ทันใดนั้น หมีพูลก็น้ำตาคลอ
แต่ว่าเขาพยายามไม่ร้องไห้ออกมา เพราะว่าเขารู้ว่าถ้าตัวเองร้องไห้ แม่ก็ต้องร้องตามด้วย
ฉะนั้น ห้ามร้องไห้!
“แม่ วันหลังจะไม่ได้เจอแม่แล้วใช่ไหม?”
“อืม”
พนาวันพยายามอดกลั้นความรู้สึกโศกเศร้าและเจ็บปวดไว้ในใจ แล้วพยักหน้า
จากนั้น เธอก็นั่งยองๆ ลงแล้วค่อยๆ จัดเสื้อของหมีพูล แล้วลูบหน้าผากของเขา มองเขาด้วยสายตาลึกซึ้ง
จริงๆ เขามีคำพูดเป็นพันเป็นหมื่นคำอยากจะพูด ทว่าพอถึงข้างปาก เหลือเพียงคำว่า “เชื่อฟังคำพูดของพ่อ”
อาคิระขมวดคิ้ว เขาไม่อาจทนมองฉากแบบนี้ได้ แค่มองก็รู้สึกรำคาญใจ
ละครตบตาที่โศกเศร้านี้ ยิ่งแสดงก็ยิ่งลึกซึ้งแล้ว
ไม่ไปเป็นดารา คงจะเสียดายพรสวรรค์นี้แย่
จึงควักบุหรี่ออกมาหนึ่งม้วน แล้วอมในปากแล้วจุดไฟ
“ฮู่ว…”
พ่นควันออกมายาวๆ แล้วพูดว่า “หมีพูลมานี่”
หมีพูลกลับไม่สนใจเขา แค่เขย่งเท้าหอมแก้มของพนาวัน “แม่ ผมรักแม่ตลอดไปนะ!”
น้ำตาที่อดกลั้นไว้กำลังจะไหลออกมา เธอยังกำชับด้วยอย่างไม่วางใจ “วันข้างหน้าไม่มีแม่อยู่ข้างกายแล้ว อย่าทำตัวเอาแต่ใจล่ะ ดูแลตัวเองดีๆ ”
“อืม ผมรู้แล้ว!” เขาพยักหน้าแรงๆ
อาคิระสาวเท้าเดินมา แล้วจูงมือหมีพูลไว้โดยตรง สายตากวาดจากร่างของเธอไป เธอไม่ได้มองเขา สายตามองแต่ลูก
สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความเศร้าหมอง สายตาของเขาเป็นประกายเล็กน้อย…
เวลานี้ จู่ๆ เขาก็สงสัยเล็กน้อย
เธอเหมือนไม่ได้แสดงละคร…
หมีพูลไม่ยอมไป เขาหันไปมองอาคิระ “ผมอยากกินข้าวต้มเม็ดบัวที่แม่ทำ”
อาคิระไม่ยอมอ่อนข้อ “ขึ้นรถ กลับบ้าน”
หมีพูลยังคงไม่ยอมไป “ผมสัญญา วันข้างหน้าผมจะเชื่อฟัง จะไม่ยอมไม่กินข้าวมาข่มขู่พ่อ และจะไม่หนีออกจากบ้านอีก นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้กินอาหารที่แม่ทำ…”
ได้ยินแบบนี้ พนาวันแค่รู้สึกเหมือนหัวใจถูกฉีกเป็นเสี่ยงๆ
นี่เป็นความปรารถนาสุดท้ายของหมีพูล เธออยากจะให้เป็นจริง
เธอเดินไป แล้วบอกอาคิระ “หมีพูลจะกินข้าวต้มที่ฉันทำ ให้ฉันทำให้เขาเป็นครั้งสุดท้ายเถอะ สองวันนี้ ฉันจะส่งเขากลับบ้านตระกูลอนันต์ธชัย วันข้างหน้า จะไม่เจอเขาอีก”
“ผมกับเขายังไม่สนิทกัน ยังอยู่ในช่วงสานความสัมพันธ์ที่ดี ตอนนี้คุณพาเขาไป คงไม่เป็นผลดีต่อการพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา” อาคิระไม่มีสีหน้าที่ดี แล้วพูดอย่างเย็นชา
“พ่อ ผมขอร้องเถอะ ครั้งสุดท้ายจริงๆ ”
หมีพูลเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาเคล้าด้วยความคาดหวัง
อาคิระไม่พูดไม่จา แล้วสูบบุหรี่
และสีหน้าที่หมีพูลค่อยๆ นิ่งเฉยไป แววตาฉายแสงค่อยๆ หายไป เขายอมแพ้กับการดิ้นรนครั้งนี้ ก้มหน้าลง แล้วเดินไปด้านข้างอย่างเงียบๆ
เพิ่งจะแปดขวบ ทว่าหลังกลับคร่อมเหมือนอายุแปดสิบปี
อาคิระหรี่ตาลงเล็กน้อย ผ่านไปสักพัก ก็พูดว่า “กลับมา ไม่ใช่ว่าอยากกินข้าวต้มหรือไง”
ทันใดนั้น โลกที่มีเพียงขาวดำของหมีพูลก็กลับมามีสีสันอีกครั้ง
เขาเหมือนนกน้อยอารมณ์ดี กระโดดโลดเต้นกลับมา
พนาวันก็เผยยิ้มออกมาอย่างหายาก แล้วยิ้มจางๆ ลูบผมของเขา
หมีพูลยิ้ม แล้วพูดอย่างรู้กาลเทศะ “แม่ ผมจะช่วยแม่หิ้วของนะ”
ด้านบนมีฝุ่นเกาะ แล้วเก่าเสียขนาดนั้น พนาวันจะยอมให้เขาแตะต้องได้ยังไง จึงส่ายหัว “หนักเกินไป ผมถือไม่ไหวหรอก แม่ถือเอง”
วินาทีที่ทั้งสองจากไป ไม่แม้แต่หันมามองอาคิระเพียงปราดเดียว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าจะบอกอะไรเขาก่อนจากไป
ไฟโมโหจึงลุกโชนขึ้น อาคิระก่นด่าเสียงต่ำในใจอย่างขุ่นเคืองใจ ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมตัวเองถึงไปตกลง!
รถค่อยๆ เคลื่อนไปด้านหน้า ขวางทางไปของทั้งสองคน สีหน้าของเขาไม่ค่อยดีนัก แล้วพูดอย่างรำคาญใจ และไร้ความอดทนอย่างมาก “ขึ้นรถ!”
พนาวันพูดตรงๆ “คุณค่อยๆ ไปเถอะ พวกเรานั่งรถเมล์เอง!”
“เดี๋ยวมีธุระ ไม่มีเวลามารับเขา กินข้าวเสร็จผมจะพาเขากลับบ้านตระกูลอนันต์ธชัย อยากขึ้นก็ขึ้น ไม่อยากขึ้นก็ช่างเถอะ!”
แค่ได้อยู่กับลูก เวลาแม้จะยาวหรือสั้น เธอก็ยอม จึงให้หมีพูลขึ้นรถก่อน แล้วยื่นมือไปจับถุงไว้แน่นๆ พอเห็นรถเบนท์ลีย์ที่เป็นประกายตรงหน้า ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวต่อไป
คิดๆ ดูแล้ว ช่างเถอะ พนาวันงอตัวลง แล้วมองหมีพูลที่อยู่ในรถ “ฉันไปนั่งรถแท็กซี่ คุณตามด้านหลัง”
เธอไม่เคยคิดว่าจะขึ้นรถของเขา ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังถือถุงที่สกปรก ยิ่งไม่คิดจะขึ้นรถของเขา
ขณะที่พูด เธอยืนอยู่ข้างถนน กระชับถุงให้แน่น รอแท็กซี่
พอเห็นแบบนี้ อาคิระก็ทำนัยน์ตาเย็นชา พร้อมทั้งกลอกตามองบน สุดท้ายก็ไม่อดทน ผลักประตูออกแย่งถุงของเธอไปโดยตรง พร้อมทั้งทิ้งท้ายด้วยเสียงอันเยือกเย็น “ไม่เช่นนั้นก็อย่ากิน!”
พนาวันยังไม่ได้สติกลับมา เขาก็เปิดฝาท้ายรถเบนท์ลีย์ แล้วโยนถุงนั้นเข้าไปเรื่อยเปื่อย
เห็นเธอยังไม่ขยับอีก เขากลับยิ่งไร้ความอดทนกว่าเดิม “จะไปหรือไม่ไป?”
