GG: บทที่ 181 – หลบหนี
แก้แค้น! ตอนนี้จักรพรรดินีตงฮวงไป๋ลู่นั้นเต็มไปด้วยความต้องการที่จะการแก้แค้น
อย่างไรก็ตามแผนการแก้แค้นเดิมของเธอคือปรากฏตัวอย่างสง่างามต่อหน้าชายคนนั้น ให้เขารู้ว่าในปีนั้นเขาได้พลาดผู้หญิงแบบไหนไป ผู้หญิงที่ทุกคนต้องการไง!
น่าเสียดายที่คุณพลาดไปแล้ว และอย่าแม้แต่จะคิดที่จะหวังอีกครั้ง!
ชายชราแปดคนในห้องโถงเริ่มโต้เถียงกันอย่างดุเดือด ส่วนในหัวของตงฮวงไป๋ลู่ตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาของเย่ฮัว
“รายงาน !!!”
ยามรักษาการณ์วิ่งเข้ามาในห้องโถงใหญ่อย่างเร่งรีบ
“มีอะไร?” ตงฮวงไป๋ลู่ถามอย่างเย็นชา
“มีข่าวมาจากทางตระกูลหยิง สินสอดทองหมั้นที่ส่งไปให้ตระกูลหยิงนั้น … ” ยามรักษาการณ์กลัวที่จะพูดออกมา เพราะมันไม่เคยเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาก่อน
หยวนเก่อถามว่า “พวกเขาทำมันตกลงไปในน้ำอย่างนั้นเหรอ?”
ซิงหานถามอย่างสงสัย “รึมันพลัดร่วงลงไปในแม่น้ำ?”
เห่อเซวียนพูดไม่ออก “ระหว่างสองอย่างนั้นมันแตกต่างกันที่ตรงไหนรึ? ตระกูลหยิงอยู่ในทะเล ถ้ามันหล่นมันก็ต้องหล่นอยู่ที่ทะเลนั้นล่ะ”
หยวนเก่อกับซิงหานมองไปทางเห่อเซวียนในจังหวะเดียวกัน ยังกล้าถามแล้วที่คุณพูดมันต่างจากเราพูดที่ตรงไหนกัน?
“พวกมันถูกปล้น! ทุกคนถูกฆ่าตาย!”
หลังจากยามรักษาการณ์บอกความจริงทั้งวังก็เงียบลงในทันที เงียบจนแม้แต่เสียงเข็มที่หล่นลงพื้นก็สามารถได้ยินอย่างชัดเจน
ถึงกับกล้าที่จะปล้นความว่างเปล่าไร้อาณาเขตแล้วยังกล้าฆ่าทุกคนหลังจากปล้นอีก! ตบนี้ไม่เจ็บปวด แต่มันดังมาก!
ตงฮวงไป๋ลู่ปล่อยกลิ่นอายเย็นเฉียบราวกับว่าจะแช่อากาศในโถงในแข็งไปซะ
“มันเป็นฝีมือของใคร!”
ยามรักษาการณ์หวาดกลัวแรงกดดันของจักรพรรดินีอย่างรุนแรง “ ไม่…ไม่ทราบครับ”
หยวนเก่อกล่าวขึ้นในทันที “องค์จักรพรรดินีเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเรื่องเมื่อคืนอย่างแน่ ตราบใดเราจับเด็กผู้หญิงทั้งสองคนนั้นได้ ความจริงทุกอย่างก็จะปรากฏออกมา!”
“จำไว้! ชื่อของจักรพรรดินีไม่สามารถถูกเหยียบย่ำใครได้!” ตงฮวงไป๋ลู่ตะโกนด้วยโทนเสียงต่ำที่สุดที่ผู้หญิงนั้นมี
“ครับ!” ชายชราแปดคนตะโกนพร้อมกัน
ในขณะที่ชายชราแปดคนกำลังเตรียมตัวออกไปข้างนอกหญิงสาวคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ
เมื่อได้เห็นสาวใช้ที่เข้ามาตงฮวงไป๋ลู่ก็ขมวดคิ้วของเธอ
“สาวใช้กราบถวายบังคมองค์จักรพรรดินี”
ตงฮวงไป๋ลู่ความรู้สึกลางไม่ดีนัก “เกิดอะไรขึ้น?”
“องค์หญิง … “
“เกิดอะไรขึ้นกับเธอ!” ดวงตาที่สวยงามของตงฮวงไป๋ลู่เบิกกว้าง กลิ่นอายอันทรงพลังกระจายออกมาจากเธออย่างบ้าคลั่ง ทั้งวังกำลังสั่นคลอน! กลิ่นอายของเธอในยามนี้มันน่ากลัวยิ่งกว่าเมื่อครู่เสียอีก!
