หลิงฮันยกเท้าขึ้นและเลิกเหยียบใบหน้าของจ้าวหลุน
ทุกคนค่อยโล่งอกขึ้นมาเล็กน้อย ถ้าเขายังคงเหยียบหน้าจ้าวหลุน จ้าวหลุนอาจระเบิดความโกรธและสังหารพวกเขาทั้งหมดก็เป็นได้
แต่ดูเหมือนว่าร่างกายของจ้าวหลุนจะแข็งทื่อไปแล้ว ความพ่ายแพ้ที่ได้รับมันน่าอับอายเป็นอย่างยิ่ง ทั้งยังถูกเหยียบย่ำใบหน้าแล้วเขาจะมีหน้าอยู่ในสำนักอีกหรือไม่?
“การเหยียบย่ำใบหน้าผู้อื่นมันเหมือนทำให้ตัวเองดูสูงส่งขึ้น ซึ่งมันไม่สอดคล้องกับคนต่ำต้อยอย่างข้าเท่าไหร่นัก” หลิงฮันพูดกับตัวเอง
จ้าวหลุนอยากจะระบิดความโกรธออกมา นี่เจ้ายังคิดว่าตัวเองเป็นคนต่ำต้อยอย่างนั้นรึ?
เจ้ามีบุตรสาวของผู้อาวุโสฝ่ายซ้ายและราชินีที่เก้าอยู่เคียงข้าง ทั้งยังแย่งหญิงสาวที่ข้ารักไปจากข้า ตอนนี้เจ้าดูสูงส่งมาก มันดูต่ำต้อยตรงไหนกัน?
เมื่อหลิงฮันเลิกเหยียบหน้าเขา เขาก็ไม่กล้าที่จะเป็นฝ่ายยั่วยุอีกฝ่าย มิฉะนั้นมันอาจทำให้เขาต้องอับอายอีกครั้ง
หลิงฮันยิ้มและถอดรองเท้า แล้วพูดว่า “แต่ข้ามีวิธีอย่างอื่นที่จะจัดการเจ้า”
เมื่อเห็นหลิงฮันถอดรองเท้า จ้าวหลุนรีบลุกขึ้นยืนทันทีพร้อมกับเม็ดเหงื่ออันหนาวเย็นที่ปกคลุมไปทั่วตัวและพูดว่า “เจ้า…เจ้าอย่าได้มากเกินไปนัก ข้าคือจ้าวหลุน! ข้าคือจ้าวหลุนบุตรชายเพียงคนเดียวของแม่ทัพจ้าว!”
“จ้าวหลุนแล้วไง!”
เพรี๊ยะ!
หลิงฮันใช้รองเท้าตบหน้าจ้าวหลุน และได้ทิ้งรอยรองเท้าบนใบหน้าอีกฝ่าย
“เจ้าบ้าหรือเปล่า?”
“ไม่ใช่ว่าเจ้าชอบให้คนอื่นเป็นสุนัขของเจ้าหรือไง?”
“วันนี้ข้าจะเป็นคนสั่งสอนเจ้าเอง!”
เพรี๊ยะ! เพรี๊ยะ! เพรี๊ยะ!
หลิงฮันพูดไปและใช้รองเท้าตบหน้าจ้าวหลุนไป และในไม่ช้าใบหน้าที่หล่อเหลาของจ้าวหลุนก็เต็มไปด้วยรอยเท้า
ฝูงชนที่ยืนดูอยู่ด้านข้างต่างสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นพวกเขาก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง
บุตรชายเพียงคนเดียวของแม่ทัพจ้าวกำลังถูกหลิงฮันใช้รองเท้าตบหน้า นี่มันเป็นความอัปยศแค่ไหนกัน? แล้วถ้าแม่ทัพจ้าวโกรธจะเกิดอะไรขึ้น? เขาจะต้องสังหารหลิงฮันอย่างแน่นอน แล้วจักรพรรดินีจะเข้ามาห้ามปรามแม่ทัพจ้าวเพื่อหลิงฮันหรือไม่?
