กะโหลกเทพกิเลนแหลกสลายกลายเป็นพลังอสูรทั้งร่างสลายตัวไป ครั้งนี้ไม่ใช่การสลายธรรมดา เทพกิเลนกำลังจะตาย
“เจ้าชั่วช้านักที่ฝังจิตวิญญาณหลอมรวมกับดวงวิญญาณเดิมของปิงหวูชิงเจ้าทำลายส่วนหนึ่งของนางไป ร่างเทพอสูรของเจ้าไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว พลังเทพอสูรที่นี่จะไม่เป็นของเจ้าอีก”
“ปริมาณพลังที่เจ้าเรียกคืนกลับได้จะเหลือไม่ถึงครึ่งของพลังเดิมของเจ้า!เจ้าจะเป็นสิ่งที่อยู่ระหว่างเทพกับกึ่งเทพ เจ้าจะไม่มีวันได้สภาวะเทพกลับมาอีกในชีวิตนี้”
เทพกิเลนพูด
ทุกคนตกใจกับความเด็ดขาดของเทพอสูรมณีทีแรกพวกเขาคิดว่าตัวพวกเขาที่เป็นผู้มีพลังระดับต้น ๆ ในจิวโจวจะทำอันตรายจากนางได้บ้าง แต่กลับเป็นเพราะใบไม้ทองคำจากซือหยูที่ทำให้นางถึงทางตันจนต้องทำเช่นนี้เทพกิเลนที่เป็นเทพด้วยกันเข้าใจดีว่าเทพในอดีตที่ทิ้งสภาวะเทพของตนนั้นหมายความว่าอย่างไร นางจะไม่มีวันอภัยให้ซือหยูในชั่วชีวิตนี้
เทพกิเลนล้มลงจ้าวสสวนทั้งสี่เป็นอิสระจากพันธนาการ จ้าวสวนแต่ละคนกลับไปยังยอดฝีมือ ผนึกหายไปอย่างไร้เสียง
ปิงหวูชิงยกดัชนีทั้งโลกเงียบกริบราวกับป่าช้า เสียงใจเต้นของพวกเขาเป็นเพียงเสียงเดียวที่ได้ยิน นางเป็นอิสระจากผนึกแล้ว! นางจะสังหารพวกเขาได้ทุกคน!
แดนมณีตกอยู่ในความน่าสะพรึงกลัวความเงียบอันน่าหวาดผวาปกคลุมทุกย่างก้าว เหล่ายอดฝีมือที่กำลังจะตายกระวนกระวาย
ปิงหวูชิงชี้ดัชนีไปที่ปิงหวูชิงแห่งเขาอสูรนางมีต้นกำเนิดเดียวกัน ไม่ว่าดัชนีจะชี้ทิศใด ร่างของปิงหวูชิงจะขัดขืนอย่างแรง
“ไม่ข้าขอตายดีกว่าเป็นหนึ่งเดียวกับอสูร!”
ปิงหวูชิงขัดขืนด้วยพลังทั้งหมดที่มีความแค้นของนางมิได้ลึกล้ำเหมือนดั่งคนในยุคโบราณ แต่ความชิงชังต่อปิงหวูชิงอีกคนนั้นหยั่งรากลึกถึงก้นบึ้งหัวใจ
“เจ้ากับข้าคือหนึ่งเดียวกันอยู่แล้ว!จะขัดขืนไปเพื่ออะไร? เจ้าคือข้า และข้าก็คือเจ้า!”
ปิงหวูชิงใช้พลังดึงปิงหวูชิงจากเขาอสูรมาหานาง
การขันขืนของนางดูอ่อนแรงสิ้นหวัง
“ไม่ใช่เลย!เจ้ากับข้าไม่ใช่หนึ่งเดียว! เป็นเพราะเจ้า! เป็นเพราะเจ้าที่ทำให้ท่านแม่ไม่เคยมองตาข้า เป็นเพราะเจ้าที่ทำให้ข้าต้องอยู่ในตำหนักโลหิตนานเช่นนี้!”
