“โอ้ ท่านผู้นำ ผมมาสวัสดีปีใหม่ครับ ทำไมถึงดูไม่ค่อยมีความสุขเลยละครับ?” เฝิงหยู่ถือของขวัญเข้าไปในบ้านของจางรุ่ยเฉียง แต่จางรุ่ยเฉียงกลับมีสีหน้าที่เศร้าหมอง
“ไม่ต้องสนใจเขาหรอก ฉันบอกให้เขาคิดหาวิธีที่จะย้ายลูกชายของเราไปทำงานในตำแหน่งที่สบายมากขึ้น ดูสิ…ขนาดปีใหม่ยังไม่ได้กลับบ้านเลยและยังกล้ามาพูดว่านี่คือความทุ่มเท สมัยนี้มันปีอะไรแล้ว? ใครเขาพูดถึงความทุ่มเทกัน?!” ภรรยาของจางรุ่ยเฉียงมองค้อนใส่ตาเฒ่าจาง คุณมีอำนาจแต่กลับไม่รู้วิธีใช้ประโยชน์จากมัน เด็กนั่นคือเลือดเนื้อของเธอเองนะ!
“ป้าหลี่อาจจะไม่รู้เรื่องนี้ ไม่มีใครสามารถเข้าทำงานที่หน่วยงานของเถาจื่อได้ เขาจะประสบความสำเร็จได้เร็วขึ้นที่นั่น ในอนาคต เขาอาจได้รับตำแหน่งเกินระดับผู้นำด้วยซ้ำ ถ้าเขาถูกย้าย อจส่งผลกระทบต่อโอกาสที่เขาจะได้รับ” เฝิงหยู่หัวเราะ
“จริงหรอ? ทำไมคุณไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ล่ะ? เสี่ยวเฝิง นั่งกินผลไม้ก่อนนะลูก เดี๋ยวป้าไปเตรียมชามาให้” ป้าหลี่บ่นและไปชงชา
“บ่นยาวเป็นหางว่าวแต่มองอะไรแค่สั้นๆ” จางรุ่ยเฉียงบ่นพึมพำเบาๆ
เฝิงหยู่พยายามคุมเสียงหัวเราะตัวเอง ถ้าคุณแน่จริง ลองพูดออกมาดังๆ สิ!
หลังจากที่ป้าหลี่นำถ้วยชามาให้เฝิงหยู่แล้ว เธอก็ไปที่ห้องนอนเพื่อดูทีวีโดยปล่อยให้พวกเขาอยู่กันตามลำพัง
เฝิงหยู่เห็นป้าหลี่เดินออกไป สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขามองค้อนไปที่จางรุ่ยเฉียง “ท่านผู้นำ ทำไมจู่ๆ พ่อของผมถึงได้เป็นสมาชิกสภาประชาชนแห่งชาติของจังหวัดครับ?”
“นั่นคือสิ่งที่เขาสมควรได้รับ มีอะไรหรอ? คุณอยากให้เขาเข้าสู่สภาประชาชนแห่งชาติหรอ? นี่ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ จังหวัดจะเสนอชื่อเขาในปีนี้”
“เดี๋ยวนะครับ! คุณอาจคิดว่านี่เป็นเกียรติ แต่พ่อของผมต้องทำงานให้คุณทั้งหมด เขาต้องเข้าร่วมการประชุมและยังต้องรายงานตัวเพื่อทำงานอีก”
เฝิงหยู่ไม่พอใจ คุณอาจคิดว่านี่เป็นเรื่องที่ดี แต่ไม่ใช่ทุกคนที่รู้สึกเหมือนคุณ อย่างน้อยคุณควรปรึกษาผมก่อน
“ใครบอกว่าเขาต้องไปทำงาน? เขาสามารถเลือกที่จะไม่รายงานต่อสำนักงานหรือไม่เข้าร่วมการประชุมได้ เขาต้องเข้าร่วมการประชุมสามัญประจำปีแค่ปีละครั้งเท่านั้น หลายคนอยากได้ตำแหน่งนี้ แต่คุณกลับไม่พอใจงั้นหรอ?”
