GG: บทที่ 182 – พี่ชายสีแดงและสีเขียว
“ขอบคุณลุงเขียว” อาหลี่เช็ดดวงตาของเธอ นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้กินอมยิ้มมันรู้สึกดีมาก
หลังจากได้กินอะไรตกถึงท้องนิดหน่อย อาหลี่ก็เริ่มรู้สึกหิวขึ้นอีกเธอพูดขึ้นอย่างอาย ๆ “ลุงเขียว ลุงแดง อาหลี่หิวแล้ว”
“เอาละ อาหลี่อยากจะกินอะไรเหรอ?”
อาหลี่ตอบด้วยปากเล็ก ๆ ของเธอ “อาหลี่อยากกิน แมคโดนัลด์”
พี่ชายและน้องชายมองหน้ากันแมคโดนัลด์ไม่ใช่ว่าถูก แต่ตราบใดที่เราดูแลสุภาพสตรีตัวน้อยนี้ เราก็สามารถขอใช้จ่ายคืนค่าได้อย่างแน่นอน
มากกว่าคืนทุนเรื่องค่าใช้จ่ายมันสามารถสร้างรายได้มหาศาล
ภารกิจหลักคือตอนนี้ไปที่เมือง เขตเล็ก ๆ แถวนี้ ไม่สามารถตอบสนองความต้องการของสุภาพสตรีตัวน้อยได้
“พี่ชาย พี่ไปที่เมืองเถอะ” น้องชายแดงหยิบกระเป๋าเงินออกมา มีเพียงตั๋วสีแดงไม่กี่ใบกับ50หยวนอีกไม่กี่เหรียญ
หัวใจของพี่ใหญ่เขียวแทบไม่สามารถทนเลี้ยงดูลูกหมาป่าได้ราวกับกำลังโดนกรีดจะเลือดไหล
เขาเอากระเป๋าเงินออกมาและส่งให้น้องชาย “ไปด้วยกัน”
ทันทีที่เปิดกระเป๋าแล้วเห็นตั๋วสีแดงห้าใบอยู่ข้างในน้องชายแดงก็ร้องขึ้น “คุณยืมเงิน 50 หยวนจากฉันในตอนเช้า! แต่คุณมีตั้ง 500 หยวน!”
“จริงหรอ? ฉันอาจจะเผลอลืม … ” พี่ใหญ่เขียวค่อนข้างอึดอัดใจเล็กน้อย
หลังจากเติมน้ำมันที่ปั๊มข้างถนนไป 200 หยวน พวกเขาก็ตัดสินใจเด็ดขาดว่าจะทำทุกทางเพื่อไปให้ถึงเมือง!
ตงหวงหลี่นอนพิงอยู่ที่หน้าต่างรถ มองดูเมืองเหล็กนี้ด้วยสายตาทุกคนอยากรู้อยากเห็น ข้างนอกดีกว่าความว่างเปล่าไร้อาณาเขตมาก ทุกสิ่งทุกอย่างช่างดูแปลกประหลาด
คนสองคนที่อยู่ด้านหน้ารถก็อยากรู้อยากเห็นเช่นกัน ผู้คนในเมืองนั้นแต่งตัวดูดีแต่ยังไม่มีระดับเท่าพวกเราเลย พวกเขาควรเรียนรู้จากเรา มันต้องทำผมสไตล์แอฟโฟรและย้อมสีสดใสเพื่อดึงดูดเพศตรงข้ามสิ
เด็กหญิงในหมู่บ้านจะมองตรงมาที่พวกเราผู้คนสังเกตเห็นเราในทุกที่ที่เราไป แม้แต่ในเมือง!
หลังจากที่จอดรถพี่น้องเขียวแดงก็ลงมา ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึก น้องชายน้องสาวที่เดินผ่านไปผ่านมา ทุกคนต่างก็มองมาทางนี้
พี่ชายเขียวภูมิใจและพูดว่า “บอกให้ย้อมสีเขียวนายก็ฟัง ดูผู้คนในเมืองนี้ตกตะลึงกับมันสิ”
“พี่ชายฉันคิดว่าพวกเขาดูถูกพวกเรา” น้องชายแดงรู้สึกว่าสายตาของผู้คนในเมืองนั้นมีบางอย่างไม่ถูกต้อง
พี่ชายเขียวตัดประโยคของเขา “นั้นคือความรู้สึกหึงหวง ถ้ามีโอกาสให้ฉันได้พูดคุยกับโทมัส ฉันจะทำให้ตาของพวกเขาสว่างขึ้น”
“ว้าว ที่นี่คือแมคโดนัลด์เหรอ? มันไม่เห็นเหมือนกับในรูปภาพเลย” เสี่ยวอาหลี่กระโดดออกมาจากรถและมองดูร้านของแมคโดนัลด์ตรงหน้าเธอดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เมื่อเสี่ยวอาหลี่ปรากฏตัว ผู้คนบนท้องถนนต่างอยากรู้อยากเห็นมากขึ้น สองคนที่ไม่สำคัญกับเด็กที่น่ารัก เด็กที่น่ารักคนนี้คงจะไม่ได้ถูกพวกค้ามนุษย์จับอยู่ใช่ไหม!
