กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1068
ไบรอันหันกลับมาถามฮันนาห์ “นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย? แกเป็นผู้หญิงของมันหรือเปล่า?”
ฮันนาห์คร่ำครวญอย่างสิ้นหวัง “ไม่ ฉันเปล่านะ! เขาบังคับฉันต่างหากล่ะ!”
ไบรอันหันไปหาผู้คุมแล้วพูดอย่างเย็นชา “หล่อนไม่ยอมรับว่าเป็นผู้หญิงของแก ทีนี้ แกก็เลิกพล่ามไร้สาระกับฉันเสียที”
ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ผู้คุมรู้สึกเพลิดเพลินไปกับการที่มีฮันนาห์อยู่ด้วย จนเขาแทบจะเสพติดเธอไปเสียแล้ว อย่างไรเสีย เขาก็เป็นแค่คนบ้านนอกเบาปัญญาคนหนึ่งที่ไม่เคยสัมผัสหญิงชาวเมืองแสนสวยบอบบางจากเมืองใหญ่มาก่อน เขาจึงคิดว่าฮันนาห์น่าหลงใหลและเย้ายวนใจมาก
แน่นอนว่าเขาจะต้องไม่พอใจแน่ที่อยู่ดี ๆ ผู้ชายพวกนี้ก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้และต้องการจะพรากเธอไปจากเขา เขาจึงตะโกนเสียงลั่น “ฉันไม่สนหรอกโว้ย! ฉันจะบอกแกอีกครั้งนะ หล่อนเป็นผู้หญิงของฉัน!”
ไบรอันแสยะยิ้ม “ในเมื่อแกอยากตายนัก ฉันก็จะสงเคราะห์ให้”
เขาหยิบปืนพกสีเข้มออกจากเอว เล็งมันไปยังผู้คุมแล้วลั่นไกอย่างไม่ลังเล
เสียงระเบิดแผดก้องพร้อมด้วยประกายไฟที่ปากกระบอกปืน ลูกกระสุนบินจากลำกล้องตรงเข้าสู่หน้าผากของผู้คุม
ผู้คุมที่เพิ่งหยิ่งยโสและอวดดีเมื่อก่อนหน้านี้ ได้กลายสภาพเป็นศพในชั่วพริบตา
ฮันนาห์กรีดร้องสุดเสียง แต่ลินดากลับจ้องมองฉากฆาตกรรมอย่างปลื้มปีติ ดาวระยิบระยับส่องประกายในดวงตาของเธอ เธอรู้สึกว่าโอกาสที่จะได้ออกจากที่นี่มาถึงแล้ว!
เธอรีบไปหาไบรอันอย่างรวดเร็วและอ้อนวอน “นายคะ พวกเราก็ถูกพาตัวมาที่นี่ด้วยเหมือนกัน ได้โปรดพาเราไปด้วยเถิดนะคะ!”
ฮันนาห์รีบตะโกนบอก”อย่าพาหล่อนไปนะ! หล่อนเพิ่งพยายามจะฆ่าฉันเมื่อสักครู่นี้เอง”
ไบรอันหันมองฮันนาห์และถาม “หล่อนคือศัตรูของแกเหรอ?”
ฮันนาห์รีบพยักหน้ารับ “ใช่ หล่อนคือศัตรูของฉัน หล่อนอยากจะฆ่าฉันด้วย”
ลินดาหัวเสีย “นี่ ฮันนาห์ หุบปากนะ! ฉันบอกเมื่อไหร่…”
เสียงปืนดังขึ้นอีกนัด ก่อนที่เธอจะพูดจบ
ฮันนาห์กระเถิบไปข้างหลังอย่างตกตะลึง เธอจดจ้องอยู่ใกล้ ๆ และเห็นว่าไบรอันกำลังยกปืนขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ เขาเล็งมันไปที่ลินดา!
ลินดาที่เพิ่งพูดจ้ออยู่เมื่อสักครู่นี้ ตัวแข็งทื่อ ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นด้วยเสียงอันดัง คราบเลือดเปรอะเปื้อนบนใบหน้า
ไบรอันไม่สนใจเสียงคร่ำครวญ เขาหันกลับไปที่รถและเร่งลูกน้อง “เฮ้ย เครื่องบินกำลังรออยู่ที่สนามบิน ไปกันได้แล้ว”
ฮันนาห์ที่กำลังยืนตัวแข็งเป็นรูปปั้นน้ำแข็งถูกดึงเข้าไปในรถคันหนึ่ง
ไบรอันก็เข้าไปในรถด้วย เขาเปิดกระจกหน้าต่างรถและเล็งปืนไปที่ครอบครัวลินดาขณะที่รถกำลังจะเลี้ยวไป เขาจะยิงคนพวกนั้นแน่ ถ้าหากวิ่งมาที่ขบวนรถของเขา
โชคดีที่ครอบครัวลินดาขวัญหนีดีฝ่อหมอบลงกับพื้นข้าง ๆ ศพลินดาและไม่กล้าที่จะขยับตัว
ในไม่ช้า ขบวนรถก็ออกจากเหมืองถ่านหินกลางหุบเขา มุ่งตรงไปยังสนามบิน