มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 987
“พวกหนูทำอะไรกันบนเกาะนี้ล่ะ? พวกเขาบังคับให้หนูอยู่ที่นี่หรือเปล่า?” เจอรัลด์อยากจะรู้เพิ่มเติม
เจอรัลด์ยังเริ่มสงสัยว่าผู้คนจากพระราชวังจิตวิญญาณได้ฆ่าพ่อแม่ของเด็กเหล่านี้และฉกตัวพวกเขามาอีกด้วยซ้ำ
“นายน้อยเจอรัลด์ คุณคิดมาเกินไปแล้ว พวกเราช่วยชีวิตเด็ก ๆ เหล่านี้ และเลี้ยงดูพวกเขาเอง!” ผู้อาวุโสคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ข้างหลังเจอรัลด์
เขาสวมชุดคลุมสีดำ แต่ไม่ได้ปิดใบหน้าของเขาไว้
เขาเดินมาหาและลูบหัวเด็กหญิงตัวน้อยเบา ๆ อย่างอ่อนโยน “เด็กน้อย คราวหน้าอย่าทานของว่างแบบนี้อีก เข้าใจไหม?”
“ค่ะ คุณปู่เวลสัน คุณอยากทานขนมปังกรอบเหมือนกันหรือเปล่า?” เด็กหญิงตัวน้อยถาม
“ไม่ล่ะ ขอบใจนะ หนูทานมันได้เลย อย่าลืมทำการบ้านของหนูให้เสร็จหลังจากนั้นด้วยล่ะ ถ้าเฮสกี้และพวกผู้ชายรังแกหนูอีก หนูต้องมาบอกฉันนะ!”
“ขอบคุณค่ะ คุณปู่เวลสันและพี่ชาย หนูไปก่อนนะคะ!” เด็กหญิงหยิบขนมปังกรอบและวิ่งจากไป หลังจากเธอพูดขอบคุณ
“คุณเป็นใครครับ?” เจอรัลด์เหลือบมองผู้อาวุโสคนนั้นและถาม
“มันเป็นเวลาเพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้น เจอรัลด์ คุณจำผมไม่ได้แล้วเหรอ?” ผู้อาวุโสคนนั้นยิ้ม
“ผมจำคุณได้แล้วตอนนี้! คุณคือคนที่ขอให้คิงส์แมนผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่มาติดตามผมไปทั่ว!”
“ผมชื่อเวลสัน ฟรีด ทุกคนบนเกาะแห่งนี้เรียกผมว่านายท่านเวลสัน!” เวสันยิ้ม ขณะที่เขาส่ายหัวของเขา
“ผมกำลังมองหาคุณอยู่ คุณพูดว่าคุณจะพาผมไปพบใครบางคน ผมอยู่ที่นี่มานานแล้ว คุณควรปล่อยให้ผมได้เจอกับคน ๆ นั้นแล้วหรือเปล่า?” เจอรัลด์รู้สึกโกรธ
“ผมเชื่อว่าคุณได้ทานอาหารพวกนั้นมาหนึ่งเดือนแล้วตอนนี้ ผมบอกได้เลยว่าพลังงานที่เจือปนในร่างกายของคุณได้ถูกขจัดไปแล้วอย่างสิ้นเชิงด้วยความช่วยเหลือของราชาโสม วันนี้ผมจึงมาที่นี่เพื่อพาคุณไปพบกับเขา!” เวสันยิ้ม “เชิญก่อนเลย เจอรัลด์!”
เจอรัลด์ขมวดคิ้ว แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงติดตามเขาไปอยู่ด้านหลัง
มีอาคารอยู่ฝั่งหนึ่งของเกาะ และเมื่อพวกเขาเริ่มเข้าใกล้อาคารเหล่านั้น ก็มีผู้ชายชุดดำที่ไม่ธรรมดามากมายคอยคุ้มกันอยู่
เจอรัลด์ถูกนำเข้ามาในพระราชวังขนาดใหญ่ที่สุด ที่ดูเหมือนจะเป็นพระราชวังโบราณอย่างดีเลิศมาก
มีแท่นอยู่ตรงหน้าเจอรัลด์ และชายชราคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยการหันหลังให้เจอรัลด์ เขากำลังจ้องมองไปยังแผนที่ขนาดใหญ่มากชิ้นหนึ่ง
“ท่านผู้นำ เจอรัลด์อยู่นี่แล้วครับ!” เวลสันโค้งคำนับอย่างจริงจัง
“นายออกไปได้!” ชายชราคนนั้นโบกมือของเขาโดยยังคงหันหลังให้พวกเขาอยู่ และเวลสันก็จากไป
“ผมเชื่อว่าพวกเราไม่รู้จักกันและกันใช่ไหมครับ?” เจอรัลด์ตั้งคำถาม
“ใช่ เธอไม่รู้จักฉัน แต่ฉันรู้จักเธอแน่นอน! ทายาทเพียงคนเดียวของคลอฟอร์ด นายน้อยเจอรัลด์ คลอฟอร์ด! โอ้ใช่ ฉันเกือบจะลืมไป เธอยังเป็นลูกเขยของโยเวลล์อีกด้วย และพวกเขาก็ไล่เธอออกไปหลังจากพวกเขาคิดว่าเธอเป็นคนขี้ขลาด!”
เจอรัลด์หน้าแดง เขาเป็นคนขี้ขลาดจริง ทั้งหมดก็เพราะเขาต้องการจะตามหาราชาโสม ดังนั้นเขาจึงกลายมาเป็นลูกเขยประจำบ้านของคนอื่น
“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของผม มันไม่ใช่ธุระอะไรของคุณ แต่ผมยังอยากจะขอบคุณคุณ สำหรับของขวัญล้ำค่าทั้งหมดที่คุณทำให้ผมแข็งแรงมากขนาดนี้เช่นกัน!” เจอรัลด์พยายามที่จะเปลี่ยนหัวข้อ
“เรื่องส่วนตัวของเธองั้นเหรอ? ฉันไม่คิดว่าเธอจะเข้าใจความอัปยศที่เธอนำมาสู่ครอบครัวของเธอนะ!” ผู้อาวุโสทุบเก้าหิน ขณะที่เขาหันกลับมา
พวกเขาสบตากัน และในที่สุดเจอรัลด์ก็ได้เห็นผู้อาวุโสคนนี้อย่างชัดเจน เขามีเส้นผมที่มีเสน่ห์เต็มศีรษะและใบหน้าอ่อนเยาว์ สายตาของเขาสดใสและแจ่มแจ้ง และเขาก็ดูสง่างามและน่านับถือมาก