บทที่ 1389 เอาหน้าที่ไหนมา
นาทีนี้ เยี่ยหวันหวั่นค่อยๆ ลุกขึ้นจากที่นั่งเบื้องบน ก่อนจะมองหน้าเนี่ยอู๋หมิงกับนักพรตใจบริสุทธิ์ทีละคน แล้วแสยะยิ้มกล่าวว่า “หึๆ พวกนายสองคน…กลับมารัฐอิสระแล้ว…ปีกกล้าขาแข็งขึ้นมากนะ อยากให้ฉันทำให้พวกนายกลายเป็นเทวดาปีกหักไหมล่ะ?”
คำพูดของเยี่ยหวันหวั่นยิ่งทำให้เหล่านักสู้สงสัยหนักกว่าเดิม ตอนแรกพวกเขาสงสัยว่าตัวเองอาจโดนหลอกจริงๆ แต่ถ้าหาก…ถ้าหากเยี่ยหวันหวั่นไม่ใช่หญิงหม้ายชุดดำจริงๆ จะกล้าท้าทายคนจากตระกูลเนี่ยได้ยังไง?!
“เธอ…” นักพรตใจบริสุทธิ์จ้องเยี่ยหวันหวั่น หน้าตาดูแปลกประหลาดเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่างอ
“เธอเป็นใคร?” เนี่ยอู๋หมิงเอ่ยเสียงเย็น
เยี่ยหวันหวั่นเหลือบมองเนี่ยอู๋หมิงแวบหนึ่ง ก่อนจะกระดกมุมปากเล็กน้อยแล้วบอกว่า “เนี่ยอู๋หมิง ตอนนี้นายยิ่งใหญ่แล้วสินะ ไม่ใช่นายคนเดิมที่เคยมาขอร้องให้ฉันเลี้ยงถังถังครั้งแล้วครั้งเล่าอีกแล้ว…”
นักสู้ที่อยู่ในเหตุการณ์มองหน้ากันไปมองหน้ากันมา หน้าตาดูสับสนกว่าเดิม นี่พวกเขากำลังพูดเรื่องบ้าอะไรกันอยู่…
“เชี่ย…เป็นไปไม่ได้…” นักพรตใจบริสุทธิ์หน้าเปลี่ยนสี “รัฐอิสระอยู่ห่างจากประเทศจีนเป็นพันๆ ไมล์…เป็นไปไม่ได้หรอก…แถมถ้าไม่มีบัตรผ่านก็เข้ารัฐอิสระไม่ได้ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย…”
เนี่ยอู๋หมิงมองนักพรตใจบริสุทธิ์อย่างงงงัน “นายกำลังพูดเรื่องอะไร…ผู้หญิงคนนี้…เป็นใครกันแน่ เลี้ยงถังถังหมายความว่ายังไง…”
นักพรตใจบริสุทธิ์ยังไม่ทันพูดอะไร เนี่ยอู๋หมิงกลับทำหน้าประหลาดใจขึ้นมาก่อน “เชี่ย เป็นไปไม่ได้…เถ้าแก่โหย่วหมิง?!”
“ใช่แล้วหัวหน้า ไม่น่าล่ะถึงได้หน้าตาเหมือนกันอย่างกับแฝด ที่แท้ก็เป็นคนคนเดียวกันนี่เอง…” นักพรตใจบริสุทธิ์พยักหน้าถี่ๆ
“นายมันปัญญาอ่อน ขนาดเถ้าแก่โหย่วหมิงยังจำไม่ได้? แล้วยังบอกว่าเป็นแฝดกันอีก? นายไม่มีสมองรึไง? หรือตาบอด?” เนี่ยอู๋หมิงตะคอกนกพรตใจบริสุทธิ์
นักพรตใจบริสุทธิ์มองหน้าหัวหน้าของเขาอย่างไม่อยากเชื่อ ถ้าหากเป็นคนอื่นพูดอย่างนี้กับเขา เขาคงไม่มีอะไรจะเถียง แต่หัวหน้าของเขา…เอาหน้าที่ไหนมาพูดอย่างนี้กับเขากัน…
เขาเองก็จำไม่ได้ไม่ใช่รึไง แถมยังบอกว่าหน้าเหมือนกันนิดหน่อย อย่างน้อยๆ เขาก็บอกว่าเป็นแฝดกัน ยังไงก็ดีกว่าหัวหน้าเขานิดหนึ่งล่ะ…
“พวกนายตามฉันมา!”
