การเปลี่ยนไปของซินเหลยทำให้ทุกคนคิดไม่ถึง แต่คิดดูแล้วภายใต้เรื่องราวที่เกิดขึ้น ถ้าเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ แล้วเขายังทำตัวแบบเดิม นั่นก็หมดหนทางช่วยแล้วจริงๆ
ตอนกลางคืน ซินห้าวตัดสินใจจะอยู่เฝ้า ถึงแม้เขาอยากจะกลับไปพักผ่อนกับเฉินเยี่ยน แต่เห็นสีหน้าเหนื่อยล้าของพ่อแม่แล้ว เขาเลยตัดสินใจอยู่
เมื่อวานซินชานและซุนหม่านเซียงอยู่เฝ้าทั้งคืนแล้ว ตอนกลางวันก็ไม่ได้พักผ่อน ตอนนี้พวกเขาก็ฝืนทำตัวสดใส
ตอนแรกซุนหม่านเซียงเป็นห่วงลูกชาย แต่ไม่ได้นอนมาสองวันหนึ่งคืน สภาพจิตใจและเรี่ยวแรงเธอไม่เอื้อแล้ว อีกอย่างลูกชายก็พ้นขีดอันตรายแล้ว เธอเลยตกลง ตอนกลางคืนกลับไปนอน พรุ่งนี้เช้าค่อยมาเปลี่ยนเวร
เฉินเยี่ยนอยากจะอยู่เป็นเพื่อนซินห้าว แต่ซินห้าวไม่ให้ อยู่ที่นี่ไม่มีทางได้นอน อีกอย่างเฉินเยี่ยนอาจจะท้องแล้ว เขาไม่อยากให้เฉินเยี่ยนมาทรมานกับเขา ให้เฉินเยี่ยนกลับไปพักผ่อน พรุ่งนี้ค่อยมาเปลี่ยนเวร
“งั้นตอนกลางคืนคุณหาเวลาพักผ่อนบ้าง และสังเกตดูซินเหลยว่าไข้ขึ้นหรือเปล่าด้วย ถ้ามีอะไรผิดปกติ คุณไปเรียกพยาบาลหรือหมอเลยนะ”
เฉินเยี่ยนฝากฝังซินห้าว เพราะตอนบ่ายอุณหภูมิซินเหลยสูงขึ้นมาหน่อย หมอบอกว่าเป็นเรื่องปกติ หลังผ่าตัดมักจะเป็นไข้ได้
ซินห้าวจำแต่ละข้อ จากนั้นพาเฉินเยี่ยนไปส่งหน้าโรงพยาบาล
ซินชานถามเฉินเยี่ยนว่าจะกลับบ้านซินไหม เฉินเยี่ยนส่ายหน้า เธอไม่อยากเห็นซุนหม่านเซียง ซุนหม่านเซียงพูดมากเกินไป เวลานี้ เธออยากจะพักผ่อนเงียบๆ คนเดียว
กลับมาถึงบ้าน เปิดไฟ เฉินเยี่ยนกลับรู้สึกเหงา เพราะที่นี่ขาดคนคนนั้นไป
มือเธอลูบท้องเบาๆ ตรงนี้กำลังมีชีวิตน้อยๆ ชีวิตหนึ่งอยู่
เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการตั้งท้องจะเป็นความรู้สึกแบบนี้ เธอยอมสละทิ้งทุกอย่างเพื่อชีวิตน้อยๆ นี้ มิน่าแม่ถึงรักลูกตัวเองมากเหลือเกิน ถึงแม้ลูกจะไม่ดียังไง เธอก็จะไม่ยอมปล่อย ตอนนี้เธอเริ่มเข้าใจความรู้สึกแบบนั้นแล้ว
นอนอยู่บนเตียง เพราะว่าขาดคนคนหนึ่งไป เฉินเยี่ยนนอนพลิกตัวไปมา แต่เธอปรับตัวเองได้เร็ว ซินเหลยไม่ได้อยู่โรงพยาบาลช่วงเวลาสั้นๆ คำตัดสินก็ต้องใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะออกมา หลายเดือนนี้เธอต้องดูแลตัวเองให้ดี เพราะเธอมีลูกแล้ว
