ที่จริงเหล่าฉาไม่ได้ช่วยชีวิตของวลาดิเมียร์ได้อย่างไร้รอยขีดข่วน แต่ได้ผลเพียงส่วนเดียวเท่านั้น เหตุผลหลักคือแมวตัวแรกยังยั้งมือเล็กน้อยตอนลอบจู่โจม ไม่ได้ลงมืออย่างโหดเ**้ยม
ฟังดูแล้วไม่ค่อยน่าเชื่อ อีกฝ่ายเป็นศัตรูคู่อาฆาตชัดๆ ทำไมยังยั้งมืออยู่ล่ะ
นี่เป็นเพราะมันตัดสินใจแล้วว่าแค่ให้วลาดิเมียร์เจ็บหนักน่าจะเป็นประโยชน์มากที่สุด ถ้าวลาดิเมียร์ตายในที่เกิดเหตุ ฟีน่ากับเหล่าฉาจะต้องสู้อย่างสุดชีวิตกับมันและอาจารย์ มันคิดว่าฝีมือของทั้งสองฝ่ายสูสีกัน ผู้ชนะจะเป็นใครยังไม่รู้ แต่ถ้ายังมีลูกแหง่ ฟีน่ากับเหล่าฉาต้องดูแลวลาดิเมียร์ที่ได้รับบาดเจ็บและไม่สามารถต่อสู้ได้อย่างเต็มกำลัง พอมันกับอาจารย์ได้จังหวะแล้ว พวกมันคิดจะฆ่าฟีน่ากับเหล่าฉาก่อน แล้วค่อยจบชีวิตของวลาดิเมียร์ นี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด
สไนเปอร์ที่ฉลาดจะจู่โจมศัตรูคนแรกในสนามรบ แต่ไม่ฆ่าให้ตาย จากนั้นเพื่อนร่วมรบที่เฝ้ารอศัตรูก็จะเข้ามาช่วย ใช้มิตรภาพโง่เง่าของศัตรูฆ่าไปทีละคน มาสองคนก็ฆ่าแพ็คคู่ นี่ได้ประโยชน์มากกว่าฆ่าศัตรูคนแรกเพียงคนเดียว
มันคิดว่าฟีน่ากับเหล่าฉาก็คือศัตรูที่โง่เง่า ไม่ยอมทิ้งเพื่อน สุดท้ายก็ต้องตายด้วยกัน
แต่ถึงแม้มันจะวางแผนไว้ดีมาก แต่การปรากฏตัวอย่างกะทันหันของฟราเทอร์กลับทำลายแผนของมัน
มันกับอาจารย์คิดว่าฟราเทอร์ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่พอเห็นฟราเทอร์ปรากฏตัว ก็รู้ว่ามีตรงไหนผิดพลาดไป
สถานการณ์เปลี่ยนแปลงจนมันต้องปรับเปลี่ยนแผน
เห็นฟีน่าประคองวลาดิเมียร์ที่บาดเจ็บกำลังจะออกจากสนามรบไปกับตา ตอนนั้นให้พวกมันหนีไปก็ไม่ต่างอะไรกับเลี้ยงลูกเสือ ฝูงแมวขวางพวกมันไม่ได้ มันจึงพุ่งทะยานไป คิดจะสกัดไว้ด้วยตัวเอง
พวกมันเพิ่งเคลื่อนไหว เงาร่างสีเทาสายหนึ่งก็กระโดดมาขวางทางไว้ ปิดตายเส้นทางทั้งหมดของมัน ถ้ามันฝืนพุ่งพรวดไปก็อาจจะเปิดช่องโหว่ให้อีกฝ่าย
“ฮ่าๆ คู่ต่อสู้ของเจ้าก็คือข้า”
แม้เหล่าฉาจะหัวเราะออกมา แต่ในใจกลับเดือดพล่าน
ถึงมันโมโหแค่ไหนก็ยังรักษามาดของนักรบเอาไว้ ก่อนจะกำหมัดและโค้งตัวพูดว่า “ผู้เฒ่าคือเหล่าฉา ยินดีประมือกับเจ้า ขอบังอาจถามชื่อเสียงเรียงนามของเจ้า”
พริบตาที่เหล่าฉากำหมัด แววตาของอีกฝ่ายก็เยือกเย็นขึ้นมา คิดว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะลอบโจมตีอีกครั้ง
แต่เหล่าฉารู้ทันความเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่าย ตอนกำหมัดจึงไม่ได้คลายการป้องกัน ขณะที่แยกสองกำปั้นออกจากกัน มันก็เหวี่ยงอุ้งเท้าจู่โจมกลับด้วย
ระหว่างที่พุ่งตัวไป เงาร่างสองสายตรงหน้าก็แยกออกจากกัน ต่างฝ่ายต่างถอยไปหลายก้าว
“เอ๋?”