เฝิงหยู่พอใจกับคำตอบนี้และพยักหน้า “แบบนั้นค่อยโอเคหน่อย ขอบคุณครับ”
“ถ้าคุณอยากขอบคุณผมจริงๆ ช่วยแก้ปัญหาเล็กน้อยให้ผมทีสิ” จางรุ่ยเฉียงตอบอย่างเจ้าเล่ห์
เฝิงหยู่กลอกตา เขารู้ว่าตำแหน่งนี้ไม่ได้มอบให้พ่อของเขาฟรีๆ หรอก
“บอกผมมาว่าแผนกไหนต้องการเงิน ฉันต้องพูดกับคุณให้ชัดเจนก่อน ผมยังคงต้องบริจาคเงินต่อไปเพื่อสร้างเขื่อนใหม่และผมก็มีเงินไม่มากนัก” เฝิงหยู่ได้บริจาคเงิน 500 ล้านหยวนเมื่อปีที่แล้วและจะให้อีก 500 ล้านหยวนในปีนี้
“หยุดพูดเรื่องเงินได้แล้ว มันฟังดูโจ่งแจ้งเกินไป ผมแค่อยากถามคุณว่าคุณสามารถเข้าซื้อกิจการโรงงานผลิตเครื่องใช้ในบ้าน โรงงานผลิตสารกึ่งตัวนำ และโรงงานอื่นๆ ของจังหวัดได้หรือเปล่า?”
เฝิงหยู่วางถ้วยน้ำชาลงทันที “ผมมาแค่สวัสดีปีใหม่ครับ ผมยังมีธุระบางอย่างที่ต้องทำต่อตอนนี้เลย ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“อ่าว…รีบอะไรขนาดนั้น? ผมแค่ให้ความช่วยเหลือนิดหน่อยเอง ถ้าเราไม่ตั้งหน่วยงานรัฐวิสาหกิจในจังหวัดของเราหลังปีใหม่ เราจะดึงคนงานออกได้เท่านั้น” จางรุ่ยเฉียงคว้าตัวเฝิงหยู่เอาไว้
รัฐบาลจีนได้ออกคำสั่งว่ารัฐวิสาหกิจทั้งหมดต้องปรับตัวให้เข้ากับระบบเศรษฐกิจแบบตลาด มีสิทธิ์ในทรัพย์สินที่แน่ชัด มีความรับผิดชอบและการจัดการทางวิทยาศาสตร์ที่ชัดเจน และที่สำคัญที่สุดต้องมีเส้นแบ่งที่ชัดเจนระหว่างรัฐบาลและองค์กร
สิทธิในทรัพย์สินที่แน่ชัดและแยกตัวออกจากรัฐบาลนั้นเป็นเรื่องที่ยากที่สุด ที่ผ่านมาการปฏิรูปประสบผลดีด้วยการนำนักลงทุนต่างชาติและกองทุนส่วนบุคคลเข้ามา แต่เนื่องจากการแทรกแซงจากรัฐบาลท้องถิ่น ทำให้รัฐวิสาหกิจพวกนั้นทั้งหมดเริ่มตกต่ำ ส่วนพวกที่ไม่ตกต่ำก็ถูกแปลงไปเป็นบริษัทเอกชนทั้งหมด
ในเมืองปิงยังพอโอเคอยู่ การปฏิรูปของจางรุ่ยเฉียงประสบผลดีเมื่ออยู่ที่นั่น แต่ในจังหวัดหลงเจียงที่อยู่นอกเมืองปิงนั้น ปัญหานี้รุนแรงมาก
ตอนนี้จางรุ่ยเฉียงเป็นผู้นำในจังหวัดและไม่สามารถดูแลแค่เมืองปิงเพียงเมืองเดียวได้
“แค่ดึงคนพวกนั้นออกมา องค์กรของเมืองปิงกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี ยิ่งไปกว่านั้น ถ้ารัฐวิสาหกิจที่ปฏิรูปแล้วมีความเป็นอิสระและพึ่งพาตนเองได้ คุณก็จ้างบริษัทพวกนั้นไม่ได้หรอ?”
เมื่อชาติที่แล้วของเฝิงหยู่ รัฐบาลหลายประเทศก็ทำแบบนี้ แม้ว่าจะไม่เป็นไปตามข้อบังคับ แต่ก็เป็นช่วงแห่งการเปลี่ยนแปลงและรัฐบาลท้องถิ่นก็ไม่มีทางเลือก อย่างน้อยหลังจากที่พวกเขาจ้างบริษัทพวกนี้แล้ว พวกเขาจะได้ไม่ล้มละลาย”
“คุณคิดว่ารัฐบาลท้องถิ่นไม่ได้ทำแบบนี้หรอ? การจ้างบริษัทภายนอกจะใช้ได้ผลในตอนแรกและทำกำไรได้บางส่วน แต่บริษัทปฏิเสธและไม่ยอมจ่ายเงินให้กับรัฐบาลท้องถิ่น พวกเขาขู่ว่าจะคืนรัฐวิสาหกิจให้กับรัฐบาลเมืองและให้รัฐบาลเป็นคนจ่ายค่าจ้างคนงาน!” จางรุ่ยเฉียงตอบด้วยความโกรธ
เฝิงหยู่หัวเราะ ผู้นำก็มีปัญหาเช่นกันและสิ่งที่น่าขำที่สุดก็คือผู้นำพวกนี้ไม่รู้อะไรเรื่องการบริหารบริษัทเลย พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องจ้างผู้จัดการมืออาชีพให้มาจัดการองค์กรของตนเองอย่างไร พวกเขาง่อยมาก!
“ง่ายมากเลยครับ ก็แค่ขายองค์กรให้พวกนั้น ถ้าพวกนั้นไม่มีเงินน่ะหรอ? ก็ขอให้ธนาคารปล่อยเงินกู้ให้พวกนั้น พวกนั้นจะรู้ว่าองค์กรมารถทำเงินได้หรือไม่ และถ้าไม่มีใครต้องการเข้าซื้อกิจการจริงๆ ก็แค่เลิกกิจการและขายที่ดินเพื่อมาชำระหนี้ แล้วก็สั่งย้ายคนงานไปยังโรงงานอื่น และคนที่คุณไม่สามารถย้ายได้ก็ปล่อยให้พวกเขาออกไป” เฝิงหยู่พูด
“นี่คือทางออกของคุณหรอ? ขายโรงงานและที่ดินเนี่ยนะ? แล้วคนงานล่ะ? เราจะหาเงินที่ไหนมาจ่ายค่าลดคนงาน? แล้วถ้าพวกนั้นยังคงกลับมาขอความช่วยเหลือจากรัฐบาลอยู่อีกล่ะ?” จางรุ่ยเฉียงแผดเสียง
“รัฐบาลสามารถจัดฝึกอบรมให้กับคนงานที่ถูกปลดออกมาและช่วยให้พวกเขาได้รับการว่าจ้างใหม่ หรือคุณอาจจะสนับสนุนให้พวกเขาเริ่มต้นทำธุรกิจของตัวเองก็ได้ จะให้ไปขายผักหรือตั้งร้านอาหารเล็กๆ ก็ได้ พวกเขาไม่อดตายหรอก สำหรับทุนเริ่มต้นของพวกเขา รัฐบาลก็สามารถช่วยได้ นอกจากนี้ องค์กรพวกนั้นไม่สามารถสร้างผลกำไรได้ หลังจากการปฏิรูปไม่กี่ปี พวกเขาส่วนใหญ่จะเริ่มทำกำไรได้ แต่เนื่องจากองค์กรพวกนั้นมีหนี้สินจำนวนมาก แค่ดอกเบี้ยเพียงอย่างเดียวก็เยอะมากแล้ว แบบนี้จะทำให้พวกนั้นขาดทุนมากขึ้น ประเทศมีนโยบายที่ยอมให้เจ้าหนี้เปลี่ยนหนี้เป็นหุ้นได้หรือเปล่าล่ะ? วิธีนี้องค์กรต่างๆ จะประหยัดค่าใช้จ่ายสำหรับดอกเบี้ยได้มาก”
