“ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่นายบาดเจ็บ ฉันคงหักขาของนายไปหนึ่งข้างแล้ว” เฉินโม่จ้องไปที่จี๋ต๋าจิ่วตู หันไปมองมู่หรงยานเอ๋อร์ แล้วพูดเบาๆ “คุณบอกฉันสิ ฉันรู้ว่ามู่หรงยานเอ๋อร์จะไม่โกหกฉันแน่นอน”
มู่หรงยานเอ๋อร์มองไปที่จี๋ต๋าจิ่วตู จี๋ต๋าจิ่วตูคอยขยิบตาให้เธอ แต่เฉินโม่ต่อยขาที่บาดเจ็บของเขาอย่างแรง
“โอ้ย ไอ้เบื๊อกเฉิน นายทำอะไร!” จี๋ต๋าจิ่วตูแสดงสีหน้าน่าเกลียดด้วยความเจ็บปวด และร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด
เฉินโม่ไม่สนใจเขา หันหัวและมองไปที่มู่หรงยานเอ๋อร์ “พูดมาเลย!”
มู่หรงยานเอ๋อร์คุ้นเคยกับนิสัยของเฉินโม่ และรู้ว่าถ้าเฉินโม่ไม่เข้าใจ จะไม่มีวันปล่อยไปแน่นอน
“พวกนายก็อย่าปิดบังเฉินโม่เลย ถ้าพวกนายไม่บอกเขา เขาจะต้องไปตรวจสอบด้วยตัวเอง”
หลังจากพูดจบ มู่หรงยานเอ๋อร์ก็พูดว่า “เรื่องราวเป็นเช่นนี้ เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาคณะผู้แทนของมหาวิทยาลัยตงจิงมาที่โรงเรียนของเราเพื่อแลกเปลี่ยน เนื่องจากนักศึกษาที่ชื่อหานทงได้พูดคำที่ไม่น่าฟัง ไอ้อ้วนทนฟังไม่ได้ จึงเดินหน้าไปโต้เถียงกับเขา แล้วทั้งสองฝ่ายก็นัดกันเป็นการส่วนตัว……”
เมื่อมู่หรงยานเอ๋อร์พูดถึงตรงนี้ จู่ๆจี๋ต๋าจิ่วตูก็ขัดจังหวะเธอ “ผลคือพวกเราถูกทุบตีจนสาหัสขนาดนี้ ขายหน้าจริงๆ!”
จี๋ต๋าจิ่วตูยิ้มอย่างมีเลศนัย
ห่าวเจี้ยนพูดด้วยความเศร้าโศกและไม่พอใจ “ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้อ้วนต้องการให้พวกเราหนี และพุ่งออกไปคนเดียว ก็คงไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเพียงนี้!”
เหวินถิงอี้/ไอ้เหวินพูดด้วยใบหน้าเศร้า “คนพวกนั้นน่ารังเกียจเกินไป ตกลงไว้ว่าตัวต่อตัว คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะซุ่มโจมตี ไม่เช่นนั้นพวกเราคงไม่เสียเปรียบขนาดนี้!”
เจี๋ยจวินเซี่ยพูดด้วยใบหน้าเศร้าหมอง “คนพวกนั้นวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้ว ครั้งนี้พวกเราไม่ได้แพ้ และคนพวกนั้นไม่ใช่คนที่พวกเราจะยั่วยุได้”
“เฉินโม่ นายห้ามออกหน้า แม้แต่ไอ้กู่ก็ถูกตีจนบาดเจ็บ!”
เฉินโม่ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ความแข็งแกร่งของกู่หลินเฟิงได้เข้าสู่แดนในแล้ว หากมีใครสามารถทำร้ายเขาได้ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนธรรมดา
“ฉันเริ่มสงสัยว่าในมหาวิทยาลัยตงจิงมีนักศึกษาที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร” เสียงของเฉินโม่ยังคงเรียบเฉย แต่ดวงตาของเขาเย็นชาเล็กน้อย
“คนพวกนั้นออกไปแล้วเหรอ?” เฉินโม่ถาม
“ไปแล้ว!” ” เจี๋ยจวินเซี่ยพูด
“เฉินโม่ ครั้งนี้ฟังคำแนะนำของฉัน อย่าไปยั่วยุคนพวกนั้น พวกเขามาที่นี่เพื่อนาย พวกเราเสียเปรียบแค่นี้ไม่เป็นไร หากนายต้องการล้างแค้นให้พวกเรา ก็จะตกอยู่ในกลอุบายของอีกฝ่าย!”
เฉินโม่หรี่ตาลงเล็กน้อย “มาที่นี่เพื่อฉันหรือ? เจี๋ยจวินเซี่ยพูดให้มันชัดเจน!”
เจี๋ยจวินเซี่ยเห็นว่าไม่สามารถปิดบังได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องเล่าเรื่องทั้งหมด “อันที่จริง ในตอนแรกพวกเราไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติ คิดว่าพวกเขาแค่อิจฉานาย ดังนั้นจึงพูดคำดูถูกนาย”
“แต่สุดท้ายจึงเข้าใจว่า คนพวกนั้นมาที่นี่เพื่อนาย บังเอิญนายไม่อยู่ ดังนั้นพวกเขาเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาที่พวกเรา พวกเขาทุบตีพวกเราเพียงเพื่อหลอกล่อให้นายกลับมาแก้แค้น ถ้านายไป ก็ตกอยู่ในกลอุบายพวกมัน!”
เหวินถิงอี้พูด “เจี๋ยจวินเซี่ยพูดถูก ที่พวกเราเลือกที่จะปิดบังนาย เพราะกลัวว่าถ้านายรู้แล้วจะไปหาพวกเขาเพื่อชำระบัญชีแค้น เช่นนั้นก็จะตกหลุมพรางของพวกเขา!”
เฉินโม่อมยิ้ม “แม้ว่าฉันจะตกหลุมพรางของพวกเขา แล้วไงล่ะ? พวกเขากล้าทำร้ายเพื่อนของฉันในถิ่นของฉัน แล้วก็เดินจากไปอย่างองอาจ ถ้าไม่ไปขอคำอธิบายจากพวกเขา ก็คงจะดูไร้ความสามารถเกินไป?”
“เฉินโม่ ใจเย็นๆหน่อย!” เจี๋ยจวินเซี่ยพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม
“ใช่แล้วไอ้เบื๊อกเฉิน ที่พวกเราทำเช่นนี้เพราะเรากลัวว่าถ้านายรู้จะโกรธแล้ววิ่งไปหาพวกเขาเพื่อชำระบัญชีแค้น แล้วไปหลงกลอุบายของพวกเขา นายจะมาทำลายความหวังดีของพวกเราไม่ได้!” จี๋ต๋าจิ่วตูพูดอย่างจริงใจ
มู่หรงยานเอ๋อร์ยังพูดเสียงเบาเพื่อเกลี้ยกล่อม “ใช่แล้วเฉินโม่ ฟังคำแนะนำของทุกคน อย่าหลงกลพวกเขา!”
เล่หรูหั่ววิเคราะห์อย่างใจเย็น “ในเมื่อพวกเขากล้ามาหาถึงถิ่นพวกเรา ก็เห็นได้ชัดว่าทุกอย่างวางแผนจัดการเรียบร้อยแล้ว เฉินโม่ อย่าผลีผลาม!”