ตรงเขตพุ่มไม้สูงตระหง่านชูฮันและสมาชิกจากทีมกุ้งเสือดำซุ่มรออยู่
ตึง!
มันมีเสียงบางอย่างดังขึ้นมาจากทางข้างหน้าซึ่งเป็นกลลวงของศัตรูตามมาด้วยเสียงคำรามดังไล่มาเป็นช่วงๆและไม่นานมันก็มีกลิ่นเลือดที่เกิดจากกระสุนเจาะเข้าผิวหนังลอยมาในอากาศ
สมาชิกทีมกุ้งเสือดำยี่สิบคนรับภาระหนักในการล่อกองกำลังสองร้อยคนให้ออกห่างจากทางแยก
เสียงตรงหน้าเริ่มเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆและด้วยการรับรู้ขั้นสูงของชูฮัน เขาสามารถมองเห็นร่างคนจำนวนมากที่ปรากฏตัวขึ้นจากที่ไกลได้ มันคือร่างของสมาชิกทีมกุ้งเสือดำซึ่งขณะนี้หลงเหลืออยู่เพียงแปดคนเท่านั้น พวกเขากำลังล่อศัตรูให้มุ่งหน้าเข้ามาทางชูฮัน ชูฮันกำหมัดแน่นทันทีเมื่อเห็นเช่นนั้นจากนั้นก็หันไปส่งสัญญาณให้กับทีมกุ้งเสือดำด้านหลังตัวเองอย่างไม่มีเสียง ก่อนจะหันกลับมารอเวลาให้ศัตรูมาถึง
เพื่อที่จะล่อศัตรูด้วยจำนวนแค่ยี่สิบคน…มันไม่มีทางอื่นแล้ว
ชูฮันจำเป็นต้องเลือกหนทางที่โหดร้ายเขาไม่เคยอยากจะปล่อยให้ทหารของเขาคนไหนต้องตาย แต่เมื่อชั่งน้ำหนักแล้วมันคือเรื่องจำเป็นต้องทำเพราะถ้าเขาไม่ยอมเสียสละใครไปในครั้งนี้ มันจะต้องมีคนตายมากกว่านี้อีก อาจจะมากถึงหลายร้อยคนหรืออาจจะทั้งหมดและเขาไม่สามารถเอาชีวิตของทุกคนมาทิ้งไว้ที่นี้ได้
ดังนั้นชูฮันจึงเลือกใช้วิธีนี้ในการยอมเสียสละทหารไม่กี่คนเพื่อล่อให้เสี่ยวเซียวและกองกำลังมนุษย์สายพันธุ์ใหม่สองร้อยคนเข้ามาและอย่างที่คิดไว้อีกฝ่ายเมื่ออีกฝ่ายทำพลาดโดยการคิดไปว่าตัวเองสามารถสรุปวิธีการของชูฮันได้แล้ว ชูฮันก็พลันเปลี่ยนแผนการอย่างลับๆโดยไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวได้ทัน
สมาชิกทีมกุ้งเสือดำยี่สิบคนซึ่งรับหน้าที่ไปล่อศัตรูทุกคนต่างเป็นคนที่ชูฮันคุ้นเคยและเข้าใจในนิสัยและวิธีการทำงานดี ทุกคนสู้รบเคียงข้างเขามาตลอดด้วยความมุ่งมั่นอย่างเต็มเปี่ยม
หลังจากคิดวนอยู่ในหัวชูฮันก็พยายามเพ่งมองไปไกลต่อและก็มองเห็นสมาชิกแปดคนที่เหลือของทีมกุ้งเสือดำกำลังเข้ามาใก้ลจุดดักซุ่มแล้ว
”ล็อคเป้าหมาย”ชูฮันเอ่ยสั่งเสียงต่ำท่ามกลางความเงียบ “หลังจากนี้อีกห้าวินาที ชุดแรกลงมือได้”
ฟรึบ!
ศัตรูกำลังคลืบคลานเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆและทุกคนก็มองเห็นกองกำลังมนุษย์สายพันธุ์ใหม่สองร้อยคนที่โดดเด่นอย่างมาก
”พวกเราจะต้องฆ่าพวกมัน20 คนให้ได้เพื่อเอาคืนให้เพื่อนของเรา!” จู่ๆสมาชิกคนหนึ่งของทีมกุ้งเสือดำที่ทำหน้าที่ไปล่อกองกำลังสองร้อยคนแต่แรกก็กลับหลังหันและวิ่งพุ่งเข้าใส่ศัตรูแทน เขาร้องแหกปากตะโกนกู่ก้อง “ฆ่าพวกมันให้หมดก่อนที่เหลือจะตามมา! คิดว่าทีมกุ้งเสือดำจะไม่กล้าเริ่มก่อนละสิ!”
พั้วะ!พั้วะ!
สมาชิกที่เหลือที่วิ่งตามอยู่ก็ตัดสินใจพุ่งโจมตีเข้าใส่เหมือนกันอย่างไม่สนใจว่าตัวเองอาจจะได้รับบาดเจ็บหรือต้องตายหรือไม่
แน่นอนว่าฝั่งกุ้งเสือดำชุดแรกที่มียี่สิบคนไม่สามารถต้านเอาไว้ได้นานหลังจากหลงเหลือเพียงแค่แปดคน เวลาสั้นๆเพียงแค่ห้าวินาทีพวกเขาก็ตายกันหมดทันที
ฝั่งของศัตรูเองก็ใช่ว่าจะปกติเพราะคนของมันตายไป 5 คนและบาดเจ็บอีก 1 คน
ภาพตรงหน้าทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของชูฮันส่วนสมาชิกที่เหลือของกุ้งเสือดำที่อยู่ข้างเขาก็ตัวสั่นเทิ้ม หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ ตั้งแต่แรกจนจบตอนที่เพื่อนพ้องของเขาถูกเลือกไปยี่สิบคน ทุกคนก็รู้ดีแก่ใจอยู่แล้วว่าโอกาสรอดนั้นมีเพียงน้อยนิด
แต่นี้มันแค่ห้าวินาทีเท่านั้น….
พั้วะ!
ทีมย่อยชุดแรกที่มีสมาชิกสิบพุ่งออกไปอย่างรวดเร็วด้วยเพราะพวกเขาไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป
”ฆ่าพวกมัน!!!”
เสียงตะโกนดังพร้อมกับจิตสังหารรุนแรงของกุ้งเสือดำที่ระเบิดทะลักออกมาในอากาศเมื่อได้เห็นเพื่อนทหารจากยี่สิบคนตายไปและหลงเหลือเพียงแค่สองคน ความโศกเศร้าในใจก็พลันเปลี่ยนเป็นความแค้น
”ไป!”และทันที่ชุดแรกพุ่งออกไป ชุดที่สองก็โผล่ออกมาจากคนละทิศทางอย่างสิ้นเชิง
ทหารทั้งสองชุดประกับหัวท้ายของศัตรูเอาไว้ทีมกุ้งเสือดำเก่งที่สุดในด้านการลอบสังหารและกลยุทธ์ในครั้งนี้ก็มาจากการผสมผสานความถนัดของพวกเขาเข้าไปด้วย
ไม่นานหลังจากนั้นทหารชุดที่สามและสี่และต่อๆมาก็ค่อยทยอยปรากฏขึ้นไล่หลังตามกันมา และแต่ละชุดก็ปรากฏตัวขึ้นคนละทิศทางหากก็ยังคงล้อมศัตรูเอาไว้ตรงกลาง โดยมีทีมกุ้งเสือดำทำหน้าที่คอยลอบสังหารศัตรูไปทีละนิดๆ
เหมือนกับยุงที่คอยหาจังหวะเข้ามาเจาะเลือดจากคนโดยไม่ทันตั้งตัว!
