องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 794 ช่วยหนานกงเซวียนเหอ
“ซูมู่หรง ข้าเคยช่วยเจ้าไว้ เจ้าทำกับข้าเช่นนี้หรือ？”
หนานกงเซวียนเหอไม่คิดว่าซูมู่หรงจะมาด้วย
“เจ้ามีจุดประสงค์ในการช่วยข้า มิเช่นนั้นเจ้าจะช่วยข้าหรือ？” สีหน้าของซูมู่หรงดูเฉยเมย ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจ นั่นก็เป็นการช่วย มาที่นี่ได้อย่างไร ครูฝึกก็เปลี่ยนไปด้วยเช่นกัน
“ทำไมยังไม่ลงมืออีก？” เฟิงอู๋ชิงนั่งอยู่บนหลังคาด้วยสีหน้าที่ไม่น่ามองนัก วันนี้เขาต้องการจะฆ่าหนานกงเซวียนเหอ เมื่อฉีเฟยอวิ๋นได้ยินคนพูดอยู่บนหลังคา นางก็มองไปในทันที อู๋ซังยืนอยู่ข้างหลังเฟิงเฟิงอู๋ชิง เฟิงอู๋ชิงนั่งอยู่บนหลังคาและถือดาบไว้ในมือ
เมื่อเห็นเฟิงอู๋ชิง ฉีเฟยอวิ๋นก็เหงื่อตกแทนหนานกงเซวียนเหอ ผู้คนมากมายมาเพื่อจับตัวหนานกงเซวียนเหอ เห็นได้ชัดว่ามีการวางแผนเพื่อรอโจมตี
ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองข้างหลัง แต่ไม่มีใครอยู่ข้างหลัง ฉีเฟยอวิ๋นประหลาด ทำไมหนานกงเย่ไม่มา？
“อีกเดี๋ยวท่านไปก่อน ข้าจะขวางพวกเขาไว้” ฉีเฟยอวิ๋นกล่าว
หนานกงเซวียนเหอยิ้ม：“ข้าไม่มีทางทิ้งเจ้าไว้ และพวกเขาก็ไม่สามารถรั้งเจ้าไว้ได้เช่นกัน”
“ท่านไม่สามารถรับมือกับเฟิงอู๋ชิงได้”
“นั่นมันเป็นเรื่องของข้า เจ้าเพียงแค่ตามข้ามาก็พอ”
หนานกงเซวียนเหอดึงกระบี่อ่อนออกจากตัว เมื่อเห็นกระบี่อ่อน ฉีเฟยอวิ๋นก็ตกตะลึง กระบี่อ่อนเหมือนกันกับหนานกงเย่？
หนานกงเซวียนเหอจับตัวฉีเฟยอวิ๋นไว้ ฉีเฟยอวิ๋นถูกเขาดึงไปข้างหน้า ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“แม้ว่าท่านจะสามารถฝ่าวงล้อมนี้ออกไปได้ ท่านก็ไม่จำเป็นต้องพาข้าไปด้วย เหตุใดท่าน……”
“ในเมื่อพาเจ้าออกมาแล้ว ข้าก็จะพาเจ้ากลับไปด้วย ก่อนหน้านี้ข้าเสียฉวนเอ๋อร์ไปแล้ว ข้าไม่อยากเสียเจ้าไปอีก ข้าปล่อยเจ้าไปกับพวกเขาแย่งชิงเจ้าไป มันแตกต่างกัน”
ฉีเฟยอวิ๋นยังจะสามารถพูดอะไรได้อีก และทำได้เพียงแค่ทำตาม
หนานกงเซวียนเหอเปิดฉากการฆ่า ฉีเฟยอวิ๋นเป็นหญิงที่ปลอมตัวเป็นชาย ดังนั้นจึงไม่สามารถทำอะไรได้ นางหยิบดาบขึ้นมาแล้วตามหนานกงเซวียนเหอไปฆ่า นางได้ใช้สิ่งที่เพิ่งเรียนมาทั้งหมด มิเช่นนั้นหากนางใช้หมัดมวยของชาติก่อน นางก็จะถูกซูมู่หรงจับได้ แลหากใช้ดาบไร้ใจก็จะถูกเฟิงอู๋ชิงจับได้ ดังนั้นแค่สามารถปกป้องตนเองได้ก็พอแล้ว
เฟิงอู๋ชิงและคนอื่น ๆ กำลังดูการต่อสู้ แต่ฝีมือของหนานกงเซวียนเหอทรงพลังจนน่าตกใจ
