“เจ้าบ้านเย่ ฉันมาไว้ทุกข์ให้นายท่านตระกูลเย่แล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอื่น งั้นฉันขอพาคนไปก่อนนะครับ”
ซุนซวี่พูดจบ หันหลังพาคนออกไป
หลินเทียนเจ๋อกับหลินเป้าตกตะลึง สีหน้าขาวซีดมากๆ
เหตุผลที่ตระกูลหลินกล้ามาไม้แข็งกับตระกูลเย่ ก็เป็นเพราะว่าซุนซวี่ตกลงที่จะร่วมมือกัน ตอนนี้มีเรื่องแล้ว ซุนซวี่กลับคิดที่จะหนี
ไม่มีความช่วยเหลือของตระกูลซุน ตระกูลหลินก็คือคนที่ถูกฆ่าได้ตามสบายไม่ใช่เหรอ?
“คิดจะไปตอนนี้ สายไปแล้ว!”
ในขณะนี้ หยางเฉินที่ไม่ได้พูดอะไรมาตลอด ทันใดนั้นก็มองไปทางซุนซวี่จากไป และพูดอย่างเย็นชา
การปรากฏตัวของหยางเฉิน ทำให้เกิดคลื่นที่โหมซัดสาดทันที
ทุกคนในตระกูลเย่ดูคาดหวัง และตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก
“แกเป็นเชี่ยอะไร? ขนาดผู้นำตระกูลเย่ของแกก็ยังไม่พูดอะไรเลย แกกล้าให้ฉันอยู่เหรอ?”
ซุนซวี่หรี่ตาลงเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความดุร้าย
วันนี้หลังจากมาบ้านตระกูลเย่ เขาเสียใจกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น อุตส่าห์หาข้ออ้างที่จะไปได้ ชายหนุ่มคนหนึ่งกลับพูดมาก
เมื่อได้ยินสิ่งที่ซุนซวี่พูด ทุกคนในตระกูลเย่ก็มองซุนซวี่อย่างคนโง่
ตระกูลเย่เป็นคนที่รู้ว่าหยางเฉินน่ากลัวเพียงใด
ชายหนุ่มท้าวจตุมหาราชาผู้แข็งแกร่งอันดับสามของสมาคมบูโด ยังต้องถอยให้ เป็นตัวตนที่ซุนซวี่มีสิทธิ์โวยวายด้วยเหรอ?
“พี่เฉินให้แกไป แกถึงจะไปได้ ถ้าเขาให้แกตาย แกก็ต้องตาย!”
หม่าชาวขยับเท่าเล็กน้อย ขัดขวางการถอยของซุนซวี่โดยตรง
สีหน้าของซุนซวี่นิ่งไปทันที หลังจากที่เขาตะโกนใส่หยางเฉินเมื่อกี้ ก็รู้สึกว่าบรรยากาศผิดปกติเล็กน้อย
ตอนนี้คำพูดของหม่าชาว ทำให้เขารู้สึกเย็นที่หลัง
ตัวตนของชายหนุ่มที่หม่าชาวเรียกว่า”พี่เฉิน” คืออะไร?
“ไม่ทราบว่าน้องชายคนนี้เป็นคุณชายตระกูลไหนเหรอ?”
ใบหน้าของซุนซวี่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เมื่อกี้ยังเมินหยางเฉินอยู่เลย ตอนนี้กลับมองหยางเฉินด้วยรอยยิ้ม
ขนาดสรรพนามที่เรียกหยางเฉินก็เปลี่ยน จาก “เจ้าหนู” เป็น “น้องชาย”
ในเวลานี้ ทุกคนต่างจับจ้องไปที่หยางเฉิน
จิตใจของหยูเหวินเกาหยันไม่สงบเล็กน้อย ชายหนุ่มคนนี้ เป็นลูกชายของเขา เขาอยากยืนขึ้น บอกทุกคนดัง ๆ แต่เขาไม่กล้า
ในเวลานี้ ดวงตาของเขามีความคาดหวังเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
แต่ว่า หยางเฉินไม่คิดที่จะตอบซุนซวี่เลย เขาเพียงแต่ออกคำสั่ง:”ในเมื่อมาแล้ว และหาเรื่องแล้ว ก็ต้องแลกด้วยอะไรบางอย่างแน่นอน นายจัดการเองเลย!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หม่าชาวยิ้ม และเข้าใจโดยธรรมชาติว่านี่กำลังพูดกับเขา
“ครับพี่เฉิน!”
