ความเย็นชาเช่นนี้ดูชัดเจนยิ่งกว่าตอนอยู่หน้าประตูสมาคมครั้งก่อนอีก
ส่วนคำพูดของหลงซีรั่วก็เย็นชาขึ้นด้วยเช่นกัน “นายเป็นคนมอบการ์ดสีดำให้จุยเฟิงใช่ไหม?”
“ข่าวสารของคุณหลงช่างว่องไวจนผมตะลึงจริงๆ” ลั่วชิวยิ้มและเอ่ยว่า “เรื่องเพิ่งเกิดขึ้นแท้ๆ…ไม่เสียแรงที่เป็นที่รักแห่งผืนดินนี้”
หลงซีรั่วขมวดคิ้ว
เธอชอบพูดคุยเล่นกับคนอื่นบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็เป็นเพียงกับบางคนเท่านั้น…ดังนั้นเธอจึงชอบพูดแบบตรงไปตรงมามากกว่า
ตามที่เธอมอง คนแบบที่เจอใครก็มีมารยาทด้วยนั้นเป็นเหมือนการดื่มน้ำผลไม้เสียที่ชวนให้ท้องไส้ปั่นป่วน
“ฉันเคยบอกแล้วว่าพวกเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกัน อย่าก่อเรื่องอะไรต่อหน้าฉัน” หลงซีรั่วหรี่ตาลง “เรื่องเส้นสายวิญญาณครั้งก่อนถูกบีบจนหมดทางเลือก…มาครั้งนี้พวกนายยังไม่รู้จักขอบเขตอีกเหรอ?”
“คุณหลง พวกเราเพียงแค่ทำการค้าเท่านั้น” ลั่วชิวพูดอย่างจริงจัง “ลูกค้าต้องการมา พวกเราไม่ขัดขวาง ลูกค้าต้องการไป พวกเราก็ไม่รั้งไว้ การค้าบนโลกก็เป็นอย่างนี้หมด ทำไมที่นี่ถึงกลายเป็นไม่รู้จักขอบเขตซะแล้ว?”
“การค้าของพวกนายโหดร้ายเกินไป!” หลงซีรั่วสบถออกมา
“ทุกคนได้สิ่งที่ต้องการ โหดร้ายตรงไหนครับ?” ลั่วชิวส่ายหน้า
หลงซีรั่วยิ้มเย็นเอ่ยว่า “งั้นเหรอ? ของที่ได้รับชัดเจนว่าหามาได้ ด้วยวิธีอื่น อาจจะพยายามขึ้นอีก แม้แต่ขอความช่วยเหลือจากคนอื่นเพื่อบรรลุจุดประสงค์…แต่พวกเขากลับขายชีวิตของตัวเอง ของที่ล้ำค่าที่สุด แม้กระทั่งวิญญาณ…ทุกอย่างนี้ ยังไม่โหดร้ายอีกเหรอ?”
ลั่วชิวเอ่ยว่า “งั้นเวลาล่ะครับ? เวลาที่คิดหาวิธี เวลาที่พยายาม แม้กระทั่งเวลาที่คนอื่นต้องสูญเสียไปเพราะช่วยเหลือ ความพยายามที่คนอื่นใช้ไป…ใช่ ผมไม่ปฏิเสธว่าเมื่อใครพบเจอกับอุปสรรคแล้วผ่านไปได้อาจจะเจอวิธีแก้ไขปัญหา แต่สิ่งที่ใช้และสูญเสียไปทั้งหมดนั้น…ทำไมคุณหลงถึงไม่คำนวณเข้าไปด้วย?”
หลงซีรั่วพูดอย่างโมโหว่า “หรือความพยายามจะกลายเป็นสิ่งไร้ค่า?”
ลั่วชิวส่ายหน้าและเอ่ยว่า “ถึงแม้ว่าจะเป็นแบบนั้นก็ตาม แต่เวลาที่สูญเสียไปแล้วก็เอากลับคืนมาไม่ได้ พูดง่ายๆ ก็คือคุณกินข้าวมื้อหนึ่ง แม้ว่าเป้าหมายจะไม่ได้เป็นเพียงเพื่อบรรเทาความหิวเท่านั้น แต่เวลาก่อนคุณกินข้าวกับหลังคุณกินข้าวก็แตกต่างกันแล้ว แม้ว่าคุณจะคายสิ่งที่กินออกมาก็เรียกเวลากลับคืนมาไม่ได้…เพราะถึงอย่างไรเวลาที่คุณคายออกมาก็เป็นการใช้เวลาเช่นเดียวกัน”
“นายกำลังหาข้ออ้าง!”