ร่างกายของฉีเฟยอวิ๋นเต็มไปด้วยเลือด ผู้คนห้าสิบกว่าคนล้มลงบนพื้นในชั่วพริบตา
ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึง นี่ใช่คนหรือไม่？
เฟิงอู๋ชิงขมวดคิ้ว：“อู๋ซัง เจ้าไป”
อู๋ซังลงไปในชั่วพริบตาเดียว และยืนอยู่ตรงข้ามกับหนานกงเซวียนเหอ
หนานกงเซวียนเหอปล่อยฉีเฟยอวิ๋น：“อย่าไป”
“อย่าฆ่าเขา” ฉีเฟยอวิ๋นกระซิบเบา ๆ หนานกงเซวียนเหอมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น แล้วหันไปมองอู๋ซัง เขาพุ่งเข้าใส่และอู๋ซังก็ตอบโต้ในทันที เฟิงอู๋ชิงลงมาจากบนหลังคาแล้วเดินไปข้างหลังของหนานกงเซวียนเหอ อู๋ซังไม่สามารถต่อต้านได้ ร่างของเขากระเด็นออกไป และตกลงมาจนกระอักเลือด
เฟิงอู๋ชิงพุ่งเข้าไปหาฉีเฟยอวิ๋น หนานกงเซวียนเหอหันหลังกลับไปแล้วขว้างกระบี่ออกไป เฟิงอู๋ชิงหลบอย่างรวดเร็ว เขาหยุดชะงักและเหลือบมองไปที่แขน แขนของเขาเลือดออก
ซูมู่หรงเข้าไปต่อสู้ด้วยในทันที และขวางหนานกงเซวียนเหอไว้：“ท่านอาสาม”
“ข้าไม่เป็นไร”
เฟิงอู๋ชิงมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“ยังไม่มาอีก？”
จวินโม่ซ่างไปข้าง ๆ อย่างรวดเร็ว เขาสะบัดพัดที่อยู่ในมือและเตรียมที่จะร่วมมือกับซูมู่หรงเพื่อจับตัวหนานกงเซวียนเหอ
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองเฟิงอู๋ชิง และมองไปที่หนานกงเซวียนเหอ：“พวกท่านปล่อยเขาไป คนของข้าอยู่ในมือของเขา”
“ไปเอาตัวมาให้ข้า” เฟิงอู๋ชิงเกลียดการได้รับบาดเจ็บมากที่สุด เขาไม่ชอบให้มีรอยแผลเป็น และฉีเฟยอวิ๋นยังพูดเช่นนี้อีก
ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ไปหาเฟิงอู๋ชิง นางหยิบกระบี่เล่มนั้นของหนานกงเซวียนเหอ และเดินไปตรงกลางระหว่างซูมู่หรงและจวินโม่ซ่าง จวินโม่ซ่างยื่นมือออกไปจะจับฉีเฟยอวิ๋น แต่ถูกฉีเฟยอวิ๋นตะโกนใส่ว่า：“อย่าแตะต้องข้า บนร่างกายของข้ามีพิษ ระวังมือของท่านด้วย”
“……” จวินโม่ซ่างดึงมือกลับไป ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปข้าง ๆ หนานกงเซวียนเหอ และวางกระบี่ไว้ที่คอ：“ถอยไป”
ฉีเฟยอวิ๋นคว้าข้อมือของหนานกงเซวียนเหอ：“เราไปกันเถอะ”
หนานกงเซวียนเหอมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“ทำไม？”
“เพื่อเฟยอิง！”
