ชายในชุดสูทเดินเข้ามาในห้องคาราโอเกะของเฝิงหยู่โดยมีบริกรเดินตามหลังเขามา บริกรถือถาดพร้อมขวดบรั่นดี Remy Martin และแก้วสองใบ
เฝิงหยู่มองไปที่เหวินตงจวินและคนอื่นๆ ที่เหลือ ทุกคนมีสีหน้างงมาก และเฝิงหยู่ก็มั่นใจว่าไม่มีใครรู้จักคนนี้
เหม่ยจื้อกังเห็นการแสดงออกของเจ้านายก็รู้ทันทีว่าเขาถูกหลอก คนนี้ไม่ใช่เพื่อนของเจ้านาย! เขากำลังจะคว้าไหล่ของชายคนนี้จากด้านหลังแต่มีคนคว้าแขนเขาเอาไว้ก่อน
“คุณเฝิง? ผมชื่อหลี่เจียซิง เป็นผู้จัดการทั่วไปของบริษัทตงฟางโลจิสติกส์ครับ ผมมาที่นี่เพื่อดื่มฉลองให้คุณและอยากเป็นเพื่อนกับคุณครับ” ชายหนุ่มคนนั้นยิ้ม แต่การแสดงออกของเขากลับช่างเย่อหยิ่งอวดดีมาก
เฝิงหยู่โบกมือไปตรงทางเข้าและผู้คุ้มกันของหลี่เจียซิง และเหม่ยจื้อกังก็เดินถอยกลับไปด้านนอก เหม่ยจื้อกังขมวดคิ้ว เขารู้ว่าผู้คุ้มกันของคนๆ นี้ก็เหมือนกับเขา เขารู้สึกได้ว่าผู้คุ้มกันคนนี้เคยฆ่าใครบางคนมาก่อน มันจะไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะจัดการกับเขา แต่เหม่ยจื้อกังก็ยังมีลูกน้องรออยู่ด้านนอกร้านคาราโอเกะ และถ้าคนๆ นี้สร้างปัญหาอะไรขึ้นมา เขามั่นใจว่าจะสามารถหยุดชายคนนี้ได้
เฝิงหยู่รู้สึกคุ้นหน้าคนๆ นี้ เมื่อชาติที่แล้ว เขาเคยเห็นคนๆ นี้ในหนังสือพิมพ์มาก่อน ลุงของคนๆ นี้ก่อเรื่องที่เกี่ยวข้องกับผู้คนจำนวนมาก แต่ผู้คนจำนวนมากกลับสนใจในเมียน้อยของเขาที่เป็นนักแสดงหญิงมากกว่า
เฝิงหยู่เคยเตือนอาจารย์ลู่ให้ระวังและเลิกเป็นเพื่อนกับคนนี้ แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนๆ นี้จะมาตามหาเขาเอง
พอเพื่อนของเฝิงหยู่เห็นคนๆ นี้มาหาเฝิงหยู่ พวกเขาก็เสนอให้เขานั่งข้างเฝิงหยู่
“คุณเฝิง พอดีผมมาที่นี่กับเพื่อนเหมือนกัน แล้วก็บังเอิญเจอคุณ ผมขอดื่มชนแก้วกับคุณนะครับ”
หลี่เจียซิงดื่มบรั่นดี Remy Martin หมดแก้วทันที
เฝิงหยู่ยิ้มและจิบเล็กน้อยก่อนที่จะวางแก้วลงบนโต๊ะ
“ผู้จัดการหลี่ เราดื่มไปแล้ว ตอนนี้คุณก็บอกผมมาได้แล้วว่าคุณต้องการอะไรจากผม”
“ไม่มีอะไรเลยครับ ผมมาที่นี่เพื่อดื่มและหวังว่าจะเป็นเพื่อนกับคุณ”
หลี่เจียซิงไม่รังเกียจที่เฝิงหยู่เพียงแค่จิบบรั่นดีเท่านั้นในขณะที่เขาดื่มจนหมดแก้ว และเขายังคงยิ้มอยู่ตลอดเวลา แต่เฝิงหยู่คอยระวังตัว คนๆ นี้คือเสือยิ้ม ยิ่งเขายิ้มมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งอันตรายมากเท่านั้น
เป็นเรื่องแปลกที่คนในวัยของหลี่เจียซิงจะแค่มาทักทายเฉยๆ เขาจะไม่แวะมาโดยไม่มีเหตุผลใด ๆ คนๆ นี้ต้องมีอะไรบางอย่างแน่ๆ
คนๆ นี้ต้องมีเจตนาชั่วแน่นอน!
