ๆ ออกมาจากห้องอย่างโมโหและพูดขึ้นเสียงดัง “นี่ พวกแกกำลังทำอะไรกันอยู่? แกคิดว่าจะพาผู้หญิงของฉันไปได้ง่าย ๆ อย่างนั้นหรือ? หล่อนต้องอยู่ที่นี่!”
ไบรอันนิ่วหน้าด้วยท่าทีรังเกียจ “แกเป็นใคร?”
ชายคนนั้นคือผู้คุมของเหมืองถ่านหินนี้และเขามีอำนาจสูงสุดในยามที่เจ้านายไม่อยู่ เขารีบบอกอย่างภาคภูมิใจและตอบว่า “ฉันคือผู้คุมงานด้านความปลอดภัยของที่นี่ พวกแกได้เรียนเจ้านายของเราแล้วหรือยัง? ก่อนจะมาพาคนของท่านออกไปน่ะ ฉันขอเตือนไว้ก่อนนะ เจ้านายของเราน่ะมีอิทธิพลมากที่สุดในย่านนี้เลย!”
“เจ้านายแกไม่ได้โทรหาหรือ? มันไม่ได้บอกแกหรือไง? ว่ามันขายที่นี่ให้นายใหญ่ของเราแล้ว”
“ฮ่า…อย่าทำให้ฉันขำหน่อยเลย!” ผู้คุมเยาะเย้ย “ถ้าหากเจ้านายของฉันขายที่นี่จริง ๆ เขาก็ต้องบอกฉันเป็นการส่วนตัวแล้วสิ ฉันคิดว่าพวกแกมาที่นี่เพื่อแย่งผู้หญิงของฉันต่างหากล่ะ ไอ้หมาจอมหื่น!”