“แค่ฉันไป ต่อไปจะไม่หาเรื่องตระกูลเย่เด็ดขาด!”ซุนซวี่กัดฟันพูด
“หนึ่งนาทีผ่านไป ดูเหมือนคุณอยากเลือกที่จะตาย ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะทำที่คุณต้องการ!”
หม่าชาวพูดจบ ก็เดินตรงไปทางซุนซวี่
“กึกกึกกึก”
ทุกก้าวของหม่าชาว มันเหมือนกับเหยียบนหัวใจของซุนซวี่ ทำให้ความกลัวในใจของเขายิ่งอยู่ยิ่งลึก
หน้าของคนตระกูลเย่ต่างก็ดีใจ วันนี้ ผู้นำตระกูลคนหนึ่งของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู จะถูกฆ่าเหรอ?
หลินเป้ากับหลินเทียนเจ๋อสองคน ตอนนี้ก็หน้าซีด ในใจเต็มไปด้วยความช็อก
ผู้แข็งแกร่งทั้ง 20 หลังซุนซวี่ ต่างก็ประหม่า
“เมื่อคุณตายไป จะไม่มีตระกูลซุนอีกต่อไปในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู!”
หม่าชาวพูดจบ ก็ทุบหัวซุนซวี่ด้วยกำปั้น
“ตุบ!”
เมื่อเห็นหมัดของหม่าชาวกำลังจะลงมา ซุนซวี่ก็ไม่สามารถควบคุมความกลัวในหัวใจของเขาได้อีกต่อไป และคุกเข่าลง:”ฉันผิดไปแล้ว!”
ไม่มีใครคิดว่าซุนซวี่จะคุกเข่าขอโทษจริงๆ
เขาสัมผัสได้เพียงว่าหมัดของหม่าชาวที่พุ่งเข้าหาเขานั้นมีเจตนาฆ่าอย่างแรง และเขาถึงขั้นรู้สึกได้ว่าเมื่อกี้หมัดของเขาสัมผัสที่หัวแล้ว
แต่ในขณะที่เขาคุกเข่าขอโทษ หมัดของหม่าชาวก็หยุดลงทันที
ซุนซวี่หอบหายใจแรงๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความยินดีที่รอดมาจากภัยพิบัติ
ในขณะนี้ ในคฤหาสน์ตระกูลเย่ขนาดใหญ่ ไม่มีเสียง ทุกคนมองไปที่ซุนซวี่ที่คุกเข่าอยู่บนพื้นอย่างนิ่งๆ
“ผู้นำตระกูลซุนคุกเข่าลงจริงๆ!”
“มันเป็นไปได้ยังไงกัน?”
“ตระกูลซุน เป็นหนึ่งในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูที่สูงสุดในเยี่ยนตู หัวหน้าตระกูลซุนจะคุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่มได้อย่างไร?”
หลังจากเงียบไปชั่วครู่ เสียงอุทานก็ดังขึ้นทีละคน
ซุนซวี่ที่คุกเข่าอยู่บนพื้น รู้สึกเพียงว่าใบหน้าของเขาร้อน ราวกับว่าเขาถูกตบหลายครั้งในที่สาธารณะ
ในเวลานี้ เขาแทบรอไม่ไหวที่จะหารูเพื่อมุดเข้าไป
เขาเป็นถึงผู้นำตระกูลซุน สถานะของเขามีเกียรติแค่ไหน?
อยู่มา50กว่าปี เคยมีใครกล้าบังคับให้ตัวเองคุกเข่าซะที่ไหน?
วันนี้ กลับถูกชายหนุ่มที่อายุเพียง20กว่าปี บังคับให้คุกเข่าขอโทษ
นี่เป็นการดูหมิ่นครั้งใหญ่ที่สุดสำหรับเขา มีเพียงการฆ่าคู่ต่อสู้ด้วยมือของเขาเองเท่านั้น ถึงจะลบล้างความอับอายขายหน้าได้!
ตอนนี้หลินเป้ากับหลินเทียนเจ๋อสองพ่อลูกต่างก็หวาดกลัว นึกถึงพวกเขาเองแค่ถูกปล้นผู้แข็งแกร่งบางคนไปเท่านั้น ทันใดนั้นพวกเขาก็รู้สึกซาบซึ้งอย่างยิ่ง
“พี่เฉินยังไม่ได้แสดงความคิดเห็น ก็คือยังไม่ยกโทษให้คุณ!”