วันรุ่งขึ้น เฉินเยี่ยนไปบ้านซินก่อน เธอให้ซินชานไปทำงาน ให้ซุนหม่านเซียงพักผ่อนอยู่บ้าน เธอไปดูแลซินเหลยที่โรงพยาบาล เพราะเธอกับซินห้าวน่าจะกลับหมู่บ้านเกษตรตอนเย็น พวกเธอไม่ได้กลับมาสองวันแล้ว ถึงแม้เธอจะโทรไปที่โรงงานกระดาษแล้ว บอกว่าสองวันนี้มีธุระในเมือง แต่ที่บ้านน่าจะต้องเป็นห่วง
ซุนหม่านเซียงตกลง ถ้าเธอต้องดูแลซินเหลยคนเดียว เธอมีแรงเยอะแค่ไหนก็ไม่ไหว แบ่งกันก็ดี
“เธอใส่ใจหน่อยล่ะ อย่าคิดว่าไม่ใช่ญาติ เลยไม่สนใจ เธอก็อย่าว่าซินเหลยมาก ครั้งนี้เขาลำบากมากพอแล้ว เธอทำดีกับเขาหน่อย”
ซุนหม่านเซียงกลัวว่าเฉินเยี่ยนจะทำให้ลูกชายลำบากอีก
“ถ้าแม่ไม่วางใจแม่ไปก็แล้วกัน ฉันจะกลับ”
เฉินเยี่ยนส่งสายตาตอบเธอ
“ฉันก็แค่พูดเท่านั้น เธอก็เหมือนกัน ทำไมถึงชอบเถียงฉันนัก ลูกสะใภ้บ้านไหนเขาทะเลาะกับแม่สามีกัน”
ซุนหม่านเซียงบ่น
แม่สามีบ้านไหนเขาชอบหาเรื่องลูกสะใภ้กันมากกว่า
เฉินเยี่ยนขี้เกียจพูดต่อ เอาอาหารที่ซุนหม่านเซียงทำไปโรงพยาบาล
ดูแลซินเหลยกินโจ๊กไปเล็กน้อย แล้วเธอให้ซินห้าวไปทำธุระ
เธอก็สงสารซินห้าว แต่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้ อดทนอีกหลายวันเดี๋ยวก็ดีขึ้น
ซินเหลยหลับตลอดเย็น ตอนกลางวันไม่ได้งีบเลย เขาคุยกับเฉินเยี่ยน
ตอนแรกเฉินเยี่ยนไม่ชอบเขามาก แต่ตอนนี้ซินเหลยไม่น่ารังเกียจแบบนั้นแล้ว อีกอย่างเขาเป็นคนเจ็บ เฉินเยี่ยนก็อยากจะให้เขาปรับปรุงตัวเป็นคนดีด้วย เลยคุยกับเขา และสอนเหตุผลเขาไปไม่น้อยเลย
“พี่สะใภ้ มิน่าพี่ชายถึงชอบพี่ขนาดนั้น ถ้าผมเจอพี่ก่อน ผมก็ชอบ ผมจะแต่งงานกับพี่ด้วย”
เมื่อก่อนซินเหลยไม่เข้าใจพี่สะใภ้คนนี้ และมีความคิดที่ไม่ดีมากด้วย ตัวเขาเองรู้สึกละอายใจมาก หลายวันนี้ได้คุยกัน เขารู้สึกว่าพี่สะใภ้คนนี้ดีมากจริงๆ ที่จริงเธอเป็นคนจิตใจดี แต่ไม่ใช่ใจดีแบบไม่มีเหตุผล
“อย่าพูดเหลวไหล”
เฉินเยี่ยนจ้องซินเหลย คำพูดนี้คนอื่นฟังแล้งจะคิดยังไงนะ
“ผมไม่ได้พูดเหลวไหล เมื่อก่อนผมคบมาหลายคน ที่จริงในบรรดาพวกเธอมีบางคนดีมาก เพียงแต่ตอนนั้นผมไม่เช้าใจ รำคาญ ตอนนี้คิดดูแล้ว ถ้าข้างกายผมมีคนอย่างพี่มาว่าผม ดูแลผม ผมก็จะไม่มีสภาพอย่างตอนนี้แล้ว”
ซินเหลยพูดอย่างจริงใจ สองวันนี้คิดถึงเรื่องราวมากมายที่เมื่อก่อนเขาไม่เคยคิดถึงเลย
“เมื่อก่อนไม่ใช่ไม่มีใครดูแลเธอ เพียงแต่เธอยังไม่เกิดเรื่อง ความคิดก็ยังไม่เปลี่ยน ดูแลเธอไป เธอยังรู้สึกรำคาญ มีคำพูดหนึ่งที่พูดกันว่าบทเรียนจะสอนให้เราฉลาดขึ้น ถ้าเธอไม่ลำบากก็จะไม่เข้าใจ ตอนนี้เธอเข้าใจได้แล้วก็ยังไม่สาย”
