TB:บทที่ 311 บอร์แมน (2)
“เห้ย อย่าไปยั่วโมโหมัน เสียแรงเปล่า แกก็เห็นว่าช่วงห้าปีที่ผ่านมา มันไม่เคยแสดงออกเลยจนกระทั่งวันนี้ ถ้ามันเกิดหงุดหงิดมา มันอาจทำอะไรโดยไม่คิดอีกก็ได้” ผู้คุมกล่าพร้อมกับไล่นักโทษคนนั้นให้กลับไป
นักโทษมีสีหน้าเรียบเฉยเมื่อเขาเห็นบอร์แมน เขาจึงจำใจเดินออกไปอย่างช่วยไม่ได้
วันนี้ บอร์แมนอารมณ์ดีมาก ความอบอุ่นจากแสงแดดทำให้เขาอารมณ์ดีมากยิ่งขึ้น มันทำให้เขานึกถึงช่วงเวลาต่างๆที่ได้อยู่กับไอดา
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป บอร์แมนเดินตามผู้คุมไปที่ห้องของทำงาน บางที วันนี้อาจเป็นวันที่บอร์แมนอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
อย่างไรก็ตาม อาชญากรปากร้ายได้ทำผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิต นั่นคือ การทำให้บอร์แมนโกรธจัด และปลดปล่อยปีศาจที่หลับไหลอยู่ในร่างของเขาอีกครั้ง
“ว่าไง พี่เบิ้ม นายเห็นไหม ใครกันนะที่.. อ้อ ผู้หญิงใจง่าย แฟนนายนี่เอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันเข้าใจถูกสินะ? ฉันทำให้เธอรู้สึกดีมากเลย อา… มันรู้สึกดีมากเลย” นักโทษปากดีกอดหมอนดิ้นไปมา และตั้งใจพูดเลียนแบบเสียงผู้หญิง “ว้าว ที่รัก ผิวของนายลื่นจังเลย…”
“อา ฉันต้องการ… ต้องการมันมากกว่านี้!”
นักโทษที่อยู่ประตูถัดจากเขาต่างส่งเสียงตะโกนออกมา
นอกจากนี้ พวกนักโทษยังทำให้ผู้คุมขังถังกับหลุดหัวเราะออกมา หน้าที่ของเขาคือการควบคุมนักโทษเหล่านี้ เขาจึงตะโกนออกมาด้วยรอยยิ้มว่า “ไอ้พวกประสาท ให้ฉันร่วมวงด้วยสิ …หรือจะให้ฉันฆ่าพวกแกดี?”
ทันทีที่ผู้บังคับบัญชากล่าวออกมา ทำให้เสียงดังโหวกเหวกเมื่อกี้หายไปในทันที นักโทษคนนั้นหุบปากสนิท แต่ยังคงนอนกอดหมอนดิ้นไปดิ้นมาอยู่ดังเดิม
“เอาล่ะ แกเองก็เข้าไปในห้องได้แล้ว”
บอร์แมนกลับไร้การเคลื่อนไหว
ขณะนี้ บอร์แมนกำลังจ้องไปที่นักโทษคนนั้นด้วยสายตาที่เหมือนกับสัตว์ร้าย ทันใดนั้น ในสายตาของเขาได้เห็นนักโทษเป็นหัวหน้าแก๊งเด็กเกเรอีกครั้ง
เมื่อเห็นสายตาดุร้ายของบอร์แมน ผู้คุมก็เตรียมหยิบกระบองออกมาหมายจะจัดการเขา แต่บอร์แมนนั้นเร็วกว่า ภายในสามวิ ผู้คุมแปดคนถูกบอร์แมนใช้สองมือฉีกร่างออกเป็นชิ้นๆ
นักโทษที่อยู่ในห้องขังที่เห็นผู้คุมแปดคนถูกบอร์แมนที่กลายเป็นปีศาจฉีกถึ้งร่างจนเลือดสีสดสาดกระเด็นไปทั่วบริเวณ ก็ฉี่แตกทันที
หลังจากที่จัดการผู้คุมทั้งแปดคนเรียบร้อย บอร์แมนก็ค่อยๆเดินตรงไปหานักโทษคนนั้น
“ไม่ อย่า.. อย่าเข้ามา แก.. แกอย่าเข้ามานะเว้ย!” นักโทษรู้สึกกลัวขึ้นสมองเมื่อเห็นปีศาจอย่างบอร์แมนเดินตรงเข้ามาหาเขา
ตอนนี้ บอร์แมนไม่มีความคิดอื่นนอกจากการทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้าเขา