เสียงของหม่าชาวดังขึ้นอีกครั้ง ทำลายความสงบ
สีหน้าซุนซวี่เต็มไปด้วยความอับอายและความโกรธ เขากัดฟันพูดว่า:”คุณหยาง ก่อนหน้านี้ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรด่าคุณ ได้โปรดปล่อยฉันไป ขอโทษครับ!”
หัวใจของหยูเหวินเกาหยันสับสนอยู่พักหนึ่ง ชายหนุ่มคนนี้ที่ถูกผู้นำตระกูลซุน ซึ่งมีชื่อเสียงพอๆ กับตระกูลอวี๋เหวิน คุกเข่าขอโทษ เป็นลูกชายแท้ๆของเขาเอง
วันนี้กลับไม่สามารถยกโทษให้ตระกูลอวี๋เหวินได้
หากย้อนเวลากลับไปได้ แม้ว่าเขาจะตาย เขาจะไม่มีวันไล่หยางเฉินและแม่ของเขา ออกจากตระกูลอวี้เหวินเด็ดขาด
หากตอนนั้นตนดีกับหยางเฉินหน่อย คงจะไม่กลายเป็นแบบทุกวันนี้
ด้วยอำนาจที่หยางเฉินควบคุมอยู่ มันสามารถสร้างตระกูลที่มั่งคั่งกว่าแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูได้เลย
เขารู้ว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ตระกูลเย่จะขยายช่องว่างกับอีก 7 ตระกูลไปเรื่อยๆ อีกไม่นาน เกรงว่าขนาดเขา ก็ต้องเงยมองตระกูลเย่ด้วย
“ไปซะ!”
หยางเฉินพูดอย่างเย็นชา
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซุนซวี่ก็รีบลุกขึ้น หันหลังหนีจากไปอย่างรวดเร็วราวกับเป็นการนิรโทษกรรม
“เจ้าบ้านเย่ ตระกูลหลินขอตัวก่อนครับ!”
หลินเทียนเจ๋อฝืนพูด จากนั้นหันหลังรีบจากไป
หลังจากที่ตระกูลหลิน จากไป มีเพียงตระกูลเย่และตระกูลอวี๋เหวินเท่านั้น ที่อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลเย่
จู่ๆ บรรยากาศก็แปลกไปเล็กน้อย เย่ม่านรู้ความสัมพันธ์ระหว่างหยางเฉินกับหยูเหวินเกาหยัน แต่ความสัมพันธ์ระหว่างสองนั้นไม่ค่อยลงตัวกัน
ดวงตาของหยูเกาหยันแดงเล็กน้อย และเขายังคงจ้องมองหยางเฉิน
แต่ว่า ตั้งแต่เขาก้าวเข้าสู่ตระกูลเย่ หยางเฉินก็ไม่เคยมองเขาเลย ราวกับว่าเขาเป็นเพียงคนนอกที่ไม่สำคัญจริงๆ
“คุณหยาง ขอบคุณค่ะ!”
ทันใดนั้นเย่ม่านก็เดินไปหาหยางเฉิน และพูดอย่างซาบซึ้ง
เย่ม่านเปลี่ยนสรรพนามจากหยางเฉิน เป็นคุณหยาง
เธอรู้ดีว่าเพราะฉินซี หยางเฉินจึงมีความคิดเห็นเกี่ยวกับเธออยู่ตลอด และฉินซีก็ยังไม่ยอมรับเธอเป็นแม่
ในกรณีนี้ สรรพนามคำว่า “คุณหยาง” จึงเหมาะสมที่สุด
หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย และสั่งว่า:”ยังไงผมก็ไม่ใช่คนของเยี่ยนตู จึงไม่สามารถปกป้องตระกูลเย่ได้ตลอดไป เรื่องในวันนี้ ผมกลัวว่าตระกูลซุนและตระกูลหลิน คงจะไม่ปล่อยไปง่ายๆแน่ ตระกูลเย่ควรพัฒนาพันธมิตรบางส่วนโดยเร็วที่สุด”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ม่านก็รีบพยักหน้า และพูดว่า:”คุณได้ช่วยตระกูลเย่มามากพอแล้ว ฉันไม่กล้าเรียกร้องใดๆ อีก ฉันจะตั้งใจฟังคำเตือนของคุณ”
“เจ้าบ้านเย่ ตระกูลอวี๋เหวินยินดีที่จะเป็นพันธมิตรกับตระกูลเย่!”