“องค์หญิงทรงหายตัวไปเพคะ”
ตงฮวงไป๋ลู่กำหมัดของเธอไว้แน่นและตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “หยุดทุกอย่าง! แล้วไปพาตัวอาหลี่กลับมาให้ฉันซะ!”
หยวนเก่อรีบพูดขึ้น “องค์จักรพรรดินี องค์หญิงน้อยคงทรงแกล้งเล่นซ่อนแอบอยู่ที่ไหนสักแห่งเป็นแน่ กระหม่อมจะสั่งให้ใครบางคนไปหาเธอเองพะยะค่ะ”
มือที่มองไม่เห็นคว้าคอของหยวนเก่อในทันทีและยกให้ร่างของเขาลอยค้างอยู่กลางอากาศ
“ฉันจะพูดอีกครั้ง! ทุกคน! ทุกคนไปพาตัวอาหลี่กลับมาให้ฉัน! ใครกล้าขัดคำสั่ง มันผู้นั้นต้องถูกตัดหัว!” คิ้วระหงส์ของตงฮวงไป๋ลู่ขมวดแน่น ริมฝีปากที่บอบบางสั่นไหวเล็กน้อย ดวงตาสวยงามทอประกายรุนแรงราวกับเปลวเพลิง
อาหลี่เป็นราวกับเนื้อเลือดของเธอ หากไม่มีอาหลี่เธอก็ไม่สามารถอยู่ต่อไปได้อีก!
เธอสะบัดมือส่งร่างของหยวนเก่อพุ่งดุจลูกปืนใหญ่ไปชนเข้ากับกำแพงด้านข้างของวัง
“พวกคุณฟังฉันไว้ให้ดี! บางสิ่งบางเรื่องมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพวกคุณ!” ตงฮวงไป๋ลู่ถอนหายใจเบา ๆ ร่างของเธอหายไปและปรากกขึ้นอีกครั้งในลานบ้านลูกสาวของเธอ
ชายชราที่เหลืออีกเจ็ดคนไม่กล้าพูดอะไร ความโกรธของจักรพรรดินีทำให้ทุกคนตกตะลึง ทั้งยังทำให้พวกเขาให้ตื่นขึ้น ท้ายที่สุดคุณก็เป็นแค่ผู้ใต้บังคับบัญชา! อย่าลืมตัวตนของคุณ!
ในตอนนี้ตงฮวงหลี่ออกมาจากความว่างเปล่าไร้อาณาเขตแล้ว ดินแดนแห่งผืนทรายสีเหลืองที่ปรากฏอยู่ด้านนอก
ดวงอาทิตย์แผดเผา ร่างเล็ก ๆ ที่เดินอยู่อย่างเงียบ ๆ ถอนหายใจขณะที่ขว้างก้อนกรวด “อาหลี่หายไปแล้วแม่ก็คงจะมีความสุขแล้ว … “
หลังจากเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเธอ ตงฮวงหลี่ก็เงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ “ร้อนจัง … ถ้าฝนตกตอนนี้ได้ … “
ครืนนน …
ฟ้าร้องส่งเสียงดังก้องหลายพันไมล์กลางท้องฟ้าแจ่มใส! ทันใดนั้นเมฆอันมืดครึ้มก็ปรากฏและพายุฝนก็สาดเทลงมาในทันที
ตงฮวงหลี่ตกตะลึงและรู้สึกเวียนหัวไปครู่หนึ่ง เธอรีบหลับตาวิ่งและคลุมหัว “อาหลี่ไม่ต้องการฝนอีกแล้ว อาหลี่อยากออกไปจากดินแดนสีเหลืองนี่”
Biu
เสี่ยวอาหลี่ตกตะลึง ดูเหมือนว่าฝนจะหยุดลงแล้ว ฉันอยู่ที่ไหน? มีถนน … และทุ่งหญ้า …
แต่ตอนนี้อาหลี่นั้นเวียนหัวมาก … อาหลี่กำลังจะเป็นลม …
ในที่สุดเสี่ยวอาหลี่ก็ทนอาการวิงเวียนศีรษะไม่ได้และล้มลงที่ข้างถนน …
ในตอนนั้นเองก็มีรถขับใกล้เข้ามา Wuling Hongguang!
(五菱宏光 – Wuling Hongguang ยี่ห้อรถของจีนหน้าตาทรงคล้ายๆกับฟอร์จูนเนอร์)
“พี่ใหญ่! ดูนั้น ที่ริมถนนมีคนอยู่!” วัยรุ่นที่นั่งอยู่ในรถกล่าวขึ้น หัวของเขาย้อมสีแดง
พี่ใหญ่ที่ขับรถก็ย้อมผมเช่นกัน แต่ไม่ใช่สีแดง แต่เป็นสีเขียวสว่าง ดูเหมือนว่าทั้งสองคนนั้นควรจะเป็นครอบครัวเดียวกัน
เขาจอดรุลงที่ด้านข้าง ทั้งสองมองดูอาหลี่ที่หมดสติอยู่
“พี่ชาย ทำยังไงดี?”
