ในความเป็นจริงซวนเทียนเฟิงไม่เข้าใจเขาเข้าใจว่าพระสนมหลี่ กำลังทำการศพเพื่อชีวิต แต่สิ่งที่เฟิงหยูเฮงพูดเกี่ยวกับความรู้สึกและความสัมพันธ์ทำให้เขางุนงงเล็กน้อย แต่เฟิงหยูเฮงไม่ได้ตั้งใจจะพูดอะไรมากขึ้นเพราะนางจากไปแล้ว
เขาไม่ได้ไล่ตามและมองดูฉากตรงหน้าเป็นเวลานาน มีความกังวลเล็กน้อยที่ยังคงซ่อนอยู่ แต่ท้ายที่สุดเขาก็ถอนหายใจโดยไม่พูดอะไรเลย เขาไม่สามารถติดตามการเคลื่อนไหวของผู้หญิงคนนั้นได้ ! คนที่เป็นเหมือนอากาศ เมื่อเขาหันความสนใจกลับไปที่ห้องนอนในตำหนักจางหนิง จิตใจของเขาก็จมดิ่งอีกครั้ง
เสียงที่น่ากลัวของพระสนมหลี่ยังคงพึมพำอย่างไม่มีที่สิ้นสุดเสียงนี้ทำให้หัวของซวนเทียนเก้อปวด เขากลับเข้าไปในตำหนักและทุบห้องโถงไว้ทุกข์โดยไม่พูดอะไรสักคำเดียว
การเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลันนี้ไม่เพียงแค่ทำให้พระสนมหลี่แขนขาอ่อนแรงจนอยู่ในท่านั่งบนพื้นแม้แต่จูเอ่อซึ่งยืนเฝ้าอยู่ด้านนอกก็ตกใจ และผลักประตูเปิดออกวิ่งเข้าไปข้างใน เมื่อพวกเขาเห็นว่าบุคคลที่ทุบห้องโถงไว้ทุกข์เป็นองค์ชายหก ทั้งเจ้านาย และบ่าวรับใช้ก็ตกใจ
“เฟิงเอ๋อ?”พระสนมหลี่ร้องออกมา และกล่าวด้วยความไม่เชื่อว่า “เจ้าเข้ามาในพระราชวังได้อย่างไรในเวลานี้ ? เจ้ากลับมาที่เมืองหลวงเมื่อไหร่ ? ”
ซวนเทียนเพิกเฉยต่อนางและมุ่งไปที่การทำลายห้องโถงไว้ทุกข์เขาทุบป้ายชื่อแล้วก็เปิดหีบศพ
ข้างในโลงศพมีชุดสีม่วง1 ชุด ด้านนอกมีเสื้อคลุมยาว และด้านในมีเสื้อตัวใน ถุงเท้าและรองเท้าซึ่งทั้งหมดเป็นสีม่วง เสื้อผ้าเหล่านี้ถูกวางไว้ในร่างมนุษย์ คนโง่ก็บอกได้ว่าเป็นซวนเทียนหมิง
องค์ชายหกกัดฟันด้วยความโกรธและหันไปจ้องที่พระสนมหลี่แล้วกล่าวว่า “เสด็จแม่ทำอะไร ? ”
จูเอ่อช่วยพระสนมหลี่ลุกขึ้นและต้องการที่จะพูดกับเจ้านายของนางแต่นางไม่รู้จริง ๆ ว่านางควรทำอะไรในสถานการณ์นี้หรืออธิบายอย่างไรดี แม้ว่านางจะทนไม่ได้ที่จะดูว่าพระสนมหลี่กำลังทำอะไร ดังนั้นนางจะอธิบายได้อย่างไร ?
ก่อนที่นางจะคิดอะไรเพิ่มเติมนางได้ยินเสียงของซวนเทียนเฟิงตะโกนเสียงดัง “จูเอ่อ คุกเข่า ! ” นางทิ้งตัวลงและคุกเข่าต่อหน้า ซวนเทียนเฟิงกล่าวต่อ “ข้าสั่งให้เจ้าทำอะไรก่อนออกเดินทาง ? ให้คอยจับตาดูพระสนมหลี่และอย่าปล่อยให้นางทำสิ่งที่น่ารังเกียจเหล่านี้ไม่ใช่หรือ ? ”
จิตใจของจูเอ่อสั่นไหวองค์ชายหกพูดอย่างนั้นก่อนออกเดินทาง แต่นางก็หยุดพระสนมหลี่ไม่ได้ ! อย่างไรก็ตามด้วยสิ่งต่าง ๆ ที่พวกเขาพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ นางเป็นบ่าวรับใช้ เมื่อเจ้านายโกรธ นอกจากการหว่านล้อมและร้องขออภัยแล้ว นางจะทำอะไรได้อีก ?
