ภาพหลายภาพล้วนเป็นภาพที่หมีพูลไม่เคยเห็นมาก่อน ตอนนี้เลยรู้สึกแปลกใหม่ หยิบมาดูด้วยความสนใจทีละใบ
พนาวันก็ดูอย่างตั้งใจ
เธอจะเอาภาพเหล่านี้ จดจำไว้ในหัวตัวเองให้ลึกซึ้ง
เธออยากให้ตัวเองจดจำไว้ตลอดไป！
ท้องฟ้ายังไม่มืดเท่าไหร่ หมีพูลนอนไม่หลับ อยากดูทีวี พนาวันจึงตกลง
ช่วงนี้เขาติดมิสเตอร์บีน และการ์ตูนมาก ก็ดูท่าจะไม่เลว
เธอจึงดูกับเขาสองสามตอนไปเลย สนุกมาก และตลกด้วย
พนาวันกดรีโมต ตอนที่ผ่านข่าวบันเทิง มือสั่นเล็กน้อย
จากนั้น เธอกดอย่างไว！
หมีพูลไม่ได้สังเกต
จากนั้นเธอเอารีโมตยื่นให้หมีพูล แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดข่าวบันเทิง
เป็นข่าวของอาคิระกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้าออกโรงแรม ถูกคนถ่ายได้
ไม่ได้ปิดบังหน้าตาของหญิงสาว
รูม่านตาของเธอขยายกว้าง ตกใจและประหลาดใจ！
ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น ค่อนข้างเหมือนกับดาหวันที่เสียไปแล้ว แม้แต่สไตล์ก็ยังเหมือนกันเลย！
ถ้าไม่ได้รู้ว่าดาหวันเสียไปแล้ว เธอก็จะคิดว่าดาหวันตายแล้วฟื้นคืนมาใหม่！
เหมือน！
เหมือนมากไปแล้ว！
เขาเข้าออกโรงแรมกับผู้หญิงคนนั้น ……
หน้าอกของพนาวันกระเพื่อม ลมหายใจติดขัด ความคิดล่องลอยออกไป
หมีพูลเขย่าแขนของเธอ：“แม่ครับ เริ่มแล้ว！รีบดูเร็ว！”
สายตามองไปที่ทีวี แต่ในใจกลับไม่อยู่ตรงนั้น มันลอยออกไปอยู่เรื่องนั้นแล้ว
เธอยังอดนึกถึงข่าวเมื่อกี๊ไม่ได้……
ถ้าไม่ได้เห็นกับตา เธอไม่เชื่อแน่ว่า บนโลกนี้จะมีคนสองคนที่เหมือนกันได้ขนาดนี้！
ถึงจะประหลาดใจและตกตะลึง แต่ทั้งสองเหมือนกันถึงจุดนี้ ก็เป็นเรื่องที่ทำให้คนตกตะลึง ไม่ใช่เหรอ？
หมีพูลเรียกเธอตลอด ให้เธอดูทีวี
พนาวันละความคิดกลับมา ให้อารมณ์ตัวเองสงบลง
ปิดหน้าข่าวบนโทรศัพท์ลง ดูการ์ตูนกับเขา
หลังจากวันนั้นที่ทะเลาะกันอย่างไม่มีความสุข อาคิระก็ไม่กลับมาที่นี่อีก
หลังจากวันนั้น ประมาณสองสามวัน
อาการหวัดของเธอพอจะดีขึ้นมาบ้าง และไอเล็กน้อย
หมีพูลกำลังทำการบ้าน ส่วนเธอวาดรูป
การวาดภาพเป็นเรื่องที่ให้ความสำคัญกับความคิดทางศิลปะมาโดยตลอด หากไม่มีความคิดทางศิลปะและสภาวะอารมณ์ สิ่งที่วาดออกมากก็จะไม่น่าดูไปโดยปริยาย
พนาวันไม่มีอารมณ์ จึงเก็บกระดานวาดภาพกับพวกสี
หมีพูลอยากกินคอเป็ด เธอซื้อวัตถุดิบมาแล้ว กะว่าจะทำให้เขา
หมีพูลเป็นเด็กที่เชื่อฟังมาเสมอ