“……เหอะ……” ทันใดนั้นหนานกงเซวียนเหอก็หัวเราะ ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจ หนานกงเซวียนเหอโอบเอวของฉีเฟยอวิ๋นไว้ และถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว จนฉีเฟยอวิ๋นเกือบจะโยนกระบี่ทิ้งไป นางตกใจจนหน้าซีด ร่างของนางเหาะออกไปพร้อมกับหนานกงเซวียนเหอ
ซูมู่หรงก้าวไปข้างหน้าสองก้าว：“อวิ๋นอวิ๋น”
ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไรไม่ถูก นางมองดูผู้คนที่อยู่บนพื้น แล้วโยนขวดยาไปให้อู๋ซัง：“กินซะ！”
อู๋ซังรับไว้และเงยหน้าขึ้นมองฉีเฟยอวิ๋นที่อยู่บนหลังคา หนานกงเซวียนเหอรีบพาฉีเฟยอวิ๋นจากไปอย่างรวดเร็ว
ทั้งสองกลับมาที่บ้านของหนานกงเซวียนเหอ และเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว หลังจากที่พวกเขาออกมา และเห็นว่าไม่มีใครตามมา พวกเขาก็รีบกลับขึ้นไปบนภูเขาในทันที
หลังจากนั้นก็ลงมาจากบนเขาในคืนเดียวกัน เมื่อหนานกงเซวียนเหอมาถึงทางเข้าหมู่บ้าน เขาก็ยืนไม่อยู่และล้มลงไปบนพื้น ฉีเฟยอวิ๋นเรียกเขา แต่ไม่ว่าจะเรียกอย่างไร เขาก็ไม่ฟื้น
ฉีเฟยอวิ๋นใช้สมาธิตรวจดู และพบว่าหนานกงเซวียนเหอได้รับบาดเจ็บสาหัส
ตอนที่มีคนออกมาจากในหมู่บ้าน ฉีเฟยอวิ๋นก็กำลังลากหนานกงเซวียนเหอ เมื่อเห็นว่ามีคนมา ฉีเฟยอวิ๋นก็ขอให้พวกเขาพาหนานกงเซวียนเหอไปที่บ้าน
หนานกงเซวียนเหอนอนลง และฉีเฟยอวิ๋นก็ให้คนออกไปข้างนอก นางคิดที่จะเอาเลือดให้หนานกงเซวียนเหอกิน แต่คนข้างนอกคอยจับตามองนางอยู่ นางจึงทำได้เพียงเอายาลูกกลอนให้หนานกงเซวียนเหอกินก่อน
นางเขียนใบสั่งยาและส่งให้คนที่อยู่ข้างนอก：“รีบไป ชักช้าจะไม่ทันกาล พวกเจ้าขึ้นไปบนภูเขา จากนั้นก็พาอาเซี่ยวและเฟยอิงมาที่นี่ อย่าทำให้คนอื่น ๆ ตกใจ มิเช่นนั้นหากเกิดอะไรขึ้นจะไม่มีใครสามารถช่วยได้”
คนรับใช้ยังคงไม่วางใจ และทิ้งคนหนึ่งคนไว้คอยจับตามองฉีเฟยอวิ๋น
เมื่อนำยามาแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ไปต้มยามาให้หนานกงเซวียนเหอกิน และรอจนกระทั่งเขาฟื้น
เมื่อหนานกงเซวียนเหอลืมตาขึ้น เขาก็เจ็บปวดทรมาน：“ข้าเป็นอย่างไรบ้าง？”
“พูดตามตรงว่าอยู่ได้อีกไม่นาน” ฉีเฟยอวิ๋นพูดตามความจริง หากนางไม่อยู่ที่นั่น หนานกงเซวียนเหอคงต้องตายอย่างแน่นอน
“ฮ่าฮ่า……” หนานกงเซวียนเหอรู้สึกขบขัน เมื่อหัวเราะก็เจ็บหน้าอก แต่เขาก็อดทน
ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองคนที่จับตามองมองอยู่ข้างนอก：“ข้ากำลังรอเฟยอิงและอาเซี่ยว”
หนานกงเซวียนเหอเป็นคนฉลาด เขามองไปที่ประตูและกล่าวว่า：“ใครอยู่ข้างนอก？”
“ผู้น้อยขอรับ” คนที่อยู่หน้าประตูเข้ามาในทันทีและคุกเข่าข้างหนึ่ง
