มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 986
แฟรงค์หัวเราะคิกคัก และพยักหน้าเป็นบอกให้เจอรัลด์ทานจานต่อไป
“นี่คืออะไรครับ?”
“อะไรนะ? ตาเหยี่ยวงั้นเหรอ? โอ้ว ไม่นะ…”
เจอรัลด์รู้สึกคลื่นไส้ เมื่อเขาเห็นจานของสิ่งที่มีสีแดงสดอยู่
แฟรงค์จะปล่อยเจอรัลด์ไป ถ้าเขาทานทุกอย่างบนโต๊ะจนหมดเท่านั้น
“นี่มันสถานที่แบบไหนเนี่ย?!” เจอรัลด์อาเจียนอยู่หลายครั้ง ขณะที่เขาถามตัวเองคำถามนั้น
สิ่งที่เขานึกไม่ถึงก็คือสิ่งต่าง ๆ กำลังเริ่มเลวร้ายลง
ตลอดหนึ่งเดือนนั้น เจอรัลด์ต้องกินน้ำดีงูที่มีอายุเป็นร้อยปีเหล่านั้น และอาบน้ำในสระสมุนไพร
เจอรัลด์เพียงคุ้นเคยกับการอาบน้ำก็เพราะฟินน์เลย์ได้ฝึกฝนเขาแบบนั้นนั้นเท่านั้น
อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์รู้สึกว่าสระสมุนไพรนี้มีประสิทธิภาพมากกว่าของฟินน์เลย์ เพราะภายในหนึ่งเดือน เขาก็มีกำลังขึ้นมากแล้ว
พวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะใช้ราชาโสม แต่ภายในหนึ่งเดือน พวกเขาก็แยกราชาโสมออกเป็นสามสิบส่วนเพียงเพื่อให้เจอรัลด์ทาน
พวกเขาทุกคนได้ลองทำทุกอย่างที่อาจช่วยให้เจอรัลด์แข็งแกร่งมากขึ้น แต่พวกเขาเป็นใครล่ะ?
“ผมจะไม่กินของเหล่านี้อีกต่อไปแล้ว เอามันไปไกล ๆ!” ในที่สุดเจอรัลด์ก็ระเบิดพูดออกมาเมื่อแฟรงค์นำอาหารบางอย่างมาให้เขา
แฟรงค์เริ่มประหม่า และเขาพยายามที่จะถามเจอรัลด์ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ใครต้องการจะพบผม และคิงส์แมนผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่อยู่ไหนล่ะครับ? ใครคือผู้อาวุโสคนนั้นที่พาผมมาที่นี่? พวกคุณต้องการอะไร แล้วทำไมคน ๆ นั้นถึงกักผมไว้ที่นี่ แต่ไม่แม้แต่จะมาดูผมเลยด้วยซ้ำ?!” เจอรัลด์จะบ้าตายอยู่แล้ว หลังจากเขาอยู่ที่นี่มาเป็นเวลาหนึ่งเดือน
เขาผลักแฟรงค์ไปด้านข้าง และเขาก็เดินออกประตูไป
ถ้าไม่มีใครอยู่ที่นั่นเพื่อพบเขา ก็ต้องมีบางคนที่นั่นรับผิดชอบอยู่ที่นี่สิ
ในที่สุดเจอรัลด์ก็ออกมา แต่ไม่มีแม้แต่เงา ๆ เดียวในพระราชวังสีดำขนาดใหญ่แห่งนี้เลย เขาเดินเข้าไปในป่าทึบ และเขาก็เห็นผู้คนที่นั่นในที่สุด
เด็กน้อยไม่กี่คนกำลังเล่นกันอยู่รอบ ๆ แต่จากนั้นเขาตระหนักได้ว่ามันเป็นกลุ่มเด็กผู้ชายที่กำลังรังแกเด็กผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ เมื่อเจอรัลด์เดินไปหาพวกเขา ทำให้พวกเด็กชายก็วิ่งหนีไปทันที โดยทิ้งให้เด็กหญิงคนนั้นร้องไห้อยู่บนพื้น
เธอกำลังวาดวงกลมด้วยนิ้วของเธออยู่บนพื้นขณะเธอร้องไห้
เจอรัลด์เดินไปอยู่ข้างเธอ “หนูไม่เป็นไรใช่ไหม?”
เด็กผู้หญิงสะดุ้งตกใจ และเธอก็เงยหน้าขึ้นเหลือบมองเจอรัลด์ ขณะที่เธอหดมือกลับ
“ฉันคิดว่ามีเพียงคนชุดดำเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ ใครจะไปรู้ว่ามีเด็กอย่างหนูอยู่ที่นี่อีกด้วย!” เจอรัลด์ยิ้ม
แม้กระนั้น เด็กหญิงตัวน้อยก็ดูเหมือนว่าเธอกลัวเจอรัลด์อยู่ เธอเพียงจ้องมองเขาเงียบ ๆ
เจอรัลด์ยิ้มให้เธอและนำห่อขนมปังกรอบออกมา “ขนมปังกรอบไหม?”
สีหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยสดใสขึ้นทันที
“นี่สำหรับหนู! กินสิ!” เจอรัลด์ตบหัวเธอเบา ๆ
เจอรัลด์มองเธอที่กำลังยิ้มอยู่ “หนูกำลังวาดอะไรอยู่เหรอ?”
เด็กหญิงตัวน้อยไม่กลัวเจอรัลด์อีกต่อไปแล้ว
เด็ก ๆ มักจะพอใจได้อย่างง่ายดาย
เธอชี้ไปทางซ้ายและพูดขึ้นมา “นั่นคือแม่ของหนู และถัดจากเธอก็คือพ่อของหนู ข้างหลังนั้นคือย่าของหนู!”
“พวกเขาอยู่บนเกาะนี้กับหนูเหมือนกันใช่ไหม?” เจอรัลด์ถาม
เด็กหญิงตัวน้อยยัดขนมปังกรอบเต็มปากของเธอ และส่ายหัว “พวกเขาไม่ได้อยู่กับหนู นายท่านทั้งหลายฝังพวกเขาไว้ใต้ดินที่นี่ พวกเขาพูดว่าพวกเขาจะนอนหลับเป็นเวลานานมาก!”
“หนูกำลังรอพวกเขาให้มารับหนูอยู่!” เด็กหญิงตัวน้อยพูด
เจอรัลด์รู้สึกเจ็บกระทันหันในหัวใจเมื่อเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูด
“แล้วพวกเด็ก ๆ คนอื่นล่ะ?”
“พวกเขาก็เหมือนกันกับหนูเหมือนกัน สมาชิกครอบครัวของพวกเขาต่างก็นอนหลับกันอยู่ และตอนนี้พวกเราก็อาศัยอยู่บนเกาะนี้ด้วยกัน!” เด็กหญิงตัวน้อยพูด ขณะที่เธอกินขนมปังกรอบห่อแรกจนหมด
จากนั้นเธอก็รวบรวมกำลังเพื่อแกะขนมปังกรอบอีกห่อ แต่เธอยังคงเด็กมากเกินไป และเธอก็ไม่สามารถแกะมันได้
เจอรัลด์รู้สึกแย่มากเมื่อมองดูเธอ “มา ให้ฉันช่วย…”