เฉินเยี่ยนก็อ่อนโยนขึ้นมาไม่น้อยเลย
“อืม พี่สะใภ้พูดถูก ถ้ามีโอกาส ผมจะหางานที่ดีทำ หาผู้หญิงที่ดีแต่งงานด้วย และจะได้ใช้ชีวิตเหมือนพี่ชาย”
สายตาซินเหลยเผยให้เห็นความมุ่งมั่น เมื่อก่อนเขาไม่คิดอิจฉาชีวิตแบบนี้เลย แต่ตอนนี้เขาอยากเป็นแบบนั้น
“แน่นอน ขอแค่เธอตั้งใจ”
เฉินเยี่ยนพยักหน้า ให้กำลังใจซินเหลย
“พี่สะใภ้ รอผมหายแล้ว ผมก็ไปที่หมู่บ้านได้ไหม? ที่จริงตอนเด็กผมไปที่หมู่บ้านแล้วรู้สึกสนใจมาก ในหมู่บ้านยังมีบ่อขนาดใหญ่ ในนั้นยังมีปลาด้วย หมาตัวใหญ่ก็น่าเล่นสนุก ชอบวิ่งตามหลังผมตลอด เพียงแต่แม่ชอบบ่นว่าเกษตรกรสกปรก หมาก็กัดคน บอกว่ามีตัวปรสิต ไม่ให้ผมไป ผมเลยคิดว่าที่นั่นไม่ดีจริงๆ และก็ไม่ไปเลย ที่จริงคุณปู่คุณย่าพวกเขาต้องชอบผมแน่ อยากให้ผมไปหา หลังผมโต ก็ไม่ได้กลับไปเยี่ยมเลย พวกเขาต้องเสียใจแน่เลยสินะ? แล้วครั้งที่แล้วที่คุณย่าอยู่โรงพยาบาล ผมก็ไม่สนใจ ตอนนี้ผมนอนอยู่ที่นี่ผมถึงรู้ ตอนนี้อยากให้มีคนอยู่เป็นเพื่อนมาก กลัวอยู่คนเดียว ผมช่างไม่รู้เรื่อง ไม่กตัญญูเลย”
เสียงซินเหลยทุ้มต่ำ นัยน์ตาแดง
“เธออยากจะให้ฉันบอกคุณปู่คุณย่า ให้พวกเขามาเยี่ยมเธอไหม?”
เฉินเยี่ยนเงียบไปแล้วถามซินเหลย
“อย่าบอกเลย ไกลขนาดนั้น พวกเขาอายุมากแล้วด้วย อย่าทรมานพวกเขาเลย อย่าให้พวกเขารอผมอย่างกังวลใจเลย รอผมหายดีก่อน ผมจะกลับไปที่หมู่บ้าน พี่สะใภ้ พี่ว่า คุณปู่คุณย่าพวกเขาอยากให้ผมกลับไปไหม? พวกเขาจะโทษผมไหม?”
แววตาซินเหลยเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ
“แน่นอน เธอกลับไปได้ คุณปู่คุณย่าต้องดีใจมากแน่ เธอเป็นลูกหลานบ้านซิน ไม่มีใครโทษเธอ รอเธอหายดีแล้ว กลับไป ให้พี่ชายพาเธอไปจับปลา ตอนนี้บ่อใหญ่นั้นยังมีปลาอยู่เลยนะ พี่จะทำปลาตุ๋นน้ำแดงให้พวกเธอกิน”
สีหน้าเฉินเยี่ยนอ่อนโยนมาก คนคนนี้พูดได้ว่าแย่มากจริงๆ ซินเหลยเปลี่ยนตัวเองครั้งนี้ แม้แต่เธอยังตกใจเลย
“ได้ ผมจะกลับไปแน่นอน”
ซินเหลยพยักหน้า เฉินเยี่ยนมองไป เห็นในดวงตาเขามีน้ำตา
ดวงตาซินเหลยสวยมาก สดใส โดนน้ำตารื้นขึ้นมา ดูแล้วมีเสน่ห์ยิ่งนัก
มิน่าผู้หญิงมากมายถึงชอบเขา ซินเหลยหน้าตาดีมากจนพูดไม่ออก
แต่เด็กคนนี้เข้าใจเรื่องราวแล้ว อีกหน่อยคงจะทำร้ายผู้หญิงน้อยลงนะ