“น่าเสียดายนะครับ แต่ผมไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับคุณ” เฝิงหยู่มองไปที่หลี่เจียซิงด้วยท่าทีนิ่งๆ
สีหน้าของหลี่เจียซิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารู้สึกว่าเขาสุภาพพอและวางตัวได้ดี เขาเป็นเพื่อนกับลูกๆ ของเจ้าหน้าที่ระดับสูงมากมาย แต่คนตรงหน้ากลับไม่ไว้หน้าเขาเลย
“คุณเฝิงครับ การมีเพื่อนเยอะก็เป็นเรื่องดีนะครับ พอมีเพื่อนมากขึ้น คุณก็จะมีตัวเลือกมากขึ้น” หลี่เจียซิง ตอบอย่างเย็นชา
“เพื่อนมีหลายประเภทครับ ผมไม่รังเกียจที่จะมีเพื่อนสนิทจำนวนมาก แต่ผมไม่อยากมีเพื่อนที่มีเจตนาบางอย่างแอบแฝง! แม้ว่าผมจะไม่มีทางเลือก แต่ผมก็มั่นใจว่าผมคงไม่ตายหรอกครับ!” เฝิงหยู่ส่งสายตาเหยียดหยาม คนๆ นี้เป็นเพียงผู้ลักลอบ เขาคิดว่าเขาเป็นคนที่มีอำนาจจริงๆ หรอ?
“คุณเฝิงครับ คุณจะไม่ยอมไว้หน้าผมจริงๆ หรอ?” หลี่เจียซิงวางขวดแอลกอฮอล์ลงบนโต๊ะเสียงดัง
เหวินตงจวินลุกขึ้นทันทีและจ้องไปที่หลี่เจียซิง “นี่ คุณจะมาก่อเรื่องที่นี่หรอไง?!”
ดวงตาของหลี่เจียซิงกระตุก เขาจำได้ว่าที่นี่คือปักกิ่ง ไม่ใช่ภาคตะวันออกเฉียงใต้ และร้านคาราโอเกะนี้ก็ไม่ใช่ถิ่นของเขาด้วย
เฝิงหยู่ตบขาเหวินตงจวิน “ปล่อยเขาไป ไม่คุ้มหรอกที่จะไปอารมณ์เสียกับคนแบบนี้”
“ออกไป!” เหวินตงจวินตวาด
หลี่เจียซิงควบคุมความโกรธและกำลังจะเดินออกไป
“เอาเหล้าของนายกลับไปด้วย!” เหวินตงจวินตะโกน
หลี่เจียซิงหันกลับไปหยิบขวดก่อนจะเดินออกไป เหวินตงจวินเทเหล้าสองแก้วทิ้งต่อหน้าหลี่เจียซิง
หลังจากที่หลี่เจียซิงออกจากห้องคาราโอเกะไปแล้ว เหวินตงจวินก็ถามเฝิงหยู่อย่างอยากรู้อยากเห็น “ สมองเขามีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”
“ช่างเขาเถอะ ฉันว่าเขาแค่อยากทำธุรกิจกับฉันอ่ะแหละ” เฝิงหยู่พูด
“แต่เธอก็ไม่แม้แต่จะฟังสิ่งที่เขาพูด มาถึงก็ไล่เขาออกไปเลยงั้นหรอ?” จางฮั่นถามพร้อมกับเบิกตาโต
“เขาน่าจะรู้ว่าคนๆ นั้นเป็นใครและไม่อยากทำธุรกิจด้วยมากกว่า” เหวินตงจุนพูด
“เลิกพูดถึงเขากันเถอะ ที่นี่มีลูกเต๋าด้วย เรามาเล่นเกมลูกเต๋าจับโกหกกันเถอะ”
หลังจากนั้นไม่นาน เหวินตงจวินก็ปฏิเสธที่จะเล่นกับเฝิงหยู่ เขาดื่มเบียร์หมดไป 6 ขวดและเฝิงหยู่ดื่มไปแค่ขวดเดียว เกมนี้ยากเกินไปที่จะชนะ
เฝิงหยู่มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้า เหวินตงจวินเป็นคนซื่อๆ และไม่รู้วิธีหลอกล่อผู้อื่น เขาแพ้หลังจากที่เล่นไปแค่สองตาในทุกเกม