เหล่าฉาเผยสีหน้าประหลาดใจ เพราะมันที่ความรู้กว้างขวางสังเกตเห็นกระบวนท่าของอีกฝ่ายระหว่างที่ประมือกันพริบตาเมื่อครู่ เมื่อครู่ด้านหนึ่งอีกฝ่ายใช้ข้อศอกและหัวเข่าโจมตี ด้านหนึ่งพุ่งขนานมาทางเหล่าฉาเหมือนกระบี่ กระบวนท่าที่ใช้เหมือนกับตอนจู่โจมวลาดิเมียร์เมื่อครู่ไม่ผิดเพี้ยน แต่แตกต่างกับกังฟูแบบจีนที่ชำนาญการใช้หมัดต่อย สันมือสับ และขาฟาด
ถ้าเหล่าฉาไม่ได้มากประสบการณ์ด้านต่อสู้ ก็คงจะถูกกระบวนท่าแปลกๆ ของอีกฝ่ายสร้างบาดแผลให้ตั้งแต่การประจัญบานครั้งแรก
“หรือว่าเป็นกังฟูแบบทางเหนือของกำแพงเมืองจีน?”
“เฮอะ นับว่าเจ้ามีแวว” อีกฝ่ายเอ่ยปากเป็นครั้งแรกตั้งแต่ปรากฏตัว เสียงทุ้มต่ำ แต่เต็มไปด้วยพละกำลัง
เหล่าฉาถามด้วยความสงสัย “กังฟูแบบทางเหนือของกำแพงเมืองจีนมีต้นกำเนิดอยู่ที่ภูเขาคุนหลุน เป็นศาสตร์หนึ่งของกังฟูจีนเช่นกัน เหตุใดเจ้ากลับนำมาช่วยคนต่างชาติ…”
“ถุย! ใครเป็นศาสตร์หนึ่งของกังฟูจีน? อย่ายกย่องตัวเองนักเลย! ข้าบอกเจ้าก็ไม่เสียหาย ถึงอย่างไรเจ้าก็กำลังจะตายอยู่แล้ว ข้าชื่อเอเมียร์”
เอเมียร์ตั้งท่าไม้ตาย ท่าทางแปลกมาก แตกต่างกับกระบวนท่าของกังฟูจีน “ศาสดาถ่ายทอดกระบวนท่าให้นักปราชญ์ คนธรรมดาเรียนรู้หมัดนี้จากนักปราชญ์”
เหล่าฉาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกฝ่ายยังคงปิดบังอยู่บ้าง อาจจะเพื่อเลี่ยงนามของผู้ที่เคารพ จึงเปลี่ยนแปลงคำพูดที่ท่องจำกันมาเล็กน้อย แต่ด้วยความคล้ายคลึงกันของท่าทางที่อีกฝ่ายทำออกมา มันจึงมั่นใจสำนักของอีกฝ่ายแล้ว เป็นกังฟูภูเขาคุนหลุนนอกกำแพงเมืองจีนอย่างที่มันเดาไว้จริงๆ
“ดี ในเมื่อเจ้าไม่ยอมรับว่าเป็นศาสตร์หนึ่งของกังฟูจีนเช่นเดียวกัน อย่างนั้นข้าจะไม่ปรานี” เหล่าฉาตั้งท่าไม้ตายของมวยหย่งชุนเช่นกัน
เหล่าฉามีคุณธรรมและใจกว้างขวาง เดิมไม่อยากลงมืออย่างโหดเ**้ยม ถึงแม้วลาดิเมียร์จะบาดเจ็บไม่ถึงตาย แต่ด้วยเหตุนี้คร่าชีวิตของอีกฝ่ายก็ต้องบาดเจ็บอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และจองเวรจองกรรมกันต่อไปเมื่อไหร่จะจบสิ้น คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะมีศาสตร์หนึ่งในกังฟูจีน หากไว้ชีวิตของอีกฝ่ายจะต้องสร้างปัญหาในภายหลังแน่นอน เหล่าฉาจึงคิดที่จะเข่นฆ่าอีกฝ่ายอย่างหาได้ยาก
อีกด้านหนึ่ง ฟราเทอร์ก็ขวางแมวตัวแรกที่ลอบจู่โจมฟีน่าเอาไว้ มันพูดอย่างเย็นชาว่า “ข้าได้ยินว่าผู้คุมพวกนั้นเรียกเจ้าว่าซาเมียล นี่เป็นชื่อของเจ้าสินะ”