– หลิงฮันคือหลิงฮัน เขาเป็นแค่จอมยุทธจากโลกใบเล็ก แล้วเขาจะเทียบกับแม่ทัพจ้าวได้อย่างไร?
เพรี๊ยะ เสียงรองเท้าตบหน้าดังอย่างต่อเนื่อง แต่หลังจากที่ใช้รองเท้าตบหน้าจ้าวหลุนมากกว่ายิ่งสิบครั้ง รองเท้าของหลิงฮันก็ขาดออกเป็นสองส่วน
“น้องสาวหลุน เจ้ากล้ามากที่ทำรองเท้าของข้าพัง เจ้าจะต้องชดใช้!” หลิงฮันโยนรองเท้า และหยิบรองเท้าอีกข้างขึ้นมา
ทุกคนถึงกับพูดไม่ออก เห็นได้ชัดว่าหลิงฮันเป็นคนทำพัง!
“หลิงฮัน เจ้าชักจะมากเกินไปแล้ว!” คิ้วของจ้าวหลุนขมวดเข้าหากัน ใบหน้าของเขาดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
“มากเกินไป?”
เพี๊ยะ!
หลิงฮันดึงคอจ้าวหลุนขึ้นมาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าทำมากเกินไปตรงไหน? ไม่ใช่เจ้าหรอกหรือที่มากเกินไป?”
“เจ้าล้างคอรอได้เลย ข้าจะต้องสังหารเจ้าให้ได้!” จ้าวหลุนกัดฟันแน่น ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขานั้นสามารถบดขยี้หลิงฮันได้ไม่รู้กี่ครั้ง แต่ตอนนี้อีกฝ่ายได้รับความช่วยเหลือจากราชินีที่เก้า จึงทำให้พลังที่แท้จริงของเขาถูกปิดผนึกเอาไว้
“เจ้านกปัญญานิ่ม ดูเหมือนที่ข้าสั่งสอนเจ้ายังไม่เพียงพอสินะ?” หลิงฮันใช้รองเท้าตบหน้าจ้าวหลุนอีกครั้ง
“ถึงเวลาที่พวกเราจะเข้าไปหยุดได้แล้วหรือยัง?” ผู้อาวุโสของสำนักหลายคนเริ่มพูดกระซิบกัน
“ราชินีที่เก้ายังไม่เปิดปากพูดอะไรเลย แล้วพวกเราจะเป็นฝ่ายเปิดปากพูดได้อย่างไร?”
“เอ่อ!”
จ้าวหลุนได้รับความอับอายครั้งใหญ่ในสำนัก แม่ทัพจ้าวจะต้องตำหนิพวกเขาอย่างแน่นอน แต่ปัญหาใหญ่กว่านั้นคือราชินีที่เก้า นางยังคงนิ่งเฉย แล้วพวกเขาจะเปิดปากพูดให้หลิงฮันหยุดได้อย่างไร?
เหล่าผู้อาวุโสต่างจ้องมองหน้ากันไปมา ราวกับพวกเขาเป็นคนนอก หากพวกเขารู้ว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พวกเขาคงจะหยุดตั้งแต่แรกแล้ว
จ้าวหลุนรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรที่จะร้องขอความช่วยเหลือ เขาเอาแต่จ้องมองไปที่หลิงฮันด้วยความแค้น และเมื่อใดที่เขาแข็งแกร่งเท่าเดิม มันจะเป็นตาของเขาที่จะล้างแค้นหลิงฮัน!