ความชิงชังของปิงหวูชิงนั้นมาจากสิ่งที่เจี๋ยนอู๋เชิงผู้เป็นแม่ทำต่อนางเพราะเจี๋ยนอู๋เชิงที่เป็นผู้นำมนุษย์ได้ให้กำเนิดบุตรสาวที่อสูรควบคุมได้ขึ้นมา ปิงหวูชิงอีกคนพูดอย่างไม่แยแส
“เจ้าเกลียดข้าเพราะข้าเจี๋ยนอู๋เชิงไม่เคยคิดว่าเจ้าคือลูกสาวสายเลือดเดียวกับนางรึ?ตลอดเวลาที่ผ่านมา นางไม่เคยแตะต้องเจ้าแม้สักครั้ง นางถึงกลับไม่มองตาเจ้ารึ? ถ้าเป็นเรื่องจริง เจ้าก็ควรจะชิงชังข้า”
ปิงหวูชิงส่ายน้ำน้ำตาสองสายไหลอาบใบหน้างดงามอันเยือกเย็น บ่งบอกความทุกข์ระทมในโชคชะตา
“ไม่ใช่เลยข้าไม่ได้ชิงชังเพราะนางไม่ยอมรับข้า เพราะข้ารู้ว่านางคือราชินีแห่งจิวโจว หนึ่งในเก้าราชาแห่งเผ่าพันธุ์มนุษย์ และนางก็ไม่มีทางเลือก! ข้าไม่เคยเกลียดท่านแม่ และข้าก็ไม่เคยเกลียดเจ้าเพราะเรื่องนี้”
“แล้วทำไม…”
เทพอสูรปิงหวูชิงสับสนเล็กน้อย
“ข้าชิงชังเจ้าเพราะว่าทุกคืนหลังจากข้าหลับใหล ท่านแม่จะลูบหน้าผากข้า ท่านแม่หลั่งน้ำตาทุกคืน และเพราะนางมอบพลังเซียนของนางให้ข้า พลังของนางจึงไม่เพิ่มขึ้นเลยในร้อยปีที่ผ่านมา!”
ทุกคนเงียบกริบจะมีแม่คนใดในโลกกันที่ไม่รักบุตรสาวของตัวเอง?
นางเย็นชาต่อลูกสาวต่อหน้าคนอื่นปฏิบัติต่อบุตรสาวราวคนแปลกหน้า แต่เมื่อไร้สายตาจ้องมอง นางก็ยังคงเป็นแม่ที่รักและหวงแหนลูก
“นางร้องไห้ให้เจ้ารึ?”
ปิงหวูชิงผงะ
“ข้าไม่เคยเห็นนางร่ำไห้แม้สักครั้ง”
ปิงหวูชิงไม่ได้ชิงชังเทพอสูรปิงหวูชิงเพราะถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรมนางชิงชังที่แม่ของนางต้องขมขื่นมาตลอดหลายปี
“ช้าก่อน!เจ้าบอกว่านางให้พลังเซียนกับเจ้าตลอดเวลางั้นเรอะ?”
จู่ๆ เทพอสูรปปิงหวูชิงก็ชักสีหน้าราวกับตระหนักถึงบางอย่าง นางแตะหน้าผากปิงหวูชิงเหมือนกับว่าจะสัมผัสบางสิ่ง ต่อมานางชักสีหน้า สีผมขาวราวหิมะปลิวสยายอย่างบ้าคลั่ง
นางสติแตก
“นังผู้หญิงสารเลว!!นางรู้ว่าวันนี้จะมาถึงตั้งนานแล้ว และนางเลยทำแบบนี้กับลูกสาวตัวเอง!!”
“หึหึเจ้ารู้ตัวแล้วสินะ?”
เทพกิเลนที่นอนล้มอยู่บนพื้นหัวเราะเยาะ
“ข้าสัมผัสพลังเซียนของแม่หนูนั่นตั้งแต่ในหอคอยร้อยชั้นแล้ว!ทีแรกข้าคิดว่าอาจมีผู้เฒ่าบางคนทิ้งพลังให้นางได้บ่มเพาะ แต่พอได้เห็นเจ้า ข้าก็รู้ทันทีว่าพลังเซียนนั้นคือพลังที่ทิ้งไว้เพื่อเจ้า!!”
“ถ้าข้าพูดถูกพลังเซียนนั้นคือพลังสืบทอดจากวิชาโบราณเมื่อหลายแสนปีก่อน มันคือวิชาพันธนาการเทพอสูร! การใช้วิชานี้ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบปี ใช้ชีวิตและพลังเซียนของตัวเอง มันมีไว้เพื่อกำจัดพลังของเทพอย่างเจ้าและข้า” “มันพันธนาการเทพอย่างพวกเราได้แน่นอนทำให้นางเติบโตต่อไป หากนางไม่ตายเสียก่อน แม่สาวน้อยก็คงจะได้เป็นเทพในอนาคต เป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น!”