หม่าชาวพูดด้วยความเคารพ
ฉากนี้จู่ๆก็ทำให้ซุนซวี่รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
เขาคิดมาตลอดว่า หม่าชาวเป็นคนของตระกูลเย่ แต่ในเวลานี้เอง เขาถึงตระหนักว่า หม่าชาวไม่ได้เป็นสมาชิกของตระกูลเย่เลย แต่เป็นคนของหยางเฉิน
มิฉะนั้น เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมเขาต้องฟังหยางเฉินด้วย?
“แกเป็นใครกันแน่?” ซุนซวี่ถามอย่างเคร่งขรึม
ในสายตาของหยางเฉิน ตระกูลซุนแล้วไงล่ะ? ยังคงเมิน
ซุนซวี่ถูกเมินซ้ำแล้วซ้ำเล่า และสีหน้าก็ดูแย่มาก เขาเป็นถึงหัวหน้าตระกูลซุนในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู กลับถูกชายหนุ่มที่อายุไม่ถึง 30 ปีเมิน
“แกพูดมากจริงๆ!”
หม่าชาวพูดอย่างไม่เกรงใจ
“แก……”
สีหน้าของซุนซวี่บูดบึ้ง เมื่อนึกถึงฝีมือที่หม่าชาวได้แสดงออกมา ต่อหน้าผู้แข็งแกร่งของตระกูลหลินเมื่อกี้ ก็ไม่กล้ายั่วอีกฝ่าย
“เจ้าบ้านเย่ นี่คือวิธีที่ตระกูลเย่ของคุณปฏิบัติต่อแขกเหรอ? ฉันพาคนมาไว้ทุกข์นายท่านตระกูลเย่กลับกลายเป็นศัตรู?”ซุนซวี่ถามโดยมองมาที่เย่ม่าน
เย่ม่านเยาะเย้ย:”ไว้ทุกข์? เมื่อกี้คุณไม่ได้พูดแบบนี้นะ!”
“ในเมื่อคุณหยางไม่ปล่อยคุณไป ถึงวันนี้ราชาแห่งสวรรค์จะอยู่ที่นี่ คุณก็อย่าคิดว่าจะได้ออกจากบ้านตระกูลเย่!”
เย่ม่านในเวลานี้ แข็งแกร่งมาก พอพูดคำเหล่านี้ออกมา เธอเพียงรู้สึกว่าความคับแค้นใจที่อยู่ในใจ ถูกระบายออกมาหมด
ถ้าหยางเฉินไม่ได้อยู่บ้านตระกูลเย่ในวันนี้ หยูเหวินเกาหยันจะมาด้วยตัวเองได้ไง? แล้วยังเริ่มช่วย?
พูดได้ว่า หากไม่มีหยางเฉิน เกรงว่าวันนี้จะเป็นวันที่ตระกูลเย่พังทลาย
สีหน้าของซุนซวี่ดูแย่ถึงขีดสุด คำพูดที่หยาบคายของเย่ม่าน กลับได้เปิดเผยข้อมูลที่ทำให้เขาตกใจ
ขนาดเย่ม่านยังต้องเรียกชายหนุ่มว่าคุณหยาง เป็นใครมาจากไหนกันแน่?
นอกจากนี้ยังมีผู้แข็งแกร่งชั้นนำอย่างหม่าชาว หากหยางเฉินไม่มีภูมิหลังที่ลึกซึ้ง ให้ตายเขาก็ไม่เชื่อ
“เมื่อกี้แกด่าพี่เฉินว่าเป็นเชี่ยอะไรเหรอ?”
