กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1076
ทำไมรุ่นต่อไปของตระกูลใหญ่ถึงไม่สามารถเทียบกับรุ่นก่อนหน้าได้?
อันที่จริง เรื่องนี้เกี่ยวข้องเป็นอย่างมากกับสภาพแวดล้อมที่พวกเขาอยู่
คนรุ่นเก่าอยู่กับชีวิตที่ต้องเจียมตน พวกเขาต้องหาเงินมาจ่ายค่าอาหารการกินของตัวเอง พวกเขาต้องทำงานอย่างหนักเพื่อให้ได้มาแต่ละเซ็นต์สำหรับใช้จ่าย ในยุคสมัยนั้น คนที่สามารถก่อร่างสร้างธุรกิจของครอบครัวได้ จึงไม่เคยถูกใครคิดว่าเป็นคนธรรมดา ๆ เลย แต่กลับได้รับการยกย่องว่าเป็นชนชั้นพิเศษ
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่คนเหล่านี้ได้สร้างตัวและมีอะไรเป็นของตัวเองแล้ว บรรดาลูกชายของพวกเขาก็จะได้ใช้ชีวิตที่เพียบพร้อมและมั่งคั่งตั้งแต่วินาทีแรกที่เกิดมา พวกเขามีอาหารและเสื้อผ้าเพียงพอ ไม่ต้องออกไปทำงานอย่างหนักเพื่อให้มีชีวิตรอด ดังนั้น สัญชาตญาณของพวกเขาจึงอ่อนแอลงโดยธรรมชาติ และความดุดันก็จะลดน้อยลงด้วย
เมื่อถึงคราวที่หลานชายถือกำเนิดขึ้น เด็กเหล่านี้ก็จะคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด พวกเขาไม่ต้องออกไปทำงานหนักเพื่อให้ได้มาซึ่งอาหาร เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้ มันกลายเป็นเรื่องไม่น่าเป็นไปได้ที่จะคาดหวังให้พวกรุ่นสองซึ่งเกิดมาพร้อมช้อนเงินในปาก รีบเข้านอนแต่หัวค่ำและตื่นแต่เช้ามืดในทุก ๆ วัน แล้วจะคาดหวังได้อย่างไรว่าพวกเขาจะยังมีจิตวิญญาณและสัญชาตญาณแห่งการต่อสู้ซึมซับอยู่ในตัว?
หมาป่าที่เกิดในป่าจะยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อโจมตีเหยื่อและในที่สุดมันก็จะเติบใหญ่ขึ้นมาในแบบนั้น
หมาป่าที่เกิดในสวนสัตว์แค่ต้องลืมตาเพื่อกินเนื้อทุก ๆ วัน ในเรื่องของสัญชาตญาณ หมาป่าประเภทนี้อาจไม่สามารถเทียบกับหมาจรจัดที่อยู่ข้างถนนได้เลยด้วยซ้ำ
โดนัลด์รู้ว่าความสามารถและศักยภาพของเขาไม่อาจเทียบได้เลยกับผู้เป็นพ่อ เขายังรู้อีกด้วยว่าลูกชายของเขายิ่งแย่ลงไปอีก ในสถานการณ์นี้ เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกโดดเดี่ยวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ความโดดเดี่ยวประเภทนี้มักมาพร้อมกับความอ้างว้างและการทำอะไรไม่ถูก เขารู้สึกว่า ไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถช่วยเขาและพ่อได้ บุคคลเดียวที่สามารถช่วยเขาได้ก็อยู่ในอาการโคม่าเนื่องจากกำลังป่วยหนัก
ขณะที่กำลังถอนใจ น้องชายของเขา เดเมียน ก็เดินเข้ามา ก่อนจะพูดขึ้นว่า “พี่ครับ ผมพาครอบครัวน่าสมเพชที่พี่สั่งให้ไปรับมาจากโอลรัส ฮิลล์กลับมาแล้วครับ”
โดนัลด์พยักหน้าก่อนจะถาม “ตอนนี้ พวกมันอยู่ไหน?”