“แย่นักที่วิชานี้ต้องใช้ความเต็มใจของเทพเอง!แต่ก็เคราะห์ร้าย ถ้าเจ้าไม่พยายามรวมเป็นหนึ่งกับนาง วิชาก็คงจะไม่ถูกใช้ เจ้ายินยอมพร้อมใจในการรวมตัว วิชาพันธนาการเลยทำงานขึ้นมา! ฮ่าๆๆๆๆๆ น่าขันเหลือเกิน! เทพอสูรผู้ยิ่งใหญ่เอ๋ย เจ้าได้กลายเป็นพลังให้สตรีธรรมดากลายเป็นว่าที่เทพในอนาคตแล้ว!”
เทพอสูรมณีไม่เคยคิดว่าเจี๋ยนอู๋เชิงจะวางกับดักไว้ภายในร่างกายของลูกสาวตัวเองและเมื่อดวงวิญญาณของนางได้รวมกับปิงหวูชิง วิชาพันธนาการจึงถูกใช้งาน
เมื่อตระหนักว่าตนได้เป็นเหยื่อกลลวงครั้งใหญ่เทพอสูรปิงหวูชิงได้เสียความเยือกเย็นทั้งหมดไป นางโกรธแค้นบ้าคลั่งเต็มที่
“เจี๋ยนอู๋เชิง!เจ้าต้องตายอย่างทุกข์ทรมาน!!”
นางรู้เหตุผลแล้วที่เจี๋ยนอู๋เชิงให้นางสาบานว่าจะไม่รวมตัวกับลูกสาว!มันคือการหลอกนาง ทำให้นางคิดว่าเจี๋ยนอู๋เชิงทำไปเพราะรักลูกสาวตัวเอง นางไม่เคยคิดมากเกินไปกว่านี้
ในเวลานี้เมื่อวิชาพันธนาการเทพอสูรทำงาน นางจะถูกพันธนาการอยู่ภายในร่างกายของปิงหวูชิง กลายเป็นแหล่งพลังให้นางได้เติบโต! ความหวาดกลัวที่ถูกหลอกได้ทำให้เทพอสูรปิงหวูชิงระเบิดความแค้น
“หึหึหึข้ามั่นใจเหลือเกินกว่าเจ้าจะตายก่อนนาง ถ้านางใช้วิชาโบราณเช่นนี้ได้ พลังของนางจะต้องสูงกว่าเจ้า ข้าแนะนำให้เจ้ายอมเป็นสารอาหารอย่างที่ควรจะเป็นซะดีกว่า แล้วเจ้าก็แค่หายไปจากโลกนี้ซะ!”
เทพกิเลนหัวเราะชอบใจ
ศัตรูที่เทพกิเลนต่อสู้มาช้านานที่สุดก็ถึงคราวแตกดับ จะมีสิ่งใดน่าตื่นเต้นไปกว่านี้อีกเล่า? “ฮื่ม!”
นางถอนหายใจแรงราวกับเสียงสายฟ้าจนเทพกิเลนตัวสั่นท้องของเทพกิเลนระเบิดจากภายในสู่ภายนอก ซือหยูกับคนอื่น ๆ สัมผัสได้ถึงพลังมหาศาลที่กดทับพวกเขาเอาไว้
“วิชาพันธนาการเทพอสูรเหนี่ยวรั้งข้าได้ก็จริงแต่เจ้าอย่าลืมว่าวิชานี้ต้องใช้กับคนที่มีพลังเซียนขึ้นไปเท่านั้น! นางเป็นแค่ภูติระดับเก้า นางไม่มีสิทธิ์มาจองจำข้า!”
