บัญชามังกรเดือด บทที่ 962 ปกป้องศักดิ์ศรีเอาไว้
เสียงตะโกนฉับพลันของหูเถิงพลันทำให้ผู้ชมตะลึงไปในทันที จากนั้น ก็ได้สติขึ้นมาก่อนจะส่งเสียงเชียร์ออกมาว่า
พวกเขาพลันโกรธมาก ก่อนจะโบกหมัดไม้ในมือไปมาและร้องตะโกนว่า “ฟันเขาเลย!”
“จินซานสู้ ๆ !”
“จินซานชนะแน่!”
เมื่อเห็นว่าทุกคนในตงไห่ตื่นเต้นและมีความมั่นใจขึ้นมากเพียงใด ฉินเทียนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัวไปมาด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขายอมรับว่า จินซานมีทักษะที่ดี แต่เมื่อเทียบกับเจ้านกแร้งแล้วนั้น เขายังเป็นรองอยู่เล็กน้อย
ฝีมือยังคงนับว่าห่างชั้นอยู่มาก
ตามการคาดเดาของฉินเทียนนั้น ด้วยฝีมือสือซินคนงี่เง่านั้น ทักษะการใช้มีดเกือบจะอยู่ในระดับเดียวกับหม่าหงเทาและจุยเฟิงในทันที
นอกเหนือจากราชาจั่วเจียนและจินยีโหวแล้วนั้น อาจจะมีเพียงสือซินเท่านั้น ที่มีความแข็งแกร่งในการต่อสู้จะไปต่อกรกับเจ้านกแร้งได้
ทว่าสำหรับผลลัพธ์ในตอนสุดท้ายนั้น เขาไม่สามารถคาดเดาได้เลย
ท้ายที่สุดแล้ว การเป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญที่มีทักษะมากที่สุดในแดนเหนือ ทั้งยังถูกเซี่ยหมิงนำตัวมาที่นี่ในฐานะไพ่ตายของเขาแบบนี้แล้วเจ้านกแร้งย่อมต้องมีทักษะที่น่าทึ่งพอตัว
ในตอนที่เขาจะดึงลิ้นของผู้คุ้มกันออกมานั้น ทั้งยังข่วนไปที่ต้นขาของหู่เหนียงอีก สำหรับเจ้านกแร้งแล้ว มันเป็นเพียงทักษะเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้นเอง
ความสามารถที่แท้จริงของเขายังไม่ถูกเปิดเผยออกมาให้เห็น
“ในเมื่อนายรู้แล้ว เช่นนั้นวันนี้ โปรดมอบวิญญาณของนายให้กับสำนักมีดอสูรเสียเถอะ!”
หลังจากที่จินซานพูดจบ เขาก็พุ่งไปเข้าหาเจ้านกแร้งในทันที
เขาวิ่งลากมีดในมือข้างหลัง พุ่งเข้าหาเจ้านกแร้งในพริบตาเดียว
ด้วยเสียงตะโกนอย่างฉับพลัน และการเคลื่อนตัวที่เฉียบคม พลันปรากฏมีดเดิมทีที่ลากอยู่ข้างหลังก็ปรากฏตัวขึ้นมา
ลำแสงสีขาวพลันสว่างวาบไปทั่วบริเวณ พร้อมกับมีดที่ฟันเข้าใส่เจ้านกแร้งอย่างรวดเร็ว
ครั้งนี้มันเหนือความคาดหมายจริง ๆ ยามที่ฝ่ายตรงข้ามกำกังวลนั้น เขาก็เห็นคน ๆ นั้นพุ่งเข้ามาหาเขา ก่อนที่เขาจะทันได้โต้ตอบ คน ๆ นั้นก็ถอนตัวออกกะทันหันและมีมีดโผล่ออกมา
หากเป็นคนที่ไม่มีประสบการณ์เพียงเล็กน้อยละก็ พวกเขาคงถูกฆ่าตายไปแล้ว
ตามคาด สำนักมีดอสูร!
มันเป็นวิชาที่แปลกและคาดเดาได้ยากจริงๆ!
