เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 886
ตอนนี้พูดถึงฮ่วนเย่ว์คณะหนึ่งเดียว ในหัวของทุกคนจะมีคำว่าแม่มด โผล่ขึ้นมาเป็นอันดับแรก
ช่วยไม่ได้ นี่คือฉายาที่นักเรียนคณะอื่นตั้งให้ฮ่วนเย่ว์ แน่นอนว่าฉายานี้ ไม่มีใครกล้าพูดต่อหน้าฮ่วนเย่ว์ เว้นเสียแต่จะหาเรื่อง ไม่งั้นคงไม่แม้แต่จะพูดถึง
ลู่ฝานก็รู้สึกสงสารนักเรียนคณะอื่นเหมือนกัน โดนแม่มดอย่างฮ่วนเย่ว์โมโหใส่ คงไม่ใช่แค่ปัญหาเรื่องอับอายเท่านั้น ไม่รู้คนตั้งเท่าไรที่นอนร้องโอดครวญอยู่บนเตียงในตอนนี้
สลัดความคิดวุ่นวายนี้ออกไป ลู่ฝานเดินออกจากประตูเขา
นอกประตูเขา ใครคนหนึ่งรออยู่นานแล้ว
“ลู่หมิง!”
ลู่ฝานตะโกนเรียกลู่หมิง ด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้า
ลู่หมิงได้ยินเสียงก็รีบเดินเข้ามา
“ฮ่าๆ เจ้าบ้าน นับวันนายเก่งขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะ การต่อสู้บนเขาวันนั้น แข็งแกร่งจนไร้เหตุผล รอให้พวกลุงรู้ ต้องดีใจมากแน่นอน”
ไม่เจอกันครึ่งปี เหมือนลู่หมิงอ้วนขึ้นเยอะ
ไม่เห็นลู่หมิงที่หล่อสง่า มีความรู้และดูเป็นอิสระแล้ว ถูกแทนที่ด้วยคนอ้วนที่ลงพุงเล็กน้อย
ลู่ฝานมองลู่หมิงตั้งแต่หัวจรดเท้า ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่ได้เจอกันระยะหนึ่ง เหมือนรูปร่างนายเปลี่ยนไป ตอนนี้สถานการณ์ในตระกูลเป็นยังไงบ้าง”
ลู่หมิงหัวเราะแล้วพูดว่า “ดีมาก ไม่ต้องพูดถึงบ้านเก่า เมืองลู่ของพวกเรา คำพูดเราเป็นใหญ่ ส่วนทางเมืองตงหวา ธุรกิจก็เปิดทำการแล้ว ยี่ห้อสินค้าตระกูลลู่ก็แพร่ไปทั่วเขตตงหวา ก่อนเทศกาลเซ่นไหว้ประจำปีปีนี้ มีสองสามคนอยากสอบเข้าสถาบันสอนวิชาบู๊ ได้ยินลุงบอกว่ามีโอกาสมาก”
“สองสามคนเหรอ”
ลู่ฝานหัวเราะ ฟังดูตระกูลลู่ก้าวหน้า เจริญเติบโตขึ้นทุกวันจริงๆ
ลู่หมิงเอาบัตรใบหนึ่งออกมาจากอก ยื่นให้ลู่ฝานแล้วพูดว่า “อะ นี่คือรายรับของตระกูลในปีนี้ นายเอาไปสิ”
ลู่ฝานรับไว้อย่างไม่เกรงใจ เขารู้ว่าถึงไม่รับ ลู่หมิงก็ยัดให้เขาอยู่ดี ใครใช้ให้เขาเป็นเจ้าบ้านตระกูลลู่อย่างสมชื่อในตอนนี้ล่ะ
ลู่หมิงเอาจดหมายออกมาอีกหนึ่งฉบับ แล้วพูดว่า “ตระกูลยังให้ฉันแจ้งนายว่า ก่อนฤดูใบไม้ผลิปีหน้า ต้องไปที่เมืองหลวง เดิมทีหลังจากนายโดนขังที่คุกใต้ดิน ฉันร้อนใจแทบแย่ ตอนนี้นายออกมาแล้ว งั้นทุกอย่างก็โอเค ออกเดินทางในช่วงนี้ ทุกอย่างทันเวลาแน่นอน”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ใช่ ต้องไปเมืองหลวงอยู่แล้ว ดูเหมือนปีนี้คงไม่ได้กลับไปร่วมเทศกาลเซ่นไหว้ประจำปีแล้ว”
ลู่หมิงหัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่มีนายอยู่ ไอ้พวกเด็กเวรนั่นคงผิดหวัง นายรีบไปเถอะ ไม่แน่ปีหน้าอาจกลับมาร่วมงานแต่งของฉันได้”
ลู่ฝานพูดอย่างตกใจเล็กน้อย “นายจะแต่งงานแล้วเหรอ แต่งกับผู้หญิงตระกูลไหนเหรอ”
ลู่หมิงพูดว่า “ความลับ รอนายกลับมาก็รู้เอง”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “โอเค อย่าลืมเหลือที่นั่งให้ฉันล่ะ”
ลู่หมิงหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ไม่เหลือที่นั่งให้เจ้าบ้าน ฉันคงโดนคนในตระกูลตีตาย ไปละ เจ้าบ้านไปทำธุระของตัวเองเถอะ”
พูดจบ ลู่หมิงพยักหน้าอมยิ้มให้ลู่ฝาน กำลังจะเดินออกไป
จู่ๆ ลู่ฝานพูดขึ้นมาว่า “เดี๋ยว นายเอาของบางส่วนกลับไปสิ”
พูดจบ ลู่ฝานเอายาที่ตัวเองกลั่นเป็นกองกับสูตรการกลั่นยาให้ลู่หมิง
“กลับไปเชิญผู้ฝึกชี่มาสักคน ใช้สูตรการกลั่นยาเป็นราคา ให้เขาเป็น ให้เขามาเป็นแขกประจำตระกูลลู่ของเรา”
ลู่หมิงตาเป็นประกาย แต่ความนิ่งไม่ได้หายไป
ตอนนี้ลู่หมิงไม่ใช่คนที่ไม่เคยเห็นโลกกว้างเหมือนตอนแรกแล้ว หลังจากโดนลู่ฝานกระตุ้นไปสองรอบ ตอนนี้ลู่หมิงเก็บของด้วยความนิ่งมาก
“เข้าใจแล้ว วางใจเถอะ จะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย”
ลู่หมิงพูดอย่างหนักแน่นมั่นคง หลังจากนั้นหันหลังเดินออกไป
ลู่ฝานมองแผ่นหลังลู่หมิง แล้วยิ้มบางๆ
ลู่หมิงตบพุงตัวเอง หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ถ้าลู่ฝานรู้ว่าฉันจะแต่งกับจางเยว่หาน เขาต้องช็อกตายแน่ ช่างเถอะ ตอนนี้ยังไม่บอกเขาดีกว่า”