“หน้ากากภูติไม้? เจ้าแน่ใจหรือ?” เมื่อได้ยินคำว่า หน้ากากภูติไม้ ดวงตาของเจ้าตัวปลอมก็ลุกวาวทันที
“ไม่ผิดแน่ขอรับ ของที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้เป็นพันรูปแบบเช่นนั้น นอกจากหน้ากากภูติไม้ ก็ไม่มีของวิเศษอื่นใดอีกแล้ว” อูจิ่วรับรอง
เจ้าตัวปลอมขมวดคิ้ว
“หน้ากากภูติไม้ถูกคนผู้นั้นเอาไปแล้วไม่ใช่หรือ? ก่อนหน้านี้ก็มีข่าวลือในอาณาจักรกลางว่าหลังจากที่คนผู้นั้นถูกจับ พวกลูกน้องของเขาเข้าใจผิดว่าเขาตายจากการต่อสู้และฝังสมบัติทั้งหมดของเขาไว้ในสุสาน แล้วทำไม……จู่ๆมันถึงได้โผล่ไปอยู่กับวิญญาณมนุษย์ตนนั้นได้?”
“นั่นสิขอรับ ข้าก็คิดว่ามันแปลกอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้จวินอู๋เสียนั่นถูกพวกเราจับเอาไว้แล้ว เรื่องหน้ากากภูติไม้จะคลี่คลายไม่ช้าก็เร็ว” อูจิ่วพูดต่อว่า “คนผู้นั้นเอาของวิเศษไปจากอาณาจักรบนไม่น้อย ท่านเจ้าเหนือหัวทรงพิโรธมาก น่าเสียดายที่ยังไม่รู้ว่าของวิเศษพวกนั้นอยู่ที่ไหน ถ้าเราสามารถใช้หน้ากากภูติไม้เปิดทางได้ พวกเราอาจจะนำของขวัญพิเศษกลับไปถวายท่านเจ้าเหนือหัวได้นะขอรับ”
“ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง มันก็ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้แล้ว” เจ้าตัวปลอมพูด
ขณะที่ทั้งสองกำลังวางแผนกันอย่างลับๆนั่นเอง เสียงใสเย็นชาก็ดังเข้ามาในห้องโถงใหญ่!
“มีเรื่องอะไรดีๆงั้นหรือ? ทำไมไม่บอกข้าบ้างล่ะ?”
อูจิ่วเงยหน้าขึ้นทันควันและมองไปทางที่มาของเสียง เขาเห็นร่างหนึ่งปรากฏอยู่ตรงประตูทางเข้าห้องโถงใหญ่!
นั่นเป็นเพียงร่างเล็กบาง แต่เมื่อสะท้อนเข้าสู่ดวงตาของอูจิ่ว กลับสร้างความตกใจราวกับเกิดคลื่นยักษ์สูงเสียดฟ้า!
“จวินอู๋เสีย? เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!” อูจิ่วมองจวินอู๋เสียที่ปรากฏตัวตรงประตูห้องโถงใหญ่อย่างไม่อยากจะเชื่อตาตัวเอง
ครึ่งชั่วโมงก่อนเขาเพิ่งคุยกับจวินอู๋เสียในคุกใต้ดินนี้เอง เขาจำได้อย่างชัดเจนว่าแขนขาของจวินอู๋เสียถูกโซ่ตรึงวิญญาณล่ามไว้เรียบร้อยแล้ว แล้วนางหนีออกจากคุกใต้ดินทั้งๆที่พลังวิญญาณถูกผนึกได้อย่างไร? แล้วนางมาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร?
จวินอู๋เสียเดินเข้าไปในห้องโถงใหญ่ด้วยท่าทางสงบนิ่ง พร้อมกับกวาดสายตามองอูจิ่วและจ้าววิญญาณตัวปลอม.novel-lucky.
“ถ้าข้าจำไม่ผิด เจ้า “เชิญ” ข้ามาไม่ใช่หรือ?”
จ้าววิญญาณตัวปลอมหรี่ตามองจวินอู๋เสีย ในดวงตาฉายแววอำมหิตมุ่งร้าย
“ข้าประเมินเจ้าต่ำไป ไม่คิดเลยว่าเจ้าจะสามารถปลดโซ่ตรึงวิญญาณและหนีออกจากคุกใต้ดินได้ พอดีเลย ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้าอยู่” จ้าววิญญาณตัวปลอมมองจวินอู๋เสียอย่างไม่ใส่ใจ จากมุมมองของเขา จวินอู๋เสียนั้นไร้ความหมาย และยังโง่อีกด้วย ไม่สำคัญว่านางจะหนีออกจากคุกใต้ดินได้อย่างไร แต่ทั้งๆที่นางก็รู้ว่าพลังของพวกเขาห่างชั้นกันมาก นางก็ยังไม่ซ่อนไม่หนี กลับส่งตัวเองเข้ามาหาที่ตาย ตลกสิ้นดี
ต่อให้นางหนีไป จ้าววิญญาณตัวปลอมก็แน่ใจว่าตนจะจับนางกลับมาได้อีกครั้ง
“โอ้? เรื่องอะไรล่ะ?” ใบหน้าของจวินอู๋เสียไม่มีความกังวลใจเลยแม้แต่น้อย
“เจ้ามีหน้ากากภูติไม้อยู่กับตัวงั้นหรือ?” จ้าววิญญาณตัวปลอมถาม
จวินอู๋เสียเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้า
“ใช่ ข้ามีหน้ากากภูติไม้”
“เจ้าไปได้หน้ากากภูติไม้มาจากที่ไหน? ถ้าเจ้าตอบให้กระจ่างโดยไม่มีลูกไม้ใดๆ ข้าอาจจะทำให้เรื่องง่ายขึ้นสำหรับเจ้า หรืออาจจะยอมให้เจ้าออกไปก็ได้ จะเลือกแบบไหนก็แล้วแต่เจ้า” จ้าววิญญาณตัวปลอมทั้งข่มขู่ทั้งหลอกล่อ คิดจะกล่อมเอาข้อมูลเกี่ยวกับหน้ากากภูติไม้จากปากของจวินอู๋เสีย
จวินอู๋เสียไม่ใช่คนโง่ นางย่อมมองเห็นความสนใจที่จ้าววิญญาณตัวปลอมมีต่อหน้ากากภูติไม้