ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 992
ภายหลังในช่วงเวลาค่ำ ฮาร์วีย์ไปที่โรงพยาบาลของประชากรบัควู้ดเพื่อเลี้ยงมื้อค่ำให้กับออสการ์ อาร์มสตรอง
ทั้งชีวิตของเขา ออสการ์ไม่ได้มีสิ่งที่ชอบมากนัก แต่อย่างไรเขาก็รักอาหารข้างทางที่ตั้งอยู่ในท้องถิ่น
ฮาร์วีย์จงใจขับรถตู้คันเก่าของเขาเพื่อพาออสการ์ออกไปทานอาหาร
ออสการ์พูดคุยกับฮาร์วีย์อย่างเป็นกันเอง ซึ่งเป็นเรื่องที่หาได้ยากที่ชายชราจะรู้สึกสบายใจเช่นนี้
“หัวหน้าผู้ฝึกสอน คุณควรมาดื่มกับผมคืนนี้นะ!”
ฮาร์วีย์ไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอของออสการ์ในเมื่อพวกเขารู้จักกันมาหลายปี พวกเขาต่างเห็นแก่มิตรภาพที่ฆ่าไม่ตายของพวกเขา การดื่มแค่ไม่กี่แก้วก็นับเป็นเรื่องธรรมดา
ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้ ฮาร์วีย์จะไม่มีทางแตะต้องแอลกอฮอล์เด็ดขาด
…
ในเวลาเดียวกันที่เดอะการ์เดน เรสซิเด้นท์
แมนดี้และคนในครอบครัวของเธออยู่ที่นั่น ยกเว้นแต่ซินเธียร์ที่อยู่ด้านใน
แต่ทันใดนั้น อันธพาลหลายคนบุกเข้ามา พร้อมหิ้วอาวุธเข้ามาและทำลายประตูด้านหน้าบ้านจนทำให้ประตูปลิวเปิดออกภายในเสี้ยววินาที
พวกเขาเดินเข้ามาอย่างไม่แยแส พร้อมกับจิตสังหารปรากฏอยู่ทั่วทั้งใบหน้าของพวกเขา
พวกเขาทั้งหมดเป็นอันธพาล
พวกเขาไม่มีมารยาทเลยแม้แต่น้อย สายตาเหล่าอันธพาลสอดส่องสำรวจบริเวณโดยรอบและไม่นานสายตาของพวกเขาก็หยุดลงที่แมนดี้
“พวกนายเป็นใคร?! พวกนายจะพังประตูของพวกเราเข้ามาแบบนี้ไม่ได้นะ! ไม่รู้เหรอว่ามันราคาเท่าไหร่?! พวกนายมีเงินชดใช้หรือเปล่า?!”
ลิเลียนผู้ที่ยุ่งอยู่กับการมาส์กหน้า รีบเปล่งเสียงออกมาด้วยความโกรธ
เพียะ!
ชายผู้ที่เป็นผู้นำของกลุ่มอันธพาลตอบกลับลิเลียนโดยการตบเธออย่างรุนแรง
แผ่นมาส์กหน้าของลิเลียนหลุดออกเพราะแรงตบจนทำให้หน้าของเธอช้ำและแดงก่ำ
เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนแปลกหน้าจะบุกเข้ามาและตบเธออย่างไม่ลังเล คนพวกนี้ไม่เคารพกฎหมายเลยแม้แต่น้อย!
อีกด้านหนึ่งแมนดี้ค่อนข้างใจเย็น เธอยกแขนบังเพื่อปกป้องลิเลียนจากด้านหลังของเธอ
“พวกนายเป็นใคร? ไม่รู้เหรอว่าการบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวของคนอื่นมันผิดกฎหมาย? นายยังกล้ามาทำร้ายคนอื่นอีกเหรอ? อย่าให้ฉันต้องเรียกตำรวจมาจับพวกนายนะ!”
ชายที่เป็นผู้นำของกลุ่มอันธพาลยิ้มเยาะ
“คุณคงเป็นมิสซิสแมนดี้ ซิมเมอร์สินะ ผมไม่ได้ตั้งใจมาทำร้ายคุณ แต่ผมแนะนำว่าคุณอย่าทำอย่างนั้นดีกว่า มันเปล่าประโยชน์และจะทำให้เราเสียเวลาทั้งคู่”
ชายคนนี้ดูจริงจังกับคำพูดของเขา ราวกับว่าเขาได้แมนดี้มาอยู่ในกำมือของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ต้องการอะไร?”
แมนดี้ขมวดคิ้ว
ความกระหายเลือดหลั่งไหลออกมาจากตัวของพวกเขา แต่ละคนแสดงออกอย่างรุนแรงและโหดร้าย
แมนดี้กลัวว่าเธอจะทำให้พวกเขาโกรธถ้าเธอโทรเรียกตำรวจมา เธอทำได้เพียงแค่สนทนาต่อด้วย แม้ว่าจะมีใบหน้าที่บูดบึ้งก็ตาม
“อย่ากังวลไปเลย มิสซิสซิมเมอร์” ชายคนนั้นพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะคิกคัก “พวกเรามาที่นี่เพราะเจ้านายของเราต้องการเชิญคุณไปทานอาหารด้วย”
“ฉันเกรงว่าฉันไม่รู้ว่าเจ้านายของคุณเป็นใครค่ะ” แมนดี้ตอกกลับอย่างเย็นชา “ขอโทษทีนะคะ แต่ฉันต้องขอปฏิเสธค่ะ!”
“ไม่ ไม่ ไม่ ไม่มีใครในตระกูลซิมเมอร์มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธข้อเสนอของเจ้านายของผม!”
ชายอันธพาลยิ้ม
แมนดี้ขมวดคิ้ว “กำลังพูดไร้สาระอะไรอยู่? ครอบครัวของเรากลายเป็นบริวารของคนอื่นไปตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ด้วยถ้อยคำของเธอ ชายผู้นั้นตอบกลับ “พ่อของคุณคือไซม่อน ซิมเมอร์ ใช่ไหม?”
“ใช่”
“งั้น ก็ไม่ผิด ปู่ของคุณเป็นบริวารของเจ้านายผม พ่อของคุณก็เหมือนกัน ทำให้โดยธรรมชาติแล้วคุณก็ไม่ต่างกัน”
“ทั้งสามรุ่นของตระกูลของคุณเป็นบริวารทั้งหมด!”
“ผมขอให้คุณมากับผมดี ๆ เพราะผมไม่อยากจะทำร้ายใบหน้าสวย ๆ ของคุณ”
“ถ้าคุณยังยืนยันว่าจะปฏิเสธข้อเสนอของผม แม้ว่าผมจะทำดีกับคุณก็ตาม อย่างนั้นผมก็รับประกันไม่ได้ถ้าใบหน้าของคุณจะมีรอยแผลเป็นอยู่ตรงนั้นและตรงนี้”
สายตาของชายหนุ่มอย่างเยือกเย็นขึ้นทันที
ในขณะที่เขาพูด เขาคว้าแขนของแมนดี้และลากเธอออกไป
ในตอนนั้น ไซม่อนรีบออกมาจากห้องนอนของเขาและพูดขึ้น “ปล่อยลูกสาวของฉันเดี๋ยวนี้นะ!”