หยูเหวินเกาหยันพูดอย่างรวดเร็ว
เย่ม่านไม่ได้ตอบตกลงทันที สีหน้าลำบากใจเล็กน้อย และแอบเหลือบมองหยางเฉิน
เธอไม่รู้ว่า ถ้าตระกูลเย่กับตระกูลอวี๋เหวินเป็นพันธมิตรกัน หยางเฉินจะว่าอะไรไหม
สังเกตเห็นท่าทีเล็กๆของเย่ม่าน ในใจของหยูเหวินเกาหยันเต็มไปด้วยความขมขื่น
การขอเป็นพันธมิตรจากคนอื่น สุดท้ายอีกฝ่ายยังต้องถามความเห็นของลูกชายอีก มันน่าขันจริงๆ!
หยางเฉินไม่คิดจะเข้าไปแทรกเลย และไม่ตอบสนอง แต่พูดกับฉินซีว่า: “ไปกันเถอะ!”
เขาพาฉินซีมาไว้ทุกข์ให้กับเย่จี้จง ถือว่าไว้หน้าตระกูลเย่เพียงพอแล้ว ตอนนี้ยังช่วยตระกูลเย่แก้ปัญหาใหญ่เช่นนี้ มันถึงเวลาไปแล้ว
ฉินซีมองเย่ม่านลึกๆ และเห็นว่าเย่ม่านก็จ้องมองตัวเองด้วย จู่ๆก็รู้สึกจิ๊ดๆที่จมูกเล็กน้อย และรีบหันกลับมา:”ไปกันเถอะ!”
ผู้คนในตระกูลเย่มองหยางเฉินและฉินซีจากไป หม่าชาวก็ติดตามพวกเขาเหมือนผู้ติดตาม
จนทั้งสามคนเดินจากไป หยูเหวินเกาหยันก็ยิ้มอย่างขมขื่น และอดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้:”ในชีวิตนี้ บางทีเขาอาจจะไม่ยกโทษให้พ่ออย่างฉันแล้วแหละ!”
เย่ม่านก็รู้สึกแบบเดียวกัน แม้ว่าหยางเฉินจะช่วยตระกูลเย่ในครั้งนี้ แต่ถ้าอยากจะคุ้นเคยกับฉินซีสองแม่ลูก คงจะอีกนาน
“เรื่องของวันนี้ ตระกูลซุนและตระกูลหลินคงจะไม่ยอมง่ายๆแน่นอน หากผู้นำเย่เต็มใจ ตระกูลอวี๋เหวินเต็มใจที่จะเป็นพันธมิตรกับตระกูลเย่”
จู่ๆสีหน้าของหยูเหวินเกาหยันก็จริงจังมาก
สีหน้าของเย่ม่านก็เคร่งขรึมเช่นกัน หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เธอพยักหน้าและพูดว่า:”คุณพูดถูก วันนี้ตระกูลซุนและตระกูลหลินได้รับความสูญเสียครั้งใหญ่ในตระกูลเย่ พวกเขาต้องเกลียดชังเราทั้งสองตระกูลแน่นอน ตอนนี้มีเพียงเป็นพันธมิตรกัน ถึงจะต้านการแก้แค้นของตระกูลซุนกับหลินได้”
ในเวลาเดียวกัน ตระกูลซุนและตระกูลหลินได้กลับไปตระกูลของตนแล้ว
ทันทีที่กลับตระกูล ซุนซวี่โกรธมากจนทุบทุกอย่างที่เขาสามารถทุบในบ้านได้
ทุกคนในตระกูลซุนต่างก็ตื่นตระหนก พวกเขารอจนซุนซวี่ระบายออกมาให้พอแล้ว ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งก้าวไปข้างหน้าและถามว่า:”พ่อ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ? ทำไมพ่อถึงโมโหขนาดนี้?”
การถูกบังคับให้คุกเข่าขอโทษในที่สาธารณะ จะต้องไม่บอกใครเด็ดขาด
ซุนซวี่พูดอย่างเย็นชาว่า:”อย่าถามสิ่งที่ไม่ควรถาม!”