หลิงฮันมองเห็นความหนาวเย็นในดวงตาของจ้าวหลุน เขาหัวเราะและพูดว่า “คิดว่าข้าไม่รู้หรือว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? ถ้าเจ้าเป็นอิสระเมื่อไหร่ เจ้าจะสังหารฆ่าเพื่อลบล้างความอับอาย?” หลิงฮันไม่รอคำตอบของจ้าวหลุนและใช้รองเท้าตบหน้าอีกฝ่ายอีกครั้ง “น้องสาวหลุน เจ้าฝันหวานเกินไปแล้ว!”
“หลิงฮันพอแค่ไหนก่อน พี่สาวของข้าต้องการพบเจ้า!” ในที่สุดหูเฟยหยินก็เปิดปากพูด
แววตาของจ้าวหลุนดูเปล่งประกายขึ้นมาทันที ในที่สุดหลิงฮันก็หยุดตบหน้าเขาสักที
“จักรพรรดินีต้องการพบข้า?” หลิงฮันรู้สึกแปลกใจ
ทำไมจักรพรรดินีต้องเสียเวลาพบเขาด้วย? หลังจากการประลองระหว่างสามจักรพรรดิราชวงศ์ นี่ถือเป็นครั้งที่สอง
เพียงแค่ครึ่งปี เขาก็ถูกจักรพรรดินีเรียกพบ นี่เขารุ่งโรจน์แค่ไหนกัน?
ทุกคนต่างตกตะลึง เมื่อคิดว่าราชินีที่เก้ามาเพื่อบอกเรื่องนี้กับหลิงฮัน แต่นางใช้เวลานานมากกว่าจะพูดออกมา และปล่อยให้หลิงฮันลงมือตามใจชอบ
อย่างไรก็ตาม นางเป็นถึงราชินีที่เก้าและยังเป็นน้องสาวของจักรพรรดินีด้วย แล้วใครจะกล้าตำหนินาง?
“ถ้างั้นไปกันเถอะ” หลิงฮันโยนรองเท้าทิ้งและหันไปยิ้มให้กับจ้าวหลุน “น้องสาวหลุน แล้วข้าจะกลับมาสั่งสอนเจ้าอีกครั้ง!”
ภายใต้สายตาของทุกคน หลิงฮันและราชินีที่เก้าจากไปพร้อมกัน
“อ๊ากกกกกกก-” จ้าวหลุนกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธแค้น เขารู้สึกอับอายมากจนไม่กล้าพบหน้าใคร
เขาลุกขึ้นยืนและรีบหายตัวไปจากสายตาของทุกคนทันที
ฝูงชนมองหน้ากันไปมาด้วยความตื่นเต้นและสงสัย จ้าวหลุนจะต้องไม่ปล่อยหลิงฮันไปแน่ แต่หลิงฮันนั้นมีราชินีที่เก้าคอยหนุนหลังอยู่ที่แม้แต่แม่ทัพจ้าวก็ไม่สามารถทำอะไรได้
แล้วเขาจะจัดการเรื่องนี้ยังไง?
หลิงฮันไม่สนใจเรื่องพวกนั้นมากนัก ในไม่ช้าเขาและราชินีที่เก้าก็เดินผ่านประตูพระราชวัง จากนั้นราชินีที่เก้าก็ดึงแขนของหลิงฮันและนำทางเขา
“ทำไมจักรพรรดินีต้องการพบข้าด้วย?” หลิงฮันคิดว่ามันแปลก
“ฮิฮิฮิ ข้าแค่กุเรื่องขึ้นมาเท่านั้นคนอื่นจะได้คิดว่าจักรพรรดินีสนใจเจ้า แล้วคนอื่นจะได้ไม่กล้าทำอะไรเจ้า” ราชินีที่เก้าตอบ
หลิงฮันแปลกใจเล็กน้อยกับคำตอบของนาง เพื่อที่จะช่วยเขานางถึงกุเรื่องนั้นขึ้นมา อย่างไรก็ตามหญิงสาวคนนี้ค่อนข้างโง่เล็กน้อย ด้วยอำนาจของนางก็เพียงพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องดึงจักรพรรดินีเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย