อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่ 735 แสดงท่าทีตรงกันข้ามกับนาง
“ม้วนหนังแกะโบราณเขียนไว้เช่นนี้ ไม่ผิดนี่…..”
“ปริมาณเลือดไม่พอรึเปล่า?” ผู้อาวุโสอีกคนเอ่ยถาม
“ไม่ควรนี่นา หัวหน้าเผ่าใส่เลือดไปมากพอแล้ว ใส่ลงไปอีก ร่างกายของหัวหน้าเผ่าก็จะรับไม่ไหวแล้ว”
“เช่นนั้นเพราะหัวหน้าเผ่าปิดผนึกวิทยายุทธของตัวเองหรือไม่ ทำให้พลังไม่พอ?”
“อันนี้ข้าคิดว่าเป็นไปได้ อย่างไรซะมุกมังกรก็เป็นวัตถุศักดิ์สิทธิ์ที่สุด คนธรรมดาขับเคลื่อนกำลังภายในจะสามารถหลอมรวมได้อย่างไร”
“เช่นนั้นจะทำยังไง? หรือต้องให้หัวหน้าเผ่าเปิดผนึกงั้นหรือ?”
“เปิดผนึกไม่ได้ หากว่าเปิดผนึกแล้ว คำสาปโลหิตกำเริบตอนที่หลอมไปได้ครึ่งหนึ่ง เช่นนั้นที่ทำมาทั้งหมดก็ไม่ใช่ว่าสูญเปล่าหรอกหรือ”
“ไม่เช่นนั้น…พวกเราผู้อาวุโสไม่กี่คนก็มาถ่ายพลังช่วยกันขับเคลื่อน”
“ข้าคิดว่าสามารถลองได้”
กู้ชูหน่วนฟังอยู่ด้านข้างจนรู้สึกสมองชา
ความคิดไร้สาระเช่นนี้ พวกเขาคิดออกมาได้ยังไง?
เสียเวลาไปหนึ่งวันกว่าแล้ว นางไม่มีเวลาให้ล่าช้า ทำได้เพียงลองดูเท่านั้น
แต่ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็คิดไม่ถึงว่า หลังจากที่ผู้อาวุโสไม่กี่คนเคลื่อนพลังช่วยเหลือแล้ว มุกมังกรก็ส่งเสียงระเบิดเปรี้ยงปร้าง ราวกับว่าจะระเบิดออกแล้วเช่นนั้น นี่ทำให้พวกเขาตกใจไม่เบา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือไฟเตาหลอมยาได้มอดไปโดยตรงแล้ว
นี่นี่นี่…….
เกิดอะไรขึ้น?
ปฏิเสธลมปราณของพวกเขางั้นหรือ?
ผู้อาวุโสไม่กี่คนนั้นไม่กล้าลองอีกแล้ว
ผู้อาวุโสเก้ากล่าว “ไม่งั้นรอผู้อาวุโสใหญ่กลับมา หรือหลังจากที่สุดยอดผู้อาวุโสออกจากฌานแล้ว พวกเราค่อยหลอมรวมมุกมังกรอีก”
กู้ชูหน่วนตะคอกว่า “พวกท่านรอได้ พี่เฉินเฟยรอได้หรือ? ไม่เห็นหรือไงว่าเขาแทบจะทนไม่ได้แล้ว?”
“แต่……พวกเราลองมาหลายครั้งแล้ว ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวสักน้อย เกรงว่า…..เกรงว่าจะผิดวิธี”
“ท่านไม่ได้บอกว่านี่คือวิธีที่บรรพบุรุษทิ้งไว้หรือ? หรือว่าบรรพบุรุษทำผิดเช่นนั้นหรือ?”
“อันนี้……บรรพบุรุษไม่สามารถทำผิดไปได้ ม้วนหนังแกะโบราณนี้เป็นของสืบทอดมาจากรุ่นมาสู่รุ่นของเผ่าหยก พวกเราเผ่าหยกรักษาไว้ดั่งสมบัติล้ำค่า นอกจากหัวหน้าเผ่าและผู้อาวุโสใหญ่ในเผ่าแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดหยิบม้วนหนังแกะโบราณนี่ได้ ครั้งนี้ผู้อาวุโสใหญ่ออกจากเผ่าไปเป็นกองหนุน เขากลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง จึงได้มอบม้วนหนังแกะโบราณนี้ให้ข้า”
ผู้อาวุโสเก้าชะงักครู่หนึ่ง และกล่าวต่อ “หลังจากที่ม้วนหนังแกะโบราณอยู่ในมือข้าแล้ว ข้าก็เก็บติดตัวมาตลอด ไม่เคยห่าง เป็นไปไม่ได้ที่ปัญหาจะเกิดจากม้วนหนังแกะโบราณ”
“เช่นนั้นเป็นไปหรือไม่ว่ายังไม่ถึงเวลา ดังนั้นมุกมังกรจึงไม่สามารถหลอมรวมได้”
กู้ชูหน่วนพึมพำกับตัวเอง ขับเคลื่อนกำลังภายในหลอมรวมมุกมังกรอย่างต่อเนื่อง
ขับเคลื่อนกำลังภายในจำเป็นต้องสิ้นเปลืองกำลังวังชามากมาย ยิ่งกว่านั้นนางยังอุทิศเลือดบูชาไปมากมายขนาดนั้นอีก
เวลาสั้นๆเพียงสองวัน สีหน้าของกู้ชูหน่วนก็ซีดขาวจนไม่เหมือนคนแล้ว บนใบหน้าก็เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า
แต่นางก็ยังคงหลอมต่อไปอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย แม้ว่าตัวเองแทบจะทนไม่แล้ว ก็กัดฟันฝืนสู้ ในใจมีความเชื่อมั่นเพียงอย่างเดียวเท่านั้น ก็คือหลอมรวมมุกมังกร รักษาพี่เฉินเฟย
ผู้อาวุโสทั้งหลายก็ทนดูไม่ได้แล้ว ทั้งสงสารทั้งร้อนใจ
“หัวหน้าเผ่า ท่านพักสักหน่อยเถอะ เป็นเช่นนี้ต่อไป สุขภาพของท่านจะรับไม่ไหว”
“ใช่แล้วล่ะ ยังไงซะมุกมังกรก็อยู่ในมือของพวกเราแล้ว ต้องการหลอมรวมมุกมังกรก็ไม่ได้เร่งรีบในเวลาชั่วขณะนี้ เฉินเฟยจะไม่โทษท่าน กลับกันที่ท่านทำ…..ทำร้ายตัวเองเช่นนี้ เฉินเฟยเจ้าเด็กนั่นจะต้องปวดใจแน่”
“พวกท่านบ่นพล่ามข้างหูข้าให้น้อยๆหน่อย หากว่าสงสารข้าจริง ก็รีบไปเชิญสุดยอดผู้อาวุโสออกมา”
คิดจะทำให้ไฟในเตาหลอมยาเคลื่อนย้ายขึ้นมาจะต้องสูญเสียพลังและเลือดมากมาย
นางจะกล้าหยุดได้อย่างไร
กู้ชูหน่วนยิ่งร้อนใจ ไฟในเตาหลอมยาก็ยิ่งไม่มีทางที่จะโชติช่วงขึ้นมาได้
เหมือนว่าเตาหลอมยานี้กับมุกมังกรทั้งเจ็ดตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะเป็นอริกับนางเช่นนั้น นางคิดจะทำอะไร พวกมันก็มาในทางกลับกัน ทำให้กู้ชูหน่วนโมโหจนแทบอยากจะทุบพวกมันให้แตกไปตรงๆ