บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 1008
ในฐานะนักวิทยาศาสตร์ผู้คลั่งไคล้ในการทดลอง ไม่มีอะไรทำให้อดัมมีความสุขได้มากไปกว่าการบรรลุผลลัพธ์ที่เขาต้องการ
ถึงอย่างนั้นสถานที่เดียวที่สามารถให้การสนับสนุนในสิ่งเขาต้องการได้ก็คือแก๊งสเตเจี่ยน จอห์นสัน
เพียงตัวของอดัมนั้ยไม่มีความสามารถ ความมั่งคั่ง หรืออำนาจใด ๆ เลย
เจเรมี่ไม่เชื่อในคำพูดทั้งหมดของอดัม ชายหนุ่มจึงเอารายงานไปปรึกษาศาสตราจารย์ที่เขารู้จัก แต่กลับได้รับคำตอบที่คล้ายกันกลับมา
ศาสตราจารย์เล่าเรื่องการกลายพันธุ์ในเลือดของเจเรมี่และแนะนำให้เขาตรวจร่างกายอย่างละเอียดเพื่อหาสาเหตุที่แท้จริง
แต่ถึงจะรู้สาเหตุ เจเรมี่ก็รู้ดีว่าการรักษาแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงสองทางเลือกที่อดัมมอบให้ เจเรมี่ก็ได้ตัดสินใจด้วยตัวเองแล้ว
ตอนนี้เขาสามารถตามล่าและฆ่าอดัมได้ด้วยมือเขาเองเลยด้วยซ้ำ แต่คำพูดของเมเดลีนกลับกำลังขัดขวางเขาอยู่ “เจเรมี่ ได้โปรด! กลับมาหาฉัน คุณอย่าทำผิดพลาดอีกเลยนะ!”
‘ผมจะไม่ทำพลาดแบบนั้นอีก ลินนี่’
เจเรมี่ทิ้งผลการทดสอบลงถังขยะและออกมาจากโรงพยาบาล
รถโรลส์-รอยซ์สีดำคันหนึ่งหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ในขณะที่เขากำลังเดินไปที่ลานจอดรถ
หน้าต่างเลื่อนลง เผยให้เห็นใบหน้าที่ใจดีอยู่ข้างหลัง
“ผมขอคุยด้วยได้ไหมครับ คุณวิทแมน?” ชายวัยกลางคนเอ่ยอย่างสุภาพ
เจเรมี่มองกลับไปที่ชายคนนั้น “คุณมาจากเมืองเอ็มไม่ใช่เหรอครับ?”
“สังเกตได้ดีทีเดียวคุณวิทแมน ขึ้นมาคุยกับผมสักครู่ได้ไหมครับ?” ชายปริศนาเอ่ยอย่างสุภาพอีกครั้ง
ทว่าเจเรมี่กลับปฏิเสธ “ขอโทษที ผมกำลังยุ่งอยู่”
“เดี๋ยวสิครับ คุณวิทแมน” ชายคนนั้นร้องเรียกและลงจากรถ เขายื่นนามบัตรให้ “ช่วยรับไปทีครับ คุณวิทแมน”
ในขณะที่มองด้วยความเย็นชา อะไรบางอย่างก็สะกิดใจของเจเรมี่เมื่อเห็นตัวอักษรทั้งบนนั้น
ชายวัยกลางคนยิ้มและเชิญชวนเขาอีกครั้ง “กรุณาขึ้นรถผมเถอะครับ คุณวิทแมน”
ครั้งนี้เจเรมี่ไม่ปฏิเสธ
…
ภายในห้องชั้นบน เมเดลีนกำลังอยู่ในภาวะสับสนงุนงงจนกระทั่งเธอได้รับโทรศัพท์จากไรอัน เมื่อเดินลงมาที่ชั้นล่าง เธอก็พบแหวนแต่งงานวางอยู่บนโต๊ะกาแฟ
เมเดลีนตกตะลึงอยู่พักหนึ่งก่อนที่เธอจะหยิบมันไป
ความอบอุ่นของเขาหายไปแล้ว และทิ้งไว้เพียงสัมผัสเย็น ๆ บนแหวน ความเย็นของโลหะแผ่จากปลายนิ้วของเธอไปยังส่วนลึกของหัวใจ
เขาถอดแหวนออกแล้ว
ครั้งนี้เขาตัดสินใจที่จะปล่อยมือจริง ๆ
หญิงสาวรู้สึกสะเทือนใจเมื่อนึกถึงความคิดนี้อีกครั้ง ในขณะที่สายตาของเธอก็จับจ้องไปที่ตัวอักษร ‘L’ ที่เจเรมี่สลักไว้ในแหวนผ่านม่านน้ำตาที่ไหลคลอออกมา
เขาสลักชื่อของเธอบนแหวนแต่งงานเมื่อหลายปีก่อน
เจเรมี่
เมเดลีนหยิบแหวนแล้วเดินออกไปหาไรอันที่กำลังรอเธออยู่
เมเดลีนนั่งอยู่ในรถของเขาพลางจับแหวนของเจเรมี่ไว้ในมือ
“มีอะไรทำให้คุณหงุดหงิดหรือเปล่าครับเอวลีน? ลาน่ามารังควานคุณอีกแล้วเหรอ?”
“เปล่าค่ะ” เมเดลีนดึงสติแล้วกลับสู่โลกแห่งความจริง เธอมองไรอันจากด้านข้างแล้วครุ่นคิด “คุณบอกว่าฉันเคยช่วยคุณมาก่อนใช่ไหมคะ คุณโจนส์? ฉันรู้สึกเหมือนว่าเคยเจอคุณที่ไหนมาก่อน ตอนนี้ก็เลยมาคิด ๆ ว่าฉันไปช่วยคุณไว้เมื่อไหร่กัน?”
ในตอนนั้นไรอันเองก็ยิ้มเขิน ๆ “มันน่าอายนิดหน่อยน่ะครับ”
“น่าอาย?” เมเดลีนยิ่งสงสัยมากขึ้น “เกิดอะไรขึ้นกันแน่คะ?”