มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 956
โดยการกระแอมในลำคอก่อนจะพูดไปแบบนั้น จากนั้นควินแลนก็ล้วงมือไว้ในกระเป๋ากางเกงก่อนจะยิ้มเยาะ
“ความวุ่นวายทั้งหมดนี้คืออะไรกัน? พวกเราพยายามที่จะเรียนกันที่นี่นะ!” อาจารย์หญิงคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ขณะที่เธอและเพื่อนร่วมงานของเธอก้าวออกมาจากห้องปฏิบัติการข้าง ๆ ด้วยความไม่พอใจ
เมื่อหันไปเผชิญหน้ากับพวกเธอ จากนั้นควินแลนก็พูดขึ้นมา “ก็คุณคลอฟอร์ดน่ะสิครับ…ผมขอให้คุณสวิฟต์มีชั้นเรียนร่วมกันกับผม เพราะผมอยากจะมีประสบการณ์สอนบ้าง… ช่างบังเอิญ ช่วงเวลาที่ผมเลือกดันไปชนกับชั้นเรียนของคุณคลอฟอร์ด! พูดตามตรงทั้งหมดนี้ก็เป็นความผิดของผมเอง…”
“มันไม่ใช่อย่างงั้นจริง ๆ คุณคลอฟอร์ดแค่ไม่นึกถึงคนอื่นเลย! ก็แค่ใช้บทเรียนถัดไปสิคะ! ไม่มีความจำเป็นต้องสร้างเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลย ใช่ไหมคะ?” เพื่อนร่วมงานหญิงคนอื่นกล่าว ขณะที่พวกเธอทั้งคู่พยักหน้าพร้อมเพรียงกัน
เมื่อลูบผมเธอให้ตรง จากนั้นมาร์จอรีก็พูดเสริม “ทำไมคุณไม่ย้อนกลับไปที่ชั้นเรียนของคุณก่อนล่ะคะ คุณคลอฟอร์ด?”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงทำได้เพียงแค่ขมวดคิ้วเท่านั้น เขารู้เป็นอย่างดีว่าการพยายามที่จะโต้เถียงกับพวกเขาจะไม่เป็นการคุ้มค่า ยิ่งไปกว่านั้น มันก็คงจะไม่ฉลาดสำหรับพวกเขาในฐานะที่เป็นครูผู้สอนที่จะก่อความวุ่นวายกันที่นี่
ด้วยสิ่งนั้นในใจ เขาจึงพูดขึ้นมาอย่างสงบ “…ไปกันเถอะ!”
ขณะที่เขาเริ่มนำนักเรียนของเขากลับไปยังชั้นเรียน นักเรียนในห้องปฏิบัติการ ในทางกลับกัน ก็เริ่มเอะอะขึ้นมากันทันที
“ใช่! ไปกันได้แล้ว!”
“น่ารำคาญทั้งหมด เวรตะไลพอ ๆ กัน! ได้ยินไหม?!” ทิวลิปคำรามขึ้นมา ขณะที่เธอโยนสมุดบันทึกของเธอลงกับพื้นก่อนจะชูกำปั้นของเธอขึ้นในอากาศ
หลังจากเหตุการณ์เล็กน้อยนี้ เจอรัลด์ก็ได้รับฉายาว่า ‘ครูขี้ขลาด’ จากนักเรียนทั้งหลาย
เจอรัลด์ไม่ได้ถือสากับเรื่องพวกนั้น ท้ายที่สุดแล้ว มันก็ไม่ได้ส่งผลต่อการสังเกตตัวทิวลิปเลย
ไม่นานหลังจากนั้นก่อนที่เจอรัลด์จะตระหนักได้ถึงการมีอยู่ของสิ่งที่แฝงอยู่ลับ ๆ ในมหาวิทยาลัยนี้ จากสิ่งที่เขาจัดการรวบรวมมา กลุ่มทรงอิทธิพลสองสามกลุ่มก็กำลังวางแผนต่อต้านทิวลิปกันอีกครั้งแล้ว
เจอรัลด์สังเกตเห็นเช่นกันว่า ทั้ง ๆ ที่ถูกลักพาตัวไปก่อนหน้านี้ แต่ทิวลิปก็ยังคงโง่เขลาและใจเด็ดอยู่ เธอเพียงทำตัวเหมือนหัวโจกไม่ว่าจะที่ไหนก็ตามที่เธอไปในมหาวิทยาลัย
ในเวลาต่อมา เจอรัลด์กำลังจะเข้าไปในชั้นเรียนช่วงที่สองของเขา ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินบางคนตะโกนขึ้นมา “โธ่เว้ย! ฉันจะทำไงดีล่ะทีนี้? ทิวลิปหนีไปอีกแล้ว!”
เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย เจอรัลด์เข้ามาในชั้นเรียนและเห็นว่านักเรียนหญิงสองสามคนของเขากำลังพูดคุยเรื่องนี้กันอย่างกังวลใจ
“เป็นอะไรไป?”
“ฮึ่ม! ไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณเป็นเศษสวะที่ไร้ประโยชน์! คนอื่นไล่คุณไป และคุณก็แค่ยอมจำนนต่อมัน! ในฐานะนักเรียนของคุณ พวกเรารู้สึกถูกทำให้อับอายขายหน้าอย่างที่สุดกับสิ่งนั้น รู้ไหม? และก็เป็นเพราะความอัปยศอดสูนั่น จนทิวลิปปฏิเสธที่จะเข้าเรียนชั้นเรียนของคุณไง! เธอขับรถออกไปที่อื่นเพื่อสนุกแทนแล้ว! พ่อของเธอสั่งฉันซ้ำ ๆ ว่าให้จับตาดูเธอไว้ รู้บ้างไหม? ตอนนี้ฉันจะถูกต่อว่าอย่างแน่นอน! ทั้งหมดนี้มีสาเหตุมาจากคุณ! ฮึ่ม!” หนึ่งในนักเรียนแสดงความข้องใจ ขณะที่เธอผลักเจอรัลด์ไปข้าง ๆ
เธอโกรธมาก จนเธออยากจะวิ่งออกไปตามหาทิวลิปซะเดี๋ยวนี้
เท่าที่เธอรู้จักทิวลิปมา ทิวลิปมักจะมีความหุนหันพลันแล่นเช่นนี้อยู่เสมอ หญิงสาวคนนั้นเพียงมักจะเคยชินกับการที่สิ่งที่ต่าง ๆ เป็นไปตามทางของเธอมากเกินไป โดยไม่ได้แคร์สิ่งอื่นใดเลย
เมื่อสิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามทางของเธอ ดังนั้นเธอก็จะมุ่งหน้าออกไปมองหาสิ่งที่ทำให้สนุกสนานแทน
ขณะที่เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้น นักเรียนคนหนึ่งที่สวมแว่นตาหายใจหอบขณะที่เขาเลื่อนเปิดประตูของชั้นเรียน เมื่อสังเกตเห็นว่าเพื่อนรักของทิวลิปอยู่ที่นี่ เขาก็ใจร่ม ๆ ไว้ก่อนจะพูดขึ้น “ล ลิสเก้ มีบางอย่างผิดปกติ! ฉันเห็นทิวลิปขับรถสปร์ตของเธอไปทางภูเขาบลูมลิน! เมื่อฉันถามเธอ เธอก็บอกว่าเธอจะไปที่นั่นเพื่อทำเรื่องสนุก! เธอยังบอกฉันเช่นกันว่า เธอจะรอจนกว่าจะจบชั้นเรียนของครูขี้ขลาด”
ทันทีที่เขาเห็นเจอรัลด์ยืนอยู่ที่นั่น เด็กชายที่สวมแว่นก็เงียบลงทันที เขารู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก
“ให้ตายเถอะ! เธอมุ่งหน้าไปที่ภูเขาบลูมลินจริง ๆ เหรอเนี่ย? ตอนนี้มันจบเห่แล้ว! ถ้าพ่อของเธอรู้ว่าเธอไปที่นั่นเพื่อเล่นสนุกล่ะก็ พ่อของฉันอาจจะถูกซ้อมจนตายได้เช่นกัน! คนที่น่าอันตรายทุกรูปแบบก็รวมตัวกันอยู่ที่สถานที่วุ่นวายนั่น! ตอนนี้ฉันควรจะทำยังไงดี…? พวกเธอคนไหนกล้าพอที่จะตามฉันไปที่นั่นเพื่อพาทิวลิปกลับมาไหม?” นิโคล ลิสเก้ กล่าวขณะที่เธอกระทืบเท้าของเธอกับพื้นอย่างวิตกกังวล
“ฉันร่วมด้วย!”
“ฉันจะไปเหมือนกัน!”
ขณะที่เพื่อนร่วมชั้นชายสองสามคนของพวกเขาอาสาขึ้นมา เจอรัลด์ก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ภูเขาบลูมลินเป็นสถานที่แบบไหนกัน?”