จางฮั่นรู้จักเหวินตงจวินดีและขอให้หลิวคุนเล่นกับเฝิงหยู่แทน เฝิงหยู่มั่นใจมาก เป็นนักเรียนดีเด่นแล้วไงหรอ? เกมนี้ไม่มีสอนในโรงเรียนซะหน่อย
แต่ภายในไม่กี่นาที สีหน้าของเฝิงหยู่ก็เปลี่ยนไป
เฝิงหยู่รับรู้ถึงความรู้สึกเมื่อกี้ของเหวินตงจวินทันที หลิวคุน ดูเหมือนจะรู้ว่าลูกเต๋าของเขาคืออะไร
ลีน่าหัวเราะและตีเฝิงหยู่เบาๆ “ช่างมันเถอะ นายชนะเขาไม่ได้หรอก เขาได้คะแนนเต็มในวิชาคณิตศาสตร์ความน่าจะเป็น และสถิติ”
เฝิงหยู่ทำได้เพียงแค่ยอมรับความพ่ายแพ้ ให้ตายสิ! เด็กเนิร์ดคนนี้ยังใช้คณิตศาสตร์ในการเล่นเกมง่ายๆ แบบนี้ด้วยหรอ? เฝิงหยู่ยังจำช่วงเวลาที่เขาสอนหลิวคุนเล่นไพ่นกกระจอกได้อยู่เลย ในตอนแรกเฝิงหยู่ยังชนะอยู่ แต่หลังจากผ่านไปสองสามรอบ เขาก็ไม่สามารถเอาชนะหลิวคุนได้อีก!
โชคดีที่เหวินตงจวินยังอยู่ และเฝิงหยู่ก็ขอให้เขาเล่นกับหลิวคุนต่อ ในขณะที่เขาขอตัวไปห้องน้ำ
เมื่อเฝิงหยู่กลับมาจากห้องน้ำ เขาเห็นเหวินตงจวินกำลังดื่มอยู่
……
หลังจากที่หลี่เจียซิงออกจากห้องคาราโอเกะของเฝิงหยู่ไป เขาก็เข้าไปอีกห้องหนึ่ง มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างในห้องและไม่มีพนักงานต้อนรับ
“คุณซ่ง นายเฝิงอะไรนั่นหยิ่งสุดๆ ไปเลย!” หลี่เจียซิงนั่งลงและบ่น
คุณซ่งตอบเป็นภาษาจีนกวางตุ้งที่ไม่ค่อยชัด “ผมพูดแค่ว่าธุรกิจของคุณเฝิงประสบความสำเร็จและคุณก็ยังจะอยากไปดื่มชนแก้วกับเขา เขาหยิ่งมากและจะไม่สนใจธุรกิจของเรา”
นายซ่งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อได้ยินสิ่งที่หลี่เจียซิงพูด หลี่เจียซิงอาจดูเป็นผู้ใหญ่ แต่เขาก็เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นมาก
ก่อนหน้านี้ นายซ่งตั้งใจล่อให้หลี่เจียซิงเข้าใกล้เฝิงหยู่ หลี่เจียซิงไม่เคยประสบกับความพ่ายแพ้ใดๆ ในชีวิต คราวนี้เฝิงหยู่หักหน้าเขาและความไม่พอใจนี้ก็ก่อตัวขึ้น
ด้วยเส้นสายของลุงของหลี่เจียซิง เฝิงหยู่ต้องเผชิญกับปัญหามากมายแน่นอน และหลี่เจียซิงอาจทำเรื่องสกปรกบางอย่างก็ได้!
“ฮึ่ม! ผมเคยเจอคนหยิ่งๆ มาก่อน แต่ตอนนี้เราอยู่ที่ปักกิ่ง ผมจะปล่อยเขาไปในครั้งนี้ มาดูกันว่าเขากล้าไปเมืองฟู่มั้ย!” หลี่เจียซิงพูด
“คุณหลี่ ช่างมันเถอะครับ อย่าไปโกรธเลย” คุณซ่งกล่าว
“คุณซ่ง ขอพนักงานต้อนรับ 2 คนมาดูแลเราหน่อย เสี่ยวหม่าไปรับสาวสวยมาซิ”
สีหน้าของคุณซ่งเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นยิ้มและพยักหน้า สาวสวย? แม้ว่าพวกเขาจะเปลื้องผ้าต่อหน้าผม แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้!