แต่เทพกิเลนยังคงหัวร่อไม่หยุด
“โอ้เจ้าก็อย่าลืมเหมือนกัน! ต่อให้นางยังจองจำเจ้าไม่ได้ เจ้าก็เริ่มกลายเป็นแหล่งพลังให้นางไปแล้ว ในอีกไม่กี่ปี นางจะได้กลายเป็นเซียน ถึงตอนนั้นก็ไม่มีสิ่งใดรั้งนางได้อีก! ถึงตอนนั้น เจ้าจะถูกผนึกไปกับจิตวิญญาณและกลายเป็นแค่แหล่งพลังของนาง”
เทพอสูรไม่พูดต่อทั้งหมดสูญเปล่าแล้ว ปิงหวูชิงมองปิงหวูชิงด้วยดวงตาที่มีจิตสังหารเอ่อล้น “อะไรอีก?เจ้าอยากจะฆ่านางรึ? เจ้ากับนางคือสิ่งเดียวกัน ถ้านางเจ็บ บาดแผลนางก็สะท้อนถึงตัวเจ้า และถ้านางตาย เจ้าก็จะตายทันทีแม้จะมีวิญญาณเทพ! ตอนนี้ เจ้าสองคนนับเป็นหนึ่งเดียวกันแล้ว”
เทพกิเลนกลั้นหัวเราะไม่อยู่
เทพอสูรปิงหวูชิงเงียบอยู่นานนางละสายตาช้า ๆ แน่นอนว่านางจะตายไปด้วยถ้าปิงหวูชิงตาย ความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายได้รับจะสะท้อนกลับมาถึงนางด้วย
นางมิอาจแตะต้องปิงหวูชิงได้ทุกอย่างที่ทำได้มีเพียงมองพลังของตัวเองถูกปิงหวูชิงดูดซับจนกว่าจะกลายเป็นเซียนน ถึงตอนนั้นปิงหวูชิงจะผนึกนางไปตลอดกาล
นางหลับตาอย่างเชื่องช้าเืพ่อพยายามข่มเพลิงแค้นที่เผาไหม้จิตใจเมื่อลืมตาอีกครั้ง นางคว้าปิงหวูชิงเข้ามาหาตัวอย่างหมดทางสู้
ทุกคนตกตะลึงร่างของทั้งคู่ผสานกันราวกับบางจมไปในแอ่งน้ำที่เป็นร่างกายของอีกคน ปิงหวูชิงแห่งเขาอสูรผสานรวมกับเทพอสูรปิงหวูชิง
สุดท้ายก็เหลือเทพอสูรปิงหวูชิงเพียงคนเดียวร่องรอยการขัดขืนปรากฏบนใบหน้าราวกับว่ามีดวงวิญญาณหนึ่งที่พยายามจะชิงความเหนือกว่าจากดวงวิญญาณอีกดวง
ผ่านไปนานกว่าใบหน้าของเทพอสูรปิงหวูชิงจะสงบลงนางลืมตา ดวงตาดำสนิทเผยออก เทพอสูรเป็นฝ่ายชนะ
“อีกสิบปีไม่สิ ไม่ถึงสิบปี เจ้าจะขัดขืนดวงวิญญาณของนางไม่ได้อีกต่อไป ดวงจิตของนางจะตื่นขึ้นมา และเจ้าจะถูกจองจำอยู่ในผนึก ถูกกักขังไปตลอดจนตาย!”
เทพกิเลนแสยะยิ้มอย่างเย็นชา
“ข้ายอมรับความกล้าหาญของมนุษย์คนนั้นจริงๆ นางกล้าพอที่จะวางอุบายใส่อสูรอย่างเจ้า!”
ผมขาวของนางร่ายรำแต่ร่างกายนั้นไร้การเคลื่อนไหว นางพูดด้วยเสียงแหบพร่า
“ก่อนจะเยาะเย้ยข้าเจ้าไม่ดูสิ่งที่เจ้าจะต้องเจอก่อนรึ?”
“สิบปี…มากเกินพอสำหรับข้าที่จะหาวิชาลับแก้วิชาพันธนาการเทพอสูรมากพอที่ข้าจะทำลายทั้งจิวโจวเพื่อระบายความโกรธนี้! ส่วนตัวเจ้า แดนมณี กับยอดฝีมือทุกคนที่เจ้าหวงแหนนักหนา จะไม่มีอะไรอยู่รอดผ่านวันนี้ไปได้!”
