บทที่ 673 เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (14)

The Novel’s Extra

บทที่ 673 เรื่องราวที่ไม่ควรมีอยู่จริง (14)

 

คนที่พูดเรื่องนี้ … เป็นหนึ่งในสามผู้มีอำนาจของสมาคม ‘ยูจางวอน’

ยูจางวอนยื่นซองจดหมายใหกับแชจูชึลพร้อมหลักฐาน

 

“ ทุกอย่างอยู่ในซองจดหมายนี้”

 

“ …แ-ก แก…!”

 

ตามที่คาดไว้จากนักการเมืองผู้มีประสบการณ์ คิมซุกโฮตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น

ยูจางวอนและแชจูชึลได้ทรยศเขา

คิมซุกโฮและอียุกโฮสั่นสะท้าน อย่างไรก็ตามยูจางวอนไม่ได้สนใจพวกเขาเหมือนกับสุนัขบนถนนทั่วไปและพูดต่อไป

 

“ อุบัติการณ์ควังโอ เหตุการณ์เลิร์ค, เหตุการณ์ทำลายเอาคส์บวร์ค และเหตุการณ์ขนาดใหญ่และขนาดเล็กอื่น ๆ ที่เกิดจากปีศาจ …พวกเขาทุกคนล้วนเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมด หลักฐานได้ถูกเผยแพร่ไปทั่วโลกแล้ว”

 

ยูจางวอนปรบมือ ทันใดนั้นหน้าจอโฮโลแกรมขนาดใหญ่ก็พุ่งขึ้นมาบนเวที

 

– ฉันมาที่นี่วันนี้ไม่ใช่ในฐานะฮีโร่ ยูจินวอง แต่เป็นเพื่อนมนุษย์ ฉันมาที่นี่เพื่อสารภาพบาปที่ฉันได้ทำลงไป

 

ยูจินวองยืนอยู่หน้าสื่อ – YTV, MBN, KSB …. ยูจินวองสารภาพการแสดงสดต่อหน้าคนทั้งโลก

คิมซุกโฮอ้าปากค้าง

 

‘ ยูจินวองไปถึงที่นั่นตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่ใช่ว่าเขาเพิ่งอยู่ที่นี่หรอ?’

 

หลังจากดูหน้าจอมาระยะหนึ่ง คิมซุกโฮก็หันไปหาอียุกโฮ เห็นได้ชัดว่าเขากำลังแลกเปลี่ยนข้อความกันผ่านทางสายตา ตอนนี้พวกเขาถูกผลักไปยังมุมๆหนึ่ง พวกเขาจะต้องดิ้นรนจนจถึงที่สุด

 

“ อย่าขยับ!”

 

Kwaaaaa-!

ดาบอันใหญ่เปล่งประกายพร้อมพลังเวทย์มนตร์แยกพวกเขาออก ความร้อนที่สูงขึ้นจากรอยแตกที่เกิดขึ้นบนพื้นทำให้ทั้งสองไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้

นี่เป็นการกระทำของแชนายอน คิมซุกโฮและอียุกโฮอึ้งนิ่งงันไปเพราะพลังที่เหนือกว่าข่าวลือที่เคยได้ยินมา

 

“ ฉันคือแชนายอน จากแกนช่องแคบใต้ดิน ฉันได้รับมอบอำนาจให้รัฐบาลจับกุมผู้ฝ่าฝืนกฎหมายของสมาคมตลอดจนอำนาจในการลงโทษและตัดสินพวกเขาในกระบวนการยุติธรรม การต่อต้านจะไม่ได้รับอนุญาตอันใด”

 

“ …ฉันเสียใจที่จะต้องบอกคุณเช่นนี้ แต่ฉันยังไม่ถูกตัดสิน ฉันไม่ได้ทำผิดกฎหมาย”

 

แชนายอนไม่ได้แสร้งทำเป็นได้ยินคิมซุกโฮ เธอดูพร้อมที่จะตัดเขาถ้าเขาทันทีที่เขาขยับตัว

 

‘…ตามที่คาดไว้ หลานสาวของแชจูชึล เธอเป็นบ้า’ คิมซุกโฮยักไหล่แล้วคุกเข่าลงไปที่พื้น

 

“ อ่า ขอโทษนะครับ”

 

ยูจางวอนลงจากเวทีโดยใช้ความสับสนวุ่นวายนี้

 

“รอเดี๋ยว! หยุดเขา! หยุดเขาด้วย! เราไม่ได้ก่ออาชญากรรมใด ๆ ! เขาควบคุมเรา และตอนนี้เขากำลังจะควบคุมพวกคุณ!”

 

คิมซุกโฮตะโกนเสียงดังและชี้ไปที่ยูจางวอน อย่างไรก็ตาม ยูจางวอนหนีออกจากห้องโถงปาร์ตี้อย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็เตรียมตัวที่จะ “ปลอมตัว” อีกครั้ง

 

Ssk-

 

อย่างไรก็ตาม เหล็กเย็นเฉียบแตะเข้าที่คอของเธอ

 

“… อ๊ะ.”

