เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 821
“แต่ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ฆ่าคุณ”
ได้ยินดังนั้น
สวีโหย่วหรงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
เหมือนว่าหยางเฟิงยังคงกลัวตระกูลหนิงอยู่
แต่ก็ไม่น่าแปลกใจตระกูลหนิงเป็นตระกูลมหาเศรษฐีในจงโจว
เขยแต่งเข้าธรรมดาอย่างหยางเฟิงจะต้านทานได้อย่างไร?
ยังไม่ทันที่สวี่โหย่วหรงจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเต็มที่
รอยยิ้มอันชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นบนหน้าหยางเฟิง
“ถึงผมจะไม่ฆ่าคุณ แต่ผมจะให้บทเรียนที่คุณไม่มีวันลืม!”
พูดจบหยางเฟิงขว้างมีดคมเล่มหนึ่ไปหน้าหวางเปียว
“ไป ทำให้หน้าเธอเสียโฉม!”
“ข้า?”
หวางเปียวมองมีดบนพื้นด้วยท่าทางเหลือเชื่อ
เขาไม่คิดว่าหยางเฟิงจะให้เขาทำลายหน้าของสวี่โหย่วหรงได้จริงๆหรือ?
สวี่โหย่วหรงเป็นคนของตระกูลหนิง
ถ้าเขาทำให้เธอเสียโฉมนั่นเท่ากับรนหาที่ตายไม่ใช่หรือ?
“แกกล้าเหรอ?”
เมื่อเห็นสีหน้าที่ลังเลของ หวางเปียว
หยางเฟิงพูดด้วยสีหน้าดุร้าย: “ถ้าแกไม่กล้า งั้นฉันคงต้องฆ่าแก!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฟิงหวางเปียว ก็ตัวสั่น
เขาไม่สงสัยเลยว่าสิ่งที่หยางเฟิงพูดนั้นไม่ใช่เรื่องโกหก!
เพราะหยางเฟิงเป็นปีศาจ!
คิดถึงตรงนี้หวางเปียวตัวสั่นและหยิบมีดที่แหลมคมขึ้นจากพื้น
“หยางเฟิง แกมันบ้าไปแล้ว!”
“แกกล้าทำให้ฉันเสียโฉม!”
“แกทำแบบนี้ ไม่กลัวว่าคุณหนูใหญ่แก้แค้นหรือ?”
สวี่โหย่วหรงตกตะลึงและกรีดร้องขึ้นมา!
หยางเฟิงกล้าให้ หวางเปียว ทำลายหน้าของเธอ?
เขาบ้าเหรอ?
หยางเฟิงมันเป็นคนบ้า!
หยางเฟิงนั่งบนโซฟาโดยไม่สนใจคำพูดของสวี่โหย่วหรง
เขาสูบบุหรี่และมอง หวางเปียว: “ทำไมยังไม่ลงมือ จะมัวชักช้าทำไม?”
ได้ยินดังนั้น
หวางเปียวหายใจเข้าลึก ๆ
ต๊อก!
ต๊อก!
ต๊อก!
เขาเดินเข้าเข้าไปปหาสวีโหย่วหรงทีละก้าว
“หวางเปียวอย่าเข้ามา!”
“แกกล้าทำร้ายฉัน แกตายแน่!”
สวีโหย่วหรงตะโกนด้วยความกลัว
หวางเปียว หายใจเข้าลึกๆกัดฟันอย่างแรงและพูดว่า: “เลขาสวี ฉันไม่อยากทำแบบนี้! แต่ฉันไม่มีทางเลือก ถ้าฉันไม่ทำฉัน ฉันก็ตาย!”
“แต่ไม่ต้องกังวล หลังจากที่ฉันทำให้คุณเสียโฉมแล้ว ฉันจะไปจากจงโจว และหนีไปให้ไกลที่สุด!”
“ฉันไม่เชื่อว่าตระกูลหนิงของนายจะใหญ่คับฟ้าและตามหาฉันเจอ!”
“อย่างไรเสียหลายปีที่ผ่านมาฉันหาเงินได้มากพอแล้ว!”
เมื่อได้ยินคำพูดของหวางเปียว
สวีโหย่วหรงรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่สุด
เธอรู้ว่า หวางเปียว เอาจริง!
“หวางเปียวได้โปรดปล่อยฉันไป!”
“ถ้านายยอมปล่อยฉันไป ฉันจะให้เงินนาย! ฉันสามารถให้เงินนายได้มากมาย!”
หวางเปียว ส่ายหัวและพูดว่า “คุณคิดผิด! แน่นอนว่าฉันชอบเงิน! แต่จะเอาไปทำไมถ้าไม่มีชีวิต?”
“เลขาสวีอย่าโทษฉันเลย จะโทษต้องโทษตัวเองที่ทำให้ผิดกับคนที่ไม่ควร!”
เมื่อพูดจบ
ชึก!
มีดแหลมคมในมือของ หวางเปียว ขยับ…
“อ๊ะ!”
ทันใดนั้น
เสียงกรีดร้องที่บีบหัวใจก็ดังขึ้น
แผลที่มีเลือดไหลออกมาปรากฏขึ้นบนหน้าของสวีโหย่วหรง
แต่ทว่า หวางเปียว ก็ยังไม่หยุด
มันกลับกรีดลงไปซ้ำๆ
เพราะหยางเฟิงบอกว่าต้องทำให้สวีโหย่วหรงเสียโฉม
หวางเปียว จึงไม่กล้าขัดคำสั่งของ หยางเฟิง
“อ๊ะ!”
“อ๊ะ!”
“อ๊ะ!”
…
เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วบาร์
หยางเฟิงนั่งอย่างนิ่งเฉยบนโซฟา
เขาหยิบกาแฟกาแฟบนโต๊ะขึ้นดื่มและขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้