“แต่คุณก็น่าจะรู้จุดนี้ดีไม่ใช่เหรอครับ” ลั่วชิวเอ่ย “ที่คุณหลงโมโหก็เพราะจุยเฟิงเป็นปีศาจไม่ใช่มนุษย์ ใช่ไหมครับ…คุณเองก็เคยพูดว่า ขี้เกียจจะสนใจความเป็นความตายของพวกมนุษย์ที่ถูกขับเคลื่อนโดยความปรารถนา แต่คุณจะบอกว่าหากเป็นปีศาจก็ไม่ได้งั้นเหรอ? ในความเป็นจริงสำหรับพวกเราแล้ว ไม่ว่าจะเป็นใคร ลูกค้าก็คือลูกค้าอยู่วันยังค่ำ”
ร่างกายของหลงซีรั่วปรากฏแสงสีทองขึ้นมาในทันใด ท่าทางเหมือนอับอายจนกลายเป็นโมโห “ฉันขี้เกียจจะพูดเล่นลิ้นที่นี่กับนาย! ร้อยปีก่อน พวกตะวันตกกำจัดพวกนายไม่ได้…วันนี้ฉันจะลงมือเอง!”
ขณะที่พลังบนร่างของหลงซีรั่วกำลังจะปะทุออกมาทำลายสมาคมเล็กๆ แห่งนี้ทิ้งและทำลายกำแพงระหว่างมันกับความเป็นจริงนั้น ลั่วชิวก็ยังเอ่ยอย่างสงบว่า “คุณหลง ได้โปรดอย่าคิดร้ายกับผมจะได้ไหมครับ”
“น่าตลก! ฉันจะทำลายที่นี่ให้สิ้นซาก! ฉันจะดูสิว่าโลกนี้ยังให้โอกาสพวกนายไปทำร้ายใครอีกไหม!”
บนหน้าผากของหลงซีรั่วมีเขามังกรขนาดใหญ่คู่หนึ่งงอกออกมา ใบหน้าดูน่ายำเกรง “ครั้งที่แล้วสภาพของฉันไม่ค่อยดี…ครั้งนี้ก็ให้ฉันดูสิว่าเบื้องหลังของพวกนายมีอะไรอยู่อีก!”
คุณหนูสาวใช้เห็นมังกรแท้จริงแห่งแผ่นดินเทพเกิดความคิดสังหารก็ไม่พูดไม่จา เธอเข้ามาขวางอยู่ด้านหน้าเจ้าของสมาคม สองมือข้างลำตัวมีเปลวไฟสีดำปรากฏออกมา
เปลวไฟสีดำรวมตัวกันกลายเป็นกระบี่ครูเซเดอร์
แต่ตอนนี้ลั่วชิวกลับจับข้อมือของเธอและพูดเบาๆ ว่า “ฉันไม่อยากทำความรู้จักกับเธอคนใหม่อีก”
“นายท่าน…”
กระบี่ครูเซเดอร์ลดลง แต่หลงซีรั่วกลับไม่สนใจ นำพาไอสังหารอันเข้มข้นเข้ามา “พวกนายลงไปพลอดรักกันในนรกเถอะ!”
“คุณหลง โปรดเก็บความคิดร้ายของคุณเถอะ ดีไหม?” ลั่วชิวเงยหน้าขึ้น “ได้โปรดถอยไป” ด้านบน หลงซีรั่วกำลังลงมาจากด้านบน…หน้าประตูสมาคมสั่นไหว ของบนตู้ทยอยตกลงมา
ลั่วชิวมองเห็นลูกบอลหนังที่เพิ่งวางไว้ไม่นานเริ่มสั่นสะเทือน เด้งตกลงบนพื้น ดวงตาของเขาหดลงเล็กน้อยจากนั้นก็ถอนหายใจ
บึม!!
หน้าประตูของร้านค้าที่มีที่มาลึกลับแปลกประหลาดสุดประมาณ…และยังเป็นสถานที่ที่เจ้าของสมาคมมีพลังอำนาจมากที่สุด
ในพริบตาเดียวที่หลงซีรั่วตกลงมา ด้านหลังของลั่วชิวก็ปรากฏประตูบานหนึ่งตั้งขึ้นมา มันไม่ได้แง้มเปิดเล็กน้อย แต่เปิดเกือบหนึ่งในสามเพียงชั่วพริบตา…พริบตานั้นก็มีแสงจำนวนนับไม่ถ้วนพุ่งออกมาจากด้านในประตู
สีฟ้า สีขาว สีแดง สีดำ สีม่วง…สีรุ้ง!