จูเอ่อโขกหัวกับพื้นขณะที่นางอ้อนวอนอย่างขมขื่น“มันเป็นความผิดของบ่าวรับใช้ ข้าไม่ได้ดูแลพระสนมหลี่อย่างดี องค์ชายหกได้โปรดลงโทษเพคะ”
“ลงโทษด้วยมือหรือ? ” ซวนเทียนเฟิงโกรธมากจนใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเข้ม “เจ้ารู้หรือไม่ว่าถ้าสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้แพร่กระจายออกไป แม้เจ้าจะมีสิบชีวิตก็ไม่เพียงพอ” หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็จ้องมองที่พระสนมหลี่ “เสด็จแม่ก็เช่นกัน ! แม้ว่าเสด็จแม่จะมีสิบชีวิตก็ไม่เพียงพอ ! รวมถึงข้าด้วย เราทุกคนจะต้องตายด้วยกัน ! ”
“เป็นไปได้อย่างไร! ” พระสนมหลี่โกรธเล็กน้อย บุตรชายของนางจะพูดกับนางเช่นนี้ได้อย่างไร “ไม่ต้องพูดถึงว่ามันอาจจะไม่รั่วไหลออกจากตำหนักจางหนิง แต่คนที่ข้าสาปแช่งคือองค์ชายเก้า มันไม่เกี่ยวกับองค์ชายแปด หนึ่งในนี้…โอ้ ถูกต้อง เฟิงเอ๋อมีบางสิ่งที่เจ้าอาจไม่รู้” พระสนมหลี่อธิบายให้เขาฟังอย่างรวดเร็ว “กระแสในวังหลวงได้เปลี่ยนทิศทาง สมาชิกซึ่งเป็นที่โปรดปรานในตำหนักในไม่ได้เป็นพระชายาหยุนอีกต่อไป มันคือป้าของเจ้า พระสนมหยวนชูแทน องค์ชายที่โปรดปรานไม่ใช่องค์ชายเก้าอีกต่อไป มันเป็นน้องชายของเจ้า องค์ชายแปด ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานพระสนมหยวนชูและองค์ชายแปดยิ่งกว่าที่ฝ่าบาทเคยโปรดปรานพระชายาหยุนและองค์ชายเก้า นั่นเป็นเหตุผล แม้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่ในคืนนี้จะรั่วไหลออกไป เราจะไม่ประสบปัญหาใด ๆ ป้าของเจ้ากำลังช่วยเรา เพื่อให้บุตรชายของนางขึ้นครองบัลลังก์ นางก็กระตือรือร้นที่จะสาปแช่งองค์ชายเก้าจนตาย แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เป้าหมายสุดท้าย เฟิงเอ๋อ ข้าก็หวังอย่างเต็มที่ว่าเจ้าจะได้ครองบัลลังก์ ! ”
“เสด็จแม่! ” ซวนเทียนเฟิงอยู่บนพื้นฐานของความล้มเหลวทางจิตใจ ความคิดที่ไร้สาระนี้คืออะไร ? เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเน้นย้ำอีกครั้ง “ข้าไม่อยากได้บัลลังก์และข้าไม่ต้องการมัน อย่าคิดว่าพระสนมหยวนชูและน้องแปดจะพูดสนับสนุนเรา แม้ว่าพวกเขาจะเป็นญาติ พวกเขาก็ไม่ใช่ญาติพี่น้องที่เสด็จแม่สามารถพิจารณาได้ว่าอยู่ข้างเรา” เขาไม่สามารถเข้าใจได้อย่างแท้จริง “ทำไมเสด็จแม่จึงช่วยเหลือพวกเขา ? เมื่อเสด็จแม่ต้องการให้ข้าขึ้นบัลลังก์ ก็ไม่มีเหตุผลที่จะช่วยพวกเขาต่อสู้กับน้องเก้าไม่ใช่หรือ ? ”
“เฟิงเอ๋อ”พระสนมหลี่ก้าวไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวและบอกซวนเทียนเฟิงเกี่ยวกับส่วนที่สำคัญที่สุด “เฟิงเอ๋อ ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้า นั่นเป็นสาเหตุที่ข้ากำลังช่วยเจ้า ! ทั้งหมดนี้เพื่อประโยชน์ของเจ้า ! ”