เทพกิเลนหยุดหัวเราะและเงียบลง
“แน่นอนว่าข้าหยุดเจ้าไม่ได้เกรงว่าจิวโจวก็มิอาจหยุดเจ้าได้เช่นกัน หลังจากได้พลังเทพอสูรคืนไปครึ่งส่วน จะไม่มีสิ่งใดในจิวโจวทำอะไรเจ้าได้! แต่เจ้าจะตายในอีกสิบปีและเป็นแหล่งพลังของเทพคนใหม่ของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ความตายของข้าและการล่มสลายของแดนมณีถือว่าคุ้ม”
“ข้าเสียดายเพียงอย่างเดียว…”
เทพกิเลนหันมองพวกซือหยูแววตานั้นเวทนาและโศกเศร้า
“คนเหล่านี้ล้วนมีพรสวรรค์แต่ก็มิอาจรอดพ้นโชคชะตาอันน่าเศร้าไปได้”
ปิงหวูชิงยิ้มอย่างเยือกเย็นสีหน้าของนางชั่วร้ายและน่ากลัว
“เจ้ารู้ก็ดีแล้ว!”
“ถ้าอย่างนั้นจะทำอะไรก็แล้วแต่เจ้าจิตวิญญาณประดิษฐ์อย่างข้าที่ป้องกันเจ้ามาหมื่นปีเหนื่อยล้าเต็มทีแล้ว”
เทพกิเลนถอนหายใจยาว
แม้กระนั้นปิงหวูชิงก็จ้องมองคนอื่น แววตาน่ากลัวของนางมองทะลวงไปยังดวงวิญญาณหนึ่ง
“แต่เจ้าไม่ใช่คนที่ข้าอยากจะฆ่าที่สุดเจ้าคืออันดับสอง มีอีกคนที่สมควรตายก่อนเจ้า!!”
เมื่อนางพูดซือหยูยิ้มอย่างขมขื่น
เรื่องมาถึงขั้นนี้เกินกว่าจุดที่สมองมนุษย์จะแก้ไข เขาทำทุกอย่างที่ทำได้ไปแล้ว แต่จะให้นั่งรอคอยโชคชะตาย่อมเป็นไปไม่ได้!
ซือหยูก้าวข้ามผ่านอุปสรรคอันตรายมากมายด้วยหัวใจแกร่งดั่งเหล็กกล้าเขาไม่เคยยอมแพ้ที่จะเอาตัวรอด เวลานี้เองก็ไม่ต่างกัน
“ตายตายด้วยมือของเทพจิวโจวไม่ใช่เรื่องน่าละอายเพราะนั่นคือสงครามระหว่างเทพผู้ชนะได้ขึ้นเป็นใหญ่ ผู้แพ้กลายเป็นโจรชั่ว! แต่ข้าจะตายเพราะเจ้า! เจ้าทำให้ข้าไม่ได้พลังทั้งหมดกลับคืน แล้วเจ้าก็ยังทำให้ข้าต้องกับดักจนกลายเป็นแหล่งพลังของคนอื่นให้กลายเป็นเทพ!”
“ความเกลียดชังนี้หนักหนากว่าการถูกจองจำหมื่นปีมันทรมานกว่ากันมากนัก!”
ปิงหวูชิงเดินไปทางซือหยูใบหน้านางเยือกเย็น แต่ตัวนั้นสั่นเทิ้ม
“ข้าปรารถนาให้เจ้าติดตามข้าข้าปรารถนาให้เจ้ารับใช้ข้า ข้าปรารถนาว่าเรายังคงเป็นพี่น้องร่วมสำนัก แต่ทำไมเจ้าต้องมาทำร้ายข้า?”
ปิงหวูชิงถอนหายใจอย่างเดียวดายนางก้าวเข้ามาอีกก้าว และทันใดนั้นเองนางก็มาอยู่ที่ตรงหน้าซือหยู
ซือหยูก้าวไปด้านหลังด้วยความตกใจแต่เขาก็รู้สึกได้ว่าขาของเขามิอาจขยับได้ ทั้งร่างมิอาจควบคุม พลังที่มองไม่เห็นกำลังหยุดเขาจนขยับตัวไม่ได้
เมื่อปิงหวูชิงมาถึงตัวซือหยูดวงตานางมีความรู้สึกสลับซับซ้อน
“ข้าคิดว่าเราจะได้เป็นสหายกัน…ลาก่อน…ศิษย์น้องซือ…”
นางขยับดัชนีพลังเซียนที่พร้อมทำลายทุกสิ่งบนโลกไหลไปที่ระหว่างคิ้วของซือหยู