 

เจนยกมือขึ้น

หญิงสาวปรากฏตัวขึ้นจากด้านหลังเสา

 

“ ไม่ได้เจอกันนานนะเจน วันนี้คุณมีเวลาไหม ฉันต้องการให้เรามีการสนทนากันเล็กน้อย”

 

เธอคือยุนซึงอา

เธอขยับดาบของเธออย่างช้า ๆ และตัดคอของเจน

 

“ เอ่อ…อืม…เราคุยกันทีหลังได้ไหม ~? ตอนนี้ฉันยุ่งนิดหน่อย ฉันต้องทำให้พวกเขายอมแพ้อย่างรวดเร็ว….”

 

“ ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ มีบางอย่างที่ฉันต้องการได้ยิน”

 

“ได้ยิน? ได้ยินอะไรเหรอ?”

 

“โอ้? คุณแกล้งคุณไม่รู้ ฉันยิ่งต้องการที่จะตัดคอคุณมากขึ้นเพราะคุณทำเช่นนี้ … ยัยผู้หญิงเลว “

 

เลือดไหลลงดาบของยุนซึงอา ความเจ็บปวดที่แหลมคมแพร่กระจายผ่านร่างกายของเจน

เจนกัดฟันไตร่ตรอง ‘ฉันควรจะผลักดาบของเธอออกไปและหลบหนีหรือไม่? หรือฉันควรฟังผู้หญิงคนนี้…? ‘

 

น่าเสียดายที่เธอไม่มีเวลาชั่งน้ำหนักตัวเลือกของเธอ

 

KWAANG-!

 

ทันใดนั้น หลังคาของคฤหาสน์ก็ทรุดตัวลงและมีสัตว์ประหลาดที่บินได้นับไม่ถ้วนพร้อมกับสมาชิกของนิวอีวิลส์

Kieeek! – Kieeeek—!

เสียงดุร้ายดังขึ้นเมื่อกลิ่นของพลังปีศาจหลั่งไหลออกมา ทุกคนผงะด้วยการโจมตีอย่างกะทันหัน

เจนมองยุนซึงอาและพูด

 

“ ทำไมเราไม่คุยหลังจากทุกอย่างจบลง ~ ฉันจะรักษาสัญญาของฉันในครั้งนี้ ~ นี่คือภารกิจเกษียณอายุของฉัน คุณเห็นไหม ~”

 

ยุนซึงอาเงียบ ในไม่ช้าเสียงของบางสิ่งแตกกระจายดังขึ้น และการปะทะกันของพลังเวทย์มนตร์และพลังปีศาจทำให้เกิดเสียงระเบิดขนาดยักษ์

รอไม่ได้แล้ว

 

“…เฮ้ออ”

 

ยุนซึงอาถอนหายใจและปล่อยมือของเจน

 

“ หากคุณไม่รักษาสัญญานี้ ฉันจะไม่ให้โอกาสคุณได้พูดอีกต่อไป”

 

“ โอเค ~ โอเค ~ ฉันรู้จักหมายเลขโทรศัพท์ของคุณแล้ว รอก่อน โอเคนะ ~?”

“ …หุบปากแล้วโทรหาฉันเมื่อคุณเสร็จภารกิจ”

 

ด้วยสิ่งนั้นยุนซึงอาก็วิ่งไปที่ห้องจัดงานปาร์ตี้และเจนเปลี่ยนการปลอมตัวเป็น ‘บุคคลนั้น’ เพื่อทำงานให้เสร็จสิ้น

 

คนที่คิมซุกโฮกลัวและต้องการฆ่ามากที่สุด เหตุผลที่ทำให้เขาสร้างอุบัติการณ์ควังโอขึ้นมา

 

คนที่เจนปลอมตัวอีกครั้งคือพ่อของจินเซยอน จินยงฮวาน

 

**

 

[บังเกอร์ใต้ดินของแมนชั่น]

 

ยูยอนฮาอพยพไปยังบังเกอร์ใต้ดิน เนื่องจากเธอจะไร้ประโยชน์ในการต่อสู้เนื่องจากนิวอีวิลส์จะมุ่งมาหาเธอเป็นเป้าหมายหลักอย่างแน่นอน เธอจึงตัดสินใจออกจากที่พักไว้ให้กับแชจูชึลและ เฮย์เนค

 

“…เฮ้ออ”

 

เธอถอนหายใจและเปิดทีวี

งานแถลงข่าวของพ่อของเธอกำลังจะสิ้นสุดลง

 

– ฉันจะใช้ชีวิตที่เหลือของฉันเพื่อชดใช้บาปของฉัน

 

เขายื่นมือออกมาอย่างภาคภูมิใจ ตำรวจวิ่งขึ้นมาและจับกุมเขาด้วยกุญแจมือที่ปิดกั้นพลังเวทย์มนตร์ มันเป็นอุปกรณ์ของบริษัทไดมิกส์ ซึ่งเธอเป็นผู้คิดค้น

 

“… .”