“จะทำอะไรได้อีกล่ะ เจ้าโง่ พาขึ้นรถไป!” ในฐานะคนที่เป็นพี่ชาย เขารู้สึกเศร้าใจมากทำไมน้องชายของเขาถึงได้โง่ขนาดนี้กันนะ
“เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้ ไม่ใช่ว่าหลงทางมาหรอกเหรอ?” หลังจากอุ้มตงฮวงหลี่ขึ้นมาบนรถ ชายคนน้องก็ถามอย่างสงสัย
ชายคนพี่จุดบุหรี่ “คงต้องรอให้เด็กหญิงตัวน้อยตื่นขึ้นมาให้เราถามก่อน ฉันเดาว่าพ่อแม่ของเธอก็คงกำลังเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน”
“พี่ใหญ่คุณช่างเป็นคนดี น้องชายคนนี้ชื่นชมคุณมากเหลือเกิน”
ชายคนพี่อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว “เจ้าโง่ เด็กหญิงตัวน้อยแต่งตัวงดงามขนาดนี้เธอต้องไม่ใช่เด็กธรรมดาอย่างแน่นอน มาหาพ่อแม่ของเธอกัน พ่อแม่ของเธอจะไม่จ่ายค่าแรงให้เราเลยรึไง?”
ทันใดนั้นเองชายคนน้องก็ตระหนักขึ้นได้และยกนิ้วให้ “หัวหน้าช่างฉลาด! น้องชายคนนี้นับถือคุณจริง ๆ”
“ดูไว้เป็นตัวอย่างซะ!”
“ได้ ๆ ๆ!”
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนก่อนที่ตงฮวงหลี่จะตื่นขึ้นมาอย่างเงียบ ๆ และลูบหัวของเธอ เสียงนุ่ม ๆ ของเธอถามขึ้น “อาหลี่อยู่ที่ไหนเหรอ?”
ทั้งสองตกใจเล็กน้อยก่อนจะจอดรถที่ด้านข้างถนนในทันที
“เด็กน้อยตื่นแล้วเหรอ?” ชายคนพี่ถามด้วยรอยยิ้ม
อาหลี่อ้าปากตอบเขา “ลุงเขียวสวัสดี … “
ชายคนพี่ “……”
ชายคนน้องตบต้นขาของเขาแล้วหัวเราะ “ลุงเขียว ฮ่าฮ่า!!!”
ชายคนพี่ยื่นมือออกไปตีน้องของเขา คุณไม่รู้อะไรเลย สีเขียวสว่างนี้เป็นสีที่ได้รับความนิยมมากที่สุดในปีนี้เลยนะ
“เด็กน้อยเธอชื่ออะไร?” ชายคนพี่ถาม
“ลุงเขียวฉันชื่ออาหลี่”
ชายคนน้องทำต้นขาของตัวเขาเองบวม
“ลุงแดงร้องไห้ออกมาทำไมเหรอ?” อาหลี่ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
พี่ชายเขียวพูดพร้อมรอยยิ้ม “ภรรยาของลุงแดงชอบสีเขียวนี้น่ะสิ”
ตงฮวงหลี่สับสน …
น้องชายผมสีชะงักไปครู่หนึ่ง เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
“อาหลี่ แล้วคุณพ่อคุณแม่ของเธอล่ะ” พี่ชายเขียวถาม ต้องพาเด็กหญิงตัวน้อยน่ารักคนนี้กลับไปหาพ่อแม่ของเธอและขอค่าแรงสักเล็กน้อย
อาหลี่เบ้ปากเล็ก ๆ ของเธอ “ฉันเกลียดพวกเขา!”
ชายสีเขียวและแดงถอนหายใจ ความรู้สึกวิ่งไปในทางลบ เด็กประเภทนี้เกลี้ยกล่อมได้ง่าย
ชายสีแดงเช็ดน้ำตาของเธอ “อาหลี่ ทำแบบนี้ไม่ดีเลยนะ พ่อกับแม่ของเธอต้องกำลังเป็นห่วงเธออยู่แน่ ๆ ”
“พวกเขาไม่ห่วงอาหลี่หรอก” ขณะที่พูดดวงตาของอาหลี่ก็เปลี่ยนเป็นสีแดง
ชายสีเขียวรีบหยิบอมยิ้มออกมาทันที “อาหลี่ นี่ ๆ ลุงให้อมยิ้มนี่นะ”