”เพื่อข้าหรือ? ” ซวนเทียนเฟิงรู้สึกหนาวสั่นอยู่ในใจของเขา เขาถามพระสนมหลี่ “เพื่อประโยชน์ของข้าได้อย่างไร ? ”
“เพื่อให้เจ้าได้คู่กับคนที่เจ้ารักมากที่สุดมันเป็นเช่นนั้นเจ้าสามารถครองคู่กับองค์หญิงจี่อันได้ ! ” พระสนมหลี่กล่าวอย่างร่าเริงคิดเช่นนี้กับตัวเองว่าความคิดของนางนั้นดี “ไม่ต้องกังวล ข้าเป็นคนที่เข้าใจมากที่สุด แม้ว่านางจะแต่งงานแล้วมันก็ดี นั่นคือเด็กที่มีความสามารถที่ดี เฟิงเอ๋อของข้ามีสายตาที่ยาวไกล ข้าเชื่อมั่นว่าตราบใดที่เจ้าทั้งสองอยู่ด้วยกัน บนพื้นฐานของความสามารถของผู้หญิงคนนั้น บัลลังก์จะเป็นของเจ้าอย่างแน่นอน”
ในท้ายที่สุดเขาได้ยินสิ่งที่เขาต้องการได้ยินอย่างมากที่สุดหนังศีรษะของซวนเทียนเฟิงรู้สึกชา ขณะที่เขามองพระสนมหลี่ ในสายตาของเขาราวกับว่ามารดาผู้ให้กำเนิดของเขานั้นเป็นบ้าไปแล้ว เป็นไปได้หรือไม่ว่านางที่จะจัดงานศพคนเป็นในวันนี้คือการพยายามฆ่าองค์ชายเก้า แล้วให้เขาแต่งงานกับเฟิงหยูเฮง ?
คำตอบของพระสนมหลี่มาทันที“เฟิงเอ๋อ ฟังข้า งานศพสำหรับคนเป็นนี้เป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพมาก ตราบใดที่ข้าจัดงาน 7 วันติดต่อกัน พลังชีวิตขององค์ชายเก้าจะหายไปอย่างหมดจด เมื่อเวลานั้นมาถึงพระองค์จะต้องตาย และเจ้าจะสามารถครองคุ่กับองค์หญิงจี่อันได้”
“ไร้สาระ”ซวนเทียนเฟิงใกล้จะบ้าแล้ว เขาชี้ไปที่พระสนมหลี่และกล่าวว่า “เป็นความคิดที่โง่เขลามาก ! เข้าร่วมในความคิดที่น่ากลัวของเสด็จแม่ ! เมื่อพิจารณาว่าเสด็จแม่เป็นพระสนม ข้าจะปกปิดสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนี้เพื่อเสด็จแม่ แต่ถ้ามันเกิดขึ้นอีกครั้ง อย่าโทษข้าว่าข้าไร้ความปราณีในการล้มล้างเสด็จแม่ ! ”
หลังจากพูดอย่างนี้เขาก็หยิบเสื้อผ้าที่อยู่ในโลงแล้วโยนลงไปในเตาถ่าน นอกจากนี้เขายังโยนตุ๊กตาตัวเล็ก ๆ ลงไปในกองไฟ ก่อนที่จะพูดกับจูเอ่อ “เรื่องที่ข้ากลับมาเมืองหลวงจะต้องไม่ถูกแพร่กระจายออกไป ดูแลเจ้านายของเจ้าในตำหนัก ถ้านางทำแบบนี้อีกครั้ง ข้าจะตีเจ้าให้ตาย ! ”
หลังจากพูดอย่างนี้เขาเริ่มเดินไปทางด้านหลังของตำหนัก พระสนมหลี่ดึงเขาจากด้านหลังแล้วถามว่า “เจ้าจะออกจากพระราชวังหรือ ? ”
ซวนเทียนเฟิงหยุดแต่ไม่ได้หันหลังกลับความโกรธที่เขารู้สึกทำให้หน้าอกของเขาพองขึ้นและยุบลง และอารมณ์ของเขาไม่มั่นคง เขาพูดกับพระสนมหลี่ “เสด็จแม่ ถ้าเสด็จแม่ต้องการให้ข้ามีชีวิตอย่างมีความสุข อย่าทำแบบนี้อีกเลย เสด็จแม่ทำสิ่งนี้ไม่ได้ช่วยข้า แต่มันเป็นอันตรายต่อข้า สำหรับข้าและองค์หญิงจี่อัน นางเป็นเพียงน้องสะใภ้ของข้า หัวใจของข้าไม่ได้…ปรารถนานาง” หลังจากพูดแบบนี้ ร่างของเขาก็กลายเป็นพร่ามัว ในขณะที่เขาออกจากตำหนักจางหนิงไปอย่างรวดเร็ว.novel-lucky.
