ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 589 ใบหน้านี้ช่างสวยงาม
เส้นหมี่นั่งอยู่ชั้นล่างของออฟฟิศและได้ยินเรื่องราวที่เกิดขึ้นข้างบนทั้งหมด เธอทอดหายใจยาวๆอย่างโล่งอกไปหนึ่ง
เปลาะ
ขอแค่เขาทั้งสองมีระยะห่าง เธอก็หมดกังวลว่าสองคนนั้นจะกลับมาใกล้ชิดกันอีก
“ท่าน ผอ. ค่ะ นี่เป็นแผนงานที่ผู้ดูแลเจน มอบหมายให้ฉันทำ รบกวนตรวจสอบอีกครั้งเพื่ออนุมัติค่ะ”
ขณะที่เส้นหมี่กำลังง่วนอยู่ในออฟฟิศ ทันใดนั้นมีเด็กสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่ง เดินเข้ามาพร้อมกับเอกสารหนาเตอะ
มาวางอยู่บนโต๊ะของเธอ
ผู้ดูแลเจน？
เส้นหมี่พลิกดูเอกสารพวกนั้น
“ทั้งหมดนี้คุณเป็นคนทำเหรอ?”
“ใช่ค่ะ ผู้ดูแลเจนบอกว่าท่าน ผอ. ค่อนข้างยุ่ง เขาเลยเอาแผนธุรกิจของแผนกให้ดิฉันทำออกมาก่อน แล้วค่อยนำมาให้
คุณพิจารณาอีกครั้ง แบบนี้ช่วยคุณประหยัดเวลาได้เยอะทีเดียวค่ะ”
เด็กผู้หญิงคนนี้ ช่างสวยงามนัก คำพูดคำจาก็อ่อนโยน ฟังแล้วรู้สึกดีทีเดียว
เส้นหมี่ดูแผนธุรกิจที่จัดทำมาอย่างละเอียด เธอรู้สึกประทับใจพนักงานใหม่ที่เพิ่งเข้ามามาก
“ทำได้ดี ขอให้ตั้งใจทำงานอย่างนี้ต่อไป เธอเพิ่งเรียนจบ ประสบการณ์อาจจะยังไม่มาก ค่อยๆเรียนรู้จากผู้ดูแลเจน
ก็เป็นเรื่องดีนะ ”
“รับทราบค่ะ ท่าน ผอ.”
ฐานิษรู้สึกยินดีมากกับคำชื่นชม
เธอเดินมาหยิบเอกสารที่เหลือกลับไป ระหว่างที่เธอก้มลงหยิบเอกสาร สายตาเธอเปล่งประกายความทะเยอทะยานออกมา
โดยไม่มีใครเห็น
ใบหน้าของเธอช่างงดงามเสียจริง
ผิวที่ขาวสะอาด คิ้วที่คมชัด แวบแรก ความสวยของเธออาจไม่สะพรึงมากนัก แต่ถ้ามองอย่างลึกลงไป จะเห็นว่ารูปหน้า
ทรงไข่ห่านและคิ้วเรียวดั่งใบหลิวของเธอนั้น ช่างงดงามอย่างไร้ที่ติ
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงดวงตาที่สดใสคู่นั้น งามดุจพลอยที่เปล่งประกาย ถ้าได้สบตาแล้ว อาจทำให้ตะลึงจนหยุดหายใจไปได้
ฐานิษค่อยๆกำหมัดขึ้นอย่างช้าๆพลางนึกถึงพี่สาวตัวเอง
ที่ได้ยินมาว่า เธอถูกฆาตกรรมตอนกำลังจะศัลยกรรมเปลี่ยนหน้า
“เธอยังทำอะไรอยู่? ยังมีธุระอะไรอีกไหม?”