ฝ่ายศัตรูพลันตกอยู่ในความวิตกเพราะทีมกุ้งเสือดำนั้นมีความเข้าใจต่อกันเพียงแค่มองพอ พวกเขากระจายกระจายกันสร้างความก่อกวนในทุกทิศทาง ทำให้คนที่เป็นกำลังหลักของฝ่ายศัตรูไม่รู้ว่าควรจะโจมตีกลับทางไหน
คนไหนก็ตามที่ถูกกุ้งเสือดำล็อคเป้าแล้วจะถูกฆ่าตายอย่างหนีไม่พ้นเสมอ
”รักษาเสถียรภาพเอาไว้!”เสี่ยวเซียวผู้บัญชาการของกองกำลังรีบตะโกนสั่งเสียงเข้ม แววตาเรืองรองด้วยความอาฆาตขณะมองหาชูฮัน “ชูฮันจะต้องอยู่ที่นี่แน่!”
ทันทีที่เสียงของเสี่ยวเซียวเงียบลงทีมกุ้งเสือดำก็เปลี่ยนรูปทรงการโจมตีอีกครั้ง พวกเขาต่างวิ่งเข้ามาจากคนละทิศทางราวกับฝูงแมลง
และในขณะเดียวกันตัวชูฮันเองก็ค่อยๆล่าถอยไปอย่างเงียบๆและจากไปกับหนึ่งในทีมย่อยของกุ้งเสือดำที่กระจัดกระจายไปคนละเส้นทาง
ภาพที่เกิดนั้นแปลกตามากเสี่ยวเซียวมองดูกลุ่มทหารของชูฮันที่หลังจากฆ่าคนของเขาได้เสร็จก็รีบถอยทัพหนีเข้าป่าทึบกันหมดราวกับคลื่นทะเลที่ซัดเข้าหาชายฝั่งและถอยร่นกลับลงทะเลต่อ
ตาของเสี่ยวเซียวแทบลุกเป็นไฟทันใดนั้นจู่ๆมันก็ระเบิดหัวเราะออกมา “ฮ่าฮ่าฮ่า! ดี ชูฮัน! น่าทึ่งมาก!”
”ท่านหัวหน้าครับ?”ลูกน้องคนหนึ่งที่กำลังหอบเหนื่อยอยู่ตัดสินใจพูดขึ้น “คนของเราตายไปแล้ว 50 คน ตอนนี้เรายังมีคนเหลืออยู่อีก 150 คนและขณะนี้ทุกคนก็ช่วยกันสอดส่องทว่าไม่มีใครเห็นชูฮันเลยครับ!”
”มันจะต้องอยู่ที่นี่แน่!”เสี่ยวเซียวพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “แน่นอนมันเป็นเหมือนผีที่หาตัวจับไม่ได้ งั้นฉันจะใช้ตัวเองเป็นเหยื่อ ให้คนของเราแยกย้ายออกเป็นทีมย่อยๆ ชูฮันจะต้องซ่อนตัวอยู่ในสักทีมหนึ่ง ตามจับมันมาให้ได้!”
”ในเมื่อท่านหัวหน้าพอจะเดาได้แล้วถ้างั้นมันมีทางที่เราจะทำลายแผนของพวกมันได้มั้ยครับ?” ลูกน้องคนหนึ่งถามอย่างรอคำตอบ
”มันคือแผน?”แววตาของเสี่ยวเซียวมีแต่ประกายความเย็นชา “ฉันรู้ว่าชูฮันกำลังขุดหลุมกับดักรอให้ฉันตกลงไปอยู่ และเพื่อที่จะจับชูฮันไปอย่างเป็นๆได้ ฉันจำเป็นต้องตกลงไปในหลุม”
ต่อมาแววตาของเสี่ยวเซียวก็พลันเปลี่ยนเป็นประกายจ้าผสมความภาคภูมิในตัวเอง “แยกย้าย ไล่ล่าทีมทั้งหลายพวกนั้นมา!” ในเมื่อชูฮันอยากจะเล่นกับเขางั้นเขาก็จะเล่นให้!