ค่ำคืนที่มืดมิด ป่าอันมืดมน ท่ามกลางการต่อสู้ดุเดือดที่มองไม่เห็นอะไร อยู่ๆ แสงไฟฉายสว่างจ้าก็กวาดมาส่องเอเมียร์ อานุภาพของแสงไฟฉายที่สว่างขึ้นกะทันหัน คล้ายกับฟ้าผ่าลงที่เอเมียร์ ผลลัพธ์ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าฟ้าผ่าเช่นกัน
ที่สัตว์ออกหากินตอนกลางคืนกลัวที่สุดก็คือแสงสว่างจ้าส่องโดนตากะทันหัน และแสงสว่างของไฟฉายที่เป็นกลยุทธ์ในตอนนี้ก็รุนแรงมาก ถึงแม้ส่องตาคนตอนกลางวันก็คงแสบตามาก ไม่ต้องพูดถึงสัตว์หากินตอนกลางคืนที่ขยายรูม่านตาจนถึงขีดสุดเพื่อรวบรวมแสงสว่างอ่อนๆ
คิดถึงตอนที่อยู่ในทะเลทรายอียิปต์ จางจื่ออันใช้แสงไฟฉายสาดไปยังจิ้งจอกเฟนเนคที่มีไหวพริบฝูงหนึ่งจนช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ไม่เว้นแม้แต่ตาของฟีน่า แสงเดินทางเร็วที่สุดในจักรวาล เร็วกว่าหมัดของผู้มีฝีมือชั้นสูงในวงการกังฟูคนไหนๆ
ข้างหน้าเอเมียร์เหมือนมีพระอาทิตย์ขึ้น หลังจากเจอแสงสว่างจ้าก็เกือบตาบอดทันที
มันร้องโหยหวน นิ้วแหลมเหมือนกระบี่สูญเสียความแม่นยำไปแล้ว ปลายแหลมเริ่มบิดเบียว แต่กรงเล็บสองข้างที่จู่โจมกลับในสถานการณ์อันตรายของเหล่าฉากลับนิ่งสงบ อุ้งเท้าหน้าข้างหนึ่งและตรงหน้าอกของมันเกิดแผลสามรอยเปิดลึกจนเห็นกระดูก
“ท่านผู้เฒ่าฉา ขอโทษที่เข้ามาแทรก แต่ฉันทนมองการกระทำต่ำช้าไร้ยางอายแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว”
จางจื่ออันเพิ่งมาถึงสองสามวินาที ก็มองเห็นฉากน่าหวาดเสียวเมื่อครู่ พอเขาเห็นเอเมียร์ใช้วิธีไร้ยางอายเพื่อให้ได้มาซึ่งชัยชนะ เขาก็ทนไม่ไหวทันที เพราะเขายึดถือหลักการทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่วมาโดยตลอด ‘แกไม่ได้ตบตาเหล่าฉาหรอกเหรอ ฉันก็จะให้นายได้ลิ้มรสชาตินั้นเหมือนกัน!’
การโจมตีกลับของเหล่าฉาเป็นไปตามสัญชาตญาณ แม้มันจะตัดสินใจแล้วว่าต้องกำจัดเจ้าสารเลวตัวนี้ แต่สุดท้ายยังต้องยั้งมืออยู่เล็กน้อย ไม่อย่างนั้นเอเมียร์จะต้องตายตรงนี้แน่นอน
“ไม่เป็นไร กบฏและผู้หักหลัง ทุกคนล้วนต้องถูกสังหาร! ยิ่งอีกฝ่ายกระทำความผิด ก็กล่าวโทษที่ข้าไม่สนใจกฎแห่งยุทธภพไม่ได้” เหล่าฉาส่ายหน้า พลางหอบหายใจเล็กน้อย การต่อสู้อย่างดุเดือดเมื่อครู่ทำให้มันเหนื่อยล้าไม่น้อยเลย
มันใจกว้างและตรงไปตรงมากับแมว แต่ก็เข้าใจการปรับเปลี่ยน ไม่มีทางเคารพความศรัทธาเน่าเฟะโดยไม่มีเหตุผล การลอบจู่โจมซ้ำแล้วซ้ำเล่าของเอเมียร์ทำลายมาตรฐานของกังฟูไปแล้ว
