มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 957
“ให้ตาย! คุณยังเป็นอาจารย์อยู่หรือเปล่าเนี่ย? คุณไม่รู้จักภูเขาบลูมลินได้ยังไงกัน? นั่นคือสถานที่ที่คนหนุ่มสาวมากมาย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นแก๊งกัน มักจะไปรวมตัวเพื่อจัดปาร์ตี้! ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาก็ชอบมีการแข่งรถกันที่นั่น เพื่อสร้างความบันเทิงให้ตัวเองเช่นกัน! สถานที่แห่งนั้นเป็นสถานที่ไม่ดี!” นักเรียนอีกคนอธิบายอย่างค่อนข้างช่วยไม่ได้
“ไม่มีประโยชน์ที่จะอธิบายมันให้เขาฟังหรอก! ไม่ว่ายังไง ทิวลิปก็กล้าพอที่จะไปที่ไหนก็ตาม เมื่อความไม่ยั้งคิดของเธอเริ่มขึ้น! ฉันก็น่าจะรู้อยู่แล้ว เพราะเรื่องแบบเดียวกันนี้เกิดขึ้น เมื่อเธอเดือดร้อนครั้งล่าสุด! เอาน่า รีบไปกันเถอะและพยายามพาเธอกลับมาได้แล้ว!” นิโคลที่ตอนนี้กังวลใจมาก จนเธอแทบจะร้องไห้ได้อยู่แล้วเอ่ยออกมา
แม้นิโคลเป็นเพื่อนรักของทิวลิป แต่เธอก็ยังเป็นลูกสาวของพ่อบ้านของตระกูลโยเวลล์เช่นกัน เพราะเช่นนั้น นิโคลจึงมักจะได้รับมอบหมายให้จับตาดูทิวลิปเอาไว้
ท้ายที่สุดแล้ว เกือบจะทุกคนที่เกี่ยวข้องกับคุณหนูรองแห่งตระกูลโยเวลล์ก็รู้ว่า เธอมีชื่อเสียจากการทำตัวไม่ยั้งคิด เธอเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความเพลิดเพลินของตัวเธอเองเหนือกว่าสิ่งอื่นใด ซึ่งเป็นเหตุผลที่ทำไมตอนนี้เธอถึงโดดคาบเรียนของเจอรัลด์
เจอรัลด์พบว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอทั้งหมดต่างก็ค่อนข้างซื่อสัตย์ต่อเธอเช่นกัน เนื่องจากพวกเขาทุกคนตกลงที่จะไล่ตามเธอไปในทันที การไปภูเขาบลูมลินไม่ใช่ปัญหาสำหรับพวกเขาเหมือนกัน เนื่องจากเพื่อนร่วมชั้นต่างก็เป็นทายาทร่ำรวยที่มีรถเป็นของตัวเองกัน หลังจากการเข้าไปในรถสองสามคันด้วยกัน พวกเขาทั้งหมดก็จากไป
“…การมาถึงของนายที่นั่น จะไม่ค่อนข้างแปลกและเกินคาดไปหรือเปล่า…?” เจอรัลด์พึมพำกับตัวเองอย่างหมดหนทาง
‘แค่อย่ามีเรื่อง…ถ้าเธอมีปัญหาใด ๆ ความพยายามทั้งหมดของฉันคราวนี้ก็จะไร้ค่า!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง
เมื่อรู้ว่ามีกลุ่มทรงอิทธิพลมากมายแค่ไหนกำลังมุ่งเป้ามาที่เธอตอนนี้ มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่เป็นกังวล เขาส่ายหัวของเขา แล้วขึ้นขี่สกู๊ตเตอร์ของเขา และเริ่มตามพวกเขาไปยังสถานที่นั้นทันที