ประตูเหล็กที่กั้นระหว่างข้างในและนอกไม่สามารถหยุดยั้งบอร์แมนได้แม้แต่วินาทีเดียว ในตอนที่บอร์แมนเดินมาถึงตัวนักโทษ ความคิดหนึ่งได้ผุดขึ้นมาในสมองของชายปากดี ทำไมเขาต้องทำปากเก่งไปยัวโมโหปีศาจด้วย จากนั้นเขาก็ได้รับผมกรรมที่ตัวเองเป็นคนก่อ
นอกจากนี้ เขายังทำการสังหารหมู่อีกครั้ง นักโทษหมายเลข 248 และ 53 ถูกสังหาร รวมถึงผู้คุมคนอื่นๆเองก็ถูกบอร์แมนสังหารเช่นกัน
ในที่สุด หน่วยปฏิบัติการลับมาที่กองทัพ พวกเขาใช้ปืนยาสลบที่ที่ไว้เพื่อล้มช้างจัดการกับบอร์แมน เขาถูกกระสุนยี่สิบสามนัดก่อนที่จะหมดสติไป
ข้อมูลลับที่โอได้รับเกี่ยวกับประวัติส่วนตัวของบอร์แมนมีแค่เรื่องนี้ ถึงต่อมาจะไม่มีข้อมูลว่าบอร์แมนเข้าร่วมกองทัพได้ยังไง แต่ข้อมูลแค่นี้ก็มากพอที่จะทำให้ศีรษะของโอรู้สึกปวดหนึบ
“นี่มันปีศาจแบบไหนกัน? ทำไมปีศาจตัวนี้ถึงมาอยู่ที่อังกฤษของเราได้?” ในที่สุด ตอนนี้ โอเข้าใจว่าทำไมแฟรงค์ถึงได้ยิ้มแบบมีพิรุธให้เขา ไม่ผิด ชายคนนี้ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน เขาก็คือตัวปัญหานี่เอง และการที่จะกำจัดปัญหาพรรนี้ได้ถือเป็นเรื่องที่ดีที่สุด
“บอส พวกเราจะทำอย่างไรดีครับ?” หนึ่งในลูกน้องของโอ แจ็คหันไปถามโอด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด
หลังจากที่ได้อ่านประวัติของบอร์แมน แจ็คเองก็รู้สึกตกใจกับภูมิหลังของเขาเช่นกัน
“แล้วฉันจะไปทำอะไรได้ นอกจากไปจับตาดูหมอนั่น ในเมื่อตัวอันตรายมาถึงอังกฤษ นายคิดว่าฉันจะยอมปิดหูปิดตาแล้วอยู่เฉยๆรึไง? ถึงเราจะไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงว่าคนแบบนั้นมาที่นี่ทำไม แต่ไม่ว่ายังไง เราก็ต้องไปทำความรู้จักกับพวกเขาสักหน่อย อย่างสำนวนจีนที่ว่าเปิดประตูเจอภูเขา*นั่นเอง” โอปรับอารมณ์ให้เย็นลงและวางมาดสง่างามอีกครั้ง
“ครับ” แจ็คพยักหน้าตอบอย่างรวดเร็ว
จากนั้น แจ็คก็ยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำอะไรต่อจากนี้
“แจ็ค นายจะยืนบื้ออยู่ทำไม พวกเราต้องเดินทางไปที่ลิเวอร์พูล นายไปจัดการเตรียมทุกอย่างให้พร้อมสิ ” เมื่อเห็นแจ็คยืนนิ่งอยู่กับที่ โออดไม่ได้ที่จะเอ็ดลูกน้องของตน
“ครับ ผมจะไปจัดการทุกอย่างเดี๋ยวนี้” แจ็คตอบและเดินออกไปจากห้องเพื่อจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยตามคำสั่งของบอสทันที
เมื่อโอเห็นมือขวาทำตัวไม่ถูก ถึงกับอดส่ายหัวสองสามครั้ง แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่คิดที่จะดุด่าแจ็ค เนื่องจากว่าคนที่ได้อ่านประวัติของบอร์แมนแล้ว เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้สึกหวาดกลัวอีกฝ่าย เพราะสุดท้าย เขาก็เป็นแค่คนธรรมดา ไม่หมือนบอร์แมนที่เป็นถึงปีศาจ แต่ตอนนี้ปีศาจที่ว่ากลับยินดีทำงานให้กับคนจีน แปลก… มันเป็นเพราะอะไรกัน?
“เฉินหลง คุณเป็นคนยังไงกันแน่?”