หนานกงเซวียนเหอกล่าวว่า：“ข้าจะทำความสะอาดใบหน้า ออกไปไกล ๆ และอย่าให้ใครเข้ามาใกล้”
แม้ว่าคนรับใช้จะไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมปีศาจสาวถึงยังอยู่？แต่ก็ลุกขึ้นและถอยออกไป
หลังจากที่คนจากไปแล้ว หนานกงเซวียนเหอก็เงี่ยหูฟัง จากนั้นก็ลืมตาขึ้นและกล่าวว่า：“เขาไปแล้ว”
ฉีเฟยอวิ๋นหยิบมีดออกมากรีดข้อมือของนาง และป้อนเลือดให้หนานกงเซวียนเหอ หนานกงเซวียนเหอขมวดคิ้ว ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“สิ่งนี้สามารถรักษาอาการบาดเจ็บได้ ท่านดื่มแล้วก็จะรู้ หากท่านไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัสจนใกล้ตาย ข้าก็ไม่มีทางที่จะทำเช่นนี้”
ฉีเฟยอวิ๋นเพียงแค่คิดว่าเมื่อเห็นคนใกล้ตายก็ควรจะช่วย แต่เมื่อนึกถึงวันนี้ที่เขาฆ่าคนไปหลายคน นางรู้สึกสับสน คนเหล่านั้นล้วนแต่เป็นคนของปีกใต้
พวกเขาไม่ใช่คนเลว！
ไม่นานหนานกงเซวียนเหอก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาดีขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ราวกับว่าความแข็งแกร่งในร่างกายของเขากลับมาแล้ว
ฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะเอามือออก แต่หนานกงเซวียนเหอก็จับข้อมือของฉีเฟยอวิ๋นไว้ และกดไปที่ปากอย่างแรง เขาอ้าปากและดูดเข้าไปสองครั้ง ฉีเฟยอวิ๋นขมวดคิ้ว นางเพียงแค่รู้สึกเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น แต่หัวใจของหนานกงเซวียนเหอกลับเต้นแรง
เมื่อเห็นใบหน้าที่ดูเจ็บปวดของฉีเฟยอวิ๋น หนานกงเซวียนเหอจึงปล่อยข้อมือของนาง หลังจากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ใช้ผ้าพันไว้
หนานกงเซวียนเหอลุกขึ้นนั่ง และจับร่างกายของตัวเอง สายตาของเขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋นด้วยความประหลาดใจ ฉีเฟยอวิ๋นกำลังจะลุกขึ้น แต่ถูกหนานกงเซวียนเหอคว้าแขนไว้ เขาดึงผ้าสีขาวที่เปื้อนเลือดออก มีรอยแดงเล็ก ๆ บนข้อมือ แผลหายอย่างรวดเร็ว
“ช่างน่าอัศจรรย์ยิ่งนัก！”
หนานกงเซวียนเหอลุกขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นเลิกคิ้ว：“มันอาจจะน่าสงสัยไปหน่อย ท่านคงต้องเสแสร้งอยู่ชั่วคราว！”
“อืม”
หนานกงเซวียนเหออารมณ์ดี และมองฉีเฟยอวิ๋นอยู่ครู่หนึ่ง มุมปากของเขายกขึ้น：“ไม่ต้องกลับไปแล้ว！”
ฉีเฟยอวิ๋นเลิกคิ้วและมอง นางรู้สึกใจคอเหี่ยวมากและกลัวว่ากลับไปแล้ว นางจะต้องแบกรับผลที่ตามมา！