ก่อนแต่งงาน เธอเหมือนขนมหนิวผีถัง สะบัดยังไงก็ไม่ออก
ตอนนี้หลบเขาเหมือนหลบโรคระบาด!
ไม่เช่นนั้นก็กำลังเสแสร้ง ไม่ก็ตีสองหน้า
ครั้งนี้ เธออดทนไว้ ไม่อยากจะทะเลาะในเวลานี้ จะได้ไม่ต้องเสียโอกาสที่ได้อยู่กับหมีพูล
เธอนั่งเบาะหลัง หมีพูลปีนขึ้นมานั่งบนตักของเธอ เหมือนกลัวเธอจะทิ้งเขาไว้ แขนเล็กๆ ทั้งสองข้างโอบคอของเธอไว้ กอดเธอไว้แน่นๆ ไม่ยอมปล่อยมือ
รถขับเคลื่อนไปด้านหน้า ในรถกลับไม่มีเสียงพูดคุย
อาคิระขับรถ พนาวันมองเด็กในอ้อมกอดด้วยความอ่อนโยน ลูบผมของเขาเบาๆ
เธออยู่ที่ไม่ไหว และไม่ได้สะอาดมาก นั่งอยู่ด้านหลัง แค่มองด้วยปลายหางตาก็เห็นอาคิระขมวดคิ้วเป็นปม ทว่าเธอกลับไม่สนใจ
พอหาที่เสร็จก็จอดรถ พนาวันอุ้มหมีพูลลงรถ เธอเดินช้า ยังไงเธอก็เดินได้ไม่ค่อยคล่อง
ที่พักของเธอไม่มีลิฟต์ มีแต่บันได เธอแบกหมีพูลขึ้นถึงชั้นสามก็ไม่ไหวอีกต่อไป ให้หมีพูลเดินทาง และอาคิระเดินตามข้างหลังด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความขยะแขยง
เดินเข้าห้องไปหมีพูลก็นั่งอยู่ข้างโต๊ะ แล้วพูดอย่างเป็นเด็กดี “แม่ทำข้าวต้ม ผมทำการบ้าน”
“เยี่ยม” เธอไปห้องน้ำล้างมือและล้างหน้า จากนั้นออกมาแล้วเริ่มล้างข้าวสาร และเตรียมต้ม
ห้องนี้เล็กมา อาคิระก็สูงอีก ตอนที่เขาเข้ามา แค่รู้สึกว่าห้องขาดพื้นที่ว่างไปครึ่งหนึ่งทันที
เพราะว่าห้องทั้งธรรมดาทั้งเก่าชำรุด อาคิระกวาดสายตามองไปมา
ทางเดินด้านนอกทั้งสกปรกทั้งเหม็น บางครั้งยังทำให้คนรู้สึกอยากอ้วกเพราะกลิ่นฉี่ที่เข้าจมูก นี่คือที่พักของคนเหรอ?
ในห้องกลับสะอาดมาก แล้วยังตั้งกระถางดอกไม้สองสามอัน เดินเข้ามาจะไม่ได้กลิ่นเหม็นฉุนจมูกอีก แต่ได้กลิ่นหอมของมิ้นท์จางๆ
ยิ่งไปกว่านั้น ในห้องไม่มีแม้แต่ที่ให้เขานั่ง
อาคิระกลับทำเหมือนอยู่บ้านตัวเอง เปิดม่านที่ปล่อยลงมา แล้วนั่งลงบนโต๊ะโดยตรง
หมีพูลรู้สึกดีใจมาก ตั้งใจทำการบ้านอย่างเป็นเด็กดี
แสงไฟในห้องค่อนข้างเหลือง ห้องใหญ่ กลับไม่ได้ดูว่างเปล่าเกินไป
พนาวันต้มข้าวต้มเมล็ดธัญพืช หมีพูลชอบกินที่สุด แล้วยังเลือกผักบางอย่าง
ขณะที่ทำ เธอก็ผัดผักกาดกับเห็ด หมูเส้นผัดพริกหวาน และมันม่วงตุ๋นเนื้อ กลิ่นหอมมาก