เธอกำลังยุ่งอยู่ในครัว ส่วนเขาเดินไปเดินมาอย่างไม่ดื้อไม่ซน คอยช่วยเหลือ
เธอให้เขาออกไปเล่น มีเพื่อนในห้องเดียวกันจำนวนมากที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน ออกไปเล่นสักพัก เล่นไปพอประมาณแล้ว ก็น่าจะดีขึ้น
หมีพูลพยักหน้า เดินไปที่คอนโด
พนาวันเอนตัวไปด้านหลัง พูดกับเขา：“อย่าวิ่งไปไกล เล่นแต่ในหมู่บ้านนะ”
เขาพยักหน้า
แต่ก็ยังทำเรื่องที่ตัวเองควรทำให้เสร็จก่อน เก็บสะอาดเรียบร้อยแล้วจึงออกไป
นี่คือความเคยชินที่พนาวันเลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็ก
มองดูแผ่นหลังเล็กๆของเธอแล้ว พนาวันยิ้มที่มุมปาก บางๆ
ขั้นตอนการทำทั้งหมดค่อนข้างยุ่งยาก เปลืองเวลา
เธอมีความอดทนมาก ทำไป เก็บห้องไป
กำลังซักผ้า ก็มีคนมาเคาะประตู
เธอได้แต่หยุดมือลง ไปเปิดประตู
มีผู้หญิงที่ดูหรูหราและทันสมัยยืนอยู่นอกประตู
เธอไม่เข้าใจ：“ขอโทษนะคะคุณมาหาใครเหรอ？”
“คุณเป็นแม่บ้านของบ้านหลังนี้เหรอ？”สายตาหญิงสาวมองสำรวจไปมา
“ไม่ใช่ค่ะ”พนาวันตอบไปตามตรง：“ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ คุณมีเรื่องอะไรเหรอคะ？”
“苏หมีพูลคือลูกชายคุณหรือเปล่า？”หญิงสาวขมวดคิ้ว ถามต่อไป
พนาวันพยักหน้า
“งั้นก็ถูกแล้ว หมีพูลลูกชายคุณตีลูกชายฉัน ตรงหน้าผากมีเลือดไหลเลย คุณจะเอาไง？”
ระหว่างที่พูด เธอก็ขยับตัว
เห็นแค่ หมีพูลกับเด็กผู้ชายที่อายุคราวเดียวกันยืนอยู่ด้านหลังหญิงสาว
หน้าปากของเด็กชายคนนั้นมีแผลถลอกเล็กน้อย หมีพูลยืนตัวตรงแต่ดูดื้อรั้น
“เกิดอะไรขึ้น？”พนาวันมองไปที่หมีพูลโดยข้ามหญิงสาวคนนั้น สายตาดูเข้มงวด
หมีพูลมองที่เด็กคนนั้น ไม่พูดจา
“苏หมีพูล แม่ถามลูกอีกครั้ง ลูกไปทำอะไรมา！”เธอโมโหใส่ สีหน้าหม่นลง：“ใครให้ลูกทะเลาะเบาะแว้ง？”
ใบหน้าหญิงสาวดูเหมือนจะดูฉากเด็ดละคร สุดท้าย จึงพูดว่า：“ในเมื่อเขาไม่ยอมพูด งั้นฉันพูดเองละกัน！ลูกชายฉันหยิบหนังสือพิมพ์มา บนนั้นเป็นภาพที่สามีคุณเข้าออกโรงแรมกับผู้หญิงอีกคน จึงพูดว่าพ่อนายไม่ต้องการแม่นายแล้ว แล้วลูกชายคุณก็พุ่งมาเลย！”
แน่นอนว่า คำพูดเหล่านี้ของหญิงสาวผ่านการตกแต่ง
พูดในตอนนั้นยิ่งไม่น่าฟังมากขึ้น
พนาวันตะลึงเล็กน้อย มองไปที่หมีพูล
หมีพูลไม่มองเธอ สายตานั้นมองไปที่พื้นอย่างดื้อรั้น
“เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เลยที่เด็กๆจะทะเลาะกัน ในเมื่อเป็นความผิดของหมีพูล งั้นฉันขอโทษค่ะ”เธอพูด