น่าเสียดายที่คู่ต่อสู้ที่จินซานต่อกรด้วย คือทหารผ่านศึกอย่างเจ้านกแร้ง ยิ่งไปกว่านั้น ก่อนที่จินซานจะทันได้เคลื่อนไหว เจ้านกแร้งก็ได้เตรียมใจสำหรับทักษะการต่อสู้ในการใช้มีดของเขาแล้ว
เมื่อเห็นการปรากฏตัวของมีดฟันฉลามขึ้นอย่างกะทันหันนั้น เจ้านกแร้งก็ไม่มีท่าทีตื่นตระหนกแต่อย่างใด พลันส่งเสียงฮีดฮัดออกมาอย่างเย็นชา และก้าวถอยหลังราวกับว่าเขาคาดไว้นานแล้ว
การเคลื่อนตัวที่ไม่ใหญ่หรือเล็กเกินไปนั้น เขากลับไม่ปล่อยให้ร่างกายของเขาโดนคมมีดเลยแม้แต่
มีดฟันฉลามพลันเกือบที่จะเฉือนเข้าไปในเสื้อผ้าของเขาในทันที
จินซานพลันร้องคำรามออกมา พร้อมกับมีดฟันฉลามด้ามยาวที่ถูกซ่อนเอาไว้ข้างหลังเขาอีกครั้งโดยร่วมมือกับการเคลื่อนไหวและพลิกตัวแบบพิเศษ
เขาต่อยเข้าไปอย่างรุนแรงราวกับเป็นการแนะนำตัว และชกไปที่จมูกของเจ้านกแร้ง ก่อนที่กำปั้นจะไปถึงนั้น จินซานก็พลิกตัวกลับมาอีกครั้ง พร้อมด้วยใบมีดที่ซ่อนอยู่ก็ถูกเปิดเผยออกมา
เจ้านกแร้งพลันล่าถอยไปครั้งแล้วครั้งเล่า ดูเหมือนว่าเขาต้องการที่จะเห็นทักษะดาบของจินซานอย่างชัดเจนมากขึ้น และไม่มีแผนการที่จะตอบโต้พวกเขาเร็ว ๆ
จินซานพลันร้องคำรามขึ้นมาครั้งแล้วครั้งเล่า และมีดฟันฉลามก็หายไปเหมือนกับผีอีกครั้ง แม้แต่ฉินเทียนก็ยังรู้สึกว่าเทคนิคดาบเล่มนี้ นับว่าเปิดหูเปิดตาของเขาอย่างแท้จริง
น่าเสียดายที่เขาเห็นข้อบกพร่องในเทคนิคดาบของจินซานได้ทันเขาจงใจใช้รูปแบบการซ่อนมีด เพื่อให้ดูเหมือนจะเข้าใจยากแต่ในระดับหนึ่งความเข้าใจยากนี้ มันก็สูญเสียบทบาทในการต่อสู้จริงไปในทันที
กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ การเคลื่อนไหวบางอย่างมีร่องรอยของเป้าหมายที่แท้จริงอยู่แล้ว เพื่อให้เผยถึงมีดที่ถูกซ่อนไว้
แทนที่จะทุ่มเทแรงกายแรงใจสุดกำลังเพื่อเข้าฟาดฟัน
คนเช่นนี้ เมื่อมาเผชิญหน้ากับเฒ่าเจ้านกแร้งจะใช้เทคนิคลูกเล่นแบบนี้ให้ได้อย่างไร?
แน่นอนว่าเมื่อระยะเวลาในการใช้เคล็ดวิชามีดของจินซานหมดลง ก็ไม่มีอะไรใหม่ ๆ สำหรับเจ้านกแร้งอีก ในยามนี้เขาเลยคิดที่จะต่อกรกลับไป
กรงเล็บที่เข้าใจยากนั้น รวดเร็วกว่าเดิมและมีความแปลกใหม่มากกว่ามีดของจินซานเสียอีก
เพียงเฉียนอวัยวะครั้งเดียว เขาพลันงอนิ้วมือให้เหมือนตะขอเกี่ยว พลันจับใบมีดได้ในทันที
จินซานชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ร้องตะโกนและพยายามจะดึงมีดออกมา อย่างไรก็ตาม มันไม่ได้ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย สีหน้าของจินซานพลันเปลี่ยนไป
“เจ้าหนู นายยังเด็กเกินไป ไปเรียกบรรพบุรุษวิชามีดอสูรของนายมาที่นี่สิ ”
เจ้านกแร้งพลันแสยะยิ้มออกมา พร้อมด้วยเสียงคลิกดังขึ้น มีดฟันฉลามที่ทำขึ้นจากเหล็กพลันหรงเล็บของเจ้านกแร้งหักออกมาในทันที
ใบมีดอีกครึ่งหนึ่งที่อยู่ระหว่างนิ้วของเขา ด้วยท่าทีสบายอารมณ์ ก่อนจะใบมีดอีกครึ่ง แทงเข้าที่ไปที่ต้นขาของจินซานในทันที พร้อมกับปลายมีดที่เปื้อนเลือดโผล่ออกมาจากด้านหลัง
ฉัวะ
“อ๊าก!”