พระสนมหลี่มองดูมือเปล่าของนางและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกงุนงง“เฟิงเอ๋อไม่ชอบผู้หญิงคนนั้นหรือ ? ไม่ ไม่ เขายังคงชอบนาง เขาแค่กลัวองค์ชายเก้า นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่กล้ายอมรับมัน มันจะต้องเป็นแบบนี้” ในขณะที่พูดสิ่งนี้ นางหันกลับมามองที่พื้นที่ปกคลุมไปด้วยความวุ่นวาย ก่อนที่จะเริ่มสร้างความสับสนให้กับจูเอ่อ “รีบเก็บข้าวของพวกนี้ให้เรียบร้อยแล้วตั้งขึ้นอีกครั้ง เรายังมีเสื้อผ้าสีม่วงเหลืออยู่อีกใช่หรือไม่ ? นำชุดเสื้อผ้านั้นออกมาแล้ววางลงในโลงศพ ตั้งป้ายชื่อและเทียนใหม่ได้อย่างรวดเร็ว”
จูเอ่อคุกเข่าลงบนพื้นและอ้อนวอนอย่างขมขื่น“ท่านได้โปรดเลิกทำสิ่งนี้เถิดเจ้าค่ะ ! เราทำแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ! องค์ชายหกได้พูดแล้ว หากท่านยังคงอยู่กับเส้นทางที่ไม่ถูกต้องนี้ องค์ชายหกจะไม่ยอมรับเราอีกต่อไป ! ท่านอย่าทำอีกเลยเจ้าค่ะ ! ”
“เจ้ากลัวตายหรือ? ” พระสนมหลี่จ้องที่จูเอ่อและพูดว่า “เพราะเฟิงเอ๋อบอกว่าเขาจะตีเจ้าจนตาย เจ้าเลยไม่กล้าทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อข้าหรือ? ถ้าอย่างนั้นเจ้าเชื่อหรือไม่ว่าข้าจะฆ่าเจ้าก่อน”
“ข้าไม่กลัวตายเจ้าค่ะ! หากท่านประสงค์จะฆ่าข้าก็เพียงแค่ฆ่าข้า แต่ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ข้าจะไม่อนุญาตให้ท่านทำเช่นนี้อีกแล้วเจ้าค่ะ” จูเอ่อตัดสินใจแล้ว นางอยากจะตายมากกว่าช่วยพระสนมหลี่
น่าเสียดายที่พระสนมหลี่นั้นแน่วแน่ในเมื่อจูเอ่อจะไม่ทำตามที่นางบอก นางจึงลงมือทำเอง นางเดินผ่านสิ่งต่าง ๆ ในห้องนอน และนางก็ตั้งห้องโถงไว้ทุกข์จริง ๆ จูเอ่อรู้สึกหงุดหงิดและไร้พลัง ดังนั้นนางจึงเปิดประตูและหน้าต่างทั้งหมดแล้วพูดเสียงดัง “หากท่านยืนยันที่จะทำเช่นนี้ก็ไม่ต้องปิดบังจากใคร ทำได้ด้วยการเปิดประตู ข้าจะไปเปิดประตูตำหนักจางหนิงด้วยเช่นกันเจ้าค่ะ”
“เจ้ากล้าหรือ! ” พระสนมหลี่ตัวสั่นด้วยความโกรธ
จูเอ่อตั้งคำถามกับนาง“เนื่องจากท่านคิดว่านี่เป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ทำไมไม่ทำอย่างเปิดเผยล่ะ ? ทำไมท่านต้องทำมันอย่างลับ ๆ ท่านตั้งสติขึ้นมาหน่อย ! หากท่านต้องการให้องค์ชายหกต่อสู้เพื่อบัลลังก์ มันจะต้องต่อสู้เพื่อออกไปข้างนอก การใช้วิธีการแบบนี้ไม่ใช่วิธีที่บุคคลผู้มีเกียรติจะทำกัน องค์ชายหกได้ใช้ชีวิตอย่างเปิดเผย และเหนือกว่า