“อย่างเจ้าน่ะรึ?” จ้าววิญญาณตัวปลอมหายตกใจ เขาหรี่ตามองจ้าววิญญาณที่ดูมีอายุเพียง 7-8 ขวบ แล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง
“ช่างน่าขำ เจ้าได้อิสระคืนมาแล้วยังไง? คิดหรือว่าตัวเจ้าในตอนนี้มีคุณสมบัติที่จะเผชิญหน้ากับข้าได้? การจะขยี้เจ้าให้ตายสำหรับข้ามันง่ายเหมือนขยี้มดปลวกตัวหนึ่ง ข้าไว้ชีวิตต่ำต้อยของเจ้ามานานหลายปีก็เพื่อจะใช้เจ้ารักษาโลกวิญญาณเอาไว้เท่านั้น ไม่งั้นล่ะก็ ข้ามีวิธีทำให้เจ้าหายไปจากโลกนี้เป็นหมื่นวิธี เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้างั้นหรือ? ในเมื่อข้าจับเจ้าขังคุกได้ครั้งหนึ่ง ข้าก็ย่อมจับเจ้าได้อีกครั้ง” มุมปากของจ้าววิญญาณตัวปลอมยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเหี้ยม ดวงตาของเขาทอประกายเย็นเยียบ สายตาที่มองร่างอ่อนแอของจ้าววิญญาณเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม
“ข้าบอกได้แค่ว่าเจ้าโง่มาก โง่ที่ปฏิบัติกับอูจิ่วในฐานะผู้ช่วยที่ไว้ใจได้มากที่สุดตั้งแต่แรกจนต้องตกหลุมพรางของข้าอย่างโง่ๆ หลายปีผ่านไป ไม่เพียงเจ้าไม่ได้เรียนรู้อะไรจากมันเลย แต่กลับโง่ยิ่งกว่าเดิมอีก ได้อิสรภาพคืนมาแล้วยังไม่คิดหนี ดันมาที่นี่เพื่อจะสู้กับข้าเนี่ยนะ? ฮ่าๆๆ……วิญญาณโง่เง่าอย่างเจ้าสร้างโลกวิญญาณได้ยังไงเนี่ย?” จ้าววิญญาณตัวปลอมใช้คำพูดที่ร้ายกาจที่สุดเพื่อเชือดเฉือนหัวใจของจ้าววิญญาณ “แต่มันก็เรื่องธรรมดาล่ะนะ เพราะเจ้ามันโง่ ถึงได้ทำให้พวกวิญญาณในโลกวิญญาณพากันโง่ทั้งหมด โง่มากจนหมดทางเยียวยา ไม่งั้นแค่หอคอยโยวหลิงไม่กี่แห่งจะทำให้แตกแยกกันแบบนี้ได้อย่างไร?”
“ช่างเป็นเหล่าวิญญาณที่น่าสมเพชและน่าเศร้าจริงๆ จ้าววิญญาณของตัวเองก็ยังจำไม่ได้ แค่ใช้อุบายเพียงเล็กน้อย ข้าก็ทำให้พวกมันห้ำหั่นกันเองได้แล้ว บอกข้าทีสิ……วิญญาณที่โง่ขนาดนี้จะอยู่ไปเพื่ออะไร? สู้เอาพวกมันไปป้อนให้ไฟวิญญาณดูดกลืนซะ อย่างน้อยก็ยังได้ทำวีรกรรมที่ยิ่งใหญ่คุ้มค่าที่เกิดมา” จ้าววิญญาณตัวปลอมกล่าวอย่างร้ายกาจ.novel-lucky.
สีหน้าของจ้าววิญญาณเปลี่ยนไป แม้ว่าเขาจะถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่อูจิ่วก็ไปพบเขาบ่อยครั้ง ส่วนใหญ่ก็มาเพื่อเยาะเย้ยเขาที่ไร้ความสามารถและโอ้อวดความสำเร็จของตัวเอง ดังนั้น แม้ว่าเขาจะไม่สามารถออกจากคุกใต้ดินได้ แต่จ้าววิญญาณก็รู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกวิญญาณมากมายหลายเรื่อง
เหล่าวิญญาณมนุษย์คิดว่าหอคอยโยวหลิงจะนำพลังที่ยิ่งใหญ่มาให้ และอยากจะเข้าไปฝึกในหอคอยโยวหลิงกัน โดยไม่รู้เลยว่าพวกเขาจะกลายเป็นสารอาหารของไฟวิญญาณในหอคอยโยวหลิง
และการสร้างหอคอยโยวหลิงแห่งที่สี่ยังทำให้วิญญาณอาวุธและวิญญาณสัตว์อสูรเข้าไปพัวพันในการต่อสู้
จ้าววิญญาณรู้เรื่องทั้งหมดนี้ เนื่องจากอูจิ่วเห็นว่านี่เป็นการทรมานเขารูปแบบหนึ่ง จึงมักจะส่งคนไปพูดให้เข้าหูเขาเสมอ
“พวกเจ้าทำเรื่องเช่นนี้ ไม่กลัวเวรกรรมตามสนองรึไง!” จ้าววิญญาณจินตนาการไม่ออกเลยว่าในโลกนี้จะมีใครโหดเหี้ยมเลือดเย็นขนาดที่สามารถเอาชีวิตผู้อื่นมาเป็นเบี้ยเพื่อให้ตนบรรลุเป้าหมายได้
“กรรมตามสนอง?” จ้าววิญญาณตัวปลอมเลิกคิ้ว จากนั้นก็มองจ้าววิญญาณที่ใบหน้าซีดขาวด้วยสายตาสมเพชเวทนา และพูดว่า “พูดเรื่องเวรกรรมแบบนี้ เจ้านี่มันอ่อนหัดจริงๆ เอาเรื่องไร้สาระแบบนี้มาพูดกับข้าเนี่ยนะ? แทนที่จะเอาเรื่องเวรกรรมที่ไม่มีอยู่จริงมาโจมตีข้า ไม่สู้คิดถึงตัวเจ้าเองแทนล่ะ? เจ้าตั้งใจที่จะสร้างสวรรค์ให้กับเหล่าวิญญาณทั้งหลาย แต่สุดท้ายเจ้าได้อะไร? วิญญาณของเจ้าอ่อนแอลงทุกวันเพื่อให้ที่พักกับเจ้าพวกโง่เง่าที่ในใจแฝงความชั่วร้าย เจ้าว่า……นี่เป็นการลงโทษจากสวรรค์ในความโง่ของเจ้ารึเปล่า? วิญญาณโง่เขลาพวกนั้นไม่มีสิทธิ์อยู่ในโลกใบนี้ ให้พวกมันเป็นเครื่องสังเวยให้กับแผนการใหญ่ถือว่าเป็นเกียรติสูงสุดของพวกมันแล้ว”