“อาการบาดเจ็บของวลาดิเมียร์เป็นอย่างไร?” พอหยุดหอบหายใจแล้ว มันก็ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ฉันพันแผลให้มันแล้ว เฟยหม่าซือก็ถ่ายเลือดให้มันด้วย ตอนฉันมาก็ดีขึ้นมาก น่าจะไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว” จางจื่ออันตอบ
เหล่าฉาได้ยินแล้วก็ตะลึง มันเคยดูโทรทัศน์ รู้จักการถ่ายเลือด แต่ทำไมสุนัขถ่ายเลือดให้แมวได้ล่ะ
“เรื่องนี้ไว้ค่อยอธิบายทีหลัง ท่านผู้เฒ่าฉา ฟราเทอร์อยู่ไหน มันไม่ได้มากับท่านเหรอ?” เขามองซ้าย มองขวา
ตอนเพิ่งมาถึง เขาคิดว่าฟราเทอร์ก็ได้รับบาดเจ็บ ตามองหาอยู่รอบหนึ่งแล้วก็ไม่เห็นเงาของฟราเทอร์
“อ๋อ ข้ากับฟราเทอร์แยกกันแล้ว ข้ารับมือกับตัวนี้ ส่วนฟราเทอร์รับมือกับอีกตัวหนึ่ง ไม่รู้ว่าฝั่งของมันเป็นอย่างไร คิดดูแล้วศัตรูโหดร้ายและเจ้าเล่ห์ มีแผนชั่วร้ายมากมาย ข้าต้องรีบไปช่วย” เหล่าฉาชี้ไปเอเมียร์แล้วพูด
“แกว๊กๆ! ถ้าบอกว่ามีพิษสงมากมาย เจ้าโง่นี่ไม่กลัวใครจริงๆ!” พอเห็นวิกฤตคลี่คลาย ริชาร์ดก็ตีปีกกระตือรือร้นขึ้นมา ถ้าไม่ใช่เพราะฟ้ามืดจนมันมองไม่เห็น ก็ยังอยากต่อยเจ้าหมาจนตรอกตัวนี้ จึงบินไปปล่อยระเบิดบนหัวเอเมียร์ครั้งหนึ่ง
เอเมียร์บาดเจ็บหนัก แต่มันมีความกล้าหาญของสัตว์ป่า มันพยายามยกหัวขึ้นมาพิงก้อนหิน แต่แผลตรงหน้าอกเสียเลือดไปมาก ถ้าไม่รีบรักษา มันก็จะตายในเวลาอันสั้น
“ฮ่าๆ พวกเจ้าฝันไปเถอะ! ตอนนี้หมาป่าตัวนั้นถูกอาจารย์ฆ่าตายจนกลายเป็นเถ้าไปแล้ว ถึงพวกเจ้าไปตอนนี้ ก็ทำได้แค่มองศพของมัน!” เอเมียร์ร้องตะโกนอย่างได้ใจ
เอเมียร์ไม่เพียงโหดร้ายกับศัตรู ยังโหดร้ายกับตัวเอง มันใช้อุ้งเท้าหน้าข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บคว้าดินเหนียวขึ้นมากำหนึ่ง แล้วใช้ดินเหนียวนั้นทาลงบนแผลตรงหน้าอก ก่อนจะวิ่งกะเผลกไปอีกทิศทางหนึ่ง ไม่สนใจเลยว่าแผลอาจจะติดเชื้อ
แผนในใจของมันสำเร็จลุล่วง ถ้าจางจื่ออันกับเหล่าฉาตามมันมา ก็จะถ่วงเวลาให้อาจารย์ฆ่าฟราเทอร์ได้ แต่ถ้าพวกเขาไม่ตามมา มันก็อาจจะหนีรอดไปรักษาตัวอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่แหลมทางเหนือได้ทัน
ท่าทางกล้าหาญของศัตรูทำให้จางจื่ออันกับเหล่าฉาลังเลเล็กน้อย ตอนที่เหล่าฉาขยับตัว คิดจะตามไปจบชีวิตของเอเมียร์ เพื่อกันไม่ให้มันไปทำร้ายใครอีกในภายหลัง มันก็เห็นเงาดำสายหนึ่งกระโจนออกมาจากป่าด้านข้าง พร้อมอ้าปากกระหายเลือดกัดเอเมียร์ในทันที
เหล่าฉาหยุดชะงัก ก่อนจะสังเกตเห็นว่า นั่นคือหมาป่าตัวที่พาพวกจางจื่ออันมานี่นา!