ต้นขาของจินซานพลันถูกแทงด้วยมีดแม้ว่าจินซานจะเป็นผู้ชาย แต่เขาก็อดที่จะกรีดร้องออกมาอย่างช่วยไม่ได้ มีดฟันฉลามครึ่งหนึ่งในมือของเขาพลันร่วงลงกับพื้น พร้อมกับเสียงร้องโหยหวนของเจ้าของมีดที่ล้มลงกับพื้นไป
ฝั่งของตงไห่นั้น ทุกคนพลันร้องอุทาน
“หัวหน้ากลุ่ม!”
ผู้ใต้บังคับบัญชากลุ่มหนึ่งรี พลันวิ่งไปด้วยความตื่นตระหนกและอุ้มจินซานลงจากลานประลองไปในทันที
นับว่าศึกครั้งนี้ เจ้านกแร้งชนะสองศึกติดต่อกันแล้ว เขาเต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน พลางเอามือไพล่หลัง และพูดออกมาอย่างเย่อหยิ่งว่า “ทำไม ฝีมือของคนตงไห่มีแค่นี้เหรอ? ช่วยหาคนที่มีฝีมือมาหน่อยได้หรือไม่?”
“นี่มันมากเกินแล้วนะ !”
“หากฉันรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ ชายชราเช่นฉันไม่จำเป็นต้องออกมาลงมือด้วยตนเองหรอก เพียงแค่เรียกลูกศิษย์มาจัดการกวาดล้างพวกคุณทั้งหมดก็พอแล้ว”
คำพูดเหล่านี้ พลันกระตุ้นความโกรธของทุกคนในตงไห่ออกมาอีกครั้ง ทว่า ในคราวนี้หาได้มีใครกล้าเสนอตัวเองออกไปไม่
เพราะพวกเขาคิดว่า ความสามารถของตัวเองไปอาจไปถึงระดับของจินซานได้
แม้แต่จินซานก็ยังพ่ายแพ้กลับมาและขาข้างหนึ่งของเขาที่อาจจะต้องพิการไปตลอดชีวิตนั้น เสมือนกับพวกเขาถูกกำหนดให้นำความอัปยศอดสูมาใส่ตนเองอย่างแท้จริง
“ฉันจะสู้กับคุณ!”
เสียงพลันดังขึ้นมาจกด้านข้างกายของหวังเจี่ยน
ทันใดนั้น บรรยากาศพลันตกสู่ความเงียบงันในทันที ทุกคนรู้ดีว่าราชาจั่วเจียนผู้นี้มีข้อมือเล็กและยังมีความแข็งแกร่งที่โดดเด่นอีกด้วย
การที่เขาได้ตำแหน่งราชาจั่วเจียนมานั้น มันเกิดขึ้นมาจากทักษะที่แท้จริง!
ในยามที่ราชาจั่วเจียนกำลังจะออกไป เพื่อจุดประกายความหวังในใจของทุกคนของตงไห่อีกครั้ง
“พ่อบุญธรรมครับ”
ด้านหลังหวังเจี่ยน คือสือซินซึ่งมีใบหน้าไร้อารมณ์ตลอดเวลาพลันก้าวเดินออกมา
เขาพลันเดินมาข้างหน้าหวังเจี่ยน พลางก้มหัวลงและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “โปรดอนุญาตให้ผมออกไปต่อสู้แทนท่านด้วยเถอะขอรับ”
หวังเจี่ยนพลันเกิดความลังเลใจอยู่ครู่หนึ่ง เจ้าแน่ใจหรือ?”