เยี่ยหวันหวั่นจ้องเนี่ยอู๋หมิงกับนักพรตหนุ่ม จากนั้นก็หมุนตัวเดินเข้าห้องโถงข้างใน
เนี่ยอู๋หมิงกับนักพรตใจบริสุทธิ์ได้ยินอย่างนั้นก็มองหน้ากัน สุดท้ายก็เดินตามเยี่ยหวันหวั่นเข้าไปในห้องโถงข้างใน ทิ้งให้คนที่เหลือมองตากันปริบๆ อยู่ในห้องโถงข้างนอก
……
ในห้องโถงข้างใน เนี่ยอู๋หมิงมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างแปลกใจ แล้วพูดด้วยความดีใจว่า “น้องสาวโหย่วหมิง เธอจริงๆ เหรอ? เธอมาที่รัฐอิสระทำไม? หรือว่ามาเยี่ยมพวกฉัน? ไม่สิ…เธอมาที่รัฐอิสระได้ยังไง? เธอมีบัตรผ่านเหรอ?”
คำถามรัวๆ จากเนี่ยอู๋หมิงทำให้เยี่ยหวันหวั่นต้องกลอกตามองบน นี่มันใช่ประเด็นเหรอ…
“ฉันมาตามหาคน ตอนนั้นก็เคยบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ…ตอนแรกตั้งใจจะมาพร้อมกับพวกคุณ แต่โทรฯ หาพวกคุณไม่ติด ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ” เยี่ยหวันหวั่นอธิบาย
เนี่ยอู๋หมิงพยักหน้า แล้วพูดอย่างครุ่นคิดว่า “นั่งเครื่องบินเขาห้ามเปิดโทรศัพท์…พอมาถึงรัฐอิสระ ทั้งซิมมือถือกับมือถืออันเก่าก็ใช้ไม่ได้แล้ว เลยทิ้งไป…แต่ว่าน้องสาวโหย่วหมิง เธอจะกล้าเกินไปรึเปล่า ถึงขนาดกล้าลักลอบเข้ามาในรัฐอิสระเลยเหรอ?! เธอไม่มีบัตรใช่ไหม?”
“ไม่มี…” เยี่ยหวันหวั่นส่ายหน้าอย่างตรงไปตรงมา
“น้องสาวโหย่วหมิง เธอนี่ไม่กลัวตายเลยจริงๆ รัฐอิสระต่อต้านคนนอกมาก ปกติแล้วพวกคนนอกที่เข้ามาในรัฐอิสระมีจุดจบไม่สวยกันทั้งนั้น” เนี่ยอู๋หมิงกล่าว
————————————————————————————-
บทที่ 1390 ฉันมีธุรกิจให้คุณ
พูดมาถึงตรงนี้ เนี่ยอู๋หมิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เหมือนวันนี้เขาจะมาเพราะเรื่องเดธโรสนี่นา…
ใบหน้าเนี่ยอู๋หมิงพลันเคร่งขรึมลง เขาจ้องเยี่ยหวันหวั่นแล้วบอกว่า “น้องสาวโหย่วหมิง ไม่ว่าใครก็ตามที่ปลอมตัวเป็นเดธโรส ต้องมีจุดจบร่างแหลกเป็นผุยผง เธอรู้รึเปล่า?”
“โอเค งั้นไปเรียกเจ้าคนแบกโลงศพกับเสี่ยวเถียนเถียน แล้วยังมีพวกอี้จือฮวามาให้หมด” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้าอย่างใจเย็น แล้วเอ่ย
“เรียกพวกเขามาทำไม?” นักพรตใจบริสุทธิ์ไม่เข้าใจ
“ก็ต้องเรียกมาอยู่แล้วสิ ครอบครัวเดียวกันสำคัญที่สุดคือต้องพร้อมหน้าพร้อมตา พวกเราหกคนจะได้ไปเยือนปรโลกพร้อมกันไง!” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มบอก
“ไปเยือนปรโลก?” เนี่ยอู๋หมิงมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างแปลกใจ “หมายความว่ายังไง”
“เมื่อกี้คุณบอกว่าใครก็ตามที่ปลอมตัวเป็นเดธโรสจะต้องตายไม่ใช่เหรอ?” เยี่ยหวันหวั่นกล่าว
“ใช่” เนี่ยอู๋หมิงพยักหน้า
“งั้นก็ถูกแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มเย็น “ตอนอยู่เมียนมาร์ ฉันจ้างพวกคุณให้เป็นบอดี้การ์ดของฉัน…ยังไม่ลืมกันใช่ไหม”