เดเมียนตอบ “พวกมันอยู่ในห้องนั่งเล่นครับ”
โดนัลด์พูดต่อว่า “โอเค ฉันจะออกไปหาพวกมันก่อน แกออกไปพาฮันนาห์มาที่นี่ที”
“ได้ครับ พี่” เดเมียนก้มศีรษะอย่างลังเล ก่อนจะออกไปตามหาฮันนาห์
โดนัลด์จุดซิการ์สูบมันขณะเดินออกจากห้องทำงานและมุ่งตรงไปยังห้องนั่งเล่น
สมาชิกทั้งสี่คนของครอบครัววิลสันกำลังรอคอยอย่างตื่นตระหนกในห้องนั่งเล่น
เมื่อพวกเขาเห็นโดนัลด์เดินเข้ามาในห้อง สีหน้าของทุกคนก็สดใสขึ้นทันที ทุก ๆ คนมีความประจบสอพลอและความชื่นชมฉาบอยู่บนใบหน้า
ในฐานะที่เป็นหัวหน้าครอบครัว คุณท่านวิลสันรีบจัดแจงทักทายด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า “โอ้ ท่านเว็บบ์คะ ดิฉันเคยเห็นท่านทางโทรทัศน์ ตอนนี้ ในที่สุด ดิฉันก็มีโอกาสได้พบท่านตัวเป็น ๆ ดิฉันไม่เคยคาดคิดเลยว่าท่านจะดูดีและโดดเด่นยิ่งกว่าในโทรทัศน์เสียอีกค่ะ!”
โดนัลด์พยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่เอาคำชมของหญิงชรามาคิดจริงจังมากนัก
ดังนั้น เขาจึงแค่พูดเบา ๆ “ฉันสั่งให้เดเมียนพาพวกคุณมาที่นี่วันนี้ด้วยจุดประสงค์สองอย่าง”
คุณท่านวิลสันรีบโพล่งตอบ “ท่านเว็บบ์บอกพวกเราหรือสั่งการดิฉันมาได้เลยค่ะ บอกพวกเราได้ตามสบายเลยล่ะค่ะ!”
โดนัลด์พยักหน้าก่อนจะพูดต่อ “เหตุผลแรกก็คือ ฉันอยากให้พวกคุณได้พบกับใครคนหนึ่ง เหตุผลที่สอง ฉันอยากให้พวกคุณช่วยฉันจัดการใครบางคนให้”
คุณท่านวิลสันรู้ดีว่าตระกูลเว็บบ์คือฟางเส้นสุดท้ายที่สวรรค์ส่งมาให้ครอบครัววิลสัน
ในอดีต ครอบครัววิลสันต้องการที่จะเป็นสุนัขล่าเนื้อให้ตระกูลใหญ่ที่มีชื่อเสียง แต่ตระกูลเหล่านั้นกลับไม่เคยเหลียวแลพวกเขาเลยสักนิด
แต่ ณ ตอนนี้ อะไร ๆ ก็แตกต่างไปแล้ว ตอนนี้ ครอบครัววิลสันมีโอกาสที่จะเป็นสุนัขของตระกูลเว็บบ์แล้ว นี่คือโอกาสที่หาได้ยากในชาตินี้เลยทีเดียว
ดังนั้น คุณท่านวิลสันจึงรีบพูดเยินยอ “ท่านเว็บบ์คะ ครอบครัววิลสันจะทำทุกอย่างตามที่ท่านต้องการเลยล่ะค่ะ เราจะพบใครก็ตามที่ท่านอยากให้เราพบ และจะจัดการกับใครก็ตามที่ท่านอยากให้เราจัดการค่ะ!”
ทันทีที่เธอพูดจบ เดเมียนก็มาถึงพร้อมฮันนาห์
โดนัลด์ชี้ไปยังฮันนาห์ก่อนจะพูดกับสมาชิกทั้งสี่คนของครอบครัววิลสัน “หล่อนคือคนที่ฉันอยากให้พวกแกพบ!”
ทั้งสี่คนมองไปตามทิศทางที่โดนัลด์ชี้ สีหน้าของพวกเขาทุกคนกลับกลายเป็นรังเกียจเดียดฉันท์ทันทีที่เห็นฮันนาห์!
คริสโตเฟอร์หัวเสียอย่างมาก เขากัดฟันกรอดด้วยความโมโหและสบถ “ฮันนาห์ นังหน้าด้าน! วันนี้ฉันจะฆ่าแก!”