จู่ๆหม่าชาวก็ถามขึ้น
ซุนซวี่รู้สึกหนาวไปทั้งตัว ถ้าเขารู้ต้นกำเนิดที่ไม่ธรรมดาของหยางเฉินก่อนหน้านี้ เขาคงไม่โวยวายใส่หยางเฉิน
“เมื่อกี้ฉันก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้หมายความอย่างไรเลย”
สีหน้าซุนซวี่เต็มไปด้วยการรอยยิ้ม
ในเวลานี้ แม้ว่าเขาจะมีผู้แข็งแกร่งของตระกูลซุน20คนตามอยู่เคียงข้างเขา แต่เขาไม่มีความคิดที่จะทำอะไรหม่าชาวเลย
เมื่อกี้ตระกูลหลินแค่ลองลงมือ ก็ถูกชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าฆ่าไปหนึ่ง บาดเจ็บสาหัสอีกสองคน และปราบอีกสิบเจ็ดคนด้วยความสามารถเพียงคนเดียว
ถ้าเขากล้าสั่ง อย่าว่าแต่รักษาชีวิตของผู้แข็งแกร่งระดับสูงของตระกูลซุน 20คนเลย คาดว่าแม้แต่ชีวิตของเขา ก็คงจะทิ้งไว้ที่นี่
“บางอย่างพูดได้ บางอย่างพูดไม่ได้ ถ้าพูดแล้วต้องตาย”
หม่าชาวหรี่ตาและพูดว่า:”ฉันจะไม่ทำให้คุณลำบากใจ คุกเข่าขอโทษ ขอแค่พี่เฉินสามารถให้อภัยความไร้มารยาทของคุณ ฉันจะปล่อยคุณไป”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของซุนซวี่ก็นิ่งไปทันที
ทั้งๆที่เขาเป็นถึงหัวหน้าตระกูล ตอนนี้กลับถูกบังคับให้คุกเข่าขอโทษ
แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีภูมิหลังที่ไม่ธรรมดา แต่ถ้าเขาคุกเข่าลงขอโทษจริงๆ ต่อไปเขายังจะมีหน้าที่จะอยู่ในเยี่ยนตูอีกเหรอ?
“ฉันให้เวลาคุณคิดหนึ่งนาทีเท่านั้น พอหมดเวลา หากคุณยังไม่คุกเข่าขอโทษ งั้นก็แจ้งตระกูลซุนล่วงหน้า และเตรียมงานศพให้คุณได้เลย”
หม่าชาวพูดไว้
คนฟังถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินแบบนี้!
หม่าชาวต้องการให้ซุนซวี่คุกเข่าขอโทษ ซุนซวี่เป็นถึงหัวหน้าตระกูลซุน ถ้าเขาคุกเข่า ก็เท่ากับว่าทั้งตระกูลซุนคุกเข่าหมดนั้นสิ?
“แกอย่าทำเกินไป!”
รอยยิ้มบนใบหน้าของซุนซวี่หายไป และกัดฟันพูด
หม่าชาวยิ้มเยาะเย้ย:”ถ้าผิด ก็จะต้องแลกกับอะไรบางอย่าง หลักการง่ายๆแบบนี้ เจ้าบ้านซุนไม่รู้เหรอ?”
“ฉันแค่พูดเรื่อยเปื่อย ๆ คุณก็จะให้ฉันคุกเข่าขอโทษ มันเอาแต่ใจเกินไปหรือเปล่า?”
ซุนซวี่พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น:”ไม่ว่ายังไง ตระกูลซุนของฉันก็เป็นหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ให้ฉันจะคุกเข่าขอโทษ มันเป็นไปไม่ได้!”
“น่าตลกสิ้นดี!”
หม่าชาวเยาะเย้ย:”ตอนที่คุณพาผู้แข็งแกร่งมาบ้านตระกูลเย่ ทำไมคุณไม่พิจารณาว่าคุณทำมากเกินไปล่ะ?”
“ถ้าวันนี้พี่เฉินไม่อยู่ที่นี่ เกรงว่าตระกูลซุนและตระกูลหลิน คงจะร่วมมือกันกดดันตระกูลเย่แล้วสินะ?”
“ตอนนี้คุณรู้แล้วว่าตระกูลเย่ไม่ใช่คนที่พวกคุณสามารถปราบได้ง่าย ก็คิดจะไปอย่างสงบสุขเหรอ?”
“ไม่แลกด้วยอะไรสักอย่างก็ให้พวกคุณจากไป งั้นรอให้คุณหาพันธมิตรที่แข็งแกร่งกว่านี้ ก็จะกลับมาอีกครั้งใช่ไหม?”
หม่าชาวถามคำถามต่อเนื่องกันหลายคำถาม ซึ่งทำให้ซุนซวี่รู้สึกหนาวไปทั้งตัว
แม้ว่าเขาจะผิดจริง ๆ ก็ตาม แต่เขาจะไม่ยอมรับ!