 

ยูยอนฮาไม่สามารถทนดูพ่อของเธอถูกควบคุมตัวไปได้

เธอปิดทีวีด้วยความขมขื่นที่ไหลเวียนอยู่ในหัวของเธอ

เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะอาเจียน

หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความขมขื่นและความว่างเปล่าที่ไม่น่าพอใจสักเท่าไหร่

 

เธอรู้สึกว่างเปล่า

 

ทั้งหมดนี้จำเป็นจริงๆหรือ?

มันคุ้มค่าที่จะละทิ้งพ่อของเธอเพื่อทำสิ่งนี้หรือไม่?

ปลาไม่สามารถอาศัยอยู่ในน่านน้ำที่บริสุทธิ์เกินไป บางทีมันอาจเป็นการดีกว่าที่จะประนประนอม….

 

“…ฮู่~”

 

ยูยอนฮาพ่นลมหายใจที่ไร้ประโยชน์แล้วหยิบสมาร์ตวอทช์ของเธอขึ้นมา จากนั้นเธอตรวจสอบข้อความเพื่อดูบทสนทนาที่ผ่านมากับพ่อของเธอ

 

[ลูกหำลังทำอะไรอยู่ ยอนฮา?]

[ลูกสาว ~ พ่อดื่มมานิดหน่อย ~]

[พ่ออยากเจอลูกจัง]

 

พ่อของเธอส่งข้อความมามากมาย แต่ก็มีหลายอันที่เธอไม่ได้ตอบกลับไป ยูยอนฮาเริ่มเกลียดตัวเองในอดีต

 

“ ยัยโง่ ยัยโง่ ยัยโง่…?”

 

ยูยอนฮาตบหัวและโทษตัวเองเมื่อจู่ ๆ เธอพบบันทึกข้อความ

มันเป็นข้อความยาว แต่ไม่มีการบันทึกว่าใครเป็นผู้รับ ผู้ส่งคือ ‘ยูยอนฮา’ โดยไม่ต้องสงสัยเลย แต่เธอไม่มีความทรงจำในการส่งข้อความดังกล่าว

ด้วยความสงสัย ยูยอนฮา เอียงศีรษะของเธอแล้วคลิกเข้าไปที่ข้อความ

 

ในไม่ช้า…

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำกว่าแอปเปิ้ลและเธอก็รู้สึกเหมือนจะระเบิดด้วยความอับอาย

 

[สวัสดี, คิมฮาจิน ฉันเอง ยูยอนฮา วันนี้เป็นวันที่ยากลำบาก อาจจะไม่ใช่สำหรับคุณ แต่แน่นอนว่าสำหรับฉัน

บางทีนั่นอาจเป็นสาเหตุ วันเวลาฉันใช้ร่วมกับคุณในสถานะพันธมิตรที่เชื่อถือได้ของฉันโผล่ขึ้นมาในหัวของฉัน ฉันอาย เหน็ดเหนื่อยและรำคาญเล็กน้อย แต่ตอนนี้ฉันคิดถึงมัน มันเป็นความทรงจำที่มีค่า

ใช่ ฉันกำลังคิดถึงคุณอยู่ตอนนี้…]

 

“ … น-น- นี่มันอะไรกันเนี่ย?”

 

ยูยอนฮาจับหัวเธอ “ฉันกำลังคิดถึงคุณอยู่ตอนนี้” คำสารภาพเกรดสามแบบนี้?

ความอับอายที่นึกไม่ถึงทำให้หัวของเธอถูกต้มและสมองของเธอกำลังจะละลาย

 

แต่ในสภาวะที่ลำบากใจที่สุด เธอจำได้ถึงความว่างเปล่าที่เกิดขึ้นจากการลืมของเธออย่างแผ่วเบา

 

“…อา.”

 

เหตุผลที่เธอเปิดเผยอุบัติการณ์ควังโอ ไปจนถึงการละทิ้งพ่อของตัวเอง

 

“อา…?”

 

ยูยอนฮากุมขมับของตัวเองแน่น

“ อ้า อา อ้า” เสียงพึมพำสั้นๆหลุดออกมาจากปากของเธอ

ใบหน้าของใครบางคนโผล่ขึ้นมาอย่างแผ่วเบาในใจของเธอ

บางคนที่เธอไม่ควรลืม

บางคนที่เธอไม่สามารถลืมได้

 

ใบหน้าของใครบางคนซ้อนทับกับข้อความที่น่าอายที่สุดที่เธอเคยอ่านและเติมเต็มหัวที่ว่างเปล่าของเธอ