“คุณคิดว่าเราไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้หรอ? เจ้าหนี้ไม่ต้องการหุ้นและต้องการเงินเท่านั้น! ธนาคารต่างๆ ก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้ แต่สายไปแล้ว และจะต้องใช้เวลาอย่างน้อย 2 ถึง 3 ปี”
“อ่า…แค่บอกพวกเขาว่าบริษัทต่างๆ กำลังจะล้มละลายและไม่สามารถชำระหนี้ได้ เจ้าหนี้มีแค่สองทางเลือก พวกเขาจะรับหุ้นและรับเงินปันผลหรือจะขายหุ้นทิ้งหรือรอดูว่าองค์กรมีมูลค่าเท่าใดหลังจากที่ล้มละลายแล้ว” เฝิงหยู่ตอบอย่างเฉื่อยชา พวกคุณเป็นรัฐบาล แต่ไม่สามารถจัดการกับคนพวกนั้นได้งั้นหรอ?
“คราวนี้คุณช่วยเราหน่อยไม่ได้หรอ?” จางรุ่ยเฉียงถาม
“ช่วยหรอ? ผมไม่เคยช่วยคุณเลยหรอ? ปีที่แล้ว เมืองปิงจัดตั้งโรงงานบรรจุขวดสองสามแห่งใช่มั้ย? ผมเป็นคนเอาเงินเข้ามาลงทุนเอง ผมเป็นคนช่วยให้คนงานตกงานพวกนั้นได้มีงานทำ บริษัทไท่หัว เทรดดิ้ง บริษัทไท่หัวซูเปอร์มาร์เก็ต จ้างคนงานและพนักงานรักษาความปลอดภัยกี่คน? บริษัทเฟิงหยู่โลจิสติกส์ของพี่เขยผมก็จ้างคนงานจำนวนมากเช่นกัน”
“พวกนั้นอยู่ในเมืองปิง แล้วเมืองอื่นๆ ล่ะ? คุณปฏิเสธที่จะช่วยพวกเขาหรอ?”
“การปฏิรูปรัฐวิสาหกิจของเรายังระบุด้วยว่าเราควรรวบรวมทรัพยากรเพื่อเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขัน แล้วการรวมบริษัทขนาดเล็กเข้าด้วยกันจะมีประโยชน์อะไร? แม้ว่าผมจะซื้อกิจการจากองค์กรพวกนี้ได้บางส่วน แต่ก็แค่คุ้มทุนเท่านั้น ไม่มีประโยชน์อะไรเลย ที่สำคัญองค์กรพวกนั้นต้องพึ่งพาตัวเอง โรงงานแอลกอฮอล์ขนาดเล็กสามารถรวมเข้ากับกลุ่มบริษัทเป่ยต้าฉางเพื่อผลิตเหล้าขาวเป่ยต้าฉางและจำหน่ายในจังหวัดทางภาคใต้ นอกจากนี้ คุณยังสามารถทำเช่นเดียวกันกับน้ำอัดลม ผลิตภัณฑ์อาหาร และอื่นๆ ได้ แต่ถ้าผมซื้อกิจการพวกนั้นทั้งหมด เราอาจต้องแข่งขันกับกลุ่มบริษัทเป่ยต้าฉางในอนาคต แน่ใจนะว่าคุณโอเคกับเรื่องนี้?” เฝิงหยู่ยิ้มและถาม
จางรุ่ยเฉียงถอนหายใจ เขากลัวการแข่งขันกับเฝิงหยู่ จังหวัดอาจมีอิทธิพลในจีน แต่ก็ไม่มีอะไรเทียบได้กับเฝิงหยู่เลย
ดูเหมือนคราวนี้รัฐบาลจังหวัดจะต้องเดือดร้อนแน่ๆ!