เลือดหยดเข้าไปในปากของเขา ชายที่อยู่บนเตียงนอนนิ่งไม่ขยับเลยสักนิด จวินอู๋เสียมองดูชายคนนั้นอย่างตั้งใจ ไม่ยอมถอยห่างไปแม้แต่ก้าวเดียว อาการบาดเจ็บของชายคนนั้นร้ายแรงเกินไปจนนางมองไม่ออกว่าเขาเป็นใคร ใบหน้าของเขาเสียโฉมจนไม่มีใครจำเขาได้ ตลอดการรักษาเพื่อช่วยชีวิตเขา จวินอู๋เสียพบว่าไม่เพียงแต่มีบาดแผลที่ภายนอกเท่านั้น แม้แต่ลำคอของเขาก็ยังได้รับบาดเจ็บสาหัส ที่ลำคอของเขาจะรู้สึกเหมือนถูกไฟไหม้ ทำให้เสียงของเขาผิดเพี้ยนไป
ทันใดนั้น เปลือกตาของชายที่นอนอยู่บนเตียงก็ขยับ แม้ว่าจะเล็กน้อย แต่มันก็ทำให้จวินอู๋เสียลุกขึ้นจากเก้าอี้ นางจ้องเขาโดยไม่ยอมละสายตาเลย
บาดแผลบนร่างของเขาได้รับการรักษาอย่างดีจากจวินอู๋เสีย แต่อาการบาดเจ็บของเขารุนแรงมาก บาดแผลลึกจนมองเห็นถึงกระดูก ใบหน้าของเขาเน่าไปมากกว่าครึ่ง หลังจากเฉือนเนื้อเน่าออกไป ก็เหลือเพียงชั้นเนื้อบางๆบนใบหน้าของเขาเท่านั้น และจวินอู๋เสียได้พันผ้าพันแผลเอาไว้
“อ๊าาาา!!” เสียงครวญครางดังออกจากปากของชายคนนั้น เขาลืมตาขึ้น ดวงตาของเขาแดงก่ำจนน่ากลัว ดูราวกับว่ามันถูกตักขึ้นมาจากเลือด!
ชายคนนั้นลุกพรวดขึ้นนั่ง ดวงตาที่น่ากลัวคู่นั้นมองทุกคนในห้องด้วยความตกใจ เมื่อสายตาของเขาเลื่อนไปพบจวินอู๋เสีย ตัวของเขาก็เริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาดึงแขนเสื้อของจวินอู๋เสีย ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองไปที่นาง novel-lucky
“ช่วยซูหย่า! ช่วยซูหย่าด้วย!!!” เสียงแหบแห้งนั้นทำให้ขนลุกชันเมื่อได้ยิน คำอ้อนวอนด้วยความสิ้นหวังอย่างที่สุดเพียงพอจะทำให้ผู้คนหลั่งน้ำตาได้
จวินอู๋เสียจับแขนชายคนนั้น อาการบาดเจ็บของเขารุนแรงเกินไป ร่างกายของเขาไม่สามารถทนความบอบช้ำทางอารมณ์เช่นนี้ได้ จวินอู๋เสียเดาว่าที่ชายคนนั้นฟื้นเร็วขนาดนี้ต้องเกี่ยวข้องกับหยดเลือดของจวินอู๋เหยาแน่
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ค่อยๆพูด” จวินอู๋เสียข่มความกระวนกระวายในใจลงและพยายามคงความสงบนิ่งไว้
ชายคนนั้นตัวสั่นเล็กน้อย ความสิ้นหวังในแววตาเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดอย่างลึกซึ้ง เขาก้มหน้าลงมองมือของตัวเอง นิ้วเรียวยาวตอนนี้ถูกพันด้วยผ้าพันแผล ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงที่รู้สึกจากใต้ผ้าพันแผลเหล่านั้นเหมือนจะทำให้เขากลับไปสู่ฝันร้ายอีกครั้ง เขาจึงสั่นสะท้านไปทั้งร่างอย่างช่วยไม่ได้
“เจ้าเป็นใคร? เกิดอะไรขึ้นกับอาจารย์ข้า?” เมื่อจวินอู๋เสียเห็นว่าชายคนนั้นเหม่อลอย นางก็อดถามขึ้นมาไม่ได้
ชายคนนั้นมองดูสภาพอันน่าสมเพชของตน แล้วทันใดนั้นเขาก็ส่งเสียงร้องคร่ำครวญออกมา เขาซบหน้าลงกับฝ่ามือ เสียงสะอื้นไห้ดังลอดผ่านนิ้วของเขา
“ข้าคือเทียนเจ๋อ……เทียนเจ๋อแห่งสำนักธาราเมฆ……” เสียงที่เบาจนแทบไม่ได้ยินดังออกจากปากของชายคนนั้น
จวินอู๋เสียมองอย่างเหลือเชื่อ ดวงตาของนางเบิกกว้างขณะมองชายที่ตอนนี้ดูเหมือนคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิง
เทียนเจ๋อ……
จำได้ว่าตอนที่นางเพิ่งเข้าสำนักธาราเมฆ เขาเป็นชายที่หล่อเหลาสูงใหญ่ ทรงพลังและกระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวา……แล้วตอนนี้ เขาตกอยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไร?
จวินอู๋เสียยังคงจำได้ว่าเทียนเจ๋อจะไปที่หอเล็กๆของซูหย่าเป็นครั้งคราว ในสำนักธาราเมฆเทียนเจ๋อหน้านิ่งไม่ยิ้ม แต่จะหงอต่อหน้าซูหย่า เขาถูกซูหย่ารังแกอยู่บ่อยๆ แม้ว่าอยากจะร้องไห้แต่ก็ไร้น้ำตา นั่นเป็นตอนที่จวินอู๋เสียได้รู้ว่าเทียนเจ๋อกับซูหย่าเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกัน
พลังของเทียนเจ๋อไม่ได้อ่อนแอเลย ด้อยกว่าซูหย่าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ยังคงอยู่ในขั้นพลังวิญญาณสีเงิน ในอาณาจักรกลาง ผู้ใช้พลังวิญญาณสีเงินแทบจะเชิดหน้าด้วยความโอหังได้แล้ว นอกจากประมุขทั้งเก้าแห่งเก้าอาราม ยังจะมีใครทำร้ายเขาได้อีก?