ความเจ็บปวดทรมานที่อูจิ่วและจ้าววิญญาณตัวปลอมได้รับเป็นสิ่งที่คนธรรมดาทั่วไปยากจะจินตนาการได้ เมื่อเห็นใบหน้าของพวกเขาบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ดาบตัดวิญญาณก็ตะลึงงัน ความสิ้นหวังและความกลัวกระจายไปทั่วร่าง คำพูดทรยศเมื่อครู่นี้ราวกับเป็นยันต์ดูดชีวิตแปะติดร่างมัน
“ไว้ชีวิตข้าด้วย จักรพรรดิแห่งความมืด! ไว้ชีวิตข้าด้วย!” ดาบตัดวิญญาณไม่สามารถคุกเข่าได้ มันทำได้แค่ล้มลงนอนราบกับพื้นตัวสั่นสะท้าน คำพูดอ้อนวอนขอความเมตตาของมันประสานกับเสียงร้องโหยหวนของอูจิ่วก้องกังวานไปทั่วห้องโถงใหญ่
แต่จวินอู๋เหยาไม่แม้แต่จะเหลือบมองไปที่ดาบตัดวิญญาณเลยสักครั้ง ราวกับการมองมันจะเป็นการเสียสายตามากเกินไป
“ไอ้โง่นั่น ให้เจ้าจัดการแล้วกัน” จวินอู๋เหยาชำเลืองหางตามองไปทางจ้าววิญญาณ
จ้าววิญญาณคุกเข่าลงทันที แล้วก้มหัวพูดอย่างจริงใจว่า “ขอบคุณจักรพรรดิแห่งความมืดที่ช่วยเหลือ โลกวิญญาณขอสวามิภักดิ์ต่อท่านตลอดไป”
หลังจากเผชิญเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ในที่สุดจ้าววิญญาณก็เข้าใจแล้วว่าการสวามิภักดิ์ต่อจวินอู๋เหยานั้นไม่ได้เสียหายอะไรแม้แต่น้อย จวินอู๋เหยาไม่ใช่ทรราชผู้โหดเหี้ยม เขาแค่ต้องการให้ยอมจำนนต่อเขา สำหรับผู้ที่ยอมจำนนต่อเขา เขาไม่เคยเรียกร้องและไม่เคยสั่งให้ทำเรื่องที่ขัดต่อคุณธรรมหรือหลักแห่งสวรรค์
ตอนที่จวินอู๋เหยารวมอาณาจักรกลางและขึ้นปกครองนั้น นอกจากการโจมตีในตอนแรกเพื่อให้พวกเขายอมจำนนแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่ได้โจมตีพวกเขาอีกและไม่ได้เข้ามาแทรกแซงวิธีการของพวกเขาเลย ทุกอย่างกลับคืนสู่ความสงบราวกับเขาไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน novel-lucky
จวินอู๋เหยาไม่สนใจคำกล่าวสวามิภักดิ์ของจ้าววิญญาณมากนัก ราวกับว่าถ้าไม่ใช่เพราะจวินอู๋เสีย เขาจะไม่เอาตัวเองเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของโลกวิญญาณ
จวินอู๋เหยาปัดเรื่องการสวามิภักดิ์ของจ้าววิญญาณออกไป และยื่นมือไปดึงจวินอู๋เสียเข้ามากอด เทียบกับความเย็นชาเฉยเมยก่อนหน้านี้ ตอนนี้มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าของเขา
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์ เจ้าอยากให้พวกมันตายยังไง?” จวินอู๋เหยากล่าวด้วยรอยยิ้ม คำพูดโอหังเย่อหยิ่งเช่นนี้เกรงว่าจะมีเพียงเขาคนเดียวที่มีคุณสมบัติจะพูดได้
“ยังไงก็ได้” จวินอู๋เสียมองอูจิ่วและจ้าววิญญาณตัวปลอมอย่างสงบนิ่ง ปล่อยให้คนพวกนี้อยู่ในโลกวิญญาณต่ออีกแม้แต่วินาทีเดียวก็มีแต่จะทำให้ผู้คนรังเกียจขยะแขยง
“เสี่ยวเสียเอ๋อร์ยังใจดีเหมือนเดิม” จวินอู๋เหยาหัวเราะ เขายกมือขึ้น หมอกสีดำที่รัดคออูจิ่วและจ้าววิญญาณตัวปลอมก็แทรกซึมเข้าไปในร่างของพวกเขาทันที เส้นโลหิตสีดำนับไม่ถ้วนปกคลุมทั่วร่างพวกเขาด้วยความเร็วที่สายตามนุษย์มองเห็นได้ เส้นเลือดปูดขึ้นมาใต้ผิวหนังของพวกเขา มันเริ่มบวมขึ้นและบิดงอเลื้อยคดเคี้ยวไปยังทุกส่วนของร่างกาย
เมื่อเส้นโลหิตสีดำไปครบทุกส่วนของร่างกายแล้ว มันก็ระเบิดออกทันที!
หมอกสีดำลอยละล่องอยู่ในห้องโถงใหญ่ ไม่มีวี่แววของอูจิ่วและจ้าววิญญาณตัวปลอมอยู่ในนั้นเลย
ตัวการใหญ่สองคนที่สร้างความวุ่นวายให้โลกวิญญาณในช่วงร้อยปีที่ผ่านมาถูกจวินอู๋เหยาคร่าชีวิตไปอย่างง่ายดายเช่นนั้น……
จนกระทั่งหมอกสีดำค่อยๆหายไป มังกรเพลิงและตู๋เถิงที่ยืนตะลึงอยู่ก็ได้สติกลับมา สายตาของพวกเขากวาดมองไปทั่วทุกซอกทุกมุมของห้องโถงใหญ่ ราวกับว่ากำลังพยายามมองหาวี่แววของอูจิ่วและจ้าววิญญาณตัวปลอม
แต่ไม่ว่าพวกเขาจะค้นหาสักเพียงใด ก็ไม่มีร่องรอยของคนพวกนั้นเหลืออยู่เลย
การตายของอูจิ่วและจ้าววิญญาณตัวปลอมเกิดขึ้นอย่างง่ายดายด้วยน้ำมือของจวินอู๋เหยา ง่ายเหมือนบดขยี้มดปลวกตัวเล็กๆสองตัว!
ถ้าพวกเขาไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง ใครจะเชื่อว่าจักรพรรดิแห่งความมืดที่ทำให้โลกวิญญาณตื่นตระหนกหวาดผวาจะกลายเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยโลกวิญญาณเอาไว้?
มังกรเพลิงและตู๋เถิงมองหน้ากัน ต่างเห็นความตกใจและเคารพนับถืออยู่ในแววตาของอีกฝ่าย……