เส้นหมี่รู้สึกพนักงานใหม่คนนี้มีท่าทางแปลกๆ เธอเงยหน้าขึ้น มองหน้าเส้นหมี่เหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง
ทำให้ ฐานิษสะดุ้งและหลุดออกจากความคิดที่กำลังอยู่ในหัว
จากนั้น เธอรีบหยิบเอกสารแล้วเดินออกไปทันที
เส้นหมี่นั่งทำงานต่อ
เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง ขณะที่เธอกำลังปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเตรียมขึ้นไปทำอาหารชั้นบน เธอได้รับข้อความทางมือถือว่า:
“ที่รัก วันนี้ไม่ต้องเตรียมมื้อเที่ยงของผมนะ ผมจะออกไปข้างนอก”
แสนรักนั่นเองที่ส่งข้อความให้เธอ
เส้นหมี่รู้สึกผิดหวัง เธอได้แต่นั่งลงมาอย่างเซ็งๆ: “ได้ค่ะ งั้นชั้นก็ไม่ทำแล้ว จะสั่งมาทานล่ะกันค่ะ”
ข้อความถูกส่งออกไป แสนรักตอบกลับเธอทันที
“ไม่ได้ครับ ท้องไส้คุณไม่ค่อยดี เดี๋ยวผมให้ผู้ช่วยเคจัดการให้คุณ”
“……”
ไม่น่าเป็นไปได้ ชายคนนี้กลายเป็นคนจู้จี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เขาไม่ใช่เป็นคนแบบนี้ ตอนนี้ทำเหมือนเธอเป็นเด็กน้อยไปได้
เส้นหมี่รู้สึกหงุดหงิด กำลังจะส่งข้อความตอบกลับ
เวลานั้น มีคนเข้ามาพอดี
“ท่านผอ. ยังไม่ได้ทานข้าวใช่ไหมคะ? จะให้ดิฉันสั่งมาให้ไหมคะ”
ฐานิษนั่นเอง เธอยังไม่ได้ออกไป
“ไม่ต้องล่ะ เธอไปทานเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการของฉันเอง” เส้นหมี่ปฏิเสธอย่างสุภาพ
ฐานิษถึงเดินออกไป
ผ่านไปสักครู่ ตอนผู้ช่วยเคโทรมาตามให้เส้นหมี่ไปทานข้าวชั้นบน พอดีกับฐานิษที่ถือข้าวกล่องกลับมาด้วย
“ท่าน ผอ. ฉันซื้ออาหารกลับมาให้คุณด้วยนะคะ แต่ไม่รู้ว่าคุณชอบทานอะไร ดิฉันจึงสั่งกุ้งมังกรจิ๋วกับน่องไก่มาให้คุณค่ะ
นี่ค่ะ”
เธอวางกล่องข้าวอย่างเก้กัง ท่าทางเรียบร้อยจนไม่อยากปฏิเสธ
สุดท้ายเส้นหมี่ก็ถือกล่องข้าวนั้นขึ้นไปด้วย
ทำให้ผู้ช่วยเคที่กำลังสั่งชาร้อนให้นายหญิงตกตะลึงไปชั่วครู่
“นายหญิง ท่านไปทานอาหารเที่ยงที่โรงอาหารเหรอครับ? คุณเป็นถึงภรรยาท่านประธานบริษัท นายหญิงลืมไปแล้วหรือครับ!!”
“……”
เส้นหมี่ถอนหายใจเบาๆ ยื่นกล่องข้าวให้ผู้ช่วยเค แล้วเธอก็นั่งลงที่โต๊ะน้ำชา
“กล่องข้าวนี้เป็นพนักงานคนใหม่ซื้อมาให้ฉัน เธอเห็นฉันยังไม่ได้ทานข้าว เลยสั่งมาจากโรงอาหารมาให้ฉัน เด็กผู้หญิงคนนั้น ดูจิตใจดีทีเดียว ไม่อยากเสียน้ำใจหล่อนเลยถือขึ้นมาด้วย”
“อ่อ แบบนี้นี่เองครับ”
ผู้ช่วยเคฟังแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก
ห้ามให้นายหญิงลงไปคลุกคลีกับพนักงาน เป็นกฎที่ท่านประธานกำชับไว้!
แน่นอนว่ารวมไปถึงห้ามให้นายหญิงไปทานข้าวในโรงอาหารของพนักงาน เพราะถ้าพนักงานเห็นเข้า ท่านประธาน
จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
เป็นถึงนายหญิงของบริษัทยักษ์ใหญ่ จะให้ไปทานข้าวในโรงอาหารพนักงานได้อย่างไรกัน
ว่าไปแล้ว พนักงานใหม่ก็รู้จักกาลเทศะ ยังมีน้ำใจสั่งกลับมาให้นายหญิง
ว่าแล้ว ผู้ช่วยเคก็เอากล่องข้าวนั้นไปกินแทน
แต่ผู้ช่วยเคคิดไม่ถึงว่า ตอนที่เขากำลังทานกล่องข้าวนั้นอยู่ ฐานิษแอบถ่ายรูปเขาและได้ส่งให้ใครบางคน
ใบแรก คือรูปถ่ายที่เธอถ่ายกองเอกสารแผนธุรกิจบนโต๊ะเธอ
ใบที่สอง คือรูปของเส้นหมี่ที่อยู่กับพนักงานที่เธอแอบถ่ายจากด้านนอกตอนหลังเลิกงาน