สือซินพลันส่ายหัวไปมา “ผมจะพยายามหาจุดอ่อนของเขา แต่โชคไม่ดีที่ผมหาไม่เจอเลย”
“ทว่า พ่อบุญธรรมอย่าได้กังวลไปเลยพ่อบุญธรรม ชีวิตของผมเป็นของตงไห่ และผมจะใช้ชีวิตนี้เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของคนตงไห่เอง”
หวังเจี่ยนรู้สึกประทับใจในคำพูดของเขา
เขารู้ดีว่า แม้ว่าสือซินจะดูซื่อตรงและซื่อสัตย์นั้น แต่จริงๆ แล้วเขาก็มักจะทำตัวสงบมาก และไม่เคยไม่ออกไปต่อสู้ในสนามที่ตนเองไม่มั่นใจอย่างแน่นอน
สือซินไม่คิดที่จะลงมือ นั่นเพราะเขากำลังใช้ใจในการศึกษาวิถีการต่อสู้ของเจ้านกแร้งอย่างตั้งใจ
น่าเสียดายที่ในยามนี้ พวกเขาไม่อาจหาหนทางจะเอาชัยจากเจ้านกแร้งมาได้ พร้อมกับพุ่งเข้าไปในสนามโดยไม่ทันตั้งตัว
เพราะ หากสือซินไม่ลงไป นั่นก็จักเหลือเพียงหวังเหมี่ยนและหวังเจี่ยนที่ต้องเป็นคนลงไปต่อกรด้วยตนเองแล้ว
นั่นดูจะเป็นการการะทำที่อุกอาจเกินไป
แม้ว่า หวังเจี่ยนต้องการจะต่อสู้แทนสือซินสักสนาม เพื่อให้โอกาสสือซินได้มีโอกาสในการศึกษาเจ้านกแร้งมากขึ้น แต่เขาก็รู้ดีว่า ด้วยในฐานะราชาจั่วเจียนนั้น หากเขาพ่ายแพ้ขึ้นมา ย่อมมีความเสียหายต่อตงไห่มากเพียงใด
เขาไม่ใช่คนที่ขับเคลื่อนด้วยอารมณ์ของตนเอง ทุก ๆ อย่างจึงเกิดจากการพิจารณาจากสถานการณ์โดยรวมออกมาอย่างรอบคอบ
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วนั้น ในที่สุดเขาก็ได้แต่พยักหน้าออกมาอย่างเคร่งขรึม พลางเอ่ยกำชับว่า “ระวังตัวด้วย”
“มีประโยคหนึ่งที่ลูกควรจำเอาไว้ หากไม่อาจคว้าชัยมาได้ ถอนตัวออกมาเสีย
“ชีวิตของเจ้าเป็นของตงไห่ ตอนนี้ตงไห่จะไม่ปล่อยให้เจ้าตาย ดังนั้นเจ้าจึงตายไม่ได้”
สือซินพลันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวออกมาว่า “ขอบคุณพ่อบุญธรรม ลูกจะจำไว้”
สือซินพลันเงยหน้าขึ้นมา พลางแย้มยิ้มให้หวังตัวยวี่ และถือมีดเดินช้าๆ ไปทางเจ้านกแร้งเสมือนกับเด็กผู้ชายที่กำลังถือขวานเดินมาตัดฟืน
ด้านหลังฝูงชนนั้น หูเถิงพลันคว้ามือของฉินเทียนเอาไว้ เขาพลันกลืนน้ำลายหลายลงคอไปหลายอึกด้วยตื่นเต้น ก่อนจะพูดว่า “คุณคิดว่าสือโถวจะชนะได้ไหม?”
เมื่อเห็นว่าฉินเทียนไม่พูดอะไรออกมานั้น เขาก็ถ่มน้ำลาย พลันปัดมือออก พร้อมพูดด้วยความโกรธว่า “นายจะไปรู้อะไร นายพลที่พ่ายแพ้ มันไม่มีประโยชน์ที่จะถามถึง!”
“สู้ ๆ สือโถว!”
“พวกเราต้องชนะ!”
คราวนี้ หูเถิงไม่กล้าพูดให้ดังกว่านี้อีกแล้ว เขาได้แต่ระงับอารมณ์ของตัวเองและตะโกนออกไปเบา ๆ