ในขณะเดียวกันทิวลิปที่เพิ่งมาถึงได้ไม่นาน เธอก็เริ่มเสียใจเล็กน้อยที่มาภูเขาบลูมลิน เมื่อมองไปรอบ ๆ สถานที่นี้คล้ายคลึงกับสนามกีฬากลางแจ้งมากกว่าสนามแข่งเสียอีก
ตัวสนามแข่งเองตั้งอยู่ตรงเชิงเขาในชานเมืองของเมืองเฮฟเวนลี เนื่องจากชานเมืองก็ซับซ้อนพออยู่แล้ว ด้วยเส้นทางเชื่อมต่อกันมากมาย จึงเป็นแรงบันดาลใจให้นักวางแผนของสนามแข่งสร้างมันขึ้นมาที่นั่น
เนื่องจากความพยายามของพวกเขา สิ่งที่เคยเป็นพื้นที่โล่งแจ้งรกร้างตอนนี้จึงเต็มไปด้วยรถยนตร์ทุกประเภท แม้แต่รถสปอร์ตระดับไฮด์เอน เช่น เฟอร์รารี่ และมายบัคก็ด้วย
ผู้ประจำสนามแข่งทั้งหมดต่างก็เป็นชายหนุ่มหญิงสาวที่ทั้งกำลังกรีดร้องและเล่นเครื่งดนตรีกันอย่างเสียงดัง ทำให้ทั้งบริเวณนี้ค่อนข้างเสียงดังอึกทึกจนไม่ได้ยินอะไร
จากนาทีที่เธอมาถึง ทิวลิปก็ถูกทำให้ตกใจกับบรรยากาศวัยรุ่นที่นั่น เธอดูไม่ค่อยเชื่ออย่างเต็มที่ เนื่องจากความจริงที่ว่า เธอไม่เคยสัมผัสกับผู้คนเหล่านี้ในอดีตเลย การมีอยู่ของบุคคลเช่นนี้จึงเหนือกว่าจินตนาการอันลึกล้ำของเธอ
แม้เธอจะเคยได้ยินเกี่ยวกับภูเขาบลูมลินมาก่อน อย่างไรก็ตาม จริง ๆ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกของเธอที่นี่ เพราะพ่อของเธอห้ามไม่ให้เธอมาที่นี่ แม้จะเป็นแบบนั้น แต่ทิวลิปรู้สึกอารมณ์เสียมาตลอดเมื่อไม่นานมานี้
เหตุการณ์เกี่ยวกับพี่สาวของเธอยังคงทำให้เธอหงุดหงิดอย่างมาก ราวกับว่าความน่ารำคาญนั้นยังไม่พอ เธอยังถูกทำให้ขายหน้าต่อหน้าผู้คนมากมายในวันนี้ เพราะคนขี้ขลาดคนหนึ่ง!
เมื่อคิดมากเกี่ยวกับเหตุการณ์นั้น จึงทำให้เธอเต็มไปด้วยความโมโหอย่างมาก จนเธอลืมเกี่ยวกับข้อห้ามของพ่อเธอทั้งหมด และเพียงขับรถมาที่ภูเขาบลูมลินเพื่อทำเรื่องสนุก
ตอนนี้เธออยู่ที่นั่นแล้ว อย่างไรก็ตามเธอก็ทำได้เพียงแค่นั่งอยู่ในรถเท่านั้น รู้สึกงุนงงอย่างที่สุดกับภาพที่เห็นและเสียงทั้งหมดที่นั่น
และในขณะที่เธอกำลังคิดที่จะจากไป ผู้ชายคนหนึ่งที่มีทรงผมบิ๊กแฮร์ ซึ่งทำให้นึกถึงยุคแปดศูนย์ ผู้ที่มีหูซ้ายประดับด้วยหมุดเงินแถวหนึ่งยืนอยู่ข้างรถของเธอ ก่อนจะพูดขึ้นมา “เฮ้ สาวน้อย! เธอเป็นหน้าใหม่ที่นี่ใช่ไหม? แข่งรถกับฉันไหมล่ะ? ถ้าเเธอชนะ ฉันจะจัดปาร์ตี้ที่นี่คืนนี้ให้เธอเอง!”