โอคิดและจ้องมองรูปถ่ายของเฉินหลงพร้อมรอยยิ้มที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้า
สองวันต่อมา โอกับแจ็คและลูกน้องคนอื่นๆออกเดินทางไปยังปราสาทของเฉินหลง ตอนนี้ที่หน้าประตูปราสาท มีทหารเยอรมันกำลังปฏิบัติหน้าที่เป็นผู้รักษาความปลอดภัยอยู่ แสดงว่าทหารที่ปลดเกษียณจากหน่วยรบพิเศษมารวมตัวกันที่นี่เป็นเรื่องจริง
“ขอโทษนะครับ ที่นี่เป็นพื้นที่ส่วนตัว รบกวนพวกคุณออกไปจากที่นี่ด้วยครับ” เมื่อเห็นโอและแจ็คยืนอยู่หน้าปราสาท ชายร่างสูงใหญ่จึงเดินเข้าไปหาโอด้วยสีหน้าจริงจัง
“ถ้างั้น ผมแนะนำตัวให้คุณได้รู้จักก่อนนะครับ ผมชื่อโอเป็นบอสคนใหม่ของหน่วยสืบราชการลับ และนี่เป็นหมายค้น ผมสงสัยว่าพวกคุณเก็บปืนเถื่อนไว้ที่นี่ ผมขออนุญาติเข้าไปตรวจสอบเพื่อความแน่ใจนะครับ” โอกล่าวด้วยวาจาที่สุภาพ พร้อมกับนำหมายค้นออกมาจากกระเป๋า
“หืม หน่วยสืบราชการลับ? หมายค้น? สมัยนี้ ของพวกนี้มันปลอมกันได้นะคุณ แล้วทำไมผมต้องเชื่อคุณด้วยละครับ? บางทีคุณอาจจะไม่ใช่คนของหน่วยสืบราชการลับก็ได้” ผู้ชายคนนั้นคืนหมายค้นให้โอในแบบฉบับของคนที่ไม่มีมารยาท
แจ็คและลูกน้องคนอื่นๆของโอเห็นว่าชายคนนั้นทำตัวหยาบคาย จึงวางมือไว้บริเวณสะโพกของตน
ในขณะเดียวกัน ฝ่ายชายคนนั้นและสหายของเขาต่างจับด้ามปืนพกติดตัวที่ซ่อนไว้เช่นกัน
“เอริค ไม่เป็นไร ให้พวกเขาเข้ามา” ในตอนที่บอร์แมนเดินออกมาจากปราสาท เขาจึงหันไปพูดกับชายคนหนึ่งที่กำลังมีปากเสียงกัน
“รับทราบครับ ผู้พันบอร์แมน” หลังจากที่เอริคพละมือออกจากด้ามปืน จากนั้นก็เปิดประตูเหล็ก ยอมให้พวกลูกน้องของโอเข้าไปข้างในแต่โดยดี
ในตอนที่เขาได้เห็นบอร์แมนตัวเป็นๆ ไม่แปลเลยที่โอกับแจ็คจะรู้สึกประหม่า พวกเขาไม่อยากจะนึกเลยว่าถ้าบอร์แมนเกิดคุ้มคลั่งขึ้นมาแล้วเขาจะเป็นยังไงต่อไป คงจะน่ากลัวไม่น้อย
บอร์แมนสัมผัสได้ถึงความกดดันจากโอและแจ็ค จึงหันไปส่งยิ้มให้พวกเขาหนึ่งครั้งและพูดว่า “ตามผมมาทางนี้ครับ”
โอและแจ็คต่างหันมามองหน้ากันหนึ่งครั้ง และเดินตามอีกฝ่ายไป
เดินตามบอร์แมนมาไม่นาน โอและแจ็คก็มาถึงห้องอาหารในปราสาท โต๊ะรับประทานอาหารยาวที่นิยมใช้กันในการจัดงานเลี้ยงแบบตะวันตก เฉินหลง แอนเดส จี้โม่ซี และเต๋ากวงหานกำลังรับประทานอาหารอยู่ที่โต๊ะ
เมื่อพาโอและแจ็คมาถึงที่หมาย บอร์แมนก็เดินไปนั่งที่ประจำของตน
การฝึกซ้อมเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ แต่การรับประทานอาหารก็เป็นสิ่งที่สำคัญเช่นกัน ดังนั้นเฉินหลงจึงชอบเรียกทุกคนมาทานอาหารแบบพร้อมหน้าพร้อมตากันเสมอ
* 开门见山 （kāiménjiànshān） เปิดประตูเจอภูเขา
หมายความว่า เปิดอกหรือคุยกันอย่างตรงไปตรงมา