ทำไมพระองค์ต้องยืนยันที่จะสร้างรอยมลทินเหล่านี้แก่องค์ชายหกเจ้าคะ” ในขณะที่จูเอ่อพูด นางก็ก้าวไปข้างหน้าและทำลายห้องโถงไว้ทุกข์อีกครั้ง ไม่สนใจความพยายามของพระสนมหลี่ที่จะหยุดนาง นางตัดสินใจ แม้ว่านางจะต้องสละชีวิตของนาง นางก็ไม่อนุญาตให้พระสนมหลี่ทำสิ่งที่เป็นอันตรายเช่นนี้ ยิ่งกว่านั้นสิ่งเหล่านี้ก็ไร้จุดหมายอย่างสิ้นเชิง พระสนมหลี่เพิ่งจะหายจากข่าวลือ ที่ไหนมีร่องรอยของการสาปแช่งจริง ๆ
ในตำหนักจางหนิงเจ้านายและบ่าวรับใช้สร้างความวุ่นวายอย่างมาก สำหรับเฟิงหยูเฮงที่ออกจากตำหนักจางหนิง นางมุ่งตรงไปที่ตำหนักชุนชานเพื่อดูพระสนมหยวนชูทำสิ่งที่คล้ายกันหรือไม่ หรือบางทีคนที่ใช้ทักษะกู่ก็อาจซ่อนอยู่ในตำหนักชุนชาน
แต่เมื่อนางไปถึงจุดกึ่งกลางของการเดินทางของนางนางเห็นขันที 2 คนกำลังเดินไปในทิศทางของนาง คนหนึ่งเช็ดน้ำตาขณะเดินและอีกคนปลอบโยน เขาพูดว่า “อย่าร้องไห้เลย เราได้ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ แต่หมอหลวงไม่เต็มใจที่จะช่วยเหลือ มีอะไรอีกบ้างที่เราสามารถทำได้ ? ข้าไม่ได้รับอนุญาต ท่านจะไม่ได้กินยา ยิ่งกว่านั้นคนที่ออกคำสั่งให้ตีนั้นก็คือฮ่องเต้”
ขันทีที่เช็ดน้ำตาก็ได้ยินสิ่งนี้และพูดด้วยความไม่พอใจที่ยิ่งใหญ่ “เป็นไปได้หรือไม่ที่เราจะต้องดูท่านตายอย่างนี้ ? ท่านดูแลเราอย่างดี เมื่อฮ่องเต้ให้รางวัลแก่ท่านด้วยอาหารอร่อย ท่านไม่ได้แบ่งปันให้เรางั้นหรือ ? เมื่อปีที่แล้วเมื่อมารดาของเจ้าล้มป่วย ท่านก็ให้เงินและพาหมอไปรักษานางไม่ใช่หรือ ? ตอนนี้เจ้าพูดเช่นนี้ได้อย่างไร ? ”
ขันทีอีกคนหนึ่งโกรธ“ข้าพูดเรื่องอะไรงั้นหรือ? ทุกสิ่งที่ข้าพูดคือความจริง เพียงแค่ตอนนี้เราได้ไปพบหมอหลวง และเราใช้เวลาคุกเข่าทั้งคืน และวิงวอนกับหมอหลวงเหล่านั้น เราทำอะไรได้อีก เป็นไปได้หรือไม่ที่เจ้าต้องการให้ข้าลักพาตัวหมอหลวง ? ข้าไม่มีความสามารถนั้น หรือเจ้าต้องการออกจากพระราชวังเพื่อไปหาหมอ ? มีใครบ้างในบรรดาพวกเราที่จะออกจากพระราชวังได้ ? ใครสามารถนำหมอมาด้วยได้ ? ” ในขณะที่เขาพูด เขาก็กระทืบเท้าของเขา “ลืมไปเถิด ถ้ามันไม่ดีจริง ๆ ไปเถอะ และไปทูลขอฮองเฮา ! เจ้าพูดถูก ท่านช่วยชีวิตท่านแม่ของข้าเมื่อปีที่แล้ว นี่เป็นพระคุณที่ไม่สามารถตอบแทนได้”
ขันทีทั้งสองคุยกันซักพักหนึ่งก่อนที่จะมุ่งหน้าไปตามทิศทางของตำหนักจิงซีผลลัพธ์ที่ได้คือพวกเขาถูกหยุดโดยกลุ่มทหารลาดตระเวน หากไม่มีคำอธิบาย พวกเขาจะถูกจับและถูกนำไป จากระยะไกลจะได้ยินเสียงของพวกเขาที่อธิบายและร้องขอการอภัย…