พวกมันเข้าไปท่วมหลงซีรั่วในพริบตา
…
…
แสงกระจายหายไป
ตอนแสงที่สามารถกลืนกินทุกอย่างเหล่านี้กระจายหายไป สายตาก็เริ่มกลับมามองเห็นได้ดังเดิม
หลงซีรั่วลืมตาขึ้นมาด้วยความเหนื่อยล้า สายตาค่อยๆ ชัดเจนขึ้น เธอพบว่าตอนนี้เธออยู่ด้านหน้าประตูร้าน
หน้าประตูเจ้าของสมาคมกับคุณหนูสาวใช้ไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อย ยังคงยืนอยู่ที่เดิม…ส่วนหลงซีรั่วยังคงไม่รู้ว่าในเวลาพริบตานั้นเกิดอะไรขึ้น
เธอเพียงรู้สึกเหนื่อย…เหนื่อยล้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
หลงซีรั่วไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน เพราะขอเพียงเท้าของเธอสัมผัสพื้นดินก็จะมีพลังไร้ขีดจำกัด ไม่ว่าจะในมุมมองไหนๆ มังกรแท้จริงก็จะไม่มีวันตาย
การตายของมังกรแท้จริงเป็นสัญญาณว่าแผ่นดินกำลังล่มสลาย แต่มังกรแท้จริงก็จะไม่ตาย
เมื่อมังกรแท้จริงรุ่นนี้จะหายไปก็เป็นเพียงแค่ร่างนี้ของหลงซีรั่วเท่านั้น ส่วนมังกรแท้จริงรุ่นถัดไปจะเกิดขึ้นมาบนแผ่นดินใหม่อีกครั้ง
พูดให้ชัดเจนก็คือ มังกรแท้จริงจะไม่มีวันตาย มีแต่เธอที่จะหายไป
แต่เธอยังหลงเหลือความคิดเอาไว้ ยังมองเห็นทุกอย่าง อย่างน้อยก็แสดงว่าเธอยังไม่ได้หายไป…แต่ความรู้สึกเหนื่อยล้าที่ไม่เคยเป็นนี้กลับให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
ทั้งยังรับรู้ถึงสายตาแปลกประหลาดจากเจ้าของสมาคมอีก
หลงซีรั่วกัดฟัน ออกแรงที่มีไม่มากคลานลุกขึ้นมา…ทำตัวน่าสมเพชเช่นนี้ต่อหน้าศัตรูช่างน่าอึดอัดจริงๆ อึดอัดจนหลงซีรั่วละเลยอะไรบางอย่าง
นั่นก็คือเจ้าของสมาคมกับคุณหนูสาวใช้ดูเหมือนจะสูงขึ้นไม่น้อย
ประตูทางเข้าสมาคมตรงหน้าก็ใหญ่ขึ้น
แต่ความโมโหทำให้เธอไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เธอเพียงแต่เรียกพลังของมังกรแท้จริงอีกครั้ง
“นาย…นายทำอะไรกับฉัน!”
แต่เธอกลับไม่สามารถเรียกพลังมังกรแท้จริงได้…ในพริบตาที่กำลังเอ่ยปากนั้น หลงซีรั่วก็กุมปากของตัวเองโดยไม่รู้ตัว
ในพริบตาที่กุมปากตัวเองนั้น หลงซีรั่วก็สับสนไม่รู้จะทำอย่างไรดี…นี่คือแขนเสื้อ!
มันคลุมแขนของเธอไว้ทั้งหมด แต่ก็ยังเหลือแขนเสื้อยาวออกมาอีก!
เธอถึงพบว่าไม่ใช่ของทุกอย่างใหญ่ขึ้น…แต่เป็นเพราะตัวเธอหดเล็กลง!
หน้าประตูสมาคม มังกรแท้จริงแห่งแผ่นดินเทพ ดวงตาดูมึนงง เสื้อผ้าที่ไม่เข้าตัวทำได้เพียงแต่ห้อยบนตัวของเธอ เผยไหล่ออกทั้งหมด…แขวนอยู่บนแขนอย่างหมิ่นเหม่
อีกทั้งยังไม่มีพลัง
อีกทั้งดวงตาสองดวงยังมีน้ำตาเอ่อคลอ
อีกทั้งจมูกยังมีน้ำมูก
“นาย พวกนายทำอะไรกับฉันกันแน่!!”
อีกทั้ง…ยังเป็นเสียงเด็ก
อีกทั้ง…ยังร้องไห้
ตอนนี้เธอเป็นเด็กประมาณเจ็ดแปดขวบงั้นเหรอ หรืออาจจะเล็กกว่านั้น