“อ๋อ จริงเหรอครับ งั้นเราจะรอดูการแสดงของคุณชายอานนะครับ!” ชายหนุ่มคนนั้นหัวเราะอย่างมีความสุข เหมือนกำลังรอเรื่องตลกของอานหลิงหัว
พูดจบ คนพวกนี้เดินหัวเราะคิกคักออกไป
ลูกคนรวยพวกนี้ดูภายนอกสนิทสนมกันดี แต่ความจริงไม่ใช่ ปกติก็เรียกกันว่าเพื่อน แต่ในความเป็นจริงแอบเปรียบเทียบกันเอง แค่ได้โอกาส พวกเขาไม่มีทางปล่อยอีกฝ่ายไป
ส่วนนักเรียนที่เป็นคนธรรมดาทั่วไป น้อยมากที่จะเป็นฝ่ายเข้ามาทักอานหลิงหัว แม้ในบรรดาพวกเขาจะมีคนอยากตีสนิทกับตระกูลอาน แต่ใช่ว่าอานหลิงหัวจะชอบเสมอไป ดังนั้นจึงไม่มีใครมาทำให้ตัวเองดูแย่
ผ่านไปไม่นาน นักเรียนมากันพอประมาณแล้ว แต่ยังไม่เห็นเจี่ยงหยาวเลย
ลูกคนรวยพวกนั้น เริ่มเยาะเย้ยอานหลิงหัวอีกแล้ว
“คุณชายอาน ดาวมหาวิทยาลัยเจี่ยงจะมาไหมครับ คุณดูสิดาวมหาวิทยาลัยคนที่เหลือมากันหมดแล้ว ถ้าดาวมหาวิทยาลัยเจี่ยงไม่มางานนี้ ถือว่าไม่ไว้หน้าคุณชายอานเลยนะครับ นายว่าไหมคุณชายหลิว” คุณชายหวางยิ้มร้ายกาจ สายตาที่มองอานหลิงหัวเต็มไปด้วยความสะใจ
คุณชายหลิวทำเป็นโอบเอวของดาวมหาวิทยาลัยที่อยู่ข้างๆ เพื่อโชว์ ทำให้ผู้หญิงคนนั้นมองบน เขาหัวเราะคิกคักอย่างร้ายกาจแล้วพูดว่า “คุณชายหวางพูดถูก ถ้าไม่มางานแบบนี้ เท่ากับไม่เห็นคุณชายอานของเราอยู่ในสายตาจริงๆ นายดูสิหยุนเอ๋อร์ของฉันเชื่อฟังขนาดไหน!”
ผู้หญิงหยิบแอปเปิลบนโต๊ะขึ้นมาหนึ่งลูก ยัดเข้าปากคุณชายหลิวอย่างรวดเร็ว แล้วพูดอย่างออดอ้อนว่า “กินเข้าไปซะ ไม่เชื่อหรอกว่าจะอุดปากนายไม่ได้!”
การกระทำของผู้หญิง ทำให้คุณชายบ้านรวยที่อยู่รอบๆ จำนวนไม่น้อยหัวเราะออกมา มีเพียงอานหลิงหัวที่สีหน้าอึมครึมเล็กน้อย
เขาไม่รู้ว่าเจี่ยงหยาวจะมาหรือเปล่า แต่งานเลี้ยงของเพื่อนนักเรียนที่สำคัญขนาดนี้ เธอน่าจะมา แต่ถึงเจี่ยงหยาวมา พูดยากมากว่าเธอจะไว้หน้าเขาหรือเปล่า
อานหลิงหัวจะโดดเด่นต่อหน้าเพื่อนเลวพวกนี้คงยากหน่อย
แต่แค่เจี่ยงหยาวมาได้ อานหลิงหัวมีวิธีบีบให้เธอทำตามได้แน่นอน อานหลิงหัวรู้จักนิสัยของเจี่ยงหยาวเป็นอย่างดีมาตั้งนานแล้ว
“ดูสิ ดาวมหาวิทยาลัยเจี่ยงมาแล้ว!”
ขณะกำลังพูดกันอยู่ จู่ๆ คุณชายหลิวชี้ไปทางประตู
เจี่ยงหยาวที่งดงามอ่อนโยน รูปร่างสูงโปร่ง กำลังเดินเข้ามาช้าๆ โดยมีเฉินโม่เดินเคียงคู่มาด้วย
คุณชายหวางถามอย่างสงสัย “เด็กข้างๆ ดาวมหาวิทยาลัยเจี่ยงคือใคร พวกนายรู้ไหม”
ชายหนุ่มคนหนึ่งยิ้มร้ายกาจ “คุณชายหวาง สองสามวันนี้คุณไปอยู่ไหนมา คิดไม่ถึงว่าเรื่องนี้คุณก็ไม่รู้”
“เรื่องอะไร สองสามวันนี้ฉันไม่อยู่ เลยไม่ได้ติดตามเรื่องในมหาวิทยาลัย” คุณชายหวางถามอย่างสงสัย
“มีคนบอกว่าเด็กนั่นเป็นแฟนของดาวมหาวิทยาลัยเจี่ยง คุณชายอานของเรายังส่งคนไปแสดงอำนาจใส่เด็กนั่นด้วย แต่ผลปรากฏว่าโดนเด็กคนนั้นซัดกลับมา!” ชายหนุ่มคนนั้นพูดด้วยใบหน้าสะใจ
คุณชายหวางหัวเราะร่า แล้วพูดว่า “มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ คุณชายอาน เกิดเรื่องแบบนี้ ทำไมคุณไม่บอกเพื่อนพี่น้องเลยล่ะ ให้ผมช่วยสั่งสอนเด็กนั่นไหม”
“ไม่ต้อง!” สีหน้าอานหลิงหัวไม่สู้ดี เขาไม่คิดไม่ฝันว่าเจี่ยงหยาวจะพาคนนอกมางานเลี้ยงรุ่นครั้งนี้
จู่ๆ ผู้ชายใส่แว่น ลูกน้องของอานหลิงหัวเดินเข้ามา พูดเสียงเบาว่า “คุณชายอาน จะทำยังไงครับ คิดไม่ถึงว่าเด็กนั่นจะมาด้วย!”
อานหลิงหัวสีหน้าอึมครึม กดเสียงต่ำพูดว่า “นายไปเรียกพวกอาเปียวมาที่นี่ ไล่เด็กนั่นออกไป แต่อย่าใช้ไม้แข็ง ห้ามทำให้หยาวหยาวโกรธ”
“ครับ ผมเข้าใจ!” ผู้ชายใส่แว่นรีบออกไปเรียกพวกอาเปียวเข้ามา แล้วพูดสั่งเสียงเบาอยู่ครู่หนึ่ง
พวกอาเปียวมองเฉินโม่ที่อยู่ข้างเจี่ยงหยาว ความหวาดกลัวผุดขึ้นมา แต่ทำได้เพียงกัดฟันทำ
“หยาวหยาว ทางนี้!” ที่นั่งหนึ่งในนั้น หลินเหม่ยหลิงในชุดแดงลุกขึ้นยืน โบกมือมาทางเจี่ยงหยาว
“พี่เฉินโม่ เหม่ยหลิงอยู่ตรงนั้น เราไปนั่งตรงนั้นกันเถอะ!” เจี่ยงหยาวยิ้มบางๆ แล้วเอ่ยขึ้น
“ได้!” เฉินโม่ยิ้มบางๆ ใบหน้าเอ็นดูมาก