หมาป่ากัดอย่างบ้าคลั่ง ตาแดงก่ำ อุ้งเท้าหน้าทั้งสองข้างกดลงบนตัวของเอเมียร์ มันสะบัดหัวพร้อมกับฉีกเอเมียร์ไปทางซ้ายและขวาไม่หยุด ฉีกเอเมียร์เป็นชิ้นๆ ท่ามกลางเสียงร้องเวทนาของมัน เลือดและอวัยวะภายในไหลออกมาเกลื่อน น่าเวทนาจนทนดูไม่ได้
ซาเมียลเคยได้รับพรจากศาสดา มันจึงมีเก้าชีวิต แต่เอเมียร์ไม่ได้โชคดีขนาดนั้น พละกำลังของมันโดดเด่นในด้านกังฟู แต่ตายแล้วฟื้นคืนชีพเหมือนซาเมียลไม่ได้ อย่างมากก็ได้แค่ฟื้นคืนชีพในสภาพซอมบี้แบบแมวธรรมดาพวกนั้น ไม่อย่างนั้น ด้วยฝีมือการต่อสู้ของมันก็คงฆ่าทุกคนได้หมด
ตอนนี้มันถูกฉีกเป็นชิ้นๆ แล้ว แม้แต่ฟื้นคืนชีพขึ้นมาเป็นซอมบี้ก็คงยาก
แมวระดับปรมาจารย์กลับมีจุดจบน่าเวทนาอย่างการถูกตัดหัว ช่างน่าเศร้าสลดจนถอนหายใจ ต้องโทษมันเอง ผู้ไม่เที่ยงธรรมต้องพบกับหายนะ
พายตกใจกลัวจนต้องปิดตาและหลบอยู่ข้างหลังเขา ส่วนริชาร์ดหดหัวพลางตัวสั่นกลัว ไม่กล้าหายใจเลยด้วยซ้ำ
จางจื่ออันกับเหล่าฉาเห็นแล้วก็ตกใจมาก เพราะฝูงหมาป่าที่ฟราเทอร์เป็นผู้นำใช้วิธีการฆ่าแมวที่…เป็นธรรม แค่กัดแมวให้ตาย ไม่ได้ทำลายศพของแมว ไม่กินแมวด้วยซ้ำ ด้วยใจศรัทธาของฟราเทอร์ มันจึงห้ามฝูงหมาป่าไม่ให้ใช้วิธีฆ่าอย่างโหดเ**้ยมทารุณ นี่เป็นจิตใจเมตตากรุณาของฟราเทอร์…แน่นอนว่ามองโลกในแง่ดีแล้วไม่มีปัญหาภายหลัง เพราะถ้ายังอยู่ในสภาพดีก็รอมันฟื้นคืนชีพเป็นซอมบี้แมวได้เลย
แต่หมาป่าตัวนี้…ทำไมอยู่ๆ ถึงเปลี่ยนไปล่ะ?
บรู๋ววว บรู๋ววว
เอ๋เมียร์ที่ถูกกัดทึ้งจนไม่เหลือชิ้นดีตายแล้ว หมาป่าเหมือนถูกกลิ่นคาวเลือดกระตุ้นสัญชาตญาณสัตว์ป่าที่หลับใหลไปเนิ่นนาน มันเงยหน้าหอน ความอ่อนโยนในสายตาหายไป แต่มีความบ้าคลั่งเพิ่มขึ้นมาแทนหลายส่วน ตอนนี้ไม่มีใครคิดว่ามันเป็นสุนัขอีกแล้ว
ฟู่
หมาป่าที่หน้าและฟันเปื้อนเลือดเงยหน้ามองจางจื่ออันครั้งหนึ่ง ก่อนจะหมุนตัววิ่งเข้าไปในป่า และหายไปอย่างรวดเร็ว
“แกว๊ก…ทำไมเอ็งไม่พูดอะไรเลยล่ะ เสียงร้องน่าเวทนาเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมข้าได้ยินเสียงฉีกกระดูกดังแควกๆ” ริชาร์ดถามเสียงสั่น
จางจื่ออันกับเหล่าฉามองหน้ากัน ต่างก็รู้สึกว่าสถานการณ์ชักจะประหลาด แต่ที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือรีบไปเป็นกองหนุนให้ฟราเทอร์ ส่วนความสงสัยเรื่องหมาป่า ไว้ค่อยอธิบายให้ฟราเทอร์ฟังหลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดก็ได้
เหล่าฉาจมูกไว ปกติมีเฟยหม่าซือนำทาง มันจึงไม่ได้โชว์ฝีมือนัก แต่ตอนนี้มันนำจางจื่ออันและพวกภูตสัตว์เลี้ยงกลับไปยังสถานที่ต่อสู้ก่อนหน้านี้ จากนั้นก็ดมกลิ่นของฟราเทอร์เพื่อตามรอย