เมื่อผู้คนได้เห็นเด็กน้อยกระโดดโลดเต้นไปมา สองคนที่ไม่สำคัญก็ดูเหมือนว่าจะไม่ถูกคุกคามจากผู้คนแล้วก็ได้แต่มีสีหน้าขมขื่น
ทั้งสามคนเดินเข้าไปในร้าน ธุรกิจของแมคโดนัลด์นั้นดีมากและพวกเขาก็ต้องรอคิว
“อาหลี่กำลังจะเข้าแถว ~” ตงฮวงหลี่สุภาพมาก เธอไม่แทรกแถวและไปยืนต่ออยู่ที่ด้านหลังหญิงสาว หน้าตาท่าทางที่กำลังคาดหวังนั้นทำให้ผู้คนในร้านอยากจะเข้าไปกอด
พี่น้องเขียวแดงเป็นเหมือนผู้คุ้มกันรอจ่ายเงิน
หลังจากใช้เวลานานกว่าสิบนาที คิวของเสี่ยวอาหลี่ก็มาถึงในที่สุด แต่โต๊ะก็สูงเกินไปและเสี่ยวอาหลี่ก็มองไม่เห็น
“ลุงเขียว อาหลี่มองไม่เห็น” อาหลี่มองไปที่พี่ชายเขียวอย่างน่าสงสาร
พี่ชายเขียวถอนหายใจและอุ้มสุภาพสตรีตัวน้อยขึ้นมาบนบ่าของเขา
“ว้าว มันน่าอร่อยมาก ฉันอยากได้ไอศกรีมปั่น ฉันอยากได้โคล่า ฉันอยากได้น่องไก่เผ็ดและปีกไก่เยอะ ๆ แล้วก็ไก่ม้วน และถ้วยข้าวโพด และ … และก็ … “
เมื่อมองไปที่การพิมพ์รายการอย่างรวดเร็วของแคชเชียร์ น้องชายแดงอดไม่ได้ที่จะมองกระเป๋าเงินและมองไปที่พี่ชายของเขา
พี่ชายเขียวถอนหายใจออก ปล่อยให้สุภาพสตรีตัวน้อยได้กินไปก่อน เมื่อพ่อแม่ของเธอรู้ว่าพวกเราดีต่อเธอมาก พวกเขาจะให้คืนมาเงินมากกว่านี้แน่นอน
ในไม่ช้าน้องชายแดงก็ยกอาหารมาให้เธอ ตงฮวงหลี่อดใจรอไม่ไหวเธอลงมือหยิบกินอย่างรวดเร็ว
ถ้าตงฮวงไป๋ลู่ได้เห็นลูกสาวของเธอเป็นแบบนี้ เธอจะต้องสั่งสอนลูกสาวของเธออย่างแน่นอน
“อาหลี่ เมื่อเรากินเสร็จ ไปหาคุณพ่อคุณแม่ของเธอกันเถอะนะ” พี่ชายเขียวถามพลางหัวเราะเบา ๆ
ทั้งสองมีโคล่าเพียงแก้วเดียวเพราะพวกเขาทนไม่ได้ โคล่ามีราคาแพงมากไป ตอนนี้ต้องให้ความสนใจกับการเลี้ยงสุภาพสตรีตัวน้อย
ตงฮวงหลี่กำลังจดจ่ออยู่กับอาหารตรงหน้าเธอและพูดว่า “ได้”
เมื่อได้ยินคำสัญญาของตงฮวงหลี่ พี่น้องทั้งสองก็โล่งใจ สุภาพสตรีตัวน้อยคนนี้พวกเขาคงจะเลี้ยงดูมากกว่านี้ไม่ไหว
หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงเสี่ยวอาหลี่ก็แตะท้องของเธอ “อาหลี่อิ่มแล้ว”
พี่น้องเขียวแดงมองดูกองกระดูกตรงหน้า พวกเขาสงสัยจริง ๆ ว่าสุภาพสตรีตัวน้อยคนนี้ยัดมันเข้าไปหมดได้อย่างไร แต่เพียงแค่เธออิ่มก็ดีพอแล้ว
“อาหลี่ เราจะไปตามหาคุณพ่อคุณแม่ของเธอกันหรือยัง?” พี่ชายเขียวพูดด้วยความเจ็บปวด มื้อนี้มีราคาเท่าเงินเดือนของเขาทั้งเดือน
ตงฮวงหลี่บ่น “อาหลี่ ไม่ต้องการกลับไป”
เฮ้!