“ไม่ลืมอยู่แล้ว…ครั้งนั้นหาเงินได้จำนวนหนึ่ง พอกลับจีนแล้วก็ได้กินหม้อไฟตั้งหลายมื้อ ฟินจริงๆ” นักพรตใจบริสุทธิ์พยักหน้ารัวๆ
“ถ้างั้นเรื่องที่พวกเราหกคนปลอมตัวเป็นเดธโรส…พวกคุณก็ยังไม่ลืมกันใช่ไหม…ถึงยังไงคนที่ปลอมตัวเป็นเดธโรสก็ต้องตาย ก็ดีเหมือนกัน งั้นพวกเราก็ตายไปพร้อมกันเลยแล้วกัน!” เยี่ยหวันหวั่นมองเนี่ยอู๋หมิงแล้วบอก
เนี่ยอู๋หมิงเงียบกริบ
นักพรตใจบริสุทธิ์ก็พูดไม่ออกเหมือนกัน
เนี่ยอู๋หมิงกับนักพรตใจบริสุทธิ์สบตากัน พวกเขาเคยปลอมตัวเป็นเดธโรสกับเยี่ยหวันหวั่นจริงๆ ด้วยแฮะ…
เคราะห์พันดาบนี้ทำไมถึงได้โหดร้ายนัก…ลากพวกเขาเข้าไปด้วยหมดเลย ถ้าหากผู้นำตระกูลเนี่ยกลับมาแล้วรู้เรื่องนี้เข้า ต้องโดนด่าเละอย่างหนีไม่พ้นแน่ๆ…
พอเห็นเนี่ยอู๋หมิงกับนักพรตใจบริสุทธิ์มีสีหน้าประดักประเดิดเล็กน้อย เยี่ยหวันหวั่นก็กลอกตาเล็กน้อย จากนั้นก็ดึงเนี่ยอู๋หมิงมานั่งลงบนเก้าอี้แล้วกดไหล่เขา ยิ้มแล้วพูดว่า “อย่าถือสาเรื่องที่ผ่านไปแล้วเลย ฉันมีธุรกิจให้คุณ”
“ธุรกิจอะไร?” นักพรตใจบริสุทธิ์รีบชะโงกหน้าเข้ามา
“คุณคิดดูนะ เดธโรสเป็นเรื่องที่พวกคุณแต่งขึ้นมาเอง…ซึ่งก็หมายความเป็นลิขสิทธิ์ของพวกคุณ…นี่มันสุดยอด IP ชัดๆ เลยนะ คุณเก็บไว้เองก็ไม่มีประโยชน์ น่าเสียดายแล้วก็เสียของจะตาย ใช่ไหมล่ะ?” เยี่ยหวันหวั่นยิ้มบอก
“IP?” เนี่ยอู๋หมิงทำหน้างง “อะไรคือ IP?”
“IP ก็คือลิขสิทธิ์ไง…เคยดูหนังใช่ไหม เคยอ่านนิยายรึเปล่า? เรื่องที่ดังๆ มี IP หรือก็คือลิขสิทธิ์กันทั้งนั้นแหละ…เดธโรสเป็นผลงานที่พวกคุณสร้างขึ้นมา พวกคุณเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ พวกคุณขายเดธโรสให้ฉัน ฉันจะบริหารลิขสิทธิ์ของเดธโรสต่อเอง เป็นไงล่ะ?” เยี่ยหวันหวั่นหว่านล้อมเต็มที่
หลังได้ฟังคำอธิบายของเยี่ยหวันหวั่น เนี่ยอู๋หมิงถึงเพิ่งเข้าใจ เขารีบส่ายหน้าทันที “ไม่ได้…ไม่ขาย!”
“ไม่ขาย?! คุณสมองหมูรึเปล่าเนี่ย?” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่ได้ดั่งใจ “พวกคุณจะเก็บเดธโรสไว้ทำไม? ไม่มีค่าสักแดงเดียว แต่ถ้าพวกคุณส่งต่อให้ฉัน มันก็จะมีราคาขึ้นมาทันทีเลยนะ”
“สิ่งนี้ทำเงินได้ด้วยเหรอ?” เนี่ยอู๋หมิงทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อ
“เหลวไหล ก็ต้องทำเงินได้อยู่แล้วสิ”
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มแล้วบอกว่า “พวกคุณขายเดธโรสให้ฉัน ต่อไป ฉันก็คือหญิงหม้ายชุดดำหัวหน้าของเดธโรส…
รอให้ฉันยิ่งใหญ่จนได้เก็บส่วยเมื่อไหร่ ก็ทำเงินได้แล้วไม่ใช่รึไง? อนาคตถ้าฉันทำสวนสนุกเดธโรสแล้วขายตั๋วได้ นั่นก็เงินไม่ใช่เหรอ?
จากนั้นก็ค่อยถ่ายทำหนังเกี่ยวกับเดธโรสซักเรื่อง ทำการ์ตูน…อะไรอื่นๆ อีกมากมาย นี่มันทรัพย์สินก้อนโตชัดๆ พวกคุณเข้าใจรึเปล่า?”