“ฉันคงต้องปฏิเสธ ฉันแค่มาที่นี่เพื่อดูรอบ ๆ” ทิวลิปตอบกลับ ขณะที่เธอส่ายหัวของเธอ
“โอ้ว เธอจะไม่แข่งใช่ไหม? เอาล่ะ เธอยังคงเป็นนักเรียนอยู่ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม! ฉันคิดว่าเธอต้องกลัวที่จะแข่งกับคนอื่นแน่! ช่างน่าเสียดายซะจริงที่รถสปอร์ตคันนี้ต้องอยู่ในมือของเธอ!”
“ถอนคำพูดซะ เวรตะไลเอ้ย! ใครกลัวแก? ฉันจะเข้าร่วมการแข่งขันนี้!” ทิวลิปทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่อย่างฉุนเฉียว
แต่เมื่อตระหนักได้ถึงสิ่งที่เธอเพิ่งพูดไป ทิวลิปก็พบว่าตัวเองกำลังเสียใจอยู่เล็กน้อย
ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็แค่ต้องการจะมาดูสนามแข่งในตำนานในภูเขาบลูมลินจริง ๆ เนื่องจากเธอได้ทึกทักเอาเองก่อนหน้านี้ว่าสถานที่นั้นคงจะรกร้าง เธอยังครุ่นคิดถึงความคิดที่จะขับรถไปตามเส้นทางที่คดเคี้ยวของภูเขาอย่างน้อยสักครั้งก่อนจะย้อนกลับไปที่มหาวิทยาลัย เธอไม่เคยคิดเลยว่าสถานที่แห่งนี้จะเต็มไปด้วยพวกอันธพาลขนาดนี้!
เมื่อรู้สึกได้ถึงสิ่งที่ทิวลิปกำลังกังวลอยู่ เขาจึงชี้ไปยังผู้คนที่กำลังรุมล้อมพวกเขาก่อนจะพูดขึ้นมา “เห็นผู้คนที่ดูเหมือนคนเลวทรามเหล่านั้นไหม? ช่างมันเถอะ! อย่าเห็นพวกเขาเป็นมนุษย์เลย! เมื่อเธอเห็นพวกเขาเป็นเพียงแค่สัตว์เท่านั้น เธอก็จะไม่เป็นไรหรอก แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าเธอไม่เต็มใจที่จะมองพวกเขาจริง ๆ ล่ะก็ งั้นก็แค่หลับตาซะ!”
ในขณะที่ทิวลิปลังเลใจ แต่เมื่อเธอมองไปที่สีหน้าที่แน่วแน่และปราศจากความกลัวของเขา เธอก็ตอบกลับ “…เนื่องจากพวกเราจะแข่งกัน งั้นก็หยุดพล่ามซะ และไปกันได้แล้ว…!”
“ใจเย็น ๆ รอบนี้คนอื่นใช้ไปแล้ว พวกเราจะต้องรอรอบต่อไป!” ผู้ชายคนนั้นกล่าว ขณะที่เขาชี้ไปยังรถสองคันที่กำลังเร่งเครื่องยนต์ของพวกเขาอย่างเสียงดังในพื้นที่โล่งแจ้ง
เมื่อได้ยินแบบนั้น ทิวลิปจึงทำได้เพียงแค่ทุบข้างพวงมาลัยของเธอด้วยความโกรธเท่านั้น
ในขณะนั้น รถยนต์ประมาณสิบกว่าคันก็มาถึงที่บริเวณนั้น เป็นสัญญาณการมาถึงของนิโคลและคนอื่น ๆ
“เฮ้! ดูตรงนั้นสิ! นั่นรถของทิวลิปนี่!” นิโคลตะโกนขึ้น ขณะที่เพื่อนร่วมชั้นของทิวลิปวิ่งไปหาเธอกัน
อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมดังขึ้นมาทันที