ถ้าคุณไม่ต้องการกลับไป แล้วเราเก็บเงินคืนได้อย่างไร!
น้องชายแดงรีบเกลี้ยกล่อมเธอ “อาหลี่ ถ้าเธอไม่กลับไปคุณพ่อคุณแม่ของเธอจะเป็นห่วงนะ”
ตงฮวงหลี่เงียบ … แม่จะเป็นห่วงตัวเธออย่างงั้นเหรอ? เธอไม่ห่วงหรอก เธอไม่ชอบอาหลี่อีกต่อไปแล้ว อาหลี่เศร้ามาก
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ อาหลี่ก็ร้องไห้
ให้ตายเถอะ นี้มันสถานการณ์แบบไหนกัน ทันใดนั้นพี่น้องเขียวแดงก็ตกตะลึง มีหลายคนที่หันมามองทางนี้
สุภาพสตรีตัวน้อยอย่าร้องไห้เลย พวกเราตั้งหากที่อยากร้องไห้
“ลุงเขียว ลุงแดง อาหลี่กำลังทำให้คุณเดือดร้อน อาหลี่จะไปเอง … ” ตงฮวงหลี่เช็ดน้ำตาของเธอและกระโดดลงจากเก้าอี้อย่างหดหู่
ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องของปัญหาที่คุณสร้าง พวกเราลงทุนไปแล้วเราไม่สามารถคว้าน้ำเหลวได้
พี่น้องเขียวสีแดงรีบตามไปทันที
“อาหลี่ เธอคิดมากเกินไป ลำบากอะไรพวกเรากัน” พี่ชายเขียวพูดด้วยรอยยิ้ม
อาหลี่สะอึนอยู่สักพัก ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงป้าชิง ป้าชิงก็บอกว่าเธอต้องการเล่นกับเธอ ดังนั้นเธอก็คิดจะไปหาป้าชิง
“อาหลี่อยากกลับไป … “
ในที่สุดสุภาพสตรีตัวน้อยก็คิดได้ เยี่ยมมาก!
พี่ชายเขียวรีบถาม “อาหลี่ครอบครัวของเธออยู่ที่ไหนเหรอ?”
“เมืองหลงอัน” ตงฮวงหลี่จำได้ว่าป้าชิงบอกว่าเธออาศัยอยู่ที่บาร์ชิงในหลงอัน
เมื่อได้ยินชื่อนี้พี่น้องเขียวแดงรู้สึกโง่งม พวกเขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้
“ดูสิว่าเมืองหลงอันอยู่ที่ไหน มันคงไม่อยู่ไกลเกินไป” พี่ชายเขียวดีใจ อย่างน้อยคุณต้องจ่ายค่าขอบคุณมาสัก 1,000 หยวน
น้องชายแดงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วค้นหาเมืองหลงอันและผลก็ออกมาในไม่ช้า
“ใหญ่ … พี่ใหญ่ … “
“พูดให้มันชัด ๆ สิ!”
“เมืองหลงอันนี้ … “
“มีอะไรเหรอ?”
“เมืองหลงอันอยู่ห่างจากที่นี่มากกว่า 3,000 กิโลเมตรทางใต้ !!!”
“มากกว่าสามพันกิโลเมตร!!!” พี่ชายเขียวแทบจะกระอักเลือด เงินค่าผ่านนี้และน้ำมัน นั้นไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ เลย!!!
น้องชายแดงกระซิบเบา ๆ “พี่ชาย อย่าลืมสิ นี่คือต้นทุนมันมีค่าน้อยกว่าเงินที่เราจะได้นะ “
พี่ชายเขียวถอนหายใจอย่างหนัก ตอนนี้เขาลงทุนเกือบ 400 หยวน ถ้าพวกเขาทิ้งมันกลางคันมันทั้งหมดก็จะสุญเปล่า!
หลังจากใคร่ครวญครู่หนึ่งพี่ชายเขียวก็ตัดสินใจเดิมพันที่เปลี่ยนจักรยานให้กลายเป็นมอเตอร์ไซค์!