กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1094
หลังจากที่ต้องลำบากอย่างมากกับการช่วยใส่โทรทัศน์เข้ารถของอีกฝ่าย ในที่สุด พวกเขาก็ได้รับเงินหกหมื่นดอลลาร์จากการขายโทรทัศน์
แฮโรลด์พูดอย่างตื่นเต้น “ตอนนี้ ครอบครัวเราไปกินอาหารดี ๆ กันได้แล้ว! ไปกินซีฟู้ดหม้อไฟกันดีไหมครับ?”
คริสโตเฟอร์รีบพูด “ดีเลย! พ่ออยากกินหอยเป๋าฮื้อเล่น ๆ สักหน่อย!”
คุณท่านวิลสันพูดขึ้นว่า “แฮโรลด์ โอนเงินค่าโทรทัศน์มาให้ย่าก่อน”
เมื่อแฮโรลด์ได้ยินดังนั้น เขาก็รีบตอบทันที “คุณย่าครับ ปล่อยเงินไว้ในมือผมได้เลยครับ คุณย่าไม่ต้องกังวลนะครับ”
หลังจากที่ต้องเผชิญกับบททดสอบหลาย ๆ เรื่อง คุณท่านวิลสันก็มีเพียงความคิดเดียวในใจ เธอจะต้องเป็นคนเก็บเงินทั้งหมดด้วยตัวเธอเองเท่านั้น ไม่อย่างนั้น เธอก็คงจะไม่มีปฏิภาณไหวพริบทางด้านความปลอดภัยเอาเสียเลย
ดังนั้น เธอจึงตะคอกแฮโรลด์ “การตัดสินใจเรื่องสำคัญในบ้านของฉันเป็นหน้าที่แกตั้งแต่เมื่อไหร่? นี่แกลืมไปแล้วหรือไงว่า ใครเป็นคนได้สิทธิ์ให้พวกเราทุกคนมาอยู่ที่ธอมป์สัน เฟิร์สได้ตั้งแต่แรก?”
สีหน้าของแฮโรลด์แปรเปลี่ยนเป็นความน่าเกลียด
คริสโตเฟอร์รู้อยู่เต็มอกว่าถึงคราวที่หญิงชราจะกลับมาเป็นหัวหน้าครอบครัวอีกครั้ง ไม่มีใครสามารถขัดขืนเธอได้
ดังนั้นเขาจึงตะคอกใส่แฮโรลด์ “ไอ้เด็กเหลือขอ! ไปได้การเถียงคุณย่าแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่? โอนเงินให้คุณย่าแกเดี๋ยวนี้เลย!”
แฮโรลด์ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากโอนเงินทั้งหมดให้กับหญิงชราไป
หลังจากได้รับเงินแล้ว ในที่สุด หญิงชราก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย แล้วเธอก็พูดว่า “เอาล่ะ ไปหาซีฟู้ดหม้อไฟกินกันอย่างที่พวกแกต้องการกันเถอะ!”
***
ที่ร้านอาหารซีฟู้ดหม้อไฟ
ครอบครัววิลสันขอห้อง แล้วทั้งครอบครัวก็เดินเข้าไปและดูแลหม้อไฟเล็ก ๆ ของตัวเอง
เนื่องจากพวกเขาต้องเจอกับความทุกข์ยากและความทรมานมามากในช่วงที่ผ่านมา ทั้งห้าคนไม่เคยได้กินอย่างอิ่มท้องเลย ดังนั้นพวกเขาจึงสั่งอาหารทะเลมาเต็มโต๊ะ โดยไม่สั่งผักมาเลยแม้แต่จานเดียว
ในห้องนั้นร้อนอยู่ก่อนแล้ว และพวกเขาก็ยังสั่งหม้อไฟมาถึงหกหม้อ มันจึงมีทั้งความร้อนและความชื้น
อย่างไรก็ตาม ครอบครัววิลสันต่างก็มีความสุขกับอาหารของพวกเขามาก โดยเฉพาะคริสโตเฟอร์และแฮโรลด์ผู้กำลังเหงื่อแตกอยู่ในขณะนี้
ฮันนาห์ก็ทานเยอะเช่นเดียวกัน นี่เป็นเพราะเธอเองก็ได้รับความทุกข์ทรมานมามากในช่วงเวลาที่อยู่ในเหมืองถ่านหิน เป็นเวลานานมากแล้วที่ฮันนาห์ไม่ได้ทานแม้แต่กุ้งแห้งสักตัว ไม่ต้องพูดถึงอาหารทะเลเลย
ขณะที่เธอกำลังดื่มด่ำกับอาหารของตัวเองอยู่ ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว
เธอถอดเสื้อโค้ดออกโดยไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกว่าช่วงก้นซึ่งกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ มีเหงื่อออกชุ่มไปหมด แล้วมันก็ทั้งเหนียวเหนอะหนะและไม่สบายตัวเลย
เนื่องจากมันเป็นบริเวณที่ลับ เธอไม่สามารถที่จะเกามันได้อย่างเปิดเผย เธอจึงทำได้แค่เพียงถูไถก้นตัวเองไปมากับเก้าอี้
แต่ทว่า ยิ่งเธอถูเท่าไหร่ มันก็ยิ่งทวีความคันและไม่สบายตัวยิ่งขึ้นไปอีก
ทีแรก เธอคิดว่ามันน่าจะเป็นเพราะการกินหม้อไฟ แต่แล้วใจเธอก็ตกวูบขึ้นมาทันทีเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก
เมื่อไม่นานมานี้ ตอนที่ไอ้ผู้คุมบ้าที่เหมืองถ่านหินนั่นบีบบังคับเธอให้อยู่เป็นเพื่อนเขาทุก ๆ คืน เขาไม่เคยอาบน้ำหรือมีมาตรการป้องกันโรคอะไรเลย…
ช่วงเวลานั้นมันไม่ยาวเกินไป แต่ก็ไม่สั้นเกินไปเช่นกัน เนื่องจากพวกเขาต่างก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องสุขอนามัยเลย มันจึงมักมีอันตรายแอบแฝงมาด้วยเสมอ…
ขณะที่คิดเรื่องนี้อยู่ ฮันนาห์ก็อดไม่ได้ที่จะถามตัวเอง
เป็นไปได้หรือไม่ว่า…. เธออาจจะติดโรคอะไรมา?!