หญิงสาวกลับดูไม่ยินยอมนัก：“อ้อ ขอโทษคำเดียวก็จบแล้ว？หน้าผากลูกชายฉันยังมีแผลนะ！”
พอได้ยิน พนาวันก็หยิบกระเป๋าเงินออกมา หยิบมาเหรียญหนึ่งจากในกระเป๋า：“ซื้อปลาสเตอร์มาติดก็ได้แล้ว”
หญิงสาวอ้าปากกว้าง ดูไม่อยากจะเชื่อ：“หนึ่ง……หนึ่งเหรียญ？”
“ไม่เอาเหรอ？”
เธอมองหญิงสาวด้วยสายตาเยาะเย้ย：“ปลาสเตอร์อันหนึ่งแค่ไม่กี่สตางค์ หนึ่งเหรียญก็เพียงพอที่จะซื้อสักห้าอันแล้วค่ะ”
หมีพูลไม่เคยตบตีกับเพื่อน
ที่ทำเพื่อนแบบนี้ ต้องมีสาเหตุแน่นอน
เธอเชื่อหมีพูล
“เหลวไหล！หนึ่งเหรียญฉันต้องเอาด้วยเหรอ？เธอคิดว่าฉันเป็นขอทานเหรอ？”หญิงสาวพูดบลาบลาบลาไม่หยุด
พนาวันไม่ได้สนใจฟัง ยื่นมือไปดึงหมีพูลมา แล้วปิดประตูต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นเลย
ตอนประตูใกล้จะปิด เธอได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้นพูด：“ไม่น่าล่ะถึงได้เป็นเด็กเลวทรามแบบนี้ ไร้การสั่งสอน！สอนเด็กออกมาได้แย่ ตลกเสียจริง！ไม่น่าล่ะทำไมสามีตัวเองถึงได้เข้าออกโรงแรมกับผู้หญิงอื่น”
มือที่วางตรงลูกบิดสั่นเล็กน้อย พนาวันตะลึงอยู่ที่เดิม
ที่แท้ไม่ว่าเธอสอนลูกดีแค่ไหน ในสายตาคนอื่นก็ยังเป็นเด็กที่สอนออกมาได้แย่ ……
ที่จริงเธอไม่แคร์ว่าคนอื่นจะว่าตัวเองอย่างไร แต่ไม่อาจเห็นด้วยที่บทความแบบนี้จะมีผลต่อความสงสัยของหมีพูล！
จากนั้น พอเธอเปิดประตูห้อง แม่ลูกคู่นั้นก็ไม่อยู่แล้ว
สายตาที่หมีพูลมองเธอนั้นดูระมัดระวังมาก ไม่กล้าพูดเลย
เธอนั่งลง：“บาดเจ็บตรงไหน？”
หมีพูลกัดริมฝีปาก ยื่นมือไปเปิดเสื้อ
มีบาดแผลที่แขน และมีเลือดไหลออกมาซิบๆ
พนาวันหยิบกล่องยามา เอาสำลีชุบแอลกอฮอล์เพื่อฆ่าเชื้อให้เขา กลัวเขาเจ็บทนไม่ไหว จึงเอาลูกอมใส่ปากเขา：“กัดไว้”
บรรยากาศเงียบมาตลอด
เขากล้าหาญกว่าเด็กคนอื่นๆ จนตอนนี้ก็ยังไม่ร้องเจ็บ
“ต่อไป ถ้าใครทำอะไรลูก ก็สู้กลับไป เข้าใจไหม？”
คิ้วเล็กๆของหมีพูลขมวดแน่น：“แม่ครับ แม่เคยบอกว่าทะเลาะตบตีกันไม่ได้ ต้องเล่นกับเพื่อนดีๆ”
พนาวันกำชับออกไป ทีละคำ：“แต่ว่า ลูกต้องปกป้องตัวเองให้ดีกว่านั้น อย่าให้ตัวเองบาดเจ็บนะ”
“อือ”หมีพูลพยักหน้า
ผ่านไปสักพัก เขาจึงกัดฟันพูดไปว่า：“แม่ครับ พ่อไม่ต้องการพวกเราแล้วจริงๆเหรอ？”
การกระทำในมือชะงักไป แต่ก็เพียงไม่กี่วินาทีเท่านั้น เธอพูดต่อไปว่า：“เปล่า นั่นเป็นแค่เพื่อนร่วมงานในที่ทำงานจ้ะ”