กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 1111
เอเลนโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ จนรู้สึกเหมือนตัวจะระเบิด
เธอเพิ่งเตือนชาร์ลีให้ระวังยายแก่นี่ไปเมื่อเช้า แต่แทนที่จะใส่ใจคำเตือนของเธอเขากลับไปซื้อต้นกุยช่ายมาเพิ่มตั้งมากมาย!
ดีล่ะ ทีนี้พวกเขาก็เหมือนเป็นศูนย์บริจาคให้ยายแก่กับครอบครัวมันแล้ว!
ถ้าเป็นในอดีตตอนนี้เธอคงแล่นไปด่าชาร์ลีแล้ว แต่ตอนนี้เธอไม่กล้าจะทำแบบนั้น
ขณะเดียวกันแคลร์ที่อยู่ในห้องก็ถามชาร์ลี “ที่รักคะ เย็นนี้อยากกินอะไรดีคะ?”
ชาร์ลียิ้มเย้าและถาม “ปกติคุณไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้นี่นา ทำไมถึงเปลี่ยนล่ะ? ทำไมคุณถึงอยากรู้ว่าเย็นนี้ผมอยากกินอะไร?”
แคลร์ยิ้มเหมือนเด็กก่อนตอบ “ฉันอยากไปเก็บผักที่สวนน่ะค่ะ บอกมาสิคะว่าอยากกินอะไร ฉันจะได้ไปเด็ดมาจากในสวน คุณว่าไงคะ? ฟังดูเข้าท่าไหม?”
ชาร์ลีพยักหน้าและยิ้มอย่างอบอุ่น “งั้นเราไปด้วยกันเถอะ เหมือนที่เราทำเมื่อเช้าไง”
ใบหน้าของแคลร์เป็นสีแดงทันที เมื่อเธอคิดถึงจูบแรกที่ชาร์ลีขโมยไปเมื่อเช้า
เธอกลอกตาและพูดกับเขาอย่างเขินอาย “คุณไปกับฉันก็ได้ แต่ห้ามมาเอาเปรียบฉันอีกนะ!”
ชาร์ลีเอียงหัว ทำเป็นไม่เข้าใจ “คุณพูดเรื่องอะไรเนี่ยที่รัก? ผมเอาเปรียบคุณเหรอ? ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย”
แคลร์ทำเสียงฮึดฮัด “เอาเถอะค่ะ คุณอยู่ห่างฉันอย่างน้อยครึ่งเมตรแล้วกัน”
จากนั้นเธอก็หันหลังก้าวลงบันไดไป
ชาร์ลีรีบเร่งเดินตามเธอ
เมื่อพวกเขาเข้ามาในสวน แคลร์ก็อึ้งไปเมื่อเห็นต้นกุยช่ายปลูกอยู่รอบรั้ว “ว้าว ต้นกุยช่ายพวกนี้มาจากไหนคะเนี่ย? เมื่อเช้ายังไม่เห็นเลย”
ชาร์ลียิ้ม “ผมเพิ่งขอให้เพื่อนส่งมาให้น่ะ”
แคลร์ยิ้มหวาน “งั้นเย็นนี้เราทำกุยช่ายผัดกุ้งกันดีไหมคะ?”
ชาร์ลีรีบปฏิเสธทันที “ไม่ได้ครับ กุยช่ายพวกนี้ยังไม่พร้อมให้เก็บ ตอนนี้เรายังกินมันไม่ได้”
“เอ๊ะ?” แคลร์ขมวดคิ้วอย่างงุนงง “มันก็ดูเหมือนพร้อมกินได้สำหรับฉันนะคะ ทำไมถึงยังไม่ได้ล่ะ?”
ชาร์ลีตอบ “คุณไม่เข้าใจหรอก กุยช่ายพวกนี้อาจดูเหมือนพร้อม แต่มันยังไม่พร้อมให้กินได้ รออีกหน่อยดีไหม?”
แคลร์พยักหน้าพร้อมกล่าว “งั้นก็ได้ค่ะ เย็นนี้เรากินมะเขือม่วงย่างกันดีไหม? ฉันอยากกินผัดหมูมูชูด้วย”
“โอเค” ชาร์ลีตอบพร้อมยิ้มอบอุ่น “ในสวนผักนี้คุณเก็บได้ทุกอย่างเลย ยกเว้นกุยช่าย”
ทั้งคู่ช่วยกันเก็บผักจากสวนก่อนกลับเข้าครัวไปช่วยกันทำอาหารเย็น แคลร์ชอบอารมณ์และบรรยากาศแบบนี้มาก มันรู้สึกดีและได้ใกล้ชิดกับชาร์ลีในครัว
ส่วนบ้านวิลสันตอนนี้ยิ่งยุ่งกว่า
สมาชิกทั้งห้ามาอัดแน่นกันในครัว เพราะว่าคุณท่านวิลสันหั่นกุยช่ายเยอะมากเพื่อให้พอกินกันทุกคน
คุณท่านวิลสันง่วนกับการนวดแป้งทำแผ่นเกี๊ยว ส่วนคริสโตเฟอร์ก็ก้มหน้าก้มตาสับและบดหมู ฮันนาห์ตีไข่ ส่วนแฮโรลด์กับเวนดี้ก็วุ่นกับการล้างกุยช่าย
คริสโตเฟอร์รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เขาบดหมูไปพลางบ่น “ทำไมเธอไม่ซื้อหมูที่บดแล้วมาจากตลาดนะ? ทำไมต้องซื้อมาทั้งชิ้นให้เอามาบดที่บ้านด้วย? แขนฉันปวดไปหมดแล้วเนี่ย”
ฮันนาห์โต้ “ก็แม่บอกว่าหมูบดด้วยเครื่องไม่อร่อยเท่าหมูบทที่ทำเองในบ้านนี่”
“ไร้สาระทั้งเพ” คริสโตเฟอร์เบ้ปากอย่างไม่เห็นด้วย “มันก็เนื้อหมูเหมือนกันไม่ใช่เหรอไง? เอาเครื่องบดกับเอามือบดมันจะต่างกันตรงไหน?”
เสียงหงุดหงิดของคุณท่านวิลสันดังมาจากด้านหลัง “ไอ้โง่ อย่างแกจะไปรู้อะไร! ออกไปถามคนแก่คนไหนก็ได้ที่แกเจอ ทุกคนก็รู้หมดแหละว่าหมูบดเองที่บ้านอร่อยที่สุด!”