ตอนที่ถูกมัดทั้งสี่เท้ารวมกับปากก่อนหน้านี้ มันได้ยินผู้คุมและผู้หญิงคนนี้พูดถึงชื่อนี้ด้วยท่าทางเคารพยำเกรง ทีแรกมันไม่รู้ว่านี่หมายถึงใคร ถึงอย่างไรมันก็ไม่เคยได้ยินจางจื่ออันเล่าเรื่องนั้น แต่ได้ยินแล้วมันก็รู้ว่านี่ก็คือแมวตัวข้างหน้า
ซาเมียลยิ้มเยือกเย็น “น่าเสียดายที่เมื่อครู่ข้าแค่มัดปาดของเจ้า ไม่ได้ปิดหูของเจ้า ผู้คุมพวกนั้นไร้ประโยชน์เสียจริง ไม่เช่นนั้นเจ้าก็คงไม่รอดมาปรากฏตัวต่อหน้าข้า…แต่ไม่เป็นไร นี่เป็นเรื่องสุดท้ายที่เจ้าจะได้รู้ก่อนตายแล้วล่ะ”
“เจ้าอธิษฐานให้ความสามารถที่แท้จริงของเจ้า คมกริบให้ได้ครึ่งหนึ่งของฟันเจ้าจะดีกว่านะ” ฟราเทอร์ยอกย้อน
“อาจารย์! อย่าพูดไร้สาระกับพวกเขาเลย ฆ่าพวกเขาไปเลยเถอะ!” เอเมียร์ที่นิสัยมุทะลุร้องขึ้นมา “แล้วเราค่อยไปตามหาที่เหลือ!”
ซาเมียลพยักหน้าเล็กน้อย แล้วขยิบตาให้เอเมียร์ พวกมันศิษย์และอาจารย์ร่วมมือกันมานาน รู้ใจกันดีอยู่แล้ว ไม่ต้องใช้ภาษาพูดคุยกัน ฝ่ายหลังรู้กัน แสร้งทำเป็นจู่โจม กระโดดเข้าไปในป่าที่มืดมิด
“เจ้าคนอันธพาลจะไปที่ใด!”
เหล่าฉารู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องการแยกพวกมันออกจากกัน แยกตัวเองออกจากฟราเทอร์แล้วก็จู่โจมแบบตัวต่อตัว แต่ในเมื่อตัดสินใจฆ่าแล้ว ก็ทำได้แค่ตามเข้าไปในป่า
ความสามารถที่แท้จริงของอีกฝ่ายเป็นอย่างไรก็ค่อยว่ากัน แต่แผนการชั่วร้ายผุดขึ้นมาอย่างต่อเนื่องย่อมไม่ใช่พฤติกรรมของชายผู้มีเกียรติ ทั้งที่เป็นเรื่องเปิดเผยได้แท้ๆ กลับเอาแต่คิดเจ้าเล่ห์ แค่เรื่องนี้ยังปิดบัง ทำให้เหล่าฉารังเกียจจริงๆ
ฟราเทอร์กับซาเมียลสบตากันอยู่ที่เดิม พวกมันรู้ดีอยู่ลึกๆ ว่าไม่ช้าก็เร็วสงครามครั้งนี้จะมาถึง พวกมันสองตัวกำหนดแล้วว่าจะมีแค่ตัวเดียวที่รอดออกไปจากป่าแห่งนี้ นี่ไม่เกี่ยวกับบุญคุณความแค้นส่วนตัว แต่เป็น…สิ่งที่ล้ำลึกยิ่งกว่านั้น
ฟราเทอร์ได้ยินเอเมียร์เรียกซาเมียลว่าอาจารย์ตั้งหลายครั้ง มันมองวิธีที่เอเมียร์ลอบจู่โจมเหล่าฉาอยู่ข้างๆ ก็รู้ว่ากระบวนทางของเอเมียร์ช่างน่าประหลาด และในเมื่อซาเมียลเป็นอาจารย์ของเอเมียร์ อย่างนั้นวิถีทางของกระบวนท่าน่าจะเหมือนกัน แปลกประหลาดและหาชมได้ยาก มักจะจู่โจมด้วยมุมและวิธีที่คาดไม่ถึง และในฐานะที่เป็นอาจารย์ ฝีมือของเอเมียร์จะต้องมากกว่าแน่นอน
แต่ที่ฟราเทอร์รู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่งคือ ซาเมียลยกอุ้งเท้าขึ้นมาสองข้าง ร่างกายหมอบลงต่ำ ละทิ้งกระบวนท่าแปลกประหลาดอย่างคาดไม่ถึง แล้วพุ่งเข้าใส่มันโดยตรง ราวกับวิธีต่อสู้แบบเจ็บทั้งสองฝ่